Είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα τα πράγματα αμέσως φάνηκε να επανέρχονται στο φυσιολογικό (δεν θα πω στην «κανονικότητα»· είναι απεχθής όρος). Μόλις οι περιορισμοί έπεσαν, μόλις ο έλεγχος εμβολιασμού παντού σταμάτησε, μόλις η τρομοκρατία ελαττώθηκε στο ελάχιστο, ναι, επανήλθαμε – φαινομενικά, τουλάχιστον – σε έναν αρκετά φυσιολογικό ρυθμό. Δε χρειάζεται να σ’το πουν στην τηλεόραση (το χειρότερο μέσο για να περιμένεις κάτι να σου το πουν)· μπορείς να το δεις μόνος σου βαδίζοντας στους δρόμους της Αθήνας. Δεν θυμίζει πλέον μεταποκαλυπτικό σκηνικό, ή πόλη-φυλακή, ή πόλη-εγκαταλειμμένο σκηνικό ταινίας (όπως με το λοκντάουν)· ούτε θυμίζει πόλη σε κατάσταση εσωτερική πολιορκίας (όπως με την εμβολιοχούντα και τους υποτιθέμενα «Covid Free» χώρους). Είναι, ξανά, μια κανονική μεγαλούπολη.

Και αναρωτιέμαι: Γαμώτο, τα ονειρεύτηκα όλ’ αυτά;

Τώρα που έχουν περάσει (προσωρινά;), νομίζεις ότι ήταν ένα κακό όνειρο. Λες: πώς ήταν δυνατόν ποτέ να διασχίζω πελώριες λεωφόρους όπου ούτε ένα αυτοκίνητο δεν περνούσε; Κι όμως, ήταν πραγματικότητα πριν από δυο χρόνια, επί λοκντάουν, για τους «τρελούς» που τολμούσαν να κυκλοφορήσουν στον (και καλά) «μολυσμένο» αέρα της Αθήνας. Λες, σήμερα: πώς ήταν δυνατόν να μη μπορείς να μπεις σε ένα απλό κατάστημα χωρίς να σου ζητήσουν υγειονομικά χαρτιά εμβολιασμού ή ιατρικού ελέγχου; Κι όμως, ήταν πραγματικότητα πριν από λίγο καιρό. Ο κόσμος φοβόταν, γενικά, να κυκλοφορήσει λες και κάτι θα τον πυροβολούσε ή κάποιο θηρίο θα του ορμούσε από τα κενά ανάμεσα από τις πολυκατοικίες. Επαναστατικές αφίσες και αυτοκόλλητα ήταν στους τοίχους.

Και τώρα αναρωτιέσαι αν τα ονειρεύτηκες όλα. Σημάδι τού πόσο ευάλωτη είναι η «πραγματικότητά» μας στο οτιδήποτε, πόσο εύκολα μπορεί να αλλοιωθεί. Μερικές κουβέντες από την τηλεόραση, από τα μεγάλα ΜΜΕ, φτάνουν για να αλλάξουν την καθημερινή ζωή. Αυτή τη φορά δεν μιλάμε απλώς για λόγια, για θεωρίες, για ιδεολογίες, για μακρινούς πολέμους στην Ουκρανία, για πράγματα που δεν τα βλέπεις στην καθημερινότητά σου, ή που τα βλέπεις ελάχιστα· μιλάμε για πράγματα που τα βλέπεις συνέχεια.

Ναι, εξακολουθήστε να πιστεύετε ότι αυτή η «πραγματικότητα» που βιώνετε δεν είναι, ουσιαστικά, σαν όνειρο...

Αλλά ακόμα υπάρχουν απομεινάρια του προηγούμενου εφιάλτη. Και το πιο φριχτό είναι ότι οι υγειονομικοί που αρνήθηκαν να δεχτούν την εμβολιαστική τρομοκρατία βρίσκονται ακόμα σε αναστολή – τελείως παράλογα, τελείως ανήθικα, τελείως... τρομοκρατικά. Γιατί αυτό μοιάζει να προμηνύει κάτι πολύ κακό για το μέλλον, τουλάχιστον του υγειονομικού κλάδου: πούλησε τις βασικές ανθρώπινες ελευθερίες σου άμα θες να συνεχίσεις να εργάζεσαι. Είναι σαν το κράτος να ζητά υγειονομικά ρομπότ, όχι υγειονομικούς ανθρώπους.

Άλλο ένα καταφανέστατο απομεινάρι του εφιάλτη είναι το ότι ακόμα μπορείς να δεις ανθρώπους να κυκλοφορούν με μάσκες μες στον ανοιχτό δρόμο – μες στον ανοιχτό δρόμο, για όνομα του Θεού. Λες και οι μάσκες είχαν ποτέ κανένα νόημα για τέτοιου είδους μεταδιδόμενη νόσο: πόσο μάλλον σε ανοιχτό χώρο. Αλλά, ξέρεις τι λένε: οι κακές συνήθειες κόβονται δύσκολα... Κι επιπλέον νιώθεις άσχημα πια χωρίς ένα πανί να σκεπάζει προστατευτικά και γλυκά το πρόσωπό σου, γεμίζοντας σκόνη, ιδρώτα, και μικρόβια... έτσι;

Όπως και νάχει... ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι νομίζει πως είναι σωστό ή ό,τι του αρέσει. Το θέμα είναι να μην εξαναγκάζεται κανένας να κάνει τίποτα. Κι αυτό έχει γίνει τώρα (προσωρινά;) πραγματικότητα, τουλάχιστον κατά το 80% (γιατί έχουμε ακόμα αυτούς τους «κακούς» υγειονομικούς σε αναστολή), και αμέσως η πόλη της Αθήνας είναι ξανά περίπου όπως παλιά. Ίσως να φαίνεται λιγάκι τραυματισμένη, ίσως να έχει λίγο λιγότερη κίνηση από παλιότερα· αλλά δεν διακρίνεις αυτό το κάτι αφύσικο που διέκρινες με τα λοκντάουν και την εμβολιοχούντα, αυτό που έμοιαζε να έχει βγει από δυστοπικό εφιάλτη ή από τη σκέψη παρανοϊκού σκηνοθέτη.

Και, παρά την άρση των μέτρων, τα «κρούσματα» μειώνονται. Ή έτσι μας λένε. Αλλά, ούτως ή άλλως, όπως έχουμε ξανασχολιάσει, αυτή η κορονοστατιστική είναι μαύρη μαγεία. Ό,τι αποτέλεσμα θέλει ο καθένας εξάγει. Τη μια πάνω, την άλλη κάτω. Εγώ εκείνο που βλέπω είναι ότι πέθαναν άνθρωποι (και ένας δικός μου πρόσφατα) που δεν θα έπρεπε να είχαν πεθάνει με τους τρόπους που πέθαναν. Κι αυτό νομίζω πως οφειλόταν πολύ περισσότερο στις κακές ενέργειες ανθρώπων παρά σε μια επιδημιακή κρίση.

Το γεγονός, όμως, ότι όλα τα προηγούμενα μοιάζουν τώρα με περαστικό όνειρο εμπεριέχει ένα μάθημα, νομίζω, που αν δεν καταλάβουμε μπορούμε πολύ εύκολα να ξαναπάθουμε τα ίδια ή χειρότερα: Η «πραγματικότητα» αλλοιώνεται πιο εύκολα απ’ό,τι νομίζεις. Είναι πιο ονειρική απ’ό,τι νομίζεις. Και, κατά βάση, τη διαμορφώνεις εσύ. Αν δεν τη διαμορφώσεις εσύ, άλλοι θα σ’το κάνουν – όπως τα μέσα μαζικής εξαπάτησης.

Μείνετε ασφαλείς.

Μείνετε άγρυπνοι.

Alternate link: https://fantastikosorizontas.gr/skiodi-paralipomena/_to_kako_oneiro_perase