Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
12 / 3 / 2021

Από τότε που ξεκίνησε η πανδημία ώς τώρα, έχω γράψει δυόμισι βιβλία (όχι για τον κορονοϊό), και λέω δυόμισι επειδή στο ένα ήμουν ήδη στη μέση όταν η κατάσταση ξεκίνησε. Αλλά αυτό δεν είναι ακόμα ένα post για τον κορονοϊό. Τώρα διορθώνω ένα βιβλίο και, όταν συμβαίνει αυτό, έχω πολλή δουλειά και, συγχρόνως, μπορεί να προσέξω και διάφορα γλωσσολογικά θέματα που έχουν ενδιαφέρον.

Τελευταία, πρόσεξα το απλά και το απλώς.

Τσεκάροντας δύο λεξικά – αυτό του Μπαμπινιώτη και το Μείζον Τεγόπουλου-Φυτράκη – βλέπεις ότι θεωρούν πως το απλά, ως επίρρημα, σημαίνει «με απλό τρόπο» και τίποτε άλλο, ενώ το απλώς σημαίνει «μόνο» και τίποτε άλλο.

Διαφωνώ, όμως, με αυτό· και δεν είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ με κάποια «επίσημη» άποψη για τη γλώσσα – βλ., πχ, το post μου για το επιτίθεμαι/επιτίθομαι.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιστεύω ότι το απλά έχει περισσότερες χρήσεις, κι αυτό αποδεικνύεται από την καθημερινότητα. Το απλά μπορεί άνετα να έχει και την έννοια του «μόνο».

Ας δούμε κάποια καθημερινά παραδείγματα:

  • Δεν ήθελα να σε προσβάλλω, απλά τη γνώμη μου είπα.
  • Τα παιδιά απλά περνούσαν τον δρόμο, δεν έκαναν τίποτα κακό.
  • Αυτός ο δρόμος δεν είναι και τόσο στρωτός, απλά είναι πιο γρήγορος.

Όλες αυτές οι περιπτώσεις, σύμφωνα με τα λεξικά, με την «επίσημη» χρήση, θα έπρεπε να είχαν γραφτεί με απλώς, όχι με απλά. Το απλά υποτίθεται ότι πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο για πράγματα όπως: «Έκανε τη δουλειά απλά και γρήγορα» – δηλαδή, «με απλό τρόπο και γρήγορο τρόπο».

Αυτό όμως καταρρίπτεται από την ίδια την καθημερινή χρήση της γλώσσας, όπου το απλά χρησιμοποιείται και ως «με απλό τρόπο» και ως «μόνο», χωρίς κανένα πρόβλημα στην κατανόηση.

Αντιθέτως, το απλώς δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να πεις «με απλό τρόπο». Πχ, δεν μπορείς να γράψεις: «Έκανε τη δουλειά απλώς και γρήγορα» για να εννοήσεις ότι την έκανε με απλό τρόπο – δεν βγάζει νόημα. Το απλώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για προτάσεις όπως: «Δεν ήθελα να σε προβάλλω, απλώς τη γνώμη μου είπα».

Αυτά, για εμένα, σημαίνουν το εξής: Το απλά μπορεί να χρησιμοποιεί και για να εννοήσεις «με απλό τρόπο» και ως «μόνο»· αλλά το απλώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο ως «μόνο». Δηλαδή, το απλά έχει περισσότερες χρήσεις, και δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να περιορίσεις τις χρήσεις του. Ούτε μπορεί να γίνει συντακτικό μπλέξιμο και να μην ξέρουμε τι θέλεις να πεις, γιατί καταλαβαίνουμε αμέσως τι θέλεις να πεις από τα συμφραζόμενα. Και, σε τελική ανάλυση, αν ποτέ υπάρχει κίνδυνος σύγχυσης στον λόγο, μπορείς πάντα να χρησιμοποιήσεις εναλλακτικά το απλώς για τις περιπτώσεις του «μόνο».

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]