(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)
Έβλεπα το Χειρόγραφο της Σαραγόσα, μια αρκετά παλιά ταινία αλλά που βλέπεται πολύ άνετα ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα. Τρομερή σκηνοθεσία, διάλογος, ερμηνείες. Και, σίγουρα, από τις πιο παράξενες, ψυχεδελικές, αμφιλεγόμενες ταινίες που μπορείς να δεις. Θα μπορούσε, ίσως, να την είχε γράψει ο David Lynch.
Είναι βασισμένη στο βιβλίο «Το Χειρόγραφο που Βρέθηκε στη Σαραγόσα», και χρησιμοποιεί την τεχνική της συρταρωτής αφήγησης (και η ταινία και το βιβλίο): δηλαδή, κάποιος διηγείται μια ιστορία (σε πρώτο πρόσωπο) και, μέσα σ’αυτή την ιστορία, κάποιος άλλος διηγείται μια ιστορία (σε πρώτο πρόσωπο) και, μέσα σ’αυτή την ιστορία, κάποιος άλλος διηγείται μια ιστορία (σε πρώτο πρόσωπο), και ούτω καθεξής.
Σκεφτόμουν αυτή την τεχνική, την οποία ποτέ δεν έχω χρησιμοποιήσει ο ίδιος, πουθενά. Αν και μου αρέσουν οι πολυσύνθετες ιστορίες, για κάποιο λόγο ποτέ δεν με τράβηξε να γράψω σ’αυτό το μοτίβο. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί (μ’αρέσει όταν το διαβάζω), και ακόμα και τώρα που το ξανασκέφτομαι, πάλι δεν αισθάνομαι να με προσελκύει για να γράψω έτσι.
