Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
23 / 8 / 2020

Έχω διαβάσει κάποιους να γράφουν ότι είναι φυσικό σε εποχές πανδημίας ο κόσμος να αισθάνεται αβεβαιότητα και φόβο, και να πανικοβάλλεται, και να στρέφεται σε θεωρίες συνωμοσίας και άλλους παραλογισμούς. Αν και νομίζω πως αυτό δεν είναι λάθος – όντως, μπορεί να ισχύει σε πολλές καταστάσεις που προκαλούν γενικευμένο φόβο – δεν νομίζω ότι ισχύει παρά μόνο εν μέρει στην περίπτωση του κορονοϊού.

Ναι, το παραδέχομαι, έχουν ακουστεί διάφορες συνωμοσιολογικές αρλούμπες και τρελές υποθέσεις για τον Covid-19. Αλλά, ασχέτως αν αυτές έχουν καμία σοβαρότητα ή όχι (και συνήθως δεν έχουν), δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι η περίπτωση αυτής της πανδημίας, από μόνη της, και βλέποντάς την ουδέτερα και αντικειμενικά, έχει κάτι το περίεργο.

Εμένα προσωπικά μ’ενδιαφέρει και από σουρεαλιστικής άποψης. Είναι σαν κακό όνειρο που γλίστρησε κατά λάθος μέσα σ’αυτή την πραγματικότητα.

Ασχέτως της σουρεαλιστικής της προσέγγισης όμως η υπόθεση του κορονοϊού δεν είναι μόνο επικίνδυνη αλλά μοιάζει και ύποπτη.

Εγώ δεν είμαι συνωμοσιολόγος. Ψάξε σ’αυτό το blog, ή στο κεντρικό μου site κι άμα βρεις τίποτα το συνωμοσιολογικό σφύρα μου. Ναι, έχω γράψει για κάποια μυστικιστικά/σουρεαλιστικά θέματα, και έχω γράψει κάποια «αντιδραστικά» κείμενα γιατί νομίζω πως η κοινωνία μας υποφέρει από πολλά κακώς κείμενα. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι εκείνο που χαρακτηρίζουμε «συνωμοσιολογικό». Η συνωμοσιολογία μ’ενδιαφέρει κυρίως από σουρελιαστικής άποψης, χωρίς να θέλω να μειώσω τη σοβαρότητα κάποιων θεωριών που έχουν όντως αληθινό ενδιαφέρον.

Όμως δεν χρειάζεται να είσαι συνωμοσιολόγος για να καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά μ’αυτή την κορονοπανούκλα. Απλά χρειάζεται να τη δεις αντικειμενικά και με καθαρό μυαλό.

Κάποιοι έχω δει να λένε ότι οι «συνωμοσιολόγοι» που αμφισβητούν την όλη κατάσταση με τον κορονοϊό είναι «ανεγκέφαλοι». Μάλλον το αντίθετο ισχύει. Όσοι το πιστεύουν αυτό μού φαίνονται πραγματικά ανεγκέφαλοι, αν όχι και μισαλλόδοξοι.

Στάσου λίγο και δες κάποια απλά δεδομένα που μοιάζουν ύποπτα με την περίπτωση του Covid-19 (τα οποία δεν έχουν ούτε σχέση με εξωγήινους, ούτε με τους Ιλουμινάτι, ούτε με φιδανθρώπους):

1. Γιατί, από την αρχή κιόλας, έγινε τόση μεγάλη φασαρία μ’αυτή την πανδημία; Είναι η πρώτη φορά που πανδημία παρουσιάζεται στον κόσμο; Όχι. Άλλες, μάλιστα, ήταν πιο επικίνδυνες, και στην εξάπλωσή τους και στην πιθανότητα να πεθάνεις από αυτές. (Στην Ελλάδα, η πιθανότητα να κολλήσεις τώρα είναι μόλις 0,075%.) Κι όμως για την πανδημία του Covid-19 χάλασε ο κόσμος από την πρώτη μέρα κιόλας. Έφτασαν μέχρι και στο σημείο να κλείσουν τα πάντα (lockdown) χωρίς πραγματικά καλή δικαιολογία. Γιατί; Η εξάπλωση δεν ήταν τόσο μεγάλη που να το δικαιολογεί αυτό. Θα έπρεπε να ήταν ο Μαύρος Θάνατος για να το δικαιολογεί αυτό. Ποτέ ξανά δεν έχει γίνει. Παρουσίαζαν εξαρχής την πανδημία Covid-19 ως κάτι το «πρωτόφαντο» ενώ, καταφανώς, δεν ήταν κάτι το πρωτόφαντο. Το μόνο πρωτόφαντο ήταν η αντίδραση των ΜΜΕ και των κυβερνήσεων.

2. Τρομερή μισαλλοδοξία, εκφοβισμός, και λογοκρισία. Οι πάντες προσπαθούσαν να κάνουν να το βουλώσουν όσους διαμαρτύρονταν, σαν ξαφνικά να είχαμε πάψει να έχουμε δημοκρατία και ελευθερία του λόγου επειδή το θέμα ήταν υγειονομικό. Και τι έγινε αν ήταν το θέμα υγειονομικό; Καταλύεται η δημοκρατία; Ακόμα και το Facebook και το YouTube έσβηναν κείμενα και βίντεο που αντιδρούσαν στα μέτρα για τον κορονοϊό. Παράλογο μέχρι αηδίας. Ακραία φασιστικό για μια τέτοια περίπτωση. Δεν δικαιολογείται με τίποτα.

3. Ο κορονοϊός αρχικά φαινόταν επιλεκτικός. Χτυπούσε μόνο τις πιο εξελιγμένες χώρες του κόσμου· τις άλλες δεν τις άγγιζε. Γιατί; Έμοιαζε σχεδόν στοχευμένο. Δεν είχε κανένα κεντρικό σημείο εξάπλωσης. Ήταν σαν να ρίχνεις βόμβες αποδώ κι αποκεί σε διάφορα επιλεγμένα σημεία του παγκόσμιου χάρτη.

4. Πολλές διασημότητες επηρεάστηκαν πολύ γρήγορα από τον κορονοϊό... Σκέψου τώρα: Ποιες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό; Το να κολλήσεις κορονοϊο είναι, αντικειμενικά, πολύ μικρή πιθανότητα. Το να είσαι διασημότητα είναι επίσης πολύ μικρή πιθανότητα· ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού είναι διασημότητες. Κάνε τώρα τον πολλαπλασιασμό και δες πόσο τραγικά μικρή είναι η πιθανότητα να κολλήσουν κορονοϊό οι διασημότητες. Κι όμως, κόλλησαν αρκετές διασημότητες, κι αμέσως βγήκαν στα ΜΜΕ και έλεγαν πόσο φριχτό είναι και προσέχετε μην κολλήσετε κι εσείς... Στημένο; Έλεγαν ψέματα; Κάποιος τούς είχε δηλητηριάσει εσκεμμένα με κορονοϊό; Τίποτα από αυτά; Δεν ξέρω. Απλά οι πιθανότητες εδώ είναι κουλές. Τελείως κουλές.

5. Οι επιδημίες γενικά κολλάνε εκεί όπου συνωστίζεται πολύς κόσμος. Αυτό σημαίνει ότι στις σύγχρονες πόλεις, λογικά, τα περισσότερα κρούσματα κορονοϊού θα έπρεπε να προέρχονται από τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Θυμήσου ότι, κατά πρώτον, στην αρχή δεν ήταν καν υποχρεωτικό να φοράς μάσκα στα ΜΜΜ – λάθος, φυσικά. Αλλά, και τώρα, που είναι υποχρεωτικό να φοράς μάσκα, νομίζεις ότι πραγματικά αυτή η πάνινη μάσκα σε προστατεύει; Δεν σε προστατεύει, ειδικά όταν είναι πολύς κόσμος μέσα στο όχημα. (Έχω γράψει σε προηγούμενα post για τις μάσκες.) Κανονικά, θα έπρεπε να κολλάνε το μικρόβιο σαν τρελοί από τα ΜΜΜ περισσότερο απ’οπουδήποτε αλλού. Κι όμως αυτό δεν συμβαίνει. Πού ακούμε ότι κόλλησαν Covid-19; Σ’έναν γάμο κάπου σ’ένα χωριό, σε μια συναυλία σε μια περιοχή. Σε τέτοια πράγματα. Ναι, και εκεί υπάρχει συνωστισμός· αλλά πόσες είναι οι περιπτώσεις συνωστισμών σε ΜΜΜ και πόσες σε γάμους και συναυλίες; Προφανώς, μιλάμε για μια τεράστια διαφορά. Γιατί, λοιπόν, συμβαίνει αυτό; Δεν γνωρίζω, φυσικά. Όμως είναι παράξενο· και, ξέρεις... ίσως επειδή σε γάμους και συναυλίες τρώνε και πίνουν. Απλά λέω... Βγάλε τα δικά σου συμπεράσματα.

6. Αρχικά, μας έλεγαν ότι ο κορονοϊός πλήττει περισσότερο τους ηλικιωμένους. Λογικό, βέβαια, γιατί έχουν κι άλλα προβλήματα και κινδυνεύουν πιο πολύ από επιδημίες. Τώρα τελευταία, όμως – όλως τυχαίως – τελείως ξαφνικά – ο κορονοϊός άρχισε να επηρεάζει τις πιο μικρές ηλικίες! Τι γίνεται τελικά μ’αυτό τον κορονοϊό; Έχει νοημοσύνη μήπως; Είναι κάποιος δαίμονας; Τι είναι; Γιατί, έτσι όπως μας τα παρουσιάζουν τα πράγματα, δεν βγάζουν νόημα. Είναι τη μια έτσι, την άλλη αλλιώς.

7. Αρνούνται να παραδεχτούν ότι οι πάνινες μάσκες δεν προσφέρουν παρά την πιο στοιχειώδη προστασία. Ουσιαστικά μηδενική σχεδόν. Δε λέω να πουν να μην τις φοράμε, πχ, στα ΜΜΜ όπου μπορεί κάτι να προσφέρουν. Αλλά γιατί τέτοια μανία να φοράμε άχρηστες μάσκες ακόμα και στον φούρνο, ενώ είναι αρκετό να μη μπαίνουν πάνω από 2-3 πελάτες μέσα στο κατάστημα; Άκουσες εσύ κανείς να κολλήσει Covid-19 από φούρνο;

8. Τι είναι αυτοί οι ασυμπτωματικοί που φέρουν το μικρόβιο χωρίς να το δείχνουν; Δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική απόδειξη ότι όντως υπάρχουν, ή ότι όντως κανένας κολλάει από αυτούς. Απλά λένε ότι λογικά πρέπει να υπάρχουν. Είναι σαν να πιστεύεις σε φαντάσματα. Δεν έχει καμιά βάση. Οτιδήποτε άλλο θα μπορούσες να υποθέσεις έτσι ότι «υπάρχει».

9. Δε θα καθίσω τώρα να μπω σε λεπτομέρειες γι’αυτό το θέμα, γιατί υπάρχουν πολλές πληροφορίες ήδη στο Διαδίκτυο που αν ψάξει κανείς μπορεί να τις βρει, αλλά πολύ σύντομα ύστερα από την εμφάνιση του Covid-19 άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες βρόμες για τον Μπιλ Γκέιτς, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τις φαρμακοβιομηχανίες, και όλους αυτούς τους καλόκακους ανθρώπους που θέλουν το καλόκακο μας. Δεν μπορεί όλα να είναι αβάσιμα. Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά.

11. Τώρα ο πρωθυπουργός μας δηλώνει πως θα μοιράζει δωρεάν εμβόλια. Πότε ξανά είχε δείξει καμιά ελληνική κυβέρνηση τέτοια «γενναιοδωρία»; Γιατί δεν δείχνει την ίδια γενναιοδωρία και για άλλα προβλήματα – όπως για τους αστέγους, ας πούμε;

12. Πού πήγε το 10;

*

Η όλη κατάσταση φέρνει ύποπτα στο μυαλό μεθόδους βασανιστηρίων.

Πάρε κάποιον, κλείσε τον σ’ένα μπουντρούμι, μην του επιτρέπεις να κάνει τίποτα, λέγε του συνέχεια διάφορες μαλακίες για να τον τρομοκρατείς, ρίχνε του και κάνα χέρι ξύλο κάπου-κάπου. Λέγε του, επίσης, ότι είναι άρρωστος, πολύ άρρωστος, ασχέτως αν το καταλαβαίνει ή όχι.

Βγάλε τον μετά από κάποιο καιρό από εκεί και δώσε του ένα «μαγικό φίλτρο» που θα τον θεραπεύσει από την αρρώστια του. Αν το πάρει, όλα εντάξει, μπορεί να φύγει. Αν όχι, θα πρέπει να τον ξαναβάλουμε μέσα γιατί θα είναι ακόμα πολύ άρρωστος...

Η ψυχιατρική από χρόνια χρησιμοποιούσε τέτοιες «ευγενείς μεθόδους». Για το καλό των υποτιθέμενων ασθενών πάντα, φυσικά... Τώρα η πρακτική αυτή φαίνεται σαν νάχει εξαπλωθεί και προς τη γενική ιατρική.

Οι γιατροί είναι επικίνδυνοι. Και προτού αρχίσει κάποιος να λέει για «επιστήμονες» και «ειδικούς» και τέτοιες φανφάρες, ή να με βρίζει, ένα θα πω: Ο πατέρας μου είναι γιατρός (αν και συνταξιούχος πλέον). Οπότε, δεν εννοώ ότι όλοι οι γιατροί είναι καθάρματα. Οι γιατροί, όμως, έχουν τη δυνατότητα να είναι επικίνδυνοι. Και περισσότερα γι’αυτό ίσως να γράψω σε επόμενο post.

 

(Τυχόν τυπογραλφικά λάλθη, λόγω μεγέθους κειμένου, θεωρήστε τα απλά εσκεμμένα. Εγώ δεν κάνω λάθη – είμαι αλάνθαστος – πάντα ο δαίμων του πληκτρολογίου φταίει.)

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]