Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
30 / 3 / 2020

Πριν από κάμποσο καιρό είχα βρει αυτό το απόφθεγμα κάπου στο Διαδίκτυο. Δυστυχώς, δεν θυμάμαι πού. Αλλά έχει ενδιαφέρον από διάφορες απόψεις. Το κάνω απλά copy/paste, ακόμα και μαζί με τα τυπογραφικά του λάθη (αν μη τι άλλο, ο δαίμων του τυπογραφείου είναι ένας σουρεαλιστικός δαίμων από μόνος του). Χρόνος για μετάφραση στα ελληνικά δεν υπάρχει.

Jim Morrison’s Surrealist Method

Jim Morrison’s art was greatly influenced by surrealism. The concept of using art to help people get in touch with their subconscious excited him. To understand his lyrical and poetic imagery on the first album is necessary to grasp at least the basic principles of surrealist art. Loosely described, surrealism, which rejects traditional values and beliefs, attempts to express the subconscious mind by presenting images in a random rather than ordered path. The idea is that by avoiding traditional concepts of order the surrealist allows his subconscious to flow free through his art. But the surrealists carry it much further than that as C. W. Mills describes in Surrealism in Art:

“The objective of surrealism was infinite expansion of reality as a substitute for the previously accepted dichotomy between the real and the imaginary. Acknowledging the human need for metaphysical release, the surrealist believed that through the cultivation of the miracles of objective chance, through the mystic of eroticism, through the diverting of objects from their familiar functions and surroundings, through a more cosmic perspective of life on this and finally through the alchemy of language that would learn to express this more dynamic reality, man might be able to satisfy his thirst for the absolute within the confines of his counted number of heartbeats.”

The disorder of surrealism is only on a superficial level. The true surrealists attempt to get in touch with what they consider the ultimate order contained within their subconscious. it is the seeking of order through disorder or reality through illusion. The surrealists believed that creating without a conscious order allowed the subconscious to dominate. Poets call this “poetic impulse” and Socrates said of inspired poets:

“All great poets, epic as well as lyric, compose their beautiful poems not by art, but because they are inspired and and possessed, Lyric poets are not in their right mind when composing their beautiful strains. For the Poet is a light and winged and holy thing, and there is no invention in him until he as been inspired and is out of his senses, and the ind is no longer in him. When he has not attained to this state, he is powerless and is unable to utter his oracles.”

The surrealist assumes that art that flows directly from the subconscious must be of a higher, more spiritual order. To define a man’s place in the cosmos through words, poems, and stories, the surrealist believes man has to totally lose himself in the process.

Whatever one can say about surrealism and Jim Morrison,s method toward revelation, there are only two statements that matter. the first is that, through him, surrealism influenced millions of others and the second is that it ultimately destroyed him.

Excerpts: Break on Through: The Life and Death of Jim Morrison by James Riordan & Jerry Prochnicky

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]