(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)
Με εκπλήσσει πάντα όταν ακούω κάποιον να λέει πως μπορεί να καταλάβει την προσωπικότητα ή τα προσωπικά πιστεύω ενός συγγραφέα λογοτεχνίας από τις ιστορίες που γράφει. Είναι τελείως αβάσιμο. Εκτός αν το κείμενο είναι αυτοβιογραφικό, ακόμα και οι συγγραφείς που γράφουν συμβατική λογοτεχνία δεν γράφουν συνήθως για τον εαυτό τους. Είναι βαρετό να γράφεις για τον εαυτό σου.
Το μόνο που μπορείς να υποθέσεις, διαβάζοντας ένα λογοτεχνικό κείμενο, είναι τι είδους αισθητική αρέσει στον συγγραφέα, γιατί λογικά θα γράφει βάσει μιας αισθητικής της αρεσκείας του. Τα υπόλοιπα που υποθέτουν κάποιοι, περί προσωπικότητας, χαρακτήρα, ή πολιτικών πεποιθήσεων, είναι απλά εικασίες, συνήθως λανθασμένες. Αλλά ακόμα κι αν κάποτε πέφτουν μέσα, αντί για έξω, στις υποθέσεις τους, πάλι το όλο εγχείρημα είναι τελείως άχρηστο. Στη λογοτεχνία το μόνο που πρέπει να σ’ενδιαφέρει είναι το ίδιο το κείμενο.
