Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
1 / 2 / 2020

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

Διαβάζω τώρα το Wyvern’s Spur και το έχω σχεδόν τελειώσει – το μισό στην παραλία, το άλλο μισό στο καράβι – και μέσα σ’αυτό το βιβλίο βλέπεις γιατί όντως τα κλισέ του D&D φαίνονται λιγάκι άσχημα μέσα σε μια λογοτεχνική ιστορία.

Σαν βιβλίο δεν είναι κακό. Η γραφή, αν και όχι τίποτα το τρομερό, δεν είναι άσχημη. Το βιβλίο δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά – κάπου είναι και ψιλοκωμικό – κι αυτό μού αρέσει. Η πλοκή είναι αρκετά καλή και σε κρατάει: δεν είναι της πλάκας. Επιπλέον, υπολογίζει σωστά τη μαγεία του D&D, όσο είναι δυνατόν αυτό· την εντάσσει με αληθοφάνεια μέσα στην ιστορία. Για παράδειγμα, σε άλλα βιβλία του D&D μπορεί να δεις ανοησίες όπως να μην χρησιμοποιείται ένα μαγικό τέχνασμα στην αρχή, απλά και μόνο επειδή αυτό θα χαλούσε την πλοκή, αλλά προς το τέλος το μαγικό τέχνασμα χρησιμοποιείται για να λύσει την υπόθεση· οπότε η ιστορία χάνει κάθε αξιοπιστία, και νομίζεις ότι ο συγγραφέας σού κάνει πλάκα.

Το Wyvern’s Spur δεν πέφτει σε τέτοια παγίδα. Είναι καλό γι’αυτό που είναι, αν και μου αρέσει λιγότερο από το πρώτο αυτής της τριλογίας, το Azure Bonds.

Αλλά, όπως έλεγα, βλέπεις αμέσως ότι τα κλισέ του D&D χτυπάνε άσχημα μέσα σε μια λογοτεχνική ιστορία. Για παράδειγμα, ένας χαρακτήρας τραυματίζεται, του δίνουν healing potion, και γίνεται αμέσως καλά. Αυτό μπορεί να βγάζει νόημα μέσα σ’ένα παιχνίδι (αν και, προσωπικά, ακόμα και μέσα σ’ένα καλό αφηγηματικό παιχνίδι δεν μου αρέσει – προτιμώ τα αφηγηματικά παιχνίδια να θυμίζουν περισσότερο ιστορία και λιγότερο computer game) αλλά μέσα σ’ένα λογοτεχνικό βιβλίο φαίνεται κακό.

Το ερώτημα είναι γιατί. Μήπως επειδή είμαστε επηρεασμένοι; Αν δεν είχαμε δει τα healing potions σε δεκάδες επιτραπέζια και ηλεκτρονικά RPG, θα μας φαινόταν άσχημη η χρήση τους μέσα σε μια φανταστική ιστορία;

Πάρε για παράδειγμα τα διάφορα τεχνολογικά gadgets που βλέπεις σε σκηνικά cyberpunk. Πολλά απ’αυτά είναι σαν healing potion – κάνουν κάτι δια μαγείας, ουσιαστικά. Είναι κατά βάση το ίδιο πράγμα. Αλλά σου δίνουν μια άλλη αίσθηση γιατί δεν έχεις μάθει ότι είναι από παιχνίδια. Το να πίνει ο χαρακτήρας healing potion και να γίνεται αυτομάτως καλά, πάντα θα μοιάζει άσχημο.

Προσωπικά, οτιδήποτε είναι σαν από μηχανής θεός, πατάω-το-κουμπί-και-όλα-φτιάχνουν, δεν μου αρέσει. Ακόμα και σε φανταστικούς κόσμους δεν νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν τόσο εύκολες λύσεις. Ένα φίλτρο που βοηθά στη θεραπεία είναι εντάξει· ένα φίλτρο που το πίνεις και ξαφνικά γίνεσαι καλά δεν είναι εντάξει.

(Κάποια ακόμα σχόλια για το Wyvern’s Spur εδώ.)

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]