Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
6 / 4 / 2025

Το dwrean.net έχει γράψει για τον καινούργιο νόμο της Αγίας Κυβέρνησής μας περί καταπολέμησης της πειρατείας. Δεν ξέρω αν ο κ. Οικονομίδης συμφωνεί ή διαφωνεί. Είναι πολύ αντικειμενικά και δημοσιογραφικά γραμμένο το άρθρο, και προτείνει, μάλιστα, και κάποιες εναλλακτικές λύσεις. Δεν εκφέρει γνώμη, και ίσως έτσι θα έπρεπε να είναι αν θέλεις να κρατάς ένα επίπεδο ουδετερότητας και δημοσιογραφικής αντικειμενικότητας στο site.

Εγώ εδώ, στα Σκιώδη Παραλειπόμενα, δεν είμαι τόσο ουδέτερος (περισσότερο ουδέτερος είμαι στο βασικό μου website)· είναι απλά το προσωπικό μου ιστολόγιο, όχι ειδησεογραφικός ιστότοπος, οπότε μπορεί ή να παρουσιάζω γαμάτα γκράφιτι ή και, κατά περιόδους, να ρίχνω καντήλια αν δω κάτι που μου φαίνεται απαράδεκτο.

Και αυτός ο νόμος μού φαίνεται απαράδεκτος.

Κάνω copy/paste το κείμενο από το dwrean.net σε περίπτωση που δεν έχετε κλικάρει το link, αλλά και για λόγους πληρότητας.

• 750 ευρώ για ιδιώτες χρήστες που παρακολουθούν παράνομα ταινίες, σειρές ή αθλητικά γεγονότα.
• 1.500 ευρώ για δημόσιες προβολές σε χώρους όπως καφετέριες ή ξενοδοχεία.
• 5.000 ευρώ για όσους διακινούν ή εκμεταλλεύονται εμπορικά το παράνομο περιεχόμενο.
BONUS: Σε περίπτωση υποτροπής, τα πρόστιμα διπλασιάζονται.

Είχα αναφερθεί ξανά σε αυτό, δύο φορές, όταν διάβασα να μας κράζουν διεθνώς στο Torrent Freak. Κι αν νομίζετε ότι θίγομαι προσωπικά από αυτό τον νόμο, έχετε δίκιο. Θίγομαι. Ηθικά. Όχι πρακτικά. IPTV δεν χρησιμοποιώ, έτσι κι αλλιώς. Και στην Ελλάδα αυτός ο νόμος φαίνεται να χτυπά περισσότερο όσους ήθελαν να βλέπουν αγώνες και άλλα αθλητικά, που εγώ ποτέ δεν τα έβλεπα, πάντα με έκαναν να βαριέμαι, και ούτε τώρα στα γεράματά μου σκοπεύω ν’αρχίσω να τα βλέπω.

Αλλά, όπως είπα, με θίγει ηθικά που υπάρχει τέτοιο έκτρωμα (ανάμεσα σε πολλά άλλα, δυστυχώς, εκτρώματα) στη χώρα όπου ζω. Και με εκπλήσσει, δε, το πόσο λίγο ενδιαφέρον γι’αυτό το θέμα έχω δει από Έλληνες. Εκτός από εμένα, το dwrean.net, και τον τύπο που έστειλε το νέο στο Torrent Freak (και γίναμε ρόμπα) δεν έχει τύχει να δω κανέναν άλλο να το σχολιάζει καν.

Δεκτό ότι σε τούτη τη χώρα υφίστανται και πιο σημαντικά προβλήματα, αλλά κι αυτό δεν είναι αμελητέο. Πέρα από το ότι είναι, καταφανώς, ακόμα μια προσπάθεια της Αγίας Κυβέρνησης να αρμέξει (πάλι) λεφτά από τους άμοιρους πολίτες, υπάρχει και ένα θέμα προσωπικού απόρρητου το οποίο ξεδιάντροπα παραβιάζουν. Οι πάροχοι (ISP) κανονικά δεν πρέπει να συνεργαστούν με αυτό το μέτρο. Δεν έχουν δικαίωμα να δίνουν την IP του πελάτη· είναι προσωπικό δεδομένο. Πόσω μάλλον να συνδέουν την IP με τον ΑΦΜ κάποιου. Τέτοιο πράγμα μπορεί να γίνει μόνο με εντολή εισαγγελέα, σε συγκεκριμένες μόνο περιπτώσεις, όχι μαζικά και αυθαίρετα.

Αλλά, βέβαια, η Νέα Δικτατορία έχει αποδείξει πολλαπλώς, τα τελευταία χρόνια, ότι δεν δίνει σημασία σε τέτοιες "κωλοφυλλάδες άνευ λόγου" όπως το Σύνταγμα... Ώρες-ώρες, αναρωτιέσαι αν εξακολουθούμε να ζούμε σε φιλελεύθερη κοινωνία ή σε καμιά χούντα.

Αν θέλουν να πατάξουν την πειρατεία υπάρχουν και καλύτεροι τρόπο απ’το να παραβιάζουν ξεδιάντροπα τα προσωπικά δεδομένα και να ρίχνουν πρόστιμα σαν τυχαίες πιστολιές αποδώ κι αποκεί. Θα μπορούσαν απλώς να αυξήσουν τις πηγές δωρεάν θεαμάτων ώστε ο άλλος να μην έχει ανάγκη να πηγαίνει σε πειρατικές ιστοσελίδες – πράγμα που έχει εν μέρει γίνει, νομίζω, από το ertFlix (χωρίς να είμαι 100% σίγουρος, γιατί προσωπικά δεν τους παρακολουθώ), και μπράβο τους.

Όμως έχει καταντήσει σύνηθες πλέον οι κυβερνήσεις να μην ενδιαφέρονται για τη βελτίωση της ζωής μέσα στη χώρα, αλλά να ενδιαφέρονται περισσότερο για το πώς θα μαζέψουν χρήματα (γιατί μας έχουν καταντήσει χρεοκοπημένους με τις ιδιοφυείς τους ενέργειες και δεν ξέρουν από πού να μπαλώσουν το πλοίο που μπάζει) και, μάλιστα, με κάτι τρόπους που μοιάζουν τελείως ληστρικοί.

Εκτός των άλλων, σκεφτείτε μόνο τις «παρενέργειες» που μπορεί να έχει αυτό το τελευταίο τρομερό σχέδιο πάταξης της πειρατείας: Μπορεί κάποιος να πηγαίνει σε πειρατικά sites από την IP του... ξαδέλφου του! η οποία, φυσικά, θα παραπέμπει και στον ΑΦΜ του ξαδέλφου του· και θα πληρώσει πρόστιμο άνθρωπος άσχετος. Η IP δείχνει απλώς μια γραμμή· δεν μπορείς, όμως, πάντα να γνωρίζεις ποιος ακριβώς χρησιμοποιεί αυτή τη γραμμή. Μπορεί να έχει μπει ακόμα και κάποιος παράνομα, υποκλέπτοντας τον κωδικό ασφαλείας του rooter.

Όλα αυτά σε κάνουν πραγματικά να αναρωτιέσαι αν οι άνθρωποι που βγάζουν τέτοιους νόμους έχουν καμία ιδέα για το πώς λειτουργεί η τεχνολογία – πέρα από τα άλλα όργια περί προσωπικών δεδομένων.

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Φανταστικές Γλώσσες


Μεταφράζοντας το αμετάφραστο, και επινοώντας το αδιανόητο

Η φανταστική λογοτεχνία – ειδικά αυτή που έχει υπόβαθρο φανταστικούς κόσμους και όχι τον κόσμο μας – είναι πάντα μετάφραση. Όχι, δεν είμαι από εκείνους τους καλοθελητές που ισχυρίζονται ότι η φανταστική λογοτεχνία δεν μπορεί ποτέ να γραφτεί στα ελληνικά (γιατί δεν είναι «μέσα στην παράδοσή μας» και κάτι τέτοιες σαχλαμάρες)· εννοώ απλώς πως σε έναν φανταστικό κόσμο, προφανώς, δεν μιλάνε ελληνικά (ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα του κόσμου μας), οπότε εξ ορισμού ό,τι γράφεις από εκεί είναι μετάφραση.

Ακόμα κι αν θεωρήσεις ότι η ουδέτερη αφήγηση δεν είναι μετάφραση, ακόμα κι αν θεωρήσεις ότι και οι πλάγιες σκέψεις των χαρακτήρων δεν είναι μετάφραση, τα λόγια τους αναμφίβολα είναι. Δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο.

Το ίδιο ισχύει και για τα ονόματά τους, έστω κι αν είναι ελληνoφανή. Τι εννοώ μ’αυτή την πρωτότυπη λέξη; Εννοώ ότι μπορεί να μοιάζουν ελληνικά χωρίς πραγματικά να είναι. Μπορεί απλώς να είναι απόδοση του «πραγματικού» ονόματος του χαρακτήρα στον δικό του κόσμου. Για παράδειγμα, στην Υπερυδάτια – τον κόσμο όπου διαδραματίζεται και η Αναζήτηση του Οφιομαχητή – οι πάντες έχουν ονόματα που μοιάζουν ελληνικά, όπως Δημήτριος, Γεώργιος, Ιωάννα, Ελένη. Δεν είναι, όμως, αληθινά ελληνικά· απλώς αυτή είναι η καλύτερη δυνατή μετάφραση για να αποδώσει τα πραγματικά τους ονόματα. Και αυτά τα ονόματα, στην Υπερυδάτια, είναι πάντα έτσι μεγάλα: Δημήτριος, αλλά ποτέ Δημήτρης· Γεώργιος, αλλά ποτέ Γιώργος. Ουσιαστικά, δηλαδή, αποδίδουν μια αίσθηση του «πραγματικού» ονόματος που υπάρχει στην Υπερυδάτια. (Είναι σαν να μεταφράζεις το Gus ως Κώστας. Δεν είναι αυτό, απλώς είναι μια απόδοσή του. Ή σαν να μεταφράζεις το John, το Jon, ή το Jack ως Γιάννης παρότι είναι τρία διαφορετικά ονόματα!)

Σε άλλες περιπτώσεις φανταστικών κόσμων, τα ονόματα μένουν «αμετάφραστα». Ο Γκάνταλφ είναι Γκάνταλφ, δεν είναι Ιάκωβος. Γιατί αυτό ταιριάζει καλύτερα στην αισθητική του φανταστικού κόσμου του Τόλκιν.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Απριλίου (8/4)


...συσκευή που μετατρέπει τις σκέψεις σε ομιλία, & η ερωτική ζωή του Oscar Wilde, & η πρώτη δωρεάν online υπηρεσία διαχείρισης δανειστικής βιβλιοθήκης στην Ελλάδα, & τα πρώτα χαρτόδετα Sword & Sorcery, & πύλες προς άλλους κόσμους στα pulp, & Οκτώ η Ώρα το Πρωί, το διήγημα που βασίστηκε η ταινία Ζουν Ανάμεσα Μας του Κάρπεντερ, & ένα χειρόγραφο του 16ου αιώνα που δείχνει γάτα με jetpack, & Antediluvian, μια μικρή ταινία του Mario Lanzas, & το μυστήριο της «χαμένης αποικίας» Roanoke, & «στον πάτο της ΕΕ η Ελλάδα σε αγοραστική δύναμη» (Eurostat), & όλο και περισσότερα καφέ απαγορεύουν τη χρήση λάπτοπ, & Jim Steranko για το Book of Skaith, & εναλλακτικές του Amazon, & το Blackmark του Gil Kane (1926 – 2000), & Θεοσοφία και φανταστική λογοτεχνία, & MVDDRAK ATMOSPHERIC, & Alfred Kubin (1877–1959) («Σίγουρα προτιμώ την αγελάδα με τα τέσσερα κέρατα από την αγελάδα που έχει μόνο δύο»), & πολλά ακόμα στο LinX

 

Περί Γραφής: Το Κάλεσμα της Μούσας


Κάποιοι συγγραφείς έχουν μια τρομερή έμπνευση και αρχίζουν να γράφουν. Και, για να συνεχίσουν να γράφουν (το ίδιο βιβλίο, την ίδια ιστορία), εξακολουθούν να έχουν τρομερές εμπνεύσεις τη μία κατόπιν της άλλης μέχρι να το τελειώσουν.

Αυτοί οι συγγραφείς είναι ελάχιστοι. Αμφίβολο είναι αν καν υπάρχουν. Ίσως να είναι απλώς μυθικοί.

Συνήθως, οι αρχάριοι συγγραφείς πιστεύουν ότι πιάνεις να γράψεις μόνο όταν έχεις την «τρομερή έμπνευση». Οι αρχάριοι, ή οι επίδοξοι αλλά ανόητοι. Γιατί, με τέτοια νοοτροπία, ποτέ δεν πρόκειται να γράψεις τίποτα. Ή θα γράψεις ελάχιστα πράγματα. Ή θα ξεκινήσεις να γράφεις κάποιες ιστορίες και ποτέ δεν θα τις ολοκληρώσεις γιατί την αρχική έμπνευση που είχες δεν θα συνεχίσεις να την έχεις ώσπου να τελειώσεις.

Η έμπνευση είναι ένα πράγμα στιγμιαίο. Τυχαία, μπορεί να έρθει ορισμένες φορές στη ζωή σου, και σε όσο πιο πολύ «μαγική κατάσταση» βρίσκεσαι τόσο πιο συχνά έρχεται. Όπως όταν είσαι παιδί. Η έμπνευση δεν θέλει και πολύ χρήση της λογικής· είναι απλώς μερικοί συνειρμοί που παρουσιάζονται, φαινομενικά, από το πουθενά και σε ενθουσιάζουν. Μπορεί να νομίζεις ότι «τα βλέπεις μπροστά σου». Αρκετές φορές μού έχει συμβεί αυτό. Ειδικά στο παρελθόν, όταν ήμουν πιο μικρός και πιο ενθουσιώδεις, νομίζω πως μου συνέβαινε συχνότερα. Μπορεί απλώς να βάδιζα προς το σπίτι μου και με τη μια μεριά του μυαλού μου να ονειρευόμουν πολεμιστές να σκοτώνουν έναν δράκο (ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων).

Αλλά δεν μπορείς να περιμένεις να σου έρθει αυτού του είδους η έμπνευση για να καθίσεις να γράψεις. Συχνά, μάλιστα, αυτή η έμπνευση είναι απλώς για να ξεκινήσεις κάτι, κι όταν πιάνεις να το γράψεις βλέπεις ότι τελικά είναι πολύ διαφορετικό. Η έμπνευση δεν ήταν παρά η σπίθα για να γίνει η αρχή.

[Συνέχισε να διαβάζεις]