Διαβάζω το Formula One του Bob Judd, το οποίο διάλεξα συμπτωματικά τελείως και, όπως πολλές φορές συμβαίνει με βιβλία που διαλέγω συμπτωματικά, φαίνεται καλό. Βασικά, πιο συχνά έχει καταντήσει τα συμπτωματικά βιβλία να είναι καλά παρά αυτά που μπορεί να διαλέξω λόγω συστάσεων!

Το Formula One έχει μια τρομερή αισθητική. Δεν είναι βιβλίο φαντασίας, αλλά θα μπορούσε! Μου έφερε αμέσως στο μυαλό – τι άλλο; – τη Σεργήλη του Θρυμματισμένου Σύμπαντος – Ραλίστες και Ιερομύστες και τέτοια πράγματα. Έκανα όρεξη να γράψω ΘΣ – Σεργήλη ή Ρελκάμνια – και πάλι. (Αυτή τη στιγμή γράφω μια σειρά σε άλλο σκηνικό τελείως, γιατί ήθελα πια να αλλάξω.) Ατέρμονοι δρόμοι, παράξενα οχήματα, γκλαμουριά και ψηλές πολυκατοικίες.

Επίσης, το Formula One μού θύμισε λιγάκι και τον Ballard. Από τον τρόπο γραφής, ίσως, και από το πώς παρουσιάζονται κάποια πράγματα – σχεδόν φετιχιστικά.

Δεν έχω διαβάσει πολύ ακόμα – περίπου το 1/6 του βιβλίου – αλλά υποπτεύομαι πως αυτό είναι ένα μυθιστόρημα που θα γουστάρω ώς το τέλος. Βγάζει ένα παλιό, ρομαντικό vibe δεκαετίας ’80 και ’90, όπου ο κόσμος είναι ανοιχτός και γεμάτος μυστήρια, και τα πάντα είναι πιθανά, και παράτολμοι πλούσιοι τυχοδιώκτες τριγυρίζουν σε πελώριες μεγαλουπόλεις από τη μια άκρη της υφηλίου στην άλλη, κάνοντας σκέψεις παρακμιακών φιλοσόφων.