Δεύτερα 4 Μαΐου, τέλος των πιο περιοριστικών μέτρων της καραντίνας για τον Covid-19, και, ενώ πολλοί κάθονται μπροστά σε οθόνες και γράφουν #καραντίνα_τέλος στο Διαδίκτυο, αποφασίζω να κάνω κάτι καλύτερο: οδοιπορικό μέσα στην Αθήνα, να δω από μόνος μου τι γίνεται στους δρόμους αντί να περιμένω να το μάθω από στρατευμένα ΜΜΕ.
Όπως έχω ξαναπεί, δεν κάνω μικρούς περιπάτους· τους βαριέμαι. Όταν βγαίνω να βαδίσω, βαδίζω 10+ χλμ. (Διαβάστε για τα προηγούμενα οδοιπορικά που έκανα μέσα σ’αυτή την κορονοκατάσταση.)
Ας αρχίσω με κάποια πράγματα που θεωρώ αξιοσημείωτα.
Πρώτο: Πολύ λίγος κόσμος στους δρόμους. Θα περίμενες, κανονικά, να έχουν βγει όλοι έξω τώρα που έπεσε η χούντα, έτσι; Απλά και μόνο για το γαμώτο; Αλλά δεν είναι έτσι. Ο κόσμος είναι ακόμα πολύ φοβισμένος όπως φαίνεται. Ο τρόμος έπιασε. Όπως είχα γράψει πρόσφατα στο Twitter, «Ακόμα κι αν τώρα αρθούν τα μέτρα, πάλι πέτυχαν τον σκοπό τους: Ο μισός πληθυσμός τρελάθηκε.» Και αυτό είναι σοβαρή υπόθεση. Ο φόβος δεν είναι καλό πράγμα. Δεν μιλάω να είσαι άσκοπα παράτολμος· μιλάω να μην είσαι φοβισμένος.
Δεύτερο: Περιπολίες. Είδα πιο πολλές περιπολίες αστυνομικών τώρα απ’ό,τι εν μέσω σκληρής καραντίνας σε κατάσταση Escape from Athens. Εντάξει, τώρα δεν απέφευγα τους κεντρικούς δρόμους, αλλά και πάλι. Έχει πιο πολλές περιπολίες, νομίζω.
Τρίτο: Πολλά καταστήματα δεν έχουν ανοίξει. Παρότι έπεσε η απαγόρευση, δεν άνοιξαν. Ίσως οι ιδιοκτήτες να φοβούνται ότι δεν θα έρθει κόσμος ακόμα. Ή ίσως να φοβούνται γενικά.
Τέταρτο: Πολύς κόσμος φορά μάσκα μες στη μέση του σχεδόν άδειου δρόμου! Αυτό μού έκανε αρκετή εντύπωση, και επιβεβαιώνει ότι ο κόσμος έχει τρομοκρατηθεί, γιατί ουσιαστικά δεν χρειάζεται να φοράς μάσκα μες στη μέση του δρόμου. Είναι ανόητο. Είναι σαν να έχουμε Απόκριες. Η μάσκα χρειάζεται μόνο όταν είσαι κοντά σε άλλους – και πάλι δεν είναι 100% βέβαιο ότι θα σε προφυλάξει. Η μόνη περίπτωση που μπορεί μάσκα να χρειαζόταν μες στον δρόμο είναι αν ο ιός κυκλοφορούσε στον αέρα – δηλαδή, αν ήταν σαν ένα σπρέι με το οποίο έχεις ψεκάσει την ατμόσφαιρα. Αν όμως ο κορονοϊός ήταν έτσι, θα ήμασταν τώρα όλοι ήδη νεκροί. Δεν θα είχαμε προλάβει να αντιδράσουμε. Οι μόνοι που θα ήταν ζωντανοί θα ήταν όσοι έτυχε να βρίσκονται μέσα σε υπόγεια 2+ μέτρα κάτω από τη γη.
Πέμπτο: Επιτέλους υποχρεωτικά μάσκες σε ΜΜΜ (λεωφορεία, τρένα, κτλ). Αποφάσισαν να κάνουν εκείνο που είχα προτείνει εδώ και καιρό. Ξέρεις, όμως, ποιο είναι το πρόβλημα; Τώρα μοιάζει ανούσιο πλέον. Γιατί; Επειδή ελάχιστος κόσμος κυκλοφορεί. Μπαίνεις στο όχημα και είναι άλλοι 5-10 γύρω σου. Υπάρχει χώρος άπλετος. Δεν συνωστίζονται. Μόνο ανώμαλοι αν ήταν θα κολλούσαν ο ένας πάνω στον άλλο. Και στεκόμουν εκεί, φορώντας μάσκα κι εγώ σαν τους άλλους, και ήμουν στα όρια να με πιάσουν τα γέλια και ν’αρχίσει να με κοιτάζει ο κόσμος περίεργα. Διότι ήμασταν σαν γαμημένο καρναβάλι! Αποκλείεται να κολλούσαμε τίποτα αναμεταξύ μας ακόμα κι αν δεν φορούσαμε μάσκες... Όπως και νάχει, εντάξει, είναι καλό μέτρο το να φοράς μάσκα μέσα στα ΜΜΜ, όμως έπρεπε να είχε γίνει στην αρχή, αντί να κλείσουν τα μαγαζιά, να απαγορεύσουν το βάδισμα, να κάνουν τον κόσμο παρανοϊκό, και εν γένει να καταστρέψουν την Αθήνα και όλη τη χώρα.
Έκτο: Τα καταστήματα ηλεκτρονικών είναι πρώτης ανάγκης, κύριε Πρωθυπουργέ. Εξαρχής το πίστευα αυτό. Η ηλεκτρονική τεχνολογία σήμερα είναι μες στη ζωή μας. Εμένα μού είχε χαλάσει το space σε ένα πληκτρολόγιο με παλιό βύσμα (υπολειτουργούσε) και ήθελα να πάρω ένα καινούργιο πληκτρολόγιο όλο αυτό τον καιρό, αλλά δεν μπορούσα (και δεν ήθελα να κάνω ηλεκτρονική παραγγελία για τέτοιο πράγμα). Τώρα που πήγα να αγοράσω ένα, ξέρεις τι διαπίστωσα; Ότι είχε ουρά έξω από το κατάστημα ηλεκτρονικών. Σχεδόν σαν σουπερμάρκετ. Όλοι έτρεξαν να πάρουν ό,τι τους έλειπε αυτές τις μέρες. Τους καταλαβαίνω.
Και τώρα πάμε στο καλό... (Εεε, εννοώντας πάντα ότι θα έχει πλάκα η υπόθεση, όχι ότι είναι πραγματικά καλό, μέσα σε τέτοια κορονοκατάσταση.)
Κάποια στιγμή κατέληξα κοντά στο Μοναστηράκι, και σκέφτηκα: Να μπω στην Ηφαίστου τώρα; Θα είχε κανένα νόημα; Είχα την περιέργεια, όμως, οπότε μπήκα.
Πρώτη φορά την έχω δει έτσι. Παντού κατεβασμένα ρολά. Και ξέρεις τι ήταν επάνω στα ρολά; Υπέροχα γκράφιτι που δεν είχα ξαναδεί. Τα παραθέτω εδώ για τα μάτια σας.
Είναι γαμάτα.
(Κάνε κλικ πάνω στην εικόνα για να δεις το επόμενο.)
Αλλά η Ηφαίστου, ο πιο κεντρικός δρόμος στο Μοναστηράκι, ήταν τελείως έρημος. Κάνα, δυο καταστήματα ανοιχτά, και όλα τα άλλα κλειστά. Θύμιζε slum. Παραθέτω φωτογραφίες.
(Κάνε κλικ πάνω στην εικόνα για να δεις το επόμενο.)
Αυτή ήταν η κατάσταση στο Μοναστηράκι την πρώτη ημέρα αφότου έληξαν τα πιο περιοριστικά μέτρα της καραντίνας...
Και, φυσικά, γιατί οι άνθρωποι ν’ανοίξουν τα καταστήματά τους; Ο κόσμος είναι κρυμμένος στις κορονότρυπές του, σε κατάσταση κορονοφοβίας το λιγότερο, εξαιτίας των μέτρων της κυβέρνησης. Και ο τουρισμός – στον οποίο πάντα βασιζόταν το Μοναστηράκι και η Πλάκα, και όλη η Ελλάδα βασικά – έχει διαλυθεί ύστερα από την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί διεθνώς. Για ποιους ν’ανοίξουν τα καταστήματα; Για τις γάτες;
Κι αυτές οι φωτογραφίες είναι μόνο από την Ηφαίστου. Αύριο θα ανεβάσω κι άλλες φωτογραφίες από άλλα σημεία στο Μοναστηράκι. Αλλά μη νομίζετε ότι θα δείτε τίποτα καλύτερο. Εκτός από τα γκράφιτι, ομολογουμένως.
Ο κύριος Μητσοτάκης, ο κύριος Χαρδαλιάς, και ο κύριος Τσιόρδας (εξωτερικός πράκτορας άσχετος με την κυβέρνηση, μη-εκλεγμένος από τον λαό ο οποίος ξαφνικά έγινε αυθεντία στο να παίρνει πολιτικές αποφάσεις – ή μάλλον να αντιγράφει ό,τι κάνουν στο εξωτερικό, ακολουθώντας τις επιταγές άλλων – και έχει τσεπώσει, όπως πρόσφατα βγήκε στο φως από εφημερίδα, ένα κάρο φράγκα από φαρμακοβιομηχανίες που βγάζουν εμβόλια). Ήρωες, όλοι τους, σύμφωνα με τους ανώμαλους αρθρογράφους κάποιων εφημερίδων... Ήρωες...
Τρομάρα σας... Άμα ήταν έτσι οι ήρωες...
Και αυτό τον καιρό έτυχε να δημοσιεύσω το 6ο βιβλίο των Κρυφών Όπλων της Πόλης, με τίτλο Η Τριανδρία και η Μεγάλη Καταστροφή, το οποίο είχα γράψει πριν από κάποια χρόνια και, όχι, δεν άλλαξα εσκεμμένα τον τίτλο του, αλλά αυτές οι παράξενες αντισυμπτώσεις συνέχεια με κυνηγάνε σαν γαμημένα σκυλιά...
Παρεμπιπτόντως, και ελαφρώς παράπλευρο του θέματος, είχα πει σε μια φάση στο Twitter ότι έχω ιδέες για να γράψω φανταστική ιστορία με πανούκλα (η οποία δεν θα είναι παρωδία της τωρινής κατάστασης – ποτέ δεν το κάνω αυτό), αλλά δυστυχώς γράφω κάτι άλλο αυτό τον καιρό, οπότε δεν ξέρω αν θα το κάνω (αν και τίποτα δεν αποκλείεται). Όμως μετά σκέφτηκα ότι έχω ήδη γράψει μια τέτοια ιστορία με πανούκλα. Πριν από πολλά χρόνια, βέβαια. Λέγεται η Μαύρη Κατάρα και, ουσιαστικά, είναι πρόλογος για το Παιχνίδι των Ράζλερ, αλλά είναι, επίσης, ένα αυτόνομο διήγημα· μπορείς να το διαβάσεις τελείως ανεξάρτητα.
Διαβάστε τη Μαύρη Κατάρα (που ομολογώ ότι, αν την έγραφα σήμερα, μάλλον θα την έγραφα αρκετά διαφορετικά – όμως αυτό το σκέφτομαι για όλα μου τα κείμενα, έτσι κι αλλιώς). Πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι δεν έχει καλό τέλος.
