Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
9 / 7 / 2020

Μόλις επέστρεψα από διακοπές δύο εβδομάδων χωρίς άμεση πρόσβαση στο Διαδίκτυο, όχι επειδή δεν μπορούσα να έχω αλλά επειδή δεν ήθελα. Στις διακοπές κάνω διακοπή.

Ήμουν σ’ένα νησί που θεωρείται πολύ τουριστικό (και δεν λέω ποιο είναι, για να μη θεωρηθεί ότι προσπαθώ να διαφημίσω ή να δυσφημίσω) αλλά τώρα έμοιαζε σαν να είχε επιστρέψει 20 χρόνια προς το παρελθόν, από άποψη κίνησης τουλάχιστον. Δε θυμάμαι ποτέ ξανά να έχω δει τέτοια ερημιά σ’αυτό το μέρος.

Ο κορονοϊός έκανε κι εδώ τη δουλειά του.

Ο εσωτερικός τουρισμός που μας έλεγαν ότι θα κινηθεί έχει κινηθεί ελάχιστα – ίσως επειδή ο κόσμος ακόμα φοβάται πολύ, ή δεν έχει λεφτά – αλλά, ούτως ή άλλως, δεν φαίνεται να μπορεί να αναπληρώσει το κενό του διεθνή τουρισμού.

Τέλη Ιουνίου μπήκα μερικές φορές σε ΚΤΕΛ αυτού του νησιού και ήμουν ο μοναδικός επιβάτης – λες και το είχα νοικιάσει ολόκληρο! Παραλίες που άλλες φορές ήταν γεμάτες ξαπλώστρες με ξένους τουρίστες ήταν τώρα έρημες, κι έβλεπες έναν άνθρωπο κάπου στο βάθος...

Το μόνο καλό ήταν πως στο νησί ο κόσμος δεν φορούσε μάσκες παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Αλλά γιατί να τις φορέσει; Από τι να προστατευτεί; Από μικρόβια στον θαλασσινό αέρα; Ακόμα και μέσα σε λεωφορείο με 2-3 επιβάτες είναι ανούσιες οι μάσκες όταν οι επιβάτες κάθονται ο ένας στην αρχή, ο άλλος στη μέση, κι ο άλλος στο τέλος.

Ξενοδοχεία που παλιά ήταν γεμάτα ξένους τουρίστες τώρα στοίχημα ήταν αν είχαν έναν άνθρωπο από το εξωτερικό. Τα καταστήματα άνοιγαν αργά και έκλειναν νωρίς.

Αρχές Ιουλίου, η κίνηση αυξήθηκε λίγο. Λίγο.

Μπορώ να πω ότι προσωπικά μού άρεσε αυτή η ερημιά. Υπήρχε μια ησυχία, μια άνεση. Ένα άπλωμα. Είχες την αίσθηση ότι όλος ο χώρος είναι δικός σου. Και εννοείται πως το σκηνικό θύμιζε βιβλίο του Ballard, αν και όχι το Vermilion Sands, που είναι και το αγαπημένο μου.

Όμως όλα αυτά δεν είναι καθόλου καλά για τους ανθρώπους που ζουν στο νησί – και σε πολλά άλλα ελληνικά νησιά ή τουριστικές περιοχές της Ελλάδας – και περιμένουν αυτό τον καιρό να βγάλουν μερικά λεφτά για να περάσουν τον χειμώνα. Ακόμα και τώρα αν ο τουρισμός αρχίσει να είναι όπως παλιά – πράγμα που αποκλείεται να συμβεί – πάλι θα έχουν πρόβλημα, πάλι θα έχουν χάσει.

Η κατάσταση είναι κακή με κεφαλαίο κάπα.

Και μετά, τα mainstream media δείχνουν ένα πανηγύρι που έγινε κάπου, από κάποιους «ανεύθυνους», και κράζουν προσοχή! μην κολλήσουμε πανούκλα...

Μη φοβάστε, δεν πρόκειται να κολλήσετε πανούκλα από αυτό. Έχει πέσει χειρότερη επιδημία από τον κορονοϊό, παγκοσμίως.

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]