Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
6 / 4 / 2020

Σύμφωνα με αυτό το εκλεκτό site, τα κρούσματα από COVID-19 στην Ελλάδα έχουν φτάσει τα 1.735. Δηλαδή, υπερ-τριπλασιάστηκαν από τότε που η κυβέρνηση πήρε τα γελοία, παρανοϊκά μέτρα για κλείσιμο των πάντων στη χώρα και γενικό εγκλεισμό των πολιτών.

Δηλαδή, τα κουλά μέτρα τους ουσιαστικά έχουν αποτύχει τελείως. Κι αν νομίζεις ότι μπορούσαμε να είχαμε περισσότερα θύματα αν δεν είχαν πάρει τέτοια μέτρα, ρίξε μια ματιά στα στατιστικά δεδομένα παγκοσμίως και ξανασκέψου το. Τα μέτρα αυτά είναι ανόητα. Δεν βοηθάνε στην καταπολέμηση του ιού· αν θέλει κάποιος να παραβεί την καραντίνα μπορεί εύκολα να την παραβεί γράφοντας ψέματα στο χαρτί του (πράγμα πολύ δύσκολο να ελεγχθεί)· και οδηγούμαστε γενικά σε ένα βάραθρο, από άποψη ελευθερίας, κοινωνικής συνοχής, και οικονομίας.

Αν είχαν λίγο γαμημένο φιλότιμο επάνω τους, θα έβγαινε κάποιος από αυτούς τους παλιάτσους και θα ζητούσε συγνώμη από τον κόσμο που πήραν τόσο ανεπιτυχή μέτρα, τα οποία τον ταλαιπώρησαν άσκοπα και, παράλληλα, ο κορονοϊός εξαπλώθηκε.

Αντί να το κάνουν αυτό, τι κάνουν; Τους άρεσαν οι ώς τώρα ανοησίες τους και είπαν να πάρουν ακόμα πιο αυστηρά μέτρα! Γιατί, ξέρεις, όσο πιο δυνατά και άγρια μαστιγώνεις ένα ψόφιο άλογο τόσο πιο γρήγορα θα το κάνεις να τρέξει... σωστά; Μόνο αν είσαι ηλίθιος.

Μπορεί κανείς να δει τη σημερινή χυδαιότητά τους από εδώ.

Φοβήθηκαν το Πάσχα. Το Πάσχα είναι τρομαχτική υπόθεση. Για φαντάσου...

*

Εγώ, έτσι για να περνά η ώρα, θα γράψω εδώ μερικά μέτρα που θα μπορούσαν να πάρουν τα οποία ίσως όντως να είχαν κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα στην καταπολέμηση επιδημίας χωρίς να διαλύουν κοινωνίες και να ερημώνουν πόλεις.

Το ξέρω, φυσικά, πως ακόμα κι αν υποθέσεις ότι τα διάβαζε κάποιος από αυτούς, μάλλον δεν θα τα εφάρμοζαν. Εφαρμόζουν μόνο ό,τι τους λένε τα τσιράκια τους ή τα αφεντικά τους. Αλλά εγώ θα τα γράψω ούτως ή άλλως. Κι αν κανείς νομίζει ότι μπορεί να τα προωθήσει εκεί όπου ίσως θα μπορούσε να γίνει κάτι, είναι ευπρόσδεκτος να το κάνει.

Αντί να κόβεις το χέρι σου όταν σε πονά, μπορείς απλά να βάλεις κάτι για να σου περάσει ο πόνος, ή ακόμα και να μάθεις να αγνοείς τον πόνο.

Αντί να διαλύεις κοινωνίες και να ερημώνεις πόλεις επειδή το 0,016% του πληθυσμού έχει μια λοίμωξη, μπορείς, καλύτερα, να κάνεις τα εξής:

 

Α) Ο πιο επικίνδυνος δημόσιος χώρος είναι τα μέσα μαζικής μεταφοράς. (Ναι, ακόμα και σήμερα, με τα ανεπιτυχή μέτρα γενικής διάλυσης, γιατί υπάρχουν πολλοί που αναγκαστικά τα χρησιμοποιούν για να πάνε στη δουλειά τους.) Όσοι επιβαίνουν σε ΜΜΜ να υποχρεούνται να φοράνε μάσκες και γάντια, αλλιώς να μην τους επιτρέπεται η πρόσβαση. Εναλλακτικά, κι αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα από το δημόσιο, να τους δίνονται δωρεάν μάσκες μίας χρήσης (κλειστές σε ζελατίνα, φυσικά) και γάντια.

Β) Όλοι οι υπάλληλοι στα ταμεία να φοράνε υποχρεωτικά μάσκες και γάντια, για τη δική τους υγεία (αφού συνεχώς έρχονται σχετικά κοντά με πολύ κόσμο) αλλά και για όλων των άλλων.

Γ) Όσοι μπαίνουν σε νοσοκομείο να φοράνε υποχρεωτικά μάσκα και γάντια. Αν δεν τα έχουν μαζί τους, να τους δίνονται δωρεάν. (Είχε τύχει να πάω σε νοσοκομείο τελευταία και άλλοι να φορούσαν μάσκες άλλοι όχι – ενώ εγώ, που γενικά αρνούμαι να ντυθώ σαν να έχουμε απόκριες, εκεί φορούσα και μάσκα και γάντια, γιατί... ξέρεις, είναι νοσοκομείο. Δεν είναι πιο επικίνδυνος ο δρόμος από το νοσοκομείο· το ανάποδο ισχύει. Και για εσένα και για τους άλλους.)

Δ) Να γίνονται συνεχόμενα περιπολίες από αστυνομικούς ώστε να παρατηρούν πού γίνονται συγκεντρώσεις, κι αν δουν καμία να τη διαλύουν με ειρηνικό τρόπο, ή απλά να ζητάνε από τον κόσμο να διατηρεί αποστάσεις. Όχι πρόστιμα ή ροπαλιές, φυσικά.

Ε) Με τις εκκλησίες να ισχύει ό,τι και για τα νοσοκομεία, λόγω στενότητας του χώρου και συγκέντρωσης πολλών ατόμων εκεί. Εξυπακούεται πως η θεία μετάληψη να μην επιτρέπεται.

ΣΤ) Τα εμπορικά καταστήματα να είναι όλα ανοιχτά αλλά με περιορισμό στο πόσοι πελάτες επιτρέπεται να είναι μέσα ανά πάσα στιγμή, κι επίσης βλ. παραπάνω, στο Β, για μάσκες στα ταμεία.

 

Τα μέτρα αυτά δεν είναι εξαντλητικά· ίσως θα μπορούσε να παρθεί και κάτι ακόμα, αν και τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα επιπλέον. Αν εφαρμόζονταν θα είχες μια πόλη που κινείται και συγχρόνως είναι ασφαλής. Με τα γενικά μέτρα εγκλεισμού που εφαρμόζονται μέχρι στιγμής δεν καταπολεμούν αποτελεσματικά τον ιό και, παράλληλα, οδηγούμαστε σε ένα χαντάκι, πολύ βαθύ και πολύ σκοτεινό.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]