Πηγαίνω σε καταστήματα που υποχρεώνουν τους υπαλλήλους τους να φοράνε συνεχώς μάσκα ώς τα μάτια και παρατηρώ το εξής φαινόμενο: Έχω αρχίσει πια να ξεχνάω τα πρόσωπά τους. Προσπαθώ να θυμηθώ το κανονικό τους πρόσωπο και δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά· πρέπει να χρησιμοποιήσω, πολλές φορές, και τη φαντασία μου για να το συμπληρώσω. Στο μυαλό μου έρχεται αμέσως αυτό το μισό-πρόσωπο μισό-μάσκα.
Και υπάρχουν και καινούργιοι υπάλληλοι που δεν είχα δει ποτέ τα πραγματικά τους πρόσωπα, και δεν έχω ιδέα πώς ίσως να είναι. Μπορώ μόνο να κάνω υποθέσεις με τη φαντασία μου για να συμπληρώσω το «κενό» που δημιουργεί η μάσκα.
Έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση που το μισό πρόσωπο έχει γίνει μάσκα μέσα στη μνήμη μας. Κινδυνεύουμε να νομίσουμε ότι έχουμε αντίκρυ μας ανδροειδή, όχι ανθρώπους. Και αυτό, νομίζω, είναι κάτι το απαίσιο. Είναι κάτι το απανθρωπιστικό.
Και κάποια στιγμή – σύντομα – πρέπει να τελειώσει.
(Φυσικά, όσα γράφω παραπάνω είναι φανταστική λογοτεχνία· μη δίνετε σημασία. Δεν ωθώ κανέναν να κάνει κάτι. Και, όπως πάντα: Μην πιστεύετε τίποτα.)