Ορισμένοι αναρωτιούνται γιατί οι Έλληνες συγγραφείς φαντασίας ή περιπετειών δεν γράφουν ιστορίες με υπόβαθρο την Ελλάδα αλλά κάποια άλλη χώρα ή κάποιον φανταστικό κόσμο.

Με εκπλήσσει που εκπλήσσονται.

Απλώς αναρωτηθείτε γιατί οι ξένοι – Άγγλοι, Αμερικάνοι, Γάλλοι – γράφουν ιστορίες με σκηνικό την Ελλάδα ή χρησιμοποιώντας ελληνικά στοιχεία. Γιατί; Τους αρέσει επειδή τους φαίνονται εξωτικά όλα αυτά. Ξέρεις, τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα στα νησιά, η θάλασσα που στραφταλίζει πεντακάθαρη κάτω από τον δυνατό ήλιο, ο άνεμος που φυσά ξερός πάνω στις πέτρες των ακτών, τα λευκοβαμμένα σπίτια στα στριφτά πλακόστρωτα δρομάκια... μπλα μπλα μπλα.

Ναι, κι εμένα μού αρέσουν όλ’ αυτά, και είμαι, μάλιστα, κι από νησί. Είναι μαγευτικά; Είναι υπέροχα; Σίγουρα είναι.

Αλλά δεν μου φαίνονται εξωτικά. Γιατί είναι μέρος της συνηθισμένη πραγματικότητάς του.

Αντιθέτως, μια αφρικάνικη ζούγκλα μού φαίνεται εξωτική. Αλλά για τους ντόπιους, που την έχουν στα πέντε, δέκα χιλιόμετρα απόσταση από την πόλη τους, μάλλον δεν μοιάζει και τόσο εξωτική. Ίσως νάναι επικίνδυνη, ναι· αλλά εξωτική; Όχι.

Και, για κάποιο λόγο, στη λογοτεχνία – ειδικά στη λογοτεχνία φαντασίας ή στις περιπετειώδεις ιστορίες – έχουμε την τάση να αναζητάμε το εξωτικό. Οπότε....