Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
18 / 7 / 2020

Γενικά, όπως έχω ξαναγράψει και παλιότερα στα Σκιώδη Παραλειπόμενα, δεν εμπιστεύομαι και τόσο τα στατιστικά του Διαδικτύου. Ωστόσο, κάπου-κάπου κοιτάζω τα στατιστικά για το site μου, και ορισμένες φορές παρατηρώ κάποια αξιοσημείωτα πράγματα (αν υποθέσεις πως οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί αληθινό). Συνήθως, τα περισσότερα downloads τα έχουν τα τελευταία βιβλία του Θρυμματισμένου Σύμπαντος· αλλά υπάρχουν και μήνες – όπως αυτός, μέχρι στιγμής – που παρατηρώ πολύ μεγάλο αριθμό downloads στα βιβλία του Άρμπεναρκ.

Είναι αξιοσημείωτο. Αυτή η ιστορία ακόμα φαίνεται να αρέσει σε αρκετούς, παρότι την έχω γράψει παλιά. Ήμουν αρκετά μικρός όταν την ξεκίνησα – 17 χρονών αν δεν κάνω λάθος. Δεν είναι ό,τι καλύτερο έχω γράψει. Και, πραγματικά, αν θέλετε να διαβάσετε πιο καλές ιστορίες, διαβάστε αυτές του Θρυμματισμένου Σύμπαντος ή το Παιχνίδι των Ράζλερ. Ωστόσο, γράφοντας την Επιστροφή των Θεών (Άρμπεναρκ), είχα τότε έναν ενθουσιασμό που νομίζω ότι μεταδίδεται.

Ήταν η πρώτη φορά που αισθανόμουν αυτή τη ροή της ιστορίας καθώς την έγραφα. Σε παλιότερες ιστορίες μου δεν το αισθανόμουν αυτό· ή, τουλάχιστον, όχι ακριβώς έτσι. Γράφοντας τον Άρμπεναρκ άρχισα να το αισθάνομαι – κάτι που ξεκινάς, γίνεται ζωντανό, και μετά απλά σε παρασέρνει – και δεν έπαψα να το αισθάνομαι από τότε σε όλα τα υπόλοιπα που έγραψα και γράφω. Για εμένα αυτό είναι το πιο βασικό για να γράψεις μια καλή ιστορία. Γι’αυτό κιόλας δεν χρησιμοποιώ προκαθορισμένα διαγράμματα της πλοκής· δεν με βοηθάνε. Απλά έχω υπόψη μου τη γενική υπόθεση κι αρχίζω να γράφω. Ακολουθώ τη ροή της ιστορίας, η οποία με οδηγεί. Και πρώτη φορά συνέβη, σε τέτοια ένταση, με τον Άρμπεναρκ. Η Επιστροφή των Θεών είναι η πρώτη καλή ιστορία που έχω γράψει.

Αλλά είναι σαφώς χειρότερη από άλλες που έγραψα μετά. Ωστόσο, ακόμα διαβάζεται, ακόμα την κατεβάζουν – δεκάδες downloads. Και με εκπλήσσει.

Ως ιστορία, όμως, και ως γράψιμο, είναι πολύ κατώτερη από τα τελευταία που γράφω. Ο μόνος λόγος για να διαβάσεις Άρμπεναρκ είναι αν θες οπωσδήποτε να διαβάσεις κάτι σε κλασικό fantasy σκηνικό. Αν και όχι με ξωτικά και νάνους – όχι τόσο κλισέ. Είναι, όμως, με αρχαία βασίλεια, κακούς μάγους, μυστηριώδεις δυνάμεις, παράξενα πλάσματα, και τα λοιπά. Και έχει μια τεράστια πλοκή.

Τα τελευταία που γράφω δεν είναι κλασικό fantasy. Ακόμα δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, ή πώς να το ονομάσω.

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]