Τελικά, έφτασα να διαβάζω το 15ο βιβλίο της σειράς του Dray Prescot, το Secret Scorpio (εντάξει, το κάθε βιβλίο είναι σχετικά μικρό, είν’ η αλήθεια). Η σειρά σίγουρα δεν είναι αριστουργηματική από λογοτεχνικής άποψης, και τα πρώτα πέντε βιβλία έχουν πολλές αδυναμίες, όπως έχω ήδη γράψει. Αλλά τα επόμενα γίνονται πολύ καλύτερα. Και εννοώ, ΠΟΛΥ καλύτερα: η διαφορά ανάλογη του μεγέθους των κεφαλαίων γραμμάτων σε σχέση με των μικρών, κυριολεκτικά.
Για κάποιο λόγο, δεν μπορώ να ξεκολλήσω από αυτή τη σειρά ό,τι κι αν κάνω· πάντα κάτι με τραβάει να διαβάσω το επόμενο. Και τι είναι εκείνο που με τραβάει; αναρωτιέμαι. Σίγουρα όχι η τρομερά λογοτεχνική γραφή – αν και είναι καλύτερη σε σχέση με τα πρώτα πέντε βιβλία. Ούτε είναι ο κεντρικός χαρακτήρας – αν και ακόμα κι αυτός είναι καλύτερος σε σχέση με τα πρώτα πέντε βιβλία. Εκείνο που πραγματικά με τραβάει να συνεχίζω είναι ο πλούτος του φανταστικού κόσμου της σειράς. Και είναι και ο τρόπος που κινούνται οι ιστορίες μέσα στη σειρά. Υπάρχει τρομερή δημιουργικότητα εδώ, έμπνευση, και, ναι – γιατί όχι; – πλάκα, με την καλή έννοια. Δεν είναι ένας φανταστικός κόσμος παρωδία της Γης· έχει δικό του στιλ και πολλά να ανακαλύψεις και να σε εκπλήξουν ευχάριστα ή να σε κάνουν να αναρωτηθείς και να σκεφτείς. Και οι ιστορίες δεν ακολουθούν ένα συγκεκριμένο στερεοτυπικό μοτίβο (παρότι κάτι τέτοιο θα περίμενες από μια σειρά σαν αυτή), δεν μοιάζουν γραμμένες επάνω σ’ένα καλούπι, αλλά μοιάζει να ακολουθούν μια πιο ανοιχτή μορφή ικανή να σε αιφνιδιάσει σε κάθε παράγραφο.
Κι αυτά είναι δύο πράγματα που δεν μπορώ παρά να εκτιμήσω πολύ σε κάθε είδους ιστορία.
