Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
5 / 2019

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (41)

Αυτό δεν είναι μυθιστόρημα· είναι ένα βιβλιοπαιχνίδι της σειράς Μοναχικός Λύκος (Lone Wolf). Κάποτε, η σειρά είχε μεταφραστεί και στα ελληνικά, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, μόνο αυτό το βιβλίο έχω. Τα άλλα, αν θυμάμαι καλά (γιατί τότε ήμουν μικρός), δεν μπορούσα να τα βρω. Και το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το 6ο, άρα δεν έχει νόημα να ξεκινήσεις από εκεί.

Περιλαμβάνει και χάρτη στις πρώτες σελίδες. (Στη μέση είναι λιγάκι θολός επειδή εκεί διπλώνουν οι σελίδες και δεν σκανάρεται καλά.)

Επίσης, μέσα στο βιβλίο υπάρχουν πολλές αρκετά ατμοσφαιρικές ασπρόμαυρες εικόνες, όπως και στην αγγλόφωνη έκδοση.

Τώρα που το ξανακοιτάζω, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μου αρέσει και τόσο στα ελληνικά. Όχι, δεν έχω το ταμπού “Αυτά δεν είναι η παράδοσή μας” και τέτοιες σαχλαμάρες. Απλά τα ονόματα, έτσι όπως τα [...]

Πώς να ζεις

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

Στο σχολείο σού μαθαίνουν τα πάντα. Από το δημοτικό κιόλας μαθαίνεις λεπτομερείς αχρηστίες όπως τι ακριβώς υπάρχει μέσα στο αφτί, τι άμφια φορά ο παπάς, και κάτι ιστορικές λεπτομέρειες που κανείς έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα να θυμάται απέξω.

Σου μαθαίνουν τα πάντα που σου είναι τελείως άχρηστα. Και ελάχιστα που σου είναι οριακά χρήσιμα.

Δεν σου μαθαίνουν το μόνο σημαντικό πράγμα: Πώς να ζεις.

Αυτό πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου.

*

(Ναι, δεν κάνω κανένα σχόλιο για τις εκλογές. Σε εκπλήσσει;)

Εφιαλτικά αρκουδάκια στους δρόμους της Αθήνας

Γαμώτο! Τι διάολο συμβαίνει εδώ;

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (40)

Αυτό είναι το κλασικό μυθιστόρημα του Άγγελου Τερζάκη, Η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ. Δεν είναι βιβλίο φαντασίας, φυσικά, αλλά είναι ένα μυθιστόρημα με ιππότες και πριγκίπισσες, από αυτά που, ξέρεις, “δεν υπάρχουν” στην Ελλάδα γιατί “δεν είναι η παράδοσή μας” (και καλά).

Το εξώφυλλο είναι τρομερό, αλλά και μέσα το βιβλίο έχει πολλές εικόνες, δύο από τις οποίες παραθέτω παρακάτω, πριν από το οπισθόφυλλο που δείχνει μόνο ένα ιπποτικό κράνος.

Αναρωτιέμαι, όμως, τι να είναι αυτό το σύμβολο στο εξώφυλλο. Ένας αγκυλωτός σταυρός αλλά, σίγουρα, όχι σβάστικα. Είναι ένα σταυρός που η κάθε άκρη του σχηματίζει ένα Τ, και το κάθε άνω σκέλος του Τ είναι και το κεφάλι ενός φιδιού. Πολύ παράξενο σύμβολο. Ήταν το έμβλημα κάποιου ιπποτικού τάγματος, οίκου ευγενών, ή άρχοντα; Και τι θα μπορούσε να σημαίνει; Τι εννοούσε ο ποιητής που [...]

Σουρεαλιστική αλλοίωση εικόνας – με κώδικα

Λέω εξαρχής ότι δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτα από προγραμματισμό για να χρησιμοποιήσεις τη μέθοδο που αναφέρω παρακάτω· είναι καθαρά σουρεαλιστική, της τύχης και της έμπνευσης. Προσευχήσου στους θεούς του χάους προτού κάνεις οτιδήποτε μ’αυτήν.

Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι να ανοίγεις και να κλείνεις αρχεία, να σβήνεις κείμενο, και να κάνεις copy/past και cut/paste.

Καλώς;

Πάρε μια εικόνα απλής μορφής – πχ, .jpg ή .png – και άνοιξέ την ως κείμενο. Δεν ξέρεις πώς να το κάνεις αυτό; Είναι εύκολο. Κάνε επάνω της δεξί κλικ, και από το μενού διάλεξε “Open with” και, μετά, το πρόγραμμα με το οποίο θες να την ανοίξεις: το Notepad, βασικά. Ή, αν έχεις εγκαταστημένο το Notepad++ (δωρεάν πρόγραμμα το οποίο προσωπικά προτιμώ για όλες μου τις txt δουλειές – ακόμα κι αυτό το post εκεί το γράφω τώρα), στο μενού διάλεξε εξαρχής “Edit with Notepad++”. [...]

Η αριστεροδεξιά χορεύτρια

Αν τριγυρίζεις για κάποιο καιρό στο Διαδίκτυο πιθανώς να έχεις πέσει πάνω στην αριστεροδεξιά χορεύτρια (όπως τη λέω εγώ, τουλάχιστον, για πλάκα). Είναι η ακόλουθη κινούμενη εικόνα.

Υποτίθεται τώρα πως, αν χρησιμοποιείς περισσότερο το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου σου, τη βλέπεις να γυρίζει προς τα δεξιά – κι αυτό σημαίνει ότι είσαι δημιουργικός άνθρωπος. Αν, αντιθέτως, τη βλέπεις να γυρίζει προς τ’αριστερά, χρησιμοποιείς περισσότερο το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου σου – τη λογική. Εγώ συνήθως τη βλέπω να γυρίζει δεξιά. Αναμενόμενα, θα μου πεις, αφού είσαι δημιουργικός άνθρωπος. Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω και τόσο σε τέτοια τεστ· δε νομίζω ότι μπορείς να μετρήσεις τόσο εύκολα το ανθρώπινο μυαλό: δεν νομίζω ότι μπορείς να το μετρήσεις καθόλου. Και συνήθως τέτοιες μετρήσεις αποτυχαίνουν [...]

Αλλαγμένα ονόματα σε κόσμους φανταστικούς (και όχι μόνο φανταστικούς)

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

Στο Θρυμματισμένο Σύμπαν χρησιμοποιώ διαφόρων ειδών ονόματα για τους χαρακτήρες. Ορισμένα είναι τελείως φανταστικά (όπως Ζαώρδιλ), άλλα μοιάζουν με αυτά κάποιας ιστορικής περιόδου του κόσμου μας (πχ, πολλά από τα ονόματα στην Απολλώνια είναι Βυζαντινορωμαϊκού τύπου – Ανδρόνικος, Κορνηλία), άλλα είναι αρκετά σύγχρονα αλλά όχι ελληνικά (όπως Τζακ), άλλα είναι ελληνικά (όπως Φαίδρα), άλλα μοιάζουν ελληνικά αλλά δεν είναι πραγματικά ελληνικά (όπως Ζορδάμης), και τα λοιπά.

Αυτό το κάνω για να φανεί η γενικευμένη πολυπολιτισμική κατάσταση που υφίσταται στο Θρυμματισμένο Σύμπαν: πολλοί άνθρωποι από πολλές διαστάσεις/κόσμους αναμιγνύονται και ταξιδεύουν από το ένα μακρινό μέρος στο άλλο.

Δεν σημαίνει, όμως, ότι τα ονόματα που μοιάζουν με αυτά του δικού μας κόσμου είναι [...]

Ρωμαϊκά θέματα

Διαβάζω τον Σπάρτακο του Howard Fast, το οποίο είναι ένα αρκετά παλιό βιβλίο: εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1951· αλλά δεν βλέπω να υστερεί σε τίποτα σε σχέση με τα σύγχρονα βιβλία. Για φαντάσου, τελικά δεν χρειάζεσαι MS Word για να γράψεις μια τρομερή ιστορία... Από αρκετές απόψεις, μάλιστα, είναι καλύτερο από πολλά σύγχρονα βιβλία. Εκτός των άλλων, η οπτική γωνία τρίτου προσώπου του είναι πραγματική οπτική γωνία τρίτου προσώπου, όχι μπασταρδεμένη οπτική γωνία πρώτου προσώπου που παρουσιάζεται σαν τρίτο πρόσωπο. Όμως και η ίδια η γραφή είναι καλή· σχεδόν σαν όνειρο. Καθώς και η όλη δομή της ιστορίας, που μοιάζει με ιστορίες μέσα σε ιστορίες και συνεχώς κάνει μπρος-πίσω μες στον χρόνο. Έχω ήδη διαβάσει πάνω από το μισό βιβλίο και είναι μια πλούσια αναγνωστική εμπειρία.

Αλλά, πέρα από αυτά, είναι ένα βιβλίο που αναφέρει [...]

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (39)

Αυτό το βρήκα, τελευταία, σ’ένα παλαιοβιβλιοπωλείο τυχαία· δεν το είχα από παλιά. Το εξώφυλλο είναι τελείως καλτ. Εκτός αυτού, μου θυμίζει και τα αυτοκίνητα από την τριλογία μου Η Πλοηγός και ο Δαίμονας. Και, όχι, δεν αναφέρομαι στο όχημα· αναφέρομαι σ’αυτό τον μεταλλικό γίγαντα από πάνω του. Η λέξη αυτοκίνητο δεν χρησιμοποιείται για τα οχήματα στο Θρυμματισμένο Σύμπαν.

Σιχαμερές τακτικές

Πριν από μερικές μέρες, έλαβα στο Goodreads ένα μήνυμα από ένα άτομο που θα μείνει ανώνυμο, γιατί έτσι κι αλλιώς ούτε το θάρρος να πει το πραγματικό του όνομα δεν είχε. Μόνο ένα ψευδώνυμο φαινόταν στον λογαριασμό του, και τίποτ’ άλλο.

Το άτομο αυτό νομίζω, από την εικονίτσα στον λογαριασμό του, ότι ίσως να ήταν κάποια κυρία – αν και οι πραγματικές κυρίες δεν φέρονται έτσι. Αν όμως ήταν κύριος, μάλλον πούστρευε λιγάκι. Ούτε οι πραγματικοί κύριοι φέρονται έτσι.

Δυστυχώς, όμως, είναι ένα δείγμα του τι είδους άτομα τριγυρίζουν στο ελληνικό Goodreads και γιατί γενικά δεν μου αρέσει το κλίμα αυτού του είδους, που προωθεί τον ανταγωνισμό, την αντιπαλότητα, και εν τέλει τον ψυχολογικό έλεγχο, αντί να προωθεί την ελευθερία της σκέψης και του λόγου και την αληθινή δημιουργικότητα. Βλέπεις, ο ανταγωνισμός, η αντιπαλότητα, και [...]

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (38)

Ναι, το ξέρω, αυτοί οι βάρβαροι είναι σαν να έχουν πάθει αγκύλωση.

Μαγικά βιβλία στο κενό χαμένα

Πριν από λίγο, διάβαζα εδώ μια έρευνα που έχει γίνει στην Ελλάδα για το βιβλίο και τους αναγνώστες. Τα συμπεράσματα, φυσικά, είναι απογοητευτικά. Αλλά δεν χρειάζεσαι καμιά έρευνα για να σ’το δείξει αυτό. Η έρευνα μοιάζει σχεδόν περιττή. Μια ματιά στον γύρω χώρο επαρκεί. Κατά τα άλλα, ζήτω η Αθήνα η Πρωτεύουσα του Βιβλίου... όπου σχεδόν όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία έχουν βαρέσει φαλιμέντο.

Έχουμε, όμως, γεμίσει μπαζάρ. Ε, κάτι είναι κι αυτό...

Ποιος ξέρει, αν αρχίσουμε να διαβάζουμε σαν παλάβοι μπορεί και η οικονομική κρίση να φοβηθεί και να φύγει. Διαβάστε με πάθος! Είναι μαγικό Ξόρκι Αποβολής Τυραννικού Ευρωπαϊκού Ελέγχου. Τα πάντα γίνονται μ’ένα ξαφνικό φλας-μπαμπ! Χάρι Πότερ στάιλ.

Mad Max: Fury Road – ξανά, τρέχουμε στις ερημιές, αναζητώντας τους καλύτερους εαυτούς μας

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

Παρακολουθούσα ξανά το Mad Max: Fury Road, και πραγματικά βλέπεται πολύ άνετα και δεύτερη φορά (μην πω και τρίτη). Δεν έχει σημασία ότι ξέρεις την πλοκή, ότι ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω· είναι μια πολύ ευχάριστη οπτική εμπειρία.

Από πλοκή δεν υστερεί, ούτε από χαρακτήρες. Νομίζω ότι έγινε αξιοσημείωτα καλή δουλειά σ’αυτούς τους τομείς, ειδικά για το είδος τέτοιας ταινίας (τα πάντα εκτυλίσσονται μέσα σε μια απέραντη Ερημιά, άλλωστε). Αλλά, επίσης, έχει τρομερή αισθητική. Μπορείς απλά να κάθεσαι και να βλέπεις όλα εκείνα τα παράξενα, καταπληκτικά φτιαγμένα οχήματα να τρέχουν μες στις ερημιές.

 

 

Where must we go, we who wander this wasteland, in search of our better selves. –The First History of Man

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (37)

Ακόμα ένα της Ωρόρας.

Ημιυπόγειοι δρόμοι

Αυτό θα μπορούσε να ήταν κάτι από τη Ρελκάμνια.

Αλλά δεν είναι.

Ωστόσο, με λίγη φαντασία....

Έχουν παρεξηγήσει την επική και την ηρωική φαντασία, και δεν το έχουν καταλάβει

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

Είναι ορισμένοι που ισχυρίζονται ότι η ηρωική/επική φαντασία δεν είναι καλή για τα σημερινά δεδομένα γιατί δεν αναφέρεται σε σύγχρονα προβλήματα, προβλήματα του μοντέρνου κόσμου, αλλά αναφέρεται σε αξίες και αρχές που είναι παρωχημένες – όπως ζητήματα τιμής, ή διαδοχής του θρόνου, και τα λοιπά.

Ναι, σίγουρα, όλα αυτά δεν είναι σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα. Αλλά και τι μ’αυτό; Πρέπει όλες οι λογοτεχνικές ιστορίες να βασίζονται στον σύγχρονο κόσμο; Άλλωστε, κι αυτός ο παλιός κόσμος κάποτε ήταν σύγχρονος. Και ο δικός μας σύγχρονος κόσμος κάποτε θα είναι παρωχημένος.

Θα περιορίζαμε υπερβολικά τους εαυτούς μας αν διαβάζαμε, και γράφαμε, μόνο ιστορίες που σχετίζονται άμεσα με την εποχή μας. Επιπλέον, ο στόχος της ηρωικής/επικής φαντασίας δεν είναι να θίξει κοινωνικοπολιτικά [...]

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]