(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)
Διαβάζω τώρα το Wyvern’s Spur και το έχω σχεδόν τελειώσει – το μισό στην παραλία, το άλλο μισό στο καράβι – και μέσα σ’αυτό το βιβλίο βλέπεις γιατί όντως τα κλισέ του D&D φαίνονται λιγάκι άσχημα μέσα σε μια λογοτεχνική ιστορία.
Σαν βιβλίο δεν είναι κακό. Η γραφή, αν και όχι τίποτα το τρομερό, δεν είναι άσχημη. Το βιβλίο δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά – κάπου είναι και ψιλοκωμικό – κι αυτό μού αρέσει. Η πλοκή είναι αρκετά καλή και σε κρατάει: δεν είναι της πλάκας. Επιπλέον, υπολογίζει σωστά τη μαγεία του D&D, όσο είναι δυνατόν αυτό· την εντάσσει με αληθοφάνεια μέσα στην ιστορία. Για παράδειγμα, σε άλλα βιβλία του D&D μπορεί να δεις ανοησίες όπως να μην χρησιμοποιείται ένα μαγικό τέχνασμα στην αρχή, απλά και μόνο επειδή αυτό θα χαλούσε την πλοκή, αλλά προς το τέλος το μαγικό τέχνασμα χρησιμοποιείται για να λύσει την υπόθεση· οπότε η ιστορία χάνει κάθε αξιοπιστία, και νομίζεις ότι ο συγγραφέας σού κάνει πλάκα.
Το Wyvern’s Spur δεν πέφτει σε τέτοια παγίδα. Είναι καλό γι’αυτό που είναι, αν και μου αρέσει λιγότερο από το πρώτο αυτής της τριλογίας, το Azure Bonds.
Αλλά, όπως έλεγα, βλέπεις αμέσως ότι τα κλισέ του D&D χτυπάνε άσχημα μέσα σε μια λογοτεχνική ιστορία. Για παράδειγμα, ένας χαρακτήρας τραυματίζεται, του δίνουν healing potion, και γίνεται αμέσως καλά. Αυτό μπορεί να βγάζει νόημα μέσα σ’ένα παιχνίδι (αν και, προσωπικά, ακόμα και μέσα σ’ένα καλό αφηγηματικό παιχνίδι δεν μου αρέσει – προτιμώ τα αφηγηματικά παιχνίδια να θυμίζουν περισσότερο ιστορία και λιγότερο computer game) αλλά μέσα σ’ένα λογοτεχνικό βιβλίο φαίνεται κακό.
Το ερώτημα είναι γιατί. Μήπως επειδή είμαστε επηρεασμένοι; Αν δεν είχαμε δει τα healing potions σε δεκάδες επιτραπέζια και ηλεκτρονικά RPG, θα μας φαινόταν άσχημη η χρήση τους μέσα σε μια φανταστική ιστορία;
Πάρε για παράδειγμα τα διάφορα τεχνολογικά gadgets που βλέπεις σε σκηνικά cyberpunk. Πολλά απ’αυτά είναι σαν healing potion – κάνουν κάτι δια μαγείας, ουσιαστικά. Είναι κατά βάση το ίδιο πράγμα. Αλλά σου δίνουν μια άλλη αίσθηση γιατί δεν έχεις μάθει ότι είναι από παιχνίδια. Το να πίνει ο χαρακτήρας healing potion και να γίνεται αυτομάτως καλά, πάντα θα μοιάζει άσχημο.
Προσωπικά, οτιδήποτε είναι σαν από μηχανής θεός, πατάω-το-κουμπί-και-όλα-φτιάχνουν, δεν μου αρέσει. Ακόμα και σε φανταστικούς κόσμους δεν νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν τόσο εύκολες λύσεις. Ένα φίλτρο που βοηθά στη θεραπεία είναι εντάξει· ένα φίλτρο που το πίνεις και ξαφνικά γίνεσαι καλά δεν είναι εντάξει.
(Κάποια ακόμα σχόλια για το Wyvern’s Spur εδώ.)