Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
14 / 1 / 2021

Πρόσφατα έμαθα για ένα συμβάν στο Μετρό της Αθήνας, το οποίο θέλω να σχολιάσω γιατί μου έκανε εντύπωση και πιστεύω πως είναι ακόμα κάτι στημένο για να χρησιμοποιηθεί αρνητικά εναντίον της ελευθερίας των πολιτών αυτής της χώρας. Το ξέρω ότι το blog μου δεν είναι κανένα μέσο με τεράστια εμβέλεια, όμως, όπως έχω ξαναπεί, το να σιωπάς σήμερα είναι εγκληματικό.

Το περιστατικό είναι το εξής για όσους δεν το ξέρουν: Ένας σταθμάρχης μπαίνει στο Μετρό και βλέπει μέσα στο βαγόνι δύο νεαρούς ηλικίας 17-25 να έχουν ο ένας τα πόδια του πάνω στο κάθισμα και ο άλλος να μη φορά μάσκα. Τους ζητά να κατεβάσουν τα πόδια και να βάλουν μάσκα. Αυτοί τον βρίζουν χυδαία. Ύστερα, κατεβαίνουν στον σταθμό που κατεβαίνει κι ο σταθμάρχης. Οι πόρτες του συρμού κλείνουν. Οι δύο νεαροί και ο σταθμάρχης μένουν μόνοι στην αποβάθρα. Οι δύο νεαροί ξυλοκοπούν βάναυσα τον σταθμάρχη, ενώ οι επιβάτες, παγιδευμένοι μες στο τρένο, παρακολουθούν από τα παράθυρα... και όλως τυχαίως κάποιος τραβά βίντεο.

Βγαίνουν τα ΜΜΕ, μετά, και φωνάζουν ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΜΑΣΚΑΣ ΞΥΛΟΚΟΠΗΣΑΝ ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ! σαν υστερικές πόρνες. Συνδέοντας, φυσικά, τους «αρνητές της μάσκας» με κακοποιούς – πράγμα που, γενικά, ΔΕΝ ισχύει. Αν μη τι άλλο, υποθέτω πως, όπως κι εγώ, όσοι «αρνητές της μάσκας» είδαν αυτό το βίντεο (το παραθέτω παρακάτω) θα θεώρησαν τον ξυλοδαρμό απαράδεκτη και βάναυση ενέργεια.

Ορίστε και το εν λόγω βίντεο:

Τώρα θα σας πω κάτι που δεν πρόκειται να σας πουν τουλάχιστον τα «επίσημα» ΜΜΕ: Η επίθεση αυτή ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, στημένη.

Γιατί το νομίζω αυτό;

Ας το δούμε, πρώτα, από απλή ψυχολογική άποψη... Σιγά που δύο νεαροί θα σηκώνονταν και θα έσπαγαν στο ξύλο με τέτοιο τρόπο κάποιον – σταθμάρχη ή μη – επειδή τους ζήτησε να βάλουν μάσκα. ΠΑΡΑΕΙΝΑΙ ακραίο. Θα πρέπει να ήταν παράφρονες. Δεν δικαιολογείται τέτοια βιαιότητα, εκτός αν είχε συμβεί και κάτι άλλο που δεν ξέρουμε, κάτι για να τους προκαλέσει αφάνταστα. Τέτοια βιαιότητα δικαιολογείται μόνο σε πολύ ακραίες ψυχικές καταστάσεις ή σε... επαγγελματικές περιπτώσεις – και θα μιλήσω γι’αυτό παρακάτω. Αμφισβητώ, λοιπόν, κατά πρώτον, ότι είναι δυνατόν δύο νέοι να αντιδρούσαν έτσι υπό φυσιολογικές συνθήκες – ακόμα και μέσα σε καταπίεση κορονοχούντας.

Δεύτερον: Προσέξτε, στο βίντεο, πώς επιτίθενται αυτοί οι δύο άνθρωποι. Δέρνουν επαγγελματικά. Δεν είναι τυχαίο το ξύλο που ρίχνουν. Μοιάζει σαν να ξέρουν ακριβώς τι κάνουν. Μοιάζει σαν να το έχουν ξανακάνει.

Τρίτον: Προσέξτε ότι φοράνε σχεδόν ολόιδια ρούχα. Σαν να είναι μέλη συμμορίας.

Επίσης, αξιοπερίεργο: Δεν υπάρχει κανένας στο Μετρό της Ομόνοιας που να μπορεί να παρέμβει σε τέτοιες περιπτώσεις; Δεν υπάρχει φύλακας; Δεν υπάρχει αστυνομικός;

Ακόμα ένα αξιοπερίεργο: Πολύ εύκολα δεν διέφυγαν; Οι σταθμοί του Μετρό είναι αρκετά περιορισμένοι χώροι. Δεν είναι εύκολο για κάποιον δράστη να διαφύγει. Είναι πολύ εύκολο να τον πιάσουν αν θέλουν. Και είναι και τόσες κάμερες τριγύρω. Τι έγινε, ρε παιδιά; Δεν υπάρχει, τελικά, καμία φύλαξη στο Μετρό Ομόνοιας;

Τι νομίζω εγώ ότι συνέβη:

Οι δύο δράστες ήταν επαγγελματίες. Κάποιος τούς είχε πληρώσει για να κάνουν αυτή τη δουλειά – να δείρουν τον σταθμάρχη. Οι δύο δράστες γνώριζαν σε ποιο βαγόνι θα έμπαινε ο σταθμάρχης, ή τον είχαν ακολουθήσει εκείνη την ώρα να μπαίνει. Μετά, είχαν φροντίσει να γίνουν προκλητικοί – τα πόδια επάνω, όχι μάσκα – γνωρίζοντας ότι ο σταθμάρχης θα τους έκανε, φυσικά, παρατήρηση. Αποκεί και πέρα το πράγμα είναι απλό: τον έβρισαν, βγήκαν έξω μαζί του, και τον ξυλοκόπησαν την ώρα ακριβώς που έκλεισαν οι πόρτες ώστε ο κόσμος να μη μπορεί παρά να κοιτάζει. Πιθανώς, μάλιστα, και κάποιοι υπάλληλοι να ήταν δωροδοκημένοι ώστε να τους αφήσουν να διαφύγουν· ή ίσως οι δράστες να ήξεραν ότι εκείνη την ώρα δεν υπάρχει αρκετή φύλαξη και κανένας δεν παρακολουθεί τις κάμαρες ώστε να επέμβει εγκαίρως.

Δε νομίζω ότι οι δράστες πρόκειται ποτέ να βρεθούν, παρότι σίγουρα οι φάτσες τους είναι αποθηκευμένες από τις κάμαρες. Ή, αν βρεθούν, θα γίνει μια τυπική σύλληψη, θα το διατυμπανίσουν τα ΜΜΕ, και μετά, underground, χωρίς να το μάθει κανένας, θα αφεθούν ελεύθεροι.

Το όλο περιστατικό στημένο ώστε μετά να μπορούν κάποιοι να βγουν δημοσίως και να πουν: Να, δείτε τι είναι οι «αρνητές της μάσκας»! Κακοποιοί είναι!

Συγνώμη που κλοτσάω το παραμύθι σας στα αρχίδια, αλλά, ΟΧΙ, οι άνθρωποι που δεν συμφωνούν με τα αντισυνταγματικά μέτρα που έχουν παρθεί σχετικά με τον Covid-19 ΔΕΝ είναι κακοποιοί, ούτε συμφωνούν με ξυλοδαρμούς τυχαίων υπαλλήλων.

Τα ΜΜΕ ακόμα μια φορά προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο.

Γιατί, όμως, μπορεί να στήθηκε αυτό το περιστατικό; Απλά και μόνο για να πουν τα ΜΜΕ «δείτε τι κακοί που είναι οι αρνητές της μάσκας»; Όχι. Μπορεί να υπάρχει ένας ακόμα χειρότερος λόγος: το ότι κάποιοι θέλουν, με αφορμή αυτό το επεισόδιο, να αυξηθεί η αστυνόμευση στα μέσα μαζικής μεταφοράς, να γίνουν πιο σκληροί οι νόμοι, και, γενικά, να κάνουν τον κόσμο πιο ανελεύθερο και πιο φοβισμένο – και, άρα, πιο εύκολα ελεγχόμενο. Πράγμα που έχει ήδη ξεκινήσει από την αρχή της «τρομερής» πανούκλας.

 

(Τυχόν τυπογραφικά λάθη να θεωρηθούν εκεί για σουρεαλιστικούς λόγους, λόγω βιασύνης μου, δαίμονα του πληκτρολογίου, και, φυσικά, κορονοϊού ο οποίος έχει μολύνει τα δάχτυλά μου.)

 

 

Επίσης . . .

Επιλογές Ιουνίου (17/6)


A Book of Marionettes (1920) — Απεικονίσεις ακέφαλων (περ. 1175–1724) — Arent van Bolten — The Magician (W. Somerset Maugham) — Durenstein της Evelyn Waugh — Playing Catch, του Algernon Blackwood — Martin Monnickendam (1874–1943) — Βασικά βιβλία Sword & Planet (Don Wollheim, Edwin L. Arnold, Otis Adelbert) — Η Φαντασία ως το Κέντρο της Πραγματικότητας — Τρέιλερ ALIEN: EARTH του Ridley Scott — Jon Foreman — Το Sword & Sorcery του Pinnacle Books — Ιστορίες με ταξίδια στην τέταρτη διάσταση — Ο αρχαίος φόβος για τους ζωντανούς-νεκρούς

 

Φανταστικά Βιβλία


Όχι βιβλία φαντασίας· αυτά που είναι μόνο στο μυαλό μας

Υπάρχουν βιβλία φαντασίας, και μέσα σε αυτά υπάρχουν και φανταστικά βιβλία. Φανταστικά βιβλία, επίσης, μπορούν να υπάρξουν και σε βιβλία συμβατικής λογοτεχνίας, αλλά αυτό είναι πιο σπάνιο.

Ένα από τα γνωστότερα φανταστικά βιβλία είναι, φυσικά, το Νεκρονομικόν. Σύμφωνα με κάποιους δεν είναι καν φανταστικό αλλά υπάρχει· έχω, μάλιστα, μία μεταφρασμένη έκδοσή του από τις εκδόσεις Κάκτος. Δεν ξέρω, όμως, αν όντως μπορείς να καλέσεις τους δαίμονες για τους οποίους γράφει· δεν το έχω ποτέ δοκιμάσει. Οπότε, εδώ αναφέρομαι στο Νεκρονομικόν καθαρά ως φανταστικό βιβλίο, όπως το παρουσίαζε ο Lovecraft μέσα από τις αφηγήσεις του. Είναι ίσως το γνωστότερο φανταστικό βιβλίο σε αναγνώστες της φανταστικής λογοτεχνίας.

Αλλά υπάρχουν και πολλά ακόμα.

Κατ’αρχήν, όλα τα βιβλία που εμφανίζονται μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο είναι, προφανώς, φανταστικά. Όμως, όταν αναφερόμαστε σε φανταστικό βιβλίο, μιλάμε για κάτι που ξεχωρίζει μέσα στην αφήγηση, κάτι που έχει συγκεκριμένο τίτλο και χρησιμότητα. Κάτι που μπορεί να έχει τη δυνατότητα να γίνει ακόμα και καλτ, όπως το Νεκρονομικόν.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Ιουνίου (4/6)


Καταπληκτικά γκράφιτι & Φάρος (εργοστάσιο τεχνητής νοημοσύνης στην Ελλάδα) & Ορολογία επιστημονικής φαντασίας από τα pulp & David Schleinkofer (1952-2025) & 366 παράξενες ταινίες & Ulrich Eichberger & «Παλιομοδίτικες» εικονογραφήσεις για το Hobbit (Tove Jansson) & Ο χάρτης της ξωτικοχώρας (Bernard Sleigh) & Δαιμονολογία & Unicodia (δωρεάν ο πιο ολοκληρωμένος πίνακας χαρακτήρων στον κόσμο) & Rafael Silveira & Ed Binkley & Οι Βίκινγκς στον Δρόμο του Μεταξιού & Citizen Sleeper: Spindlejack (δωρεάν σόλο roleplaying game) & Δαίδαλος (ο νέος ελληνικός υπερυπολογιστής) & Ατέρμονα links στο LinX (φυσικά)