Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
13 / 8 / 2025

Όπως υποσχέθηκα, έχω ακόμα αρκετά να γράψω για το θέμα, και θα το κάνω, σύντομα. Αλλά για την ώρα ένα απλό ενδιάμεσο κομμάτι στην αφήγησή μας...

Σκεφτείτε το εξής: αυτά τα πρόστιμα για την «πειρατεία» είναι από τα χειρότερα – ίσως τα χειρότερα – της υφηλίου τούτη τη στιγμή.

Και σε ποια χώρα επιβάλλονται; Στην Ελλάδα.

Η κυβέρνηση που τα επιβάλλει τι έχει κάνει για την Ελλάδα;

Έχει μειώσει τους φόρους; Όχι. Τους έχει αυξήσει.

Έχει μειώσει τους βασικούς λογαριασμούς (ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες, κτλ); Όχι. Τους έχει αυξήσει.

Έχει μειώσει τις τιμές των βασικών προϊόντων; Όχι. Τις έχει αυξήσει.

Έχει κάνει καλύτερες τις συνθήκες για τους ελεύθερους επαγγελματίες; Όχι. Τις έχει κάνει χειρότερες. (Αρνούμαι να φάω χώρο για περισσότερη ανάλυση εδώ.)

Έχει, μήπως, παρ’ελπίδα αυξήσει τους γαμημένους μισθούς; Μόνο υποτυπωδώς, για να πει ότι, δήθεν, έκανε κάτι. Οι συνθήκες διαβίωσης στη χώρα (η αναλογία εσόδων/εξόδων του μέσου πολίτη) συνεχώς χειροτερεύουν, και είναι από τις χειρότερες στην Ευρώπη.

Αν η κυβέρνηση είχε φτιάξει ΟΛΑ αυτά, αν τα είχε βελτιώσει, και ζούσες πληρώνοντας 50 € λογαριασμούς τον μήνα και 200 € για άλλα έξοδα διαβίωσης, τότε θα μπορούσαμε να πούμε, Εντάξει, ίσως τα πρόστιμα για την ιντερνετική «πειρατεία» να μην είναι και τόσο τρελά. Αφού ο πολίτης ζει «τζαμπέ», ας πληρώσει και για καμιά ταινία! Τι να το κάνει να του μένουν τόσα λεφτά;

Όμως τώρα ο μέσος πολίτης πρέπει να πληρώσει το νοίκι του, τους λογαριασμούς του, τα φαγητά του, και τα λοιπά και τα λοιπά... και μετά δεν μπορεί να δει κιόλας μια δωρεάν ταινία που αλλιώς θα κατέβαζε από το ίντερνετ! Άρα, ακόμα χειρότερες συνθήκες διαβίωσης...

Και ποιον μέσα στη χώρα μας ωφελεί αυτό; Ωφελεί, μήπως, την οικονομία μας; Έχουμε εμείς παραγωγούς ταινιών και μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες; Όχι. Δεν ξέρω τι έσοδα έχουν αυτοί στην Ελλάδα, αλλά μπορεί να είναι και σαν τα δικά μου ως συγγραφέας: δηλαδή, 0 €/μήνα, κατά μέσο όρο.

Οπότε, αν υποθέσεις ότι προστατεύουν καν κάποια οικονομία αυτά τα τρελά πρόστιμα, προστατεύουν, όχι τη δική μας, αλλά την οικονομία του Χόλιγουντ και άλλων χωρών.

Τι δουλειά έχουμε εμείς να προστατεύουμε την οικονομία του Χόλιγουντ; Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα;

Η πιο ανώμαλη και παλαβή κυβέρνηση που έχει ποτέ περάσει από εδώ... Αντί να προστατεύει τους πολίτες της, όπως κάνουν στις πολιτισμένες χώρες, τους ρίχνει στο χαντάκι συνεχώς. Είναι χειρότεροι ακόμα κι από τον Τραμπ. Ο Τραμπ, τουλάχιστον, βάζει δασμούς επειδή προσπαθεί να μειώσει τους φόρος των πολιτών του. Εδώ δεν προσπαθούν να μειώσουν τους φόρους, αλλά να τους αυξήσουν και να τους μπουστάρουν με επιπλέον πρόστιμα!

Να δούμε τι άλλο έχουμε να δούμε μέχρι να ξεκουμπιστούν πια και να ησυχάσουμε.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]