Τελευταία έχω αγοράσει ένα καινούργιο laptop της Lenovo. Το έχω για τις σοβαρές και τις προσωπικές μου δουλειές, που σημαίνει ότι είναι συνεχώς σε Airplane Mode και το Wifi είναι απενεργοποιημένο ως συσκευή (όχι απλώς κλειστό· είναι τελείως νεκρό). Επίσης, όταν πήρα το laptop έκανα κατευθείαν φορμάτ στον δίσκο, έσβησα τα πάντα, και εγκατέστησα το λειτουργικό που ήθελα και τα προγράμματα που ήθελα – εκτός από τα drivers που υποχρεωτικά τα κατέβασα από το site της Lenovo, γιατί είναι πολύ καινούργιο μηχάνημα και με άλλα drivers δεν λειτουργούσε.

Μετά από παραπάνω από ένα μήνα εύρυθμης λειτουργίας, πρόσεξα το εξής τρελό: Έκλεισα το σύστημα και μου έγραψε ότι τα Windows κάνουν update.

What the fuck?

Πώς είναι δυνατόν τα Windows να κάνουν update αφού δεν συνδέομαι καθόλου στο διαδίκτυο; Είχα συνδεθεί για λίγο μόνο στην αρχή-αρχή, όταν είχα εγκαταστήσει το λειτουργικό, και πάλι δεν άφησα το update να τελειώσει· βαρέθηκα και έκοψα το download στη μέση.

Τι εννοεί τώρα να περιμένω να κάνει update;

Ύστερα από το «update», συνειδητοποίησα ότι άρχισε να εμφανίζεται στο Task Manager, ανάμεσα στα άλλα προγράμματα που τρέχουν, ένα πρόγραμμα που λεγόταν A-volute, αν θυμάμαι καλά, και σίγουρα ήταν της Nahimic (κάποιας εταιρείας που δεν ήξερα).

Πιο πριν, είμαι 100% σίγουρος ότι αυτό το πρόγραμμα δεν έτρεχε μέσα στο σύστημά μου, γιατί τα παρακολουθώ.

Κοιτάζοντας στο Device Manager των Windows παρατήρησα ότι το Nahimic είχε εμφανιστεί και ανάμεσα στα Sound, video, game controllers. Και φαινόταν να είναι κάτι σχετιζόμενο με την κάρτα ήχου – και, όπως έμαθα μετά από μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, υποτίθεται πως είναι sound enhancer.

Αλλά δεν έβλεπα καμιά βελτίωση στον ήχο· και, άλλωστε, έχω δικό μου sound enhancer, το πολύ καλό FxSound (που σας προτείνω, μάλιστα, να πάτε να το κατεβάσετε: είναι δωρεάν και άψογο).

Άρχισα, όμως, να βλέπω διάφορα μικροπροβλήματα να παρουσιάζονται στο σύστημα. Μερικά είχαν σχέση με τα γραφικά – πχ, άλλαζε ο τρόπος της επιλογής κειμένου στο Word (γινόταν μαύρος), ή ορισμένες φορές μού «σαμπόταρε» ένα πρόγραμμα για προστασία οθόνης που έχω γράψει εγώ ο ίδιος και εμφανίζεται ως ένα ημιδιαφανές επικάλυμμα πάνω από την οθόνη και δεν σε αφήνει να πατήσεις κουμπιά κατά λάθος: τώρα – ορισμένες φορές – δεν ήταν πλέον ημιδιαφανές· ήταν μια μαύρη οθόνη μέχρι να το διαλύσω!

Μετά, είδα κι άλλα, ακόμα χειρότερα. Άκουγα μουσική από εξωτερικό δίσκο συνδεδεμένο με USB και έκανε «σπασίματα» ο ήχος σε τυχαίες στιγμές. Στην αρχή, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Το laptop είναι καλό, είναι πολύ γρήγορο: δεν έπρεπε κανονικά να συμβαίνει αυτό. Αύξησα το buffer του προγράμματος μουσικής, μπας και βοηθήσει.

Και τότε τι είδα; Ενώ έγραφα και συγχρόνως άκουγα μουσική, το κείμενο εμφανιζόταν σπαστά επάνω σε απλό txt κειμενογράφο!

Κάτι έτρωγε τους πόρους του συστήματος σαν πουτάνα.

Και ήταν αυτή η γαμημένη μαλακία που ονομάζεται Nahimic – και έχει προκαλέσει προβλήματα και σε άλλους, αν ψάξετε στο διαδίκτυο. Είναι ένα σιχαμερό bloatware – οριακά θα το έλεγα και malware – το οποίο χώνει σφήνα η Lenovo σε διάφορα μηχανήματά της, κατά πάσα πιθανότητα μέσω των drivers. Αυτό το πράγμα μένει αδρανές μέσα στο σύστημα μέχρι που να «εντοπιστεί» από κάποιο Windows update, οπότε και φορτώνεται ως, υποτιθέμενα, κάτι καινούργιο, μια βελτίωση – που δεν είναι, όμως, καθόλου βελτίωση. Είναι γενική επιδείνωση του συστήματος.

Η λύση που βρήκα είναι σχετικά απλή. Πρώτον: από το System Configuration, από το tab «Services», κάνεις uncheck το Nahimic ώστε να μη φορτώνει μόλις ανοίγει το σύστημα. Δεύτερον: από το Device Manager κάνεις disable σε οτιδήποτε γράφει «Nahimic». Όχι uninstall, γιατί τα Windows μπορεί να το ξαναεντοπίσουν και πάλι να το φορτώσουν – εκτός αν καθίσεις να βρεις όλα τα σχετικά αρχεία του Nahimic μέσα στον δίσκο και να τα σβήσεις: αλλά αυτό βαριόμουν να το κάνω.

Όταν έγινε η παραπάνω διαδικασία, τα προβλήματα δια μαγείας σταμάτησαν.

Τα προκαλούσε αυτό το bloaware που η ίδια η εταιρεία πετά μέσα στο σύστημά σου χωρίς να σε ρωτήσει.

Αυτό το πράγμα θα έπρεπε να είναι παράνομο. Όταν πληρώνεις για να αγοράσεις ένα hardware, αγοράζεις ένα hardware και τέλος: εκεί λήγει η επαφή σου με την εταιρεία, εκτός αν θέλεις να της το επιστρέψεις βάσει εγγύησης. Αλλά σήμερα φαίνεται πως οι εταιρείες νομίζουν ότι, κατά κάποιο τρόπο, τους ανήκει το μηχάνημά σου ακόμα κι όταν έχεις πληρώσει για να το αγοράσεις. Προσπαθούν να ρίξουν μέσα ό,τι software τούς κατεβαίνει στο κεφάλι, χωρίς να σε ρωτήσουν.

Από παλιά συνέβαινε αυτό, αλλά όσο πάει η κατάσταση γίνεται και πιο κακή. Εν μέρει, ίσως να φταίει και η νοοτροπία με τα smartphone και τα tablet, που ο περισσότερος κόσμος – που δεν ξέρει από ηλεκτρονικά συστήματα – τα παίρνει «από το κουτί», και έχουν μέσα φορτωμένη ό,τι άχρηστη σαχλαμάρα μπορείς να διανοηθείς.

Εμένα μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο όταν βλέπω μέσα στο σύστημά μου προγράμματα που δεν ξέρω τι είναι, ή που δεν μπορώ εύκολα να τα απεγκαταστήσω.

Δεν είναι όλα bloatware, αλλά τα bloatware είναι ό,τι χειρότερο. Είναι προγράμματα που σου τρώνε απίστευτα πολλούς πόρους του συστήματος ενώ, ουσιαστικά, δεν προσφέρουν τίποτα. Με αποτέλεσμα το σύστημα να καθυστερεί, ή να προκαλούνται διάφορα άλλα προβλήματα, ακόμα κι αν αντικειμενικά είναι ένα πολύ γρήγορο σύστημα.

Προφανώς, οι εταιρείες που τα βάζουν σφήνα μες στα μηχανήματα έχουν κάποιο οικονομικό ή άλλο όφελος. Εσύ δεν έχεις κανένα.

 

Οθονοκέφαλος μπάσταρδος και τα ρομποτοσκυλιά του.

Μυστηριακές Οντότητες

 

Έχετε παρατηρήσει ότι δεν έχουμε επίσημες λέξεις στα ελληνικά για να αποδώσουμε τους όρους fiction και nonfiction; Ακόμα και στα «επίσημα» περιοδικά για το βιβλιο, fiction και nonfiction γράφουν. Ακόμα και στους καταλόγους που διαφημίζουν βιβλία, ως fiction και nonfiction τα χωρίζουν.

Και αναρωτιέσαι: Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχουν αντίστοιχοι ελληνικοί όροι;

Ναι μεν οι λέξεις fiction και nonfiction είναι, κατά κάποιο τρόπο, «διεθνής ορολογία», αλλά, και πάλι, κάτι δεν σε χαλάει που στη γλώσσα σου δεν έχεις τρόπο να τους αποδώσεις σωστά;

Η πλάκα είναι πως κι εγώ που τώρα το γράφω αυτό επίσης δεν έχω τρόπο να αποδώσει τους συγκεκριμένους όρους. Το fiction (το οποίο δεν χρησιμοποιείται μόνο για βιβλία) σημαίνει, ουσιαστικά, κάτι το φανταστικό, το πλασματικό, το φτιαχτό, το μη-πραγματικό. Ακόμα κι ένα συμβατικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στον κόσμο μας (και δεν είναι φανταστική λογοτεχνία) είναι fiction γιατί περιλαμβάνει φανταστικά περιστατικά και φανταστικούς χαρακτήρες.

Αλλά, στα ελληνικά, δεν μπορούσε να αποδώσουμε το fiction ως «φαντασία», γιατί τότε θα υπάρξει σύγχυση με τα βιβλία φαντασίας (fantasy). Ένας άλλος τρόπος να πεις fiction είναι να το αποδώσεις ως «λογοτεχνία». Αλλά ούτε και αυτό είναι ακριβώς. Λογοτεχνία είναι η τέχνη του λόγου· είναι και η ποίηση. Δεν είναι απαραίτητα fiction. Αλλά συνήθως είναι fiction, γι’αυτό κι εγώ σε αρκετές περιπτώσεις μεταφράζω το fiction ως λογοτεχνία, μην έχοντας κανέναν καλύτερο τρόπο να το αποδώσω.

Το nonfiction, δε, είναι ακόμα πιο δύσκολο να αποδοθεί στα ελληνικά. Το nonfiction είναι απλά... η πραγματικότητα, τα πραγματικά δεδομένα. Ένα δοκίμιο, πχ, είναι nonfiction, όπως και ένα καθαρά ιστορικό βιβλίο (όχι ιστορικό μυθιστόρημα). Προσωπικά, το αποδίδω, όταν χρειάζεται, ως «μη-λογοτεχνικό», ή «που δεν είναι λογοτεχνία».

Όλα αυτά, όμως, είναι περιφραστικά κατά βάση, ή «στο περίπου». Δεν αποδίδουν ακριβώς τους όρους fiction και nonfiction.

Αλλά είναι πραγματικά ξεφτίλα να μην έχουμε έναν τρόπο να τους αποδώσουμε σωστά στα ελληνικά παρά να χρησιμοποιούμε τα λατινικά. Κάτι πρέπει, κάποτε, να βρεθεί.

 

Τι τρομαχτικά πράματα είν’ τούτα; Θα έρθουν να μας γραπώσουν, μες στη μαύρη νύχτα, με τα πολλά τους χέρια;

Να, μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο τώρα, σου λέω.

Μυστηριακές Οντότητες

 

Διαβάζω τώρα το Lords of the Air του Graham Masterton. Απλά είχε τύχει να το βρω σ’ένα παλαιοβιβλιοπωλείο και το τσίμπησα γιατί μου άρεσε το εξώφυλλο και μου φάνηκε γαμάτο το concept της δυναστείας αεροπόρων μιας κάποιας εποχής.

Δεν έχω διαβάσει πολύ ακόμα, αλλά δεν έχω μετανιώσει που το ξεκίνησα.

Δεν είναι φαντασίας, φυσικά – είναι συμβατική λογοτεχνία – αλλά όσο το διαβάζω ένα πράγμα σκέφτομαι: Γιατί πολλά βιβλία φαντασίας να μην είναι έτσι;

Και εννοώ, από άποψη γραφής. Το ύφος είναι πολύ καλό, οι χαρακτήρες πολύ ζωντανοί, ο διάλογος... Δεν έχω παράπονο. Το διαβάζεις και απλά ρέει. Έχει γαμάτο ύφος.

Σε αντίθεση, πολλά βιβλία φαντασίας είναι αργοκίνητο και «βαριά», ή – δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω – σπασμωδικά γραμμένα. Δεν έχουν ωραίο ύφος.

Κάποια έχουν, αλλά είναι λίγα. Ορισμένα που μου έρχονται αμέσως στο μυαλό: Dune του Herbert, Amber του Zelazny, Song of Ice and Fire του Martin (τα πρώτα τρία βιβλία, τουλάχιστον· τα άλλα... όχι και τόσο).

Και αναρωτιέμαι: γιατί, ρε φίλε; Η φανταστική λογοτεχνία έτσι ακριβώς θα έπρεπε να γράφεται.