Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
6 / 4 / 2025

Το dwrean.net έχει γράψει για τον καινούργιο νόμο της Αγίας Κυβέρνησής μας περί καταπολέμησης της πειρατείας. Δεν ξέρω αν ο κ. Οικονομίδης συμφωνεί ή διαφωνεί. Είναι πολύ αντικειμενικά και δημοσιογραφικά γραμμένο το άρθρο, και προτείνει, μάλιστα, και κάποιες εναλλακτικές λύσεις. Δεν εκφέρει γνώμη, και ίσως έτσι θα έπρεπε να είναι αν θέλεις να κρατάς ένα επίπεδο ουδετερότητας και δημοσιογραφικής αντικειμενικότητας στο site.

Εγώ εδώ, στα Σκιώδη Παραλειπόμενα, δεν είμαι τόσο ουδέτερος (περισσότερο ουδέτερος είμαι στο βασικό μου website)· είναι απλά το προσωπικό μου ιστολόγιο, όχι ειδησεογραφικός ιστότοπος, οπότε μπορεί ή να παρουσιάζω γαμάτα γκράφιτι ή και, κατά περιόδους, να ρίχνω καντήλια αν δω κάτι που μου φαίνεται απαράδεκτο.

Και αυτός ο νόμος μού φαίνεται απαράδεκτος.

Κάνω copy/paste το κείμενο από το dwrean.net σε περίπτωση που δεν έχετε κλικάρει το link, αλλά και για λόγους πληρότητας.

• 750 ευρώ για ιδιώτες χρήστες που παρακολουθούν παράνομα ταινίες, σειρές ή αθλητικά γεγονότα.
• 1.500 ευρώ για δημόσιες προβολές σε χώρους όπως καφετέριες ή ξενοδοχεία.
• 5.000 ευρώ για όσους διακινούν ή εκμεταλλεύονται εμπορικά το παράνομο περιεχόμενο.
BONUS: Σε περίπτωση υποτροπής, τα πρόστιμα διπλασιάζονται.

Είχα αναφερθεί ξανά σε αυτό, δύο φορές, όταν διάβασα να μας κράζουν διεθνώς στο Torrent Freak. Κι αν νομίζετε ότι θίγομαι προσωπικά από αυτό τον νόμο, έχετε δίκιο. Θίγομαι. Ηθικά. Όχι πρακτικά. IPTV δεν χρησιμοποιώ, έτσι κι αλλιώς. Και στην Ελλάδα αυτός ο νόμος φαίνεται να χτυπά περισσότερο όσους ήθελαν να βλέπουν αγώνες και άλλα αθλητικά, που εγώ ποτέ δεν τα έβλεπα, πάντα με έκαναν να βαριέμαι, και ούτε τώρα στα γεράματά μου σκοπεύω ν’αρχίσω να τα βλέπω.

Αλλά, όπως είπα, με θίγει ηθικά που υπάρχει τέτοιο έκτρωμα (ανάμεσα σε πολλά άλλα, δυστυχώς, εκτρώματα) στη χώρα όπου ζω. Και με εκπλήσσει, δε, το πόσο λίγο ενδιαφέρον γι’αυτό το θέμα έχω δει από Έλληνες. Εκτός από εμένα, το dwrean.net, και τον τύπο που έστειλε το νέο στο Torrent Freak (και γίναμε ρόμπα) δεν έχει τύχει να δω κανέναν άλλο να το σχολιάζει καν.

Δεκτό ότι σε τούτη τη χώρα υφίστανται και πιο σημαντικά προβλήματα, αλλά κι αυτό δεν είναι αμελητέο. Πέρα από το ότι είναι, καταφανώς, ακόμα μια προσπάθεια της Αγίας Κυβέρνησης να αρμέξει (πάλι) λεφτά από τους άμοιρους πολίτες, υπάρχει και ένα θέμα προσωπικού απόρρητου το οποίο ξεδιάντροπα παραβιάζουν. Οι πάροχοι (ISP) κανονικά δεν πρέπει να συνεργαστούν με αυτό το μέτρο. Δεν έχουν δικαίωμα να δίνουν την IP του πελάτη· είναι προσωπικό δεδομένο. Πόσω μάλλον να συνδέουν την IP με τον ΑΦΜ κάποιου. Τέτοιο πράγμα μπορεί να γίνει μόνο με εντολή εισαγγελέα, σε συγκεκριμένες μόνο περιπτώσεις, όχι μαζικά και αυθαίρετα.

Αλλά, βέβαια, η Νέα Δικτατορία έχει αποδείξει πολλαπλώς, τα τελευταία χρόνια, ότι δεν δίνει σημασία σε τέτοιες "κωλοφυλλάδες άνευ λόγου" όπως το Σύνταγμα... Ώρες-ώρες, αναρωτιέσαι αν εξακολουθούμε να ζούμε σε φιλελεύθερη κοινωνία ή σε καμιά χούντα.

Αν θέλουν να πατάξουν την πειρατεία υπάρχουν και καλύτεροι τρόπο απ’το να παραβιάζουν ξεδιάντροπα τα προσωπικά δεδομένα και να ρίχνουν πρόστιμα σαν τυχαίες πιστολιές αποδώ κι αποκεί. Θα μπορούσαν απλώς να αυξήσουν τις πηγές δωρεάν θεαμάτων ώστε ο άλλος να μην έχει ανάγκη να πηγαίνει σε πειρατικές ιστοσελίδες – πράγμα που έχει εν μέρει γίνει, νομίζω, από το ertFlix (χωρίς να είμαι 100% σίγουρος, γιατί προσωπικά δεν τους παρακολουθώ), και μπράβο τους.

Όμως έχει καταντήσει σύνηθες πλέον οι κυβερνήσεις να μην ενδιαφέρονται για τη βελτίωση της ζωής μέσα στη χώρα, αλλά να ενδιαφέρονται περισσότερο για το πώς θα μαζέψουν χρήματα (γιατί μας έχουν καταντήσει χρεοκοπημένους με τις ιδιοφυείς τους ενέργειες και δεν ξέρουν από πού να μπαλώσουν το πλοίο που μπάζει) και, μάλιστα, με κάτι τρόπους που μοιάζουν τελείως ληστρικοί.

Εκτός των άλλων, σκεφτείτε μόνο τις «παρενέργειες» που μπορεί να έχει αυτό το τελευταίο τρομερό σχέδιο πάταξης της πειρατείας: Μπορεί κάποιος να πηγαίνει σε πειρατικά sites από την IP του... ξαδέλφου του! η οποία, φυσικά, θα παραπέμπει και στον ΑΦΜ του ξαδέλφου του· και θα πληρώσει πρόστιμο άνθρωπος άσχετος. Η IP δείχνει απλώς μια γραμμή· δεν μπορείς, όμως, πάντα να γνωρίζεις ποιος ακριβώς χρησιμοποιεί αυτή τη γραμμή. Μπορεί να έχει μπει ακόμα και κάποιος παράνομα, υποκλέπτοντας τον κωδικό ασφαλείας του rooter.

Όλα αυτά σε κάνουν πραγματικά να αναρωτιέσαι αν οι άνθρωποι που βγάζουν τέτοιους νόμους έχουν καμία ιδέα για το πώς λειτουργεί η τεχνολογία – πέρα από τα άλλα όργια περί προσωπικών δεδομένων.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]