Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
9 / 12 / 2024

Δείτε τι γράφει το Torrent Freak για την Ελλάδα...

Αν βαριέστε – που δεν θα έπρεπε – αυτή είναι η περίληψη: Υποτίθεται πως κάποιος (ανώνυμος, όμως) πιάστηκε να κατεβάζει «πειρατικές» ταινίες. Το δικαστήριο σκοπεύει να του ρίξει φυλακή μερικών μηνών. Τα media λένε, προπαγανδιστικά και μισθοφορικά, για «θρίαμβο της δικαιοσύνης». Αμφίβολο είναι αν πραγματικά θα «πιάσει» αυτή η ποινή, ή ακόμα και αν το πρόσωπο αυτό είναι αληθινό: πιθανώς να πρόκειται απλώς για μια τρομοκρατία από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης ώστε να αποθαρρύνουν τον κόσμο από το να επισκέπτεται ιστότοπους με πειρατικό υλικό. Και στο τέλος του άρθρου, το κερασάκι: φαίνεται πως στη χώρα μας σκέφτονται να αρχίσουν να ρίχνουν πρόστιμο 600 € σε όποιον πιαστεί να κατεβάζει «πειρατικό υλικό».

Κοντολογίς, έχουμε, γι’ακόμα μια φορά, γίνει διεθνώς καραγκιόζηδες. Αυτά όχι μόνο είναι γελοία, αλλά και οριακά φασιστικά.

Ίσως, δε, να είναι άλλη μια προσπάθεια της κουλοκυβέρνησης να αρπάξει, με ληστρικά μέσα, περισσότερα λεφτά από τους υπηκόους του Βασιλέα Μητσοκούλη. Τους έχουν πια τελειώσει όλα τα άλλα μέσα και δεν ξέρουν από πού αλλού να ληστέψουν...

(Δεν έρχεστε, ρε παλληκάρια, να κάνετε και σ’εμένα καμιά δωρεά που 30 χρόνια γράφω λογοτεχνία σε τούτη τη χώρα και δεν έχω βγάλει φράγκο;)

Προσωπικά, δεν ήξερα για αυτό το περιστατικό μέχρι που το διάβασα στο Torrent Freak. Αλλά από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με τέτοια αθλιότητα.

Κατά πρώτον, είναι παραβίαση προσωπικών δεδομένων του χρήστη.

Κατά δεύτερον, αμφίβολο είναι αν το περιστατικό είναι πραγματικό, αλλά σίγουρα η όλη κατάσταση αποσκοπεί στην τρομοκράτηση των χρηστών του διαδικτύου – ειδικά των νέων, που δεν το ξέρουν και τόσο καλά.

Κατά τρίτον, η αναφορά σε πρόστιμα είναι καταφανής εκμετάλλευση του όλου θέματος για άρμεγμα χρήματος από ακόμα μια «κουλή» πηγή... όπως, για παράδειγμα, αυτό που λέγεται τελευταία – ότι θα βάλουν πρόστιμο στα υποτιθέμενα «ανθυγιεινά» προϊόντα, δήθεν για το καλό των πολιτών, αλλά καταφανέστατα, για όποιον έχει λίγο μυαλό στο κεφάλι του, το ζητούμενο είναι ότι απλά θέλουν (ξανά) να αυξήσουν τις τιμές ώστε να αρμέξουν τον πληθυσμό, να χρεοκοπήσουν τους πάντες, και να γεμίσουν κάποιοι επιτήδειοι ανεξέλεγκτοι τα θησαυροφυλάκιά τους με €. Γιατί, αν όλα αυτά τα λεφτά πήγαιναν για το καλό της χώρας, ε, κάπου θα έπρεπε να το έβλεπες αυτό το καλό. Αλλά δεν το βλέπεις πουθενά.

Όπως και νάχει, ένα έχω να πω ως επίλογο για αυτό το θέμα: ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ.

 

 

Alternate link: https://fantastikosorizontas.gr/skiodi-paralipomena/_xoste_tous_olous_sti_steni

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Οκτωβρίου (29/10)


Τι είναι ο ύπνος — Vampira, παλιό γερμανικό φιλμ για βρικόλακες — Οι πόλεμοι για το Νεκρονομικόν — Η κατάσταση με τα (ηλεκτρονικά) βιβλία στο εξωτερικό — Oblique Strategies, σουρεαλιστικές και παράξενες λέξεις/φράσεις — Ένα βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο που είχε περάσει στα αζήτητα; — Οι πραγματικοί Άγγελοι είναι εφιαλτικά τέρατα — Ένα απόφθεγμα του Τσέστερτον — Οι άνθρωποι-ζώα του Charles le Brun (1806) — O Alfred Hitchcock παρουσιάζει ιστορίες τρόμου — ClipGrab, δωρεάν πρόγραμμα που κατεβάζει βίντεο από παντού — Modern Pen Drawings (1901) — 10 γαλλικές ταινίες τρόμου — Οι σουρεαλιστικοί πίνακες του Lee Madgwick — &, φυσικά, έρχονται LinX...

 

Ακατανόητες Οντότητες


Περιγράφοντας το απερίγραπτο στη φανταστική λογοτεχνία

Στη φανταστική λογοτεχνία – ή, ίσως, πιο συχνά στο παρακλάδι της που ονομάζεται λογοτεχνία τρόμου – συναντούμε πολλές φορές οντότητες «πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση». Οι πιο γνωστές είναι, φυσικά, αυτές από τη Μυθολογία Κθούλου – ο Κθούλου ο ίδιος, ο Νιαρλαθοτέπ, ο Γιόγκ-Σόθοθ, και λοιποί «εξώτεροι» δαίμονες με αρκετά θου μέσα στα ονόματά τους ώστε να τα κάνουν να φαίνονται πολύ περίεργα και δυσπρόφερτα. Πράγμα που δεν το γράφω ως κατάκριση: κάπως, πρέπει να μοιάζουν «εξώτεροι» όλοι αυτοί οι δαίμονες.

Ο Lovecraft, επίσης, πασχίζει συνήθως να λέει πόσο ακατάληπτες και απερίγραπτες είναι όλες αυτές οι οντότητες – ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να ειπωθούν με ανθρώπινα λόγια. Και δεν είναι μόνο ο Lovecraft πιθανώς που το κάνει αυτό, αλλά είναι το πιο γνωστό και ουδέτερο παράδειγμα για τέτοιες περιπτώσεις, οπότε αυτόν χρησιμοποιώ.

Το πρόβλημα, γενικά, με τις «ακατανόητες» οντότητες είναι ότι, από τη μια, ο συγγραφέας μάς λέει ότι «κανείς δεν μπορεί να τις εννοήσει», από την άλλη όμως φαίνεται ότι μπορούν, κάπως, να εννοηθούν (αν όχι να κατανοηθούν).

Από τη μια, «δεν μπορούν να περιγραφούν» όλοι αυτοί οι δαίμονες· από την άλλη, περιγράφονται, έχουν υλική μορφή. Ψάξτε και στο διαδίκτυο να βρείτε απεικονίσεις τους. Ο Κθούλου έχει μια κάποια όψη. Ακόμα και ο Νιαρλαθοτέπ απεικονίζεται κάπως. Και το ίδιο ισχύει και για τα περισσότερα (αν όχι όλα) από αυτά τα δαιμονικά όντα. Αλλά... αφού είναι απερίγραπτα, αφού δεν μπορείς να τα εννοήσεις με το αδύναμο ανθρώπινο μυαλό σου, τότε... πώς έχουν όψη που μπορεί κάποιος να τη ζωγραφίσει; Αυτό είναι αντίφαση. Αν τέτοιες οντότητες ήταν αληθινά ακατανόητες και αδύνατον να περιγραφούν, τότε δεν θα έπρεπε να μπορεί κάποιος να τις ζωγραφίσει. Επομένως, σου δίνεται η εντύπωση ότι, σε τελική ανάλυση, το «ακατανόητο» ουσιαστικά σημαίνει τερατώδες. Οι οντότητες αυτές είναι, όντως, τερατώδεις· είναι φριχτές, απαίσιες· είναι έτσι που κανονικά δεν θα έπρεπε να μπορούν να υπάρξουν· ναι, αλλά δεν είναι αδιανόητες. Αν ήταν αδιανόητες, δεν θα έβλεπες κάτι σαν πελώριο χταπόδι, ή έναν συνδυασμό από χταπόδι και βατράχι, ή οτιδήποτε άλλο.

[Συνέχισε να διαβάζεις]