Κρύο σήμερα. Σαν χειμώνας. Αλλά αυτό είναι φυσιολογικό για Μάρτη μήνα. Μάρτης-γδάρτης και τα λοιπά, δεν λένε;
Η Μεγάλη Πανούκλα καλά κρατεί.
Σήμερα στο σουπερμάρκετ: Σαν από σκηνικό σε βιβλίο του Ballard. Κομμάτια και θρύψαλα. Λεηλατημένα ράφια. Κάτι ζόμπια με μάσκες. (Ακόμα Απόκριες, ρε κερατάδες;) Οι υπάλληλοι να τα έχουν παίξει, και με το δίκιο τους. Ο ένας άνθρωπος να κοιτάζει τον άλλο καχύποπτα: Εσύ, ρε πούστη, το έχεις το μικρόβιο; Το έχεις;; Μακριά! Μακριά, γαμώ την πουτάνα σου!
Ούτε νερό δεν βρίσκεις· λάδι μετά βίας. Πήγα να πάρω κάτι μπισκότα που μου έλειπαν και φοβήθηκα μην τα είχαν εξαφανίσει κι αυτά. Τα βρήκα. Ή δεν τα θεωρούσαν άμεσης ανάγκης για κατάσταση fallout, ή οι υπάλληλοι είχαν κάνει το θαύμα τους.
Ευτυχώς, δεν έχουν πάρει ακόμα όλα τα κρασιά. Σκέφτομαι πάω να τα καβατζώσω – όλα – να τα βάλω στην κάβα μου, να τα έχουμε να πίνουμε πάνω από το ακρόπρωρο του πλοίου που έχει σχήμα κωλοδάχτυλου, να μεθύσουμε λιγάκι να μην τα βλέπουμε άλλο αυτά.
«Ο Καραγκιόζης και ο Υιός με την Κορόνα», από Πέμπτη έως Δεύτερα, μόλις πέσει ο ήλιος και ώς τα μεσάνυχτα. Ε ρε γλέντια...
Εντάξει, να παρθούν μέτρα ασφαλείας, δεν λέμε. Αλλά και η γελοιότητα έχει τα όριά της...
Ξέρεις μόνο για τι μετανιώνω; Ξέρεις; Μετανιώνω που δεν αγόρασα εκείνες τις μετοχές από σουπερμάρκετ. Μιλάμε για πολύ χρήμα.