Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
9 / 2 / 2022

Το Twitter έκανε κάτι που δεν μου αρέσει. Είναι μια τακτική που ήδη ακολουθούν και άλλα κοινωνικά δίκτυα, όπως Facebook, Instagram, Pinterest (και αρκετά από αυτά σε χειρότερο βαθμό). Δεν σε αφήνει να κοιτάξεις κανονικά τις αναρτήσεις ενός χρήστη εκτός αν είσαι κι εσύ εγγεγραμμένος και έχεις κάνει log in. Αν πας να κοιτάξεις χωρίς να είσαι logged in, μόλις σκρολάρεις λιγάκι προς τα κάτω, πετάγεται ένα μήνυμα και σε σταματά, ζητώντας σου ή να κάνεις log in ή να εγγραφείς.

Δε μ’αρέσει καθόλου αυτή η τακτική, γιατί οδηγεί σε νοοτροπίες κλειστού κήπου (walled garden mentality, στην κοινή διάλεκτο) και είναι κόντρα στη γενική λογική του διαδικτύου, που είναι μια ανοιχτή λογική.

Ολοένα και περισσότερο προσπαθούν να κάνουν το διαδίκτυο κλειστό, αν και, βέβαια, αυτό ποτέ δεν πρόκειται να γίνει απόλυτα, γιατί η ίδια η φύση του ρέπει προς το ανοιχτό και ελεύθερο. Προσπαθούν, όμως. Οι κερατάδες.

Παλιά, σχεδόν τα πάντα ήταν ανοιχτά στο διαδίκτυο. Τώρα, τα μισά είναι. Στα άλλα συναντάς όλο πόρτες και φρουρούς. Αλλά αυτό δεν είναι το «κανονικό» διαδίκτυο. Είναι ένα πλασματικό διαδίκτυο, φτιαγμένο για «φύλαξη». Είναι το κακό Matrix, όχι το καλό Matrix. Το διαδίκτυο είναι να μπορείς να κινηθείς ελεύθερα. Να γράφεις τον δικό σου κώδικα και να γαμάς το σύμπαν· να παρακολουθείς τι λέει ο καθένας και να πληροφορείσαι όπως νομίζεις· να κατεβάζεις ενδιαφέροντα πράγματα που αλλιώς δεν θα τα έβρισκες με την καμία· να ανεβάζεις τα δικά σου πράγματα που αλλιώς δεν θα μπορούσες εύκολα να διαδώσεις· να ενημερώνεις και να ενημερώνεσαι χωρίς περιορισμούς· κάθε μέρα να ανακαλύπτεις κάτι το συναρπαστικό.

Ναι, αυτό είναι το σωστό διαδίκτυο· και όποιος πιστεύει κάτι διαφορετικό, πιστεύει μαλακίες.

Σήμερα, δυστυχώς, πολλοί έχουν γνωρίσει το διαδίκτυο από τα κινητά τους, τα οποία είναι ρυθμισμένα κυρίως σε κάποιες συγκεκριμένες λειτουργίες του διαδικτύου, εκπαιδεύοντας ουσιαστικά τον χρήση να εκλαμβάνει αυτά τα πράγματα μόνο ως «διαδίκτυο». Αυτό είναι κακό. Γιατί έτσι ορισμένοι δεν γνωρίζουν ποτέ το αληθινό διαδίκτυο. Το παρακολουθούν όπως παρακολουθούν την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα, καθόλου.

Θα σας πω, λοιπόν, δύο τρόπους για να παρακάμψετε τον περιορισμό του Twitter και να μπορείτε να παρακολουθείτε όποιον χρήστη θέλετε χωρίς να είστε logged in.

Πρώτος τρόπος: Πήγαινε στον χρήστη που θέλεις να παρακολουθήσεις. Σκρόλαρε λίγο προς τα κάτω μέχρι να βγει το αποτρόπαιο μήνυμα. Πάτα ότι θες να κάνεις sign up, να εγγραφείς. Θα σου βγάλει μια άλλη οθόνη που ζητά ονόματα και τα λοιπά. Αγνόησέ τα όλα αυτά. Πάτα το "πίσω" στο browser σου, ή το γενικό "πίσω" στο smartphone σου. Θα σε γυρίσει στον χρήστη που παρακολουθούσες, κι αποκεί και πέρα μπορείς να τον παρακολουθείς κανονικά, χωρίς να σε μπλοκάρει. Για κάποιο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον. Αν σου ξαναβγάλει το αποτρόπαιο μήνυμα, κάνε πάλι το ίδιο.

Δεύτερος τρόπος: Πάρε τον κώδικα που παραθέτω παρακάτω και κάνε τον copy/paste μέσα σε μια απλή σελίδα HTML. Ανέβασέ την σε κάποιον σέρβερ ή άσε την απλά στο desktop του υπολογιστή σου. Όταν την ανοίγεις θα εμφανίζει ένα κουτάκι μέσα στο οποίο θα φαίνονται οι αναρτήσεις του χρήστη που θέλεις. (Αν δεν εμφανιστεί αμέσως το κουτάκι, μην αγχώνεσαι· κάνε reload. Καμιά φορά μπορεί να αργήσει.)

Εκεί που λέει «ΒΑΛΕ ΕΔΩ ΤΟ TWITTER_HANDLE», βάλε οπωσδήποτε το handle αυτού που θες να παρακολουθήσεις: πχ, havocus.

Εκεί που λέει «ΒΑΛΕ ΕΔΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ», βάλε πάλι το handle ή ό,τι άλλο θέλεις – δεν έχει σημασία· είναι για ντεκόρ.

Ο κώδικας ακολουθεί:

<div style="width:200px"><a class="twitter-timeline" href="https://twitter.com/ΒΑΛΕ ΕΔΩ ΤΟ TWITTER_HANDLE" data-widget-id="492623571613523968">

Tweets by ΒΑΛΕ ΕΔΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ</a>

<script>

!function timeapp(){setTimeout(twit, 2500);}();

function twit() {

tapp(document,"script","twitter-wjs");

}

function tapp(d,s,id){var js,fjs=d.getElementsByTagName(s)[0],p=/^http:/.test(d.location)?'http':'https';if(!d.getElementById(id)){js=d.createElement(s);js.id=id;js.src=p+"://platform.twitter.com/widgets.js";fjs.parentNode.insertBefore(js,fjs);}}

</script></div>

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]