Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (32)

Αυτό το είχα διαβάσει όταν ήμουν πολύ μικρός. Η μετάφραση του Μπαλάνου είναι καλή, αλλά η απόδοση του King Kull ως Βασιλιάς Κουλ δεν νομίζω ότι είναι σωστή. Κανονικά θα έπρεπε να ήταν Βασιλιάς Καλ. King Cool μάλλον θα ήταν κάποιος ράπερ...

Οι ιστορίες του Kull είναι από τις πιο ατμοσφαιρικές και μυθικές που έχει γράψει ο R.E. Howard. Κάποτε θέλω να τις ξαναδιαβάσω, αν και στο αρχικό, αγγλικό κείμενο αυτή τη φορά.

Επίσης, υπάρχει μια ταινία βασισμένη στον Βασιλιά Καλ, Kull the Conqueror, η οποία είναι καλή – όπως η ηρωική φαντασία πρέπει να είναι – και στο πνεύμα του Howard.

Φανταστικές αλλεργίες

Το Into The Badlands (που είδα την τελευταία σεζόν του πρόσφατα) είναι μια σειρά που, αν και υποτίθεται πως είναι κατά βάση (επιστημονική) φαντασία, δεν έχει και τόσο “βαριά” φανταστικά στοιχεία. Δηλαδή, δεν πρόκειται να συναντήσεις ρομπότ, αλλά ούτε και μαγεία. Διαδραματίζεται σ’ένα σκηνικό που θα μπορούσες, πολύ γενικά, να το χαρακτηρίσεις μεταποκαλυπτικό: Η Αμερική έχει καταστραφεί (και όλος ο υπόλοιπος κόσμος επίσης, απ’ό,τι φαίνεται) και οι περιοχές της τώρα είναι άγριες και κάποιες από αυτές διοικούνται από “βαρόνους” που τις ελέγχουν και υποτίθεται πως προσφέρουν προστασία στους κατοίκους εκεί – εργάτες που λέγονται cogs στην τοπική ορολογία. Τα πυροβόλα όπλα έχουν, για κάποιο λόγο, απαγορευτεί εδώ και χρόνια, οπότε πια κανείς δεν τα χρησιμοποιεί· αμφίβολο είναι αν ξέρουν καν πώς να τα κατασκευάσουν. Οι [...]

Χλιαρότητες

Χτες έμαθα ότι οι καραγκιόζηδες που μας διοικούν πέρασαν το Άρθρο 13 που, ουσιαστικά, σημαίνει ελεύθερη λογοκρισία στο Διαδίκτυο, νομιμοποίηση της λογοκρισίας, μέσω απειλών κατά δικτύων.

Με παραξένεψε που δεν το είχα ακούσει νωρίτερα ότι θα γινόταν αυτή η ψηφοφορία.

Ή, μήπως, δεν θα έπρεπε να με παραξενεύει;

Την περίοδο 2007 με 2012, υπήρχαν websites που ήθελα να τα επισκέπτομαι καθημερινά, όχι επειδή αισθανόμουν καμιά “υποχρέωση” να το κάνω, ούτε επειδή κάποιος με είχε “μαντρώσει” εκεί. Πολύ απλά, αυτοί οι ιστότοποι ανέβαζαν συνεχώς υλικό που είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Και υπήρχαν κι άλλοι, πολλοί ιστότοποι που ανέβαζαν συνεχώς υλικό με μεγάλο ενδιαφέρον· αλλά έπρεπε να αποφασίσεις ποιους θα παρακολουθείς πιο τακτικά: δεν μπορούσες να τους παρακολουθείς όλους, δεν προλάβαινες.

Εκείνη την περίοδο, μια μέρα [...]

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (31)

Αυτό από εκδόσεις Parsec.

Προσωπικά δεν το έχω διαβάσει ακόμα αυτό το βιβλίο, ούτε στα ελληνικά ούτε στα αγγλικά, αλλά ξέρω άτομο που το έχει διαβάσει (στα ελληνικά). Πρέπει να είναι καλό.

Μια καλή σειρά, αλλά με πολλά αχρείαστα... κόλπα

Έχω αρχίσει να βλέπω την 3^η σεζόν του Into The Badlands. Τις προηγούμενες δύο σεζόν τις είχα δει τον προηγούμενο χρόνο. Αν και στην αρχή δεν ήμουν σίγουρος αν αυτή η σειρά θα μου άρεσε, κατέληξε να μου αρέσει αρκετά. Από τις σειρές φαντασίας που κυκλοφορούν τελευταία – όσες έχω δοκιμάσει να παρακολουθήσω, τουλάχιστον – μου φαίνεται ότι πρέπει να είναι από τις καλύτερες. Αρκετές σειρές έχω αρχίσει να τις βλέπω και τις έχω παρατήσει για διάφορους λόγους – δεν με τραβάνε. Το Into The Badlands κατάφερε να με κρατήσει. Μου άρεσε η απρόβλεπτη πλοκή του, μου άρεσαν οι πολυσύνθετοι χαρακτήρες του που συνεχώς αλλάζουν παρατάξεις και συντρόφους.

Οι μάχες, βέβαια, είναι καθαρά εξωφρενικές και του εντυπωσιασμού. Όλοι οι βασικοί χαρακτήρες στο Into The Badlands – οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μαχητές – μάχονται σαν ακροβάτες. [...]

Ο δρόμος προς τη γαλήνη

(Επανάληψη από το παλιό blog.)

*

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το Jehad, του Nicholas Yermakov. Κανονικά, έπρεπε να το μεταφράσω στα ελληνικά, αλλά ο θεός της τεμπελιάς με νίκησε, το αρχίδι. Οπότε θα πρέπει να το διαβάσετε στην Κοινή Γλώσσα αυτού του κόσμου.

“[…] I can’t understand why you haven’t evolved into technologically advanced civilization.”

“For what purpose?” said K’itar.

“For what purpose? Why, for the purpose of growth, for the betterment of your race, so you could achieve–”

“Achieve?” K’itar said. “Where would be the necessity of the sort of achievement of which you speak? In the end, if there is an end to such things, what would we gain that we don’t already have?”

She started to reply, then realized that no reply was possible and smiled. “I see what you mean,” she said. “I envy you.”

“I’m sorry,” said K’itar.

“Sorry? For what?”

“Sorry for you,” said K’itar. “As long as you are capable of envy, you will never have that which every living being seeks.”

“Oh? And what is that?”

“Peace, Miss Randall. Is that not the final goal of every human endeavor?”

She smiled wryly. “Some of us like to think [...]

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (30)

Αυτό το βιβλίο είχα πιάσει να το διαβάσω όταν ήμουν μικρός και το άφησα κάπου στη μέση, μάλλον επειδή ήμουν μικρός. Δε νομίζω ότι είναι μια ιστορία για μικρές ηλικίες· ή ίσως εγώ τότε να αναζητούσα κάτι άλλο.

Δυστυχώς, ακόμα δεν έχω διαβάσει το Cugel’s Saga παρότι έχω διαβάσει άλλες ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης του Jack Vance – κάτι που σκέφτομαι να διορθώσω σύντομα.

Η μετάφραση, πάντως, απ’ό,τι θυμάμαι και απ’ό,τι παρατηρώ και τώρα, είναι αρκετά καλή. Αλλά ο τίτλος δεν μου αρέσει έτσι όπως μεταφράστηκε. Η λέξη οδύσσεια δεν νομίζω ότι πραγματικά ταιριάζει στη λέξη saga. Και το όνομα Cugel δεν νομίζω ότι προφέρεται Κουζέλ, αλλά μάλλον Κάτζελ, υποθέτω.

Οι μυστήριες έννοιες του wank(h)

Στο Planet of Adventure του Jack Vance – του οποίου το πρώτο βιβλίο, City of the Chasch, διαβάζω αυτό τον καιρό, όπως έχω πρόσφατα ξαναγράψει – υπάρχει μια εξωγήινη φυλή που ονομάζεται Wankh. Ο Jack Vance έβαλε κατά τύχη αυτό το όνομα, μην ξέροντας (ή χωρίς να περάσει απ'το μυαλό του τότε) ότι wank στην αγγλική (όχι αμερικάνικη, μάλλον) αργκό σημαίνει αυνανίζομαι και, κυρίως, κακοσήμαντα. Τουτέστιν: μαλακίζομαι.

Και το δεύτερο βιβλίο της σειράς έχει τίτλο Servants of the Wankh, οπότε μοιάζει λίγο αστείο από μια άποψη...

Αργότερα, η λέξη Wankh αντικαταστάθηκε με τη λέξη Wannek. Αλλά γιατί; Σε φανταστικούς κόσμους παράξενες ηχητικές ομοιομορφίες μπορούν να ισχύουν, δεν μπορούν; Βέβαια, ήταν λίγο τραγελαφικό το θέμα, ομολογουμένως.

Όμως υπάρχει κι ένα βουνό που λέγεται Wank. Σοβαρά. Και είναι ακόμα και τα αρχικά για μια τράπεζα. [...]

Γιατί είναι όμορφη;

Τελευταία διαβάζω το City of Chasch του Jack Vance, και η πλοκή του φαίνεται όμορφη. Και γιατί είναι όμορφη; Επειδή ο συγγραφέας δεν βιάζει την πλοκή· απλά αφήνει τους χαρακτήρες του – τον έναν κεντρικό χαρακτήρα του, βασικά – να κάνει ό,τι λογικά θα έκανε, να ακολουθήσει τον δρόμο που λογικά θα ακολουθούσε, βάσει των επιθυμιών και των παρορμήσεών του. Και δεν μοιάζουν όλες οι επιλογές του σωστές – όπως και των πραγματικών ανθρώπων.

Αυτό πάντα κάνει μια ιστορία αληθοφανή.

Και το όλο θέμα, ανεξαρτήτως, εξακολουθεί να είναι σαν ψυχεδελικό όνειρο.

Βούδας ≠ Βόδι

(Επανάληψη από το παλιό blog.)

*

(Από πραγματικό περιστατικό, αλλά αρκετά αλλαγμένο.)

–Κοίτα, ρε, τι κάνει ο μαλάκας ο Βούδας! (λέει δείχνοντας τον οδηγό ενός άλλου αυτοκινήτου)

–Ποιος Βούδας;

–Αυτός ο μαλάκας εκεί, ο Βούδας! (τον δείχνει ξανά, ενώ εκείνος έχει ήδη περάσει αντικανονικά)

–Τι Βούδας, ρε; Τι σχέση έχει με τον Βούδα;

–Ζώον είναι! Βούδας!

–Εεεε… Ο Βούδας δεν έχει καμία σχέση με το βόδι, ξέρεις.

–Τι; Ε, και τι είναι, ρε; Βόδι δεν είναι;

Μυστηριώδεις πόρτες...

...στους δρόμους της Αθήνας.

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (29)

(Από εκδόσεις Space.)

Τι σχέση έχει με το Dune αυτός ο γίγαντας που κάνει κωλοδάχτυλο στη Γη;

Και οι δύο τόμοι έχουν το ίδιο οπισθόφυλλο:

Και αυτό είναι το τελευταίο από τα παλιά ελληνικά εξώφυλλα που πρωτοεμφανίστηκαν στο παλιό blog. Αποδώ και πέρα θα αρχίσουμε να ανεβάζουμε καινούργια παλιά εξώφυλλα, καθώς και ό,τι άλλο μάς κατεβαίνει στο κεφάλι.

(Καινούργια παλιά εξώφυλλα... Τρομερό δεν ακούγεται; Σχεδόν σουρεαλιστικό. Σχεδόν... fnord.)

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (28)

Συγνώμη αλλά η σωστή μετάφραση δεν θα έπρεπε να ήταν “Ο Κόσμος του Μηδενός-Α”; Επειδή κοτσάρεις ένα “-Α” μετά το “μηδέν”, σημαίνει ότι το μηδέν παύει να κλίνεται;

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (27)

Εκδόσεις Ωρόρα.

Το βιβλίο περιλάμβανε διηγήματα με τον Solomon Kane, έναν από τους ήρωες του R.E. Howard. Το εξώφυλλο δεν έχει πραγματικά καμία σχέση με το θέμα. Αυτές οι ιστορίες δεν είναι καν μεσαιωνικές.

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (26)

Προσέξτε τι γράφει ο τίτλος:

Η επιστροφή του βασιλιά.

Ακροδεξιά προπαγάνδα, ε! Μην το παίρνετε αψήφιστα.

Σοβαρά, γαμώτο! Σοβαρά.

*

Και ακόμα πιο σοβαρά:

Από τα τρία παλιά εξώφυλλα του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (εδώ είναι το πρώτο και εδώ είναι το δεύτερο), το πρώτο εξακολουθεί να μ’αρέσει περισσότερο απ’όλα. Αυτό το Μπάλρογκ είναι πολύ σεξουαλικό για να το ξεπεράσω.

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (25)

Αυτό το βιβλίο το είχα βρει όταν ήμουν μικρός και πήγαινα στα βιβλιοπωλεία ζητώντας “κάτι σαν τον Τόλκιν”. Τρομερό εξώφυλλο, έτσι; Από σουρεαλιστικό πίνακα, δε.

(Όλα τα Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα (από 1 έως 29) πρωτοεμφανίστηκαν στο παλιό blog: http://skiodi-paralipomena.tumblr.com)

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (24)

Αυτά τα βιβλία υποθέτω πως είναι πολύ γνωστά για πολλούς. Ο Αίολος είχε εκδώσει όλες τις ιστορίες του Έλρικ (ή σχεδόν όλες ‒ δεν είμαι σίγουρος), και σε κάθε βιβλίο έβαζε το ίδιο εξώφυλλο αλλά με λίγο διαφορετικά χρώματα. Πού να φτιάχνεις καινούργιο εξώφυλλο για κάθε βιβλίο; Τον καταλαβαίνω τόσο πολύ που αποφάσισα κι εγώ ν’ακολουθήσω την ίδια τακτική στο Αίμα των Κατοίκων της το οποίο θα δημοσιεύσω τη χρονιά που μας έρχεται. Εγώ, όμως, δεν αλλάζω ούτε καν τα χρώματα· μόνο τα γράμματα. Διότι… γιατί όχι;

Σαν ψυχεδελικό όνειρο

Άρχισα να διαβάζω το City of Chasch του Jack Vance, και αμέσως φαίνεται ο σουρεαλισμός σ’αυτό το βιβλίο να χτυπά κόκκινο.

Μ’αρέσει.

Δε μοιάζει να έχει καμία σχέση με το Araminta Station που με είχε απογοητεύσει αρκετά.

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (23)

Το Almuric είναι μια νουβέλα του R.E. Howard (δημιουργού του πασίγνωστου Κόναν) η οποία μοιάζει με τις ιστορίες του Edgar Rice Burroughs ‒ δηλαδή, ο ήρωας μεταφέρεται σε έναν άλλο πλανήτη που είναι κατά βάση βαρβαρικός αν και παράξενος, και τα λοιπά και τα λοιπά. Planetary romance, τουτέστιν.

Αυτό το βιβλιαράκι το είχε κυκλοφορήσει η Ωρόρα.

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (22)

BC… Back to the Classics.

Δεν μπορώ να πω ότι αυτή η εικόνα μού αρέσει τόσο όσο εκείνη στο πρώτο βιβλίο του Άρχοντα.

Θα μας κυνηγήσουν οι άνω τελείες, με θαυμαστικά στα χέρια

Κάνοντας μια τυχαία αναζήτηση έπεσα πάνω σε έναν ορισμό/εξήγηση που δίνει η Wikipedia για το σημείο στίξης “greek ano teleia” – την άνω τελεία. Γράφει, ανάμεσα σε άλλα, το εξής:

The modern Greek ano teleia mark (άνω τελεία, ánō teleía, lit. “upper stop”, also known as the áno stigmī́ (άνω στιγμή), is the infrequently-encountered Greek semicolon and is properly romanized as such.[7] It is also used to introduce lists in the manner of an English colon.

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα όλα αυτά μού φαίνονται λιγάκι λάθος· ή, τουλάχιστον, όχι ακριβώς σωστά. Λέει ότι η άνω τελεία είναι “infrequently-encountered”, δηλαδή ότι σπάνια τη συναντάς: πράγμα που δεν αληθεύει ακριβώς, και δίνει την αίσθηση που διάφοροι προσπαθούν να περάσουν ότι η άνω τελεία είναι “άχρηστο” ή “περιττό” σημείο στίξης, ή κάτι από το παρελθόν που δεν θα έπρεπε πλέον να χρησιμοποιείται, όπως οι δασείες και οι ψιλές. Αλλά δεν είναι έτσι. Αρκετοί, βέβαια, μπορεί να μη χρησιμοποιούν [...]

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (21)

Αυτή ήταν μια συλλογή διηγημάτων που είχε γίνει μέσω του περιοδικού Metal Invader (περιοδικό για μουσική χέβι μέταλ, για όσους δεν το ξέρουν) το οποίο δεν κυκλοφορεί πλέον.

Το βιβλίο περιλάμβανε, μάλιστα, και αρκετές πολύ συμπαθητικές εικόνες στο εσωτερικό. Παραθέτω δύο από αυτές:

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (20)

Το βρήκα πρόσφατα σ’ένα παλαιοπωλείο. Το οπισθόφυλλο είναι κενό: λέξη δεν γράφει. Και ούτε καν το copyright δεν έχει στην πρώτη σελίδα. Ναι, το βιβλίο είναι τόσο παλιό.

Ακολουθεί μια σελίδα από το εσωτερικό–

Φαίνεται ότι είναι παλιό, δεν φαίνεται;

Αλλά μ’αρέσουν τα εξώφυλλα σαν αυτό πολύ περισσότερο από κάτι άλλα σύγχρονα εξώφυλλα. Έχει τρομερό στιλ!

(Όλα τα Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα (από 1 έως 29) πρωτοεμφανίστηκαν στο παλιό blog: http://skiodi-paralipomena.tumblr.com)

Έσβησαν οι φωτιές, στέρεψε το αίμα

Χτες τελείωσα το Fire & Blood (για το οποίο έχω ήδη γράψει), και ήταν όντως από τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Επίσης, είναι, κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο βιβλίο που έχει γράψει ο Martin τα τελευταία χρόνια. Έχει τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια καταιγιστική πλοκή και παιχνιδιάρικη δημιουργικότητα όπως και τα πρώτα βιβλία του A Song of Ice and Fire. Το μόνο που με δυσαρέστησε στο Fire & Blood είναι ότι τελείωσε, γαμώτο... και τώρα τι θα διαβάσουμε;

Σύντομα θα ακολουθήσει βιβλιοκριτική για το Fire & Blood, κατά πάσα πιθανότητα.