Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
2 / 2022

Σχέδια δράσης και αντίδρασης

Η «πανδημία» καλά κρατεί...

Είμαστε σε μια κατάσταση στάσιμη. Τίποτα δεν κινείται. Μια ψυχική και νοητική μόλυνση. Ένα τέλμα.

Σοβαρά τώρα, έτσι όπως πηγαίνει το πράγμα πότε λέτε εσείς να τελειώσει η υπόθεση «πανδημία κορονοϊού»; Για να μην πούμε ποτέ, εγώ λέω ότι μπορεί, με αυτά τα δεδομένα, να κρατήσει και πέντε χρόνια ακόμα. Γιατί όχι; Συνέχεια θα σου λένε ότι τώρα έχει ύφεση, τώρα έχει έξαρση, τώρα ανέβηκαν τα «κρούσματα», τώρα κατέβηκαν· κάνε κι άλλη δόση του εμβολίου, είναι «κρίσιμη» η περίοδος: μετά κάνε ακόμα μία δόση, είναι πάλι «κρίσιμη» η περίοδος. Προσέξτε, γιατί μπορεί να βρεθούμε σε lockdown! Τα κρούσματα ανέβηκαν! Τα κρούσματα, γαμώτο!

Κάτι υγειονομικοί είναι κατασκηνωμένοι έξω από το Υπουργείο Υγείας και φωνάζουν ότι πεινάνε γιατί τους έδιωξαν παράνομα από την εργασία τους· αλλά, εντάξει, [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (120)

Πουλιά και κράνη. Κράνη και πουλιά.

Αγύρτες και πανδημιοκάπηλοι

Είναι πολλά, τελευταία, που θέλω να πω για την κορονοχούντα που πλήττει τη χώρα μας και όλο τον υπόλοιπο κόσμο, όμως δεν με παίρνει ο χρόνος. Θα αναφέρω μόνο τα πιο χυδαία και τραγελαφικά.

Βγήκε τις προάλλες ο Βασιλακόπουλους στον ΣΚΑΪ και είπε ότι οι μάσκες στον δρόμο μόνο από το κρύο προστατεύουν. (Δε με πιστεύετε; Δείτε τον.) Αποφάσισε, δηλαδή, επιτέλους να μας πει την αλήθεια... τώρα, ύστερα από τόσο καιρό. Ισχυριζόμενος πως, πριν, εκείνος και η παρέα του έλεγαν ψέματα ώστε ο κόσμος να πάρει πιο σοβαρά τα μέτρα και να φορά τις μάσκες και εκεί όπου έχει πολύ συνωστισμό.

Μέχρι στιγμής, όσοι λέγαμε πως η (υφασμάτινη) μάσκα δεν προστατεύει μας αποκαλούσαν «συνωμοσιολόγους» και μας έβριζαν.

Μέχρι στιγμής, τρομοκρατούσαν οι τηλε-ειδικοί τον κόσμο ότι «φονικός ιός» είναι στον αέρα και, για να βγεις από το σπίτι [...]

Η συγγραφή αρχίζει πέρα από το εγώ

Η συγγραφή – η λογοτεχνική συγγραφή, τουλάχιστον – αρχίζει εκεί όπου τελειώνει ο εγωισμός σου. Εκεί είναι που πραγματικά αρχίζεις να γράφεις, όταν έχεις περάσει το κατώφλι του δωματίου που λέγεται Εγώ και έχεις βγει παραέξω για να αφηγηθείς μια κατάσταση, ως κατάσταση, πέρα από τις δικές σου νοοτροπίες, εμμονές, πεποιθήσεις.

Θα μου πεις, είναι ποτέ δυνατόν να ξεφύγεις τελείως από όλ’ αυτά; Μάλλον όχι· κάποια ίχνη πάντα παραμένουν. Όμως, ναι, είναι οριακά δυνατόν. Είναι δυνατόν να ξεπεράσεις το εγώ και να αφηγηθείς, να περιγράψεις, μια κατάσταση λογοτεχνικά και μόνο, βάσει κάποιον αποφάσεων που έχεις ήδη πάρει γι’αυτήν. Απλά την ακολουθείς και βλέπεις πού πηγαίνει.

Το εγώ μπορεί μονάχα να μπλεχτεί στην όλη διαδικασία και να τη χαλάσει.

Οι πιο καλές ιστορίες είναι αυτές που ο συγγραφέας [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (119)

Φίδια και κρανία... Ω λα λα· διαβόλοι!

Η σιωπή των εμβολιασμένων

Σε κάποια φάση, είχα σκεφτεί: όλα αυτά είναι σαν από video game, γαμώτο. Όλα με τον κορονοϊό. Πολλές φορές έβγαινα να βαδίσω μέσα σε lockdown και είχα την αίσθηση ότι βρίσκομαι μέσα σε κάποιο σκηνικό, σε κάποιο παρανοϊκό παιχνίδι. Ακόμα έχω αυτή την αίσθηση. Ακόμα νομίζεις ότι πρέπει να αποφεύγεις «παγίδες» και να βρίσκεις «κόλπα» για να κινηθείς.

Και, φυσικά, είναι και οι «πόντοι», αν και εγώ μέχρι στιγμής τους αποφεύγω, και σκοπεύω να συνεχίσω έτσι.

Κάποτε, έλεγα να το γράψω αυτό: ότι η όλη φάση μού θυμίζει video game.

Τελικά, με πρόλαβαν...

Να πω ότι έχουν 100% δίκιο;

Φυσικά και έχουν 100% δίκιο.

Αλλά γιατί, ρε παιδιά, τόσο λίγες αφίσες στους δρόμους τελευταία; Αν μη τι άλλο, τώρα θα έπρεπε να διαμαρτυρόμαστε και να αντιδρούμε περισσότερο από πριν. Και όχι μόνο με αφίσες.

Ή σκοπεύουμε – ενώ ο υπόλοιπος [...]

Ο κλειστός κήπος του Twitter

Το Twitter έκανε κάτι που δεν μου αρέσει. Είναι μια τακτική που ήδη ακολουθούν και άλλα κοινωνικά δίκτυα, όπως Facebook, Instagram, Pinterest (και αρκετά από αυτά σε χειρότερο βαθμό). Δεν σε αφήνει να κοιτάξεις κανονικά τις αναρτήσεις ενός χρήστη εκτός αν είσαι κι εσύ εγγεγραμμένος και έχεις κάνει log in. Αν πας να κοιτάξεις χωρίς να είσαι logged in, μόλις σκρολάρεις λιγάκι προς τα κάτω, πετάγεται ένα μήνυμα και σε σταματά, ζητώντας σου ή να κάνεις log in ή να εγγραφείς.

Δε μ’αρέσει καθόλου αυτή η τακτική, γιατί οδηγεί σε νοοτροπίες κλειστού κήπου (walled garden mentality, στην κοινή διάλεκτο) και είναι κόντρα στη γενική λογική του διαδικτύου, που είναι μια ανοιχτή λογική.

Ολοένα και περισσότερο προσπαθούν να κάνουν το διαδίκτυο κλειστό, αν και, βέβαια, αυτό ποτέ δεν πρόκειται να γίνει απόλυτα, γιατί η ίδια η φύση του ρέπει προς το ανοιχτό [...]

CovidFree Village

Όταν ο μεσαίωνας γίνεται μόδα, έχεις και χωρικούς με άποψη.

Κάνε ΕΜΒΟΛΙΟ ΤΩΡΑ κι ΕΣΥ!

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (118)

Παράξενες προσευχές;

Meat Covid, και οι αριστεροί που τους αρέσει η καταπίεση

Έμαθα πως πέθανε πρόσφατα, στις 20 Ιανουαρίου, ο Meat Loaf, ο τραγουδιστής. Η αλήθεια είναι πως δεν τα πολυακούω τα τραγούδια του, αλλά ο τύπος ήταν τραγικά γνωστός, και στα εξώφυλλα των άλμπουμ του είχε καταπληκτικές ζωγραφικές φαντασίας ακόμα κι από τη Julie Bell. Στο Heavy Metal έχουν κάνει ολόκληρη αναφορά για το θέμα.

Από περιέργεια, τέτοιες πανδημικές μέρες που είναι, είπα να ρίξω και μια ματιά σχετικά με τον θάνατό του στη Wikipedia. Και, για φαντάσου, πέθανε κι αυτός από Covid... Στην αρχή, λέει, δεν ήξεραν από τι πέθανε, αλλά τελικά φαίνεται να αποφάσισαν ότι ήταν «από Covid».

Σοβαρά τώρα...

Ρίξτε μια ματιά λίγο παραπάνω, στα περί της υγείας του. Ο άνθρωπος δεν ήταν και πολύ υγιής, δυστυχώς. Ακόμα κι από ένα κρυολόγημα θα μπορούσε να πεθάνει, στην ηλικία του. Αλλά, ξέρεις, σήμερα όλοι από Covid πεθαίνουν...

Ειδικά αν είναι [...]

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]