(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

Από όταν γεννιέσαι σε προγραμματίζουν για το τι πρέπει να κάνεις και τι όχι, πώς πρέπει να είσαι και πώς πρέπει να μην είσαι· εσκεμμένα σού δημιουργούν φοβίες και αντιπάθειες· εσκεμμένα σού καλλιεργούν συμπάθειες και πεποιθήσεις· ενώ προσπαθούν να σε τραβήξουν στο ένα μαντρί ή στο άλλο, ή στο λιγάκι πιο οριακό μαντρί που όμως εξακολουθεί να είναι μαντρί.

Αποπρογραμματίσου. Σβήσε ό,τι σε έχουν μάθει. Ορισμένες φορές είναι επώδυνο: είναι σαν να βάζεις ένα πυρωμένο σίδερο πάνω σ’ένα τραύμα. Αλλά σου κάνει καλό. Σε καθαρίζει από τη μόλυνση και σταματά την αιμορραγία απ’την οποία τρέφονται τα παράσιτα του συστήματος.

Όταν έχεις καθαρίσει τον εαυτό σου, βρίσκεσαι μπροστά σ’έναν άγονο τόπο. Αλλά είναι ένας υπέροχος τόπος. Επειδή τώρα μπορείς ΕΣΥ να αρχίσεις να φυτεύεις τους σπόρους που θέλεις, ή να μεταφυτεύεις ολόκληρα δέντρα. Προγραμματίζεις τον εαυτό σου από την αρχή, ακριβώς όπως ΕΣΥ τον θέλεις.

Ο παλιός σου εαυτός δεν ήταν παρά μια σκιά. Δεν ήταν αληθινή προσωπικότητα. Και δεν ευθύνεσαι εσύ για ό,τι μαλακίες είχε κάνει. Ήταν άλλος άνθρωπος. Και τώρα είναι νεκρός.

Η μάχη ποτέ δεν τελειώνει (έτσι είναι η ζωή), αλλά, όταν έχεις επαναπρογραμματιστεί, δεν είσαι πλέον εύκολα επηρεάσιμος. Όταν κάτι προσπαθεί να σε επηρεάσει, δεν ταιριάζει. Ο οργανισμός φτύνει το μικρόβιο. Είναι σαν να προσπαθείς να ταιριάξεις δύο κομμάτια παζλ που όμως δεν έχουν τις αντίστοιχες εγκοπές που θα έπρεπε να έχουν. Το παρείσακτο κομμάτι ‒ αυτό που έρχεται να προσκολληθεί επάνω σου ‒ θα πέσει. Δεν έχει άλλη επιλογή.

Η πρώτη μάχη είναι η πιο επικίνδυνη. Είναι το Chapel Perilous, το μέρος όπου μπορεί να έχεις ήδη μπει χωρίς να το έχεις προσέξει και να παραπατάς μέσα του ενώ βρίσκεσαι σε τρομερό κίνδυνο χωρίς να το ξέρεις. Μετά, αν επιβιώσεις, αποκτάς αντισώματα.

Το μόνο που χρειάζεται να φοβάσαι είναι ο φόβος.