Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
17 / 4 / 2021

Καιρό είχα να γράψω για Covid και μου είχε λείψει. Μόνο κάτι τιτιβίσματα έγραφα στο Twitter, αλλά αυτά δεν είναι αρκετά ικανοποιητικά για να εκφράσεις μια ολοκληρωμένη άποψη. Επιπλέον, έχω την εντύπωση πως στα κοινωνικά δίκτυα συχνά δημιουργείται ένα echo chamber όπου απλά ακούμε τις απόψεις που συμφωνούν με τις δικές μας. Και αυτό έχει ένα καλό: το ότι συγκεντρώνεις πληροφορίες για πράγματα που σε ενδιαφέρουν, πτυχές που μπορεί να μην είχες προσέξει· και όσο περισσότερα μυαλά εστιάζονται επάνω σε κάτι τόσο η γνώση σχετικά με αυτό το κάτι διευρύνεται και γίνεται ένας μικρός θεός, μια ζωντανή σκεπτομορφή. Όμως το echo chamber έχει και ένα κακό: αμφίβολο είναι αν κανείς άλλος διαβάζει αυτά που γράφεις, ειδικά κάποιος που διαφωνεί αλλά θα μπορούσε να συμφωνήσει αν ήταν σωστά πληροφορημένος, ή κάποιος που δεν είναι σωστά πληροφορημένος και θα έπρεπε να ήταν. Και τώρα, με αυτή την κορονοκατάσταση που συμβαίνει παγκοσμίως, νομίζω πως το πιο βασικό είναι να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει – και να αντιδράσει.

Γράφω ξανά για Covid στα Σκιώδη Παραλειπόμενα, λοιπόν, ύστερα από το διάλειμμα που έκανα για να καθαρίσει λιγάκι το πεδίο της σκέψης μου.

Δεν θέλω να πω μια απ’τα ίδια. Θα αναφερθώ σε γουρούνια τώρα. Και ελπίζω να τα διαβάσουν αυτά και άνθρωποι που θέλουν να πληροφορηθούν για το τι πραγματικά συμβαίνει, όχι μόνο όσοι ήδη συμφωνούν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την υπόθεση Covid-19.

Τις προάλλες, καθάριζα κάτι πράγματα στο σπίτι μου και έτυχε να πέσω πάνω σ’ενα από τα τεύχη του παλιού περιοδικού Strange, που πλέον δεν κυκλοφορεί δυστυχώς. Έτυχε, μάλιστα, να γυρίσω τις σελίδες του και έτυχε να προσέξω ένα άρθρο για τη Γρίπη των Χοίρων. (Πολλά «έτυχε», έτσι;) Μου έκανε εντύπωση γιατί είδα να έχει κάτι εικόνες με ανθρώπους με μάσκες. Σαν αυτές:

Με την υπόθεση κορονοϊός δεν μοιάζει αυτό; σκέφτηκα αμέσως καθώς η τρίχα μου σηκώθηκε κάγκελο.

Και είδα, μετά, τι έγραφε κάτω από τον τίτλο του άρθρου: Τα εμβόλια τα οποία προσφέρονται δια την θεραπείαν της νέας γρίπης επεμβαίνουν εις τον γενετικόν κώδικα και τον τροποποιούν!

Για φαντάσου... Κορονοϊός α λα γουρουνέ;

Κατά τα άλλα, το άρθρο προσπαθεί να εξηγήσει τη Γρίπη των Χοίρων με λεξαρίθμους. Ξέρετε, αυτή την αρχαιοελληνική μαγεία... Δεν αναφέρεται σε άλλα δεδομένα για τη γρίπη αυτή, οπότε βασικά δεν με ενδιέφερε και τόσο.

Όμως ώς τότε είχα ξεχάσει για τη Γρίπη των Χοίρων, και αυτό το άρθρο με έκανε να τη θυμηθώ. Το συνάντησα κατά σύμπτωση τελείως, κατά αντισύμπτωση, όπως θα έλεγα. Ήταν καθαρά μια συγχρονικότητα για εμένα.

Και σκέφτηκα: Θα μπορούσε η Γρίπη των Χοίρων να έχει καμιά σχέση με τον σημερινό κορονοϊό;

Ψάχνοντάς το λίγο, είδα ότι οι περιπτώσεις όντως μοιάζουν!

Το πιο απλό που μπορείτε να κοιτάξετε είναι αυτό το άρθρο της ελληνικής Wikipedia. Ολόκληρο έχει ενδιαφέρον, αλλά ιδιαίτερα το κομμάτι σχετικά με τον αντίλογο. Γράφει:

Οι φαρμακευτικές εταιρείες κατηγορούνται ότι «υποκίνησαν την κατασπατάληση πόρων» για την περίπτωση της αναγγελίας πανδημίας του ιού H1N1.

Μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης ζητούν τη σύσταση επιτροπής που θα εξετάσει «την απειλή για την υγεία από τις ψευδείς πανδημίες», έπειτα από καταγγελίες ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έκανε λάθος να κηρύξει συναγερμό για τη νέα γρίπη Η1Ν1.

Το θέμα θα συζητιόταν στα τέλη Ιανουαρίου του 2010 στο Στρασβούργο, δήλωσε την Πέμπτη ο Βόλφγκανγκ Βόνταργκ, μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης και επιδημιολόγος.

Ο Βόνταργκ είχε δεχθεί σφοδρές επικρίσεις όταν υποστήριξε ότι ο ΠΟΥ κήρυξε λανθασμένα πανδημία «υπό την πίεση των εργαστηρίων». Ο Γερμανός σοσιαλιστής θέλει το Συμβούλιο της Ευρώπης να ζητήσει από τα μέλη του να διενεργηθούν «έρευνες για τις επιπτώσεις της [κατάστασης] πανδημίας και του κόστους της σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο».

Σε κείμενο που υπογράφεται από βουλευτές δέκα χωρών, ο Βόνταργκ αναφέρει ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες «υποκίνησαν την κατασπατάληση πόρων που προοριζόταν για την υγεία, προς όφελος αναποτελεσματικών στρατηγικών εμβολιασμού» και «εξέθεσαν χωρίς λόγο εκατομμύρια υγιείς ανθρώπους στους κινδύνους των άγνωστων παρενεργειών των εμβολίων, που δεν ήταν επαρκώς δοκιμασμένα».

Αυτό που συμβαίνει σήμερα με τον κορονοϊό ήταν αυτό που θα ήθελαν οι φαραμακοαπατεώνες να είχε συμβεί με τη Γρίπη των Χοίρων το 2009 αλλά τότε δεν έπιασε.

Τώρα η μαφία είναι καλύτερα οργανωμένη.

Ακόμα μια συγχρονικότητα: Την ίδια περίοδο που άρχισα να συνειδητοποιώ αυτό το πράγμα (ξεκινώντας από μια σύμπτωση, καθαρά), βρήκα μετά και αυτό το τιτίβισμα στο Twitter το οποίο αναφέρει αρκετά σημαντικά και ύποπτα πράγματα για την υπόθεση της Γρίπης των Χοίρων.

Το πιο βασικό, όμως, είναι το ακόλουθο βίντεο. Δείτε το για μια ανάλυση της ιστορίας της γρίπης από παλιά, χωρίς να αναφέρεται σε πολύ εξειδικευμένα ζητήματα.

Η επιχείρηση δεν έπιασε και τόσο καλά το 2009. Τώρα το σχέδιο πάει καλύτερα. Ίσως επειδή είναι στο κόλπο περισσότεροι δημοσιογράφοι, περισσότεροι επιστήμονες και υγειονομικοί, και περισσότεροι πολιτικοί. Αλλά εξακολουθεί να είναι επιδημία κατά το 20% και απάτη κατά το 80%.

*

Και ακόμα κάτι.

Ύστερα από όσα έχω τελευταία διαβάσει και ακούσει, εγώ έχω φτάσει στο εξής συμπέρασμα για την όλη υπόθεση:

Στην Ελλάδα, πολλοί πολιτικοί και επιστήμονες λένε ξεδιάντροπα ψέματα. Για παράδειγμα, αρνούνται ότι υπάρχουν άρθρα από επίσημους οργανισμούς (όπως CDC, ΠΟΥ, MIT) τα οποία όντως υπάρχουν και αναφέρουν πράγματα έξω από το ψευδές κυβερνητικό αφήγημα για τον Covid – όπως ότι οι ασυμπτωματικοί εξαιρετικά σπάνια μεταδίδουν τον ιό (σχεδόν ποτέ, ουσιαστικά).

Επίσης, ανοσία της αγέλης δεν πρόκειται να έχουμε εναντίον του Covid. Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που δεν έχουμε και ανοσία εναντίον της γρίπης (η οποία επίσης στην οικογένεια των κορονοϊών είναι).

Ούτε αποτελεσματικά εμβόλια πρόκειται να έχουμε, για τον ίδιο λόγο ξανά που δεν έχουμε και απολύτως αποτελεσματικά εμβόλια εναντίον της κοινής γρίπης: ο ιός συνεχώς μεταλλάσσεται. (Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάζεις συνεχώς και τα εμβόλια. Επομένως, τι σκέφτονται κάποιοι να κάνουν; Να βάζουν όλο τον πληθυσμό να εμβολιάζεται ξανά και ξανά και ξανά ανά εξάμηνο; Μήπως αυτό είναι περισσότερο κομπίνα και λιγότερο προστασία της δημόσιας υγείας;)

Όσο περισσότεροι εμβολιάζονται τόσο περισσότερο ο ιός θα μεταλλάσσεται καθώς θα βρίσκει αντίσταση. Δηλαδή, με τον εμβολιασμό ουσιαστικά ισχυροποιούμε τον ιό. Αυτή είναι μια κλασική περίπτωση «Αν θες να νικήσεις, μην κάνεις τίποτα· απλώς να παρατηρείς τον εχθρό και να κινείσαι προσεχτικά». Και οι δυτικοί, ειδικώς, έχουν την κακιά φήμη να μη μπορούν να το κάνουν αυτό. Νομίζουν ότι τα πάντα πρέπει να τα νικήσουν δρώντας. Όμως ορισμένες φορές το καλύτερο είναι να μη δρας, να αφήνεις τον εχθρό να ηττηθεί από μόνος του. (Ίσως, μάλιστα, αυτός να είναι και ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της κορονοκρατίας, και αναφέρομαι σε αυτό παρακάτω.)

Εγώ προσωπικά (και αυτό είναι δική μου υπόθεση· τα άλλα που ανέφερα τα έχουν πει επιστήμονες ή είναι από διάφορα δεδομένα) μία πιθανή μέθοδο γενικής ανοσίας στη γρίπη μπορώ να φανταστώ: Αν η ανθρωπότητα αλλάξει. Αν αλλάξει βιοχημικά έτσι ώστε να μην την πιάνουν καθόλου οι κορονοϊοί. Πώς όμως θα επέλθει αυτή η αλλαγή; Επεμβαίνοντας στον γενετικό κώδικα, φυσικά. Και τι κάνουν τα πειραματικά εμβόλια που πήραν έγκριση «έκτακτης ανάγκης»;

Ο νοών νοείτω...

Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα, ρε φωστήρες. Το να αλλάξετε την ανθρωπότητα, ώστε όλοι να γίνουν άλλοι άνθρωποι στην κυριολεξία, θα ήταν ένα τεράστιο έγκλημα, ειδικά αν γίνει με καταπιεστικό τρόπο. Και προκειμένου να επέλθει μια τέτοια αλλαγή, μετά από – πόσους εμβολιασμούς; 500 ο καθένας; Προκειμένου να επέλθει μια τέτοια αλλαγή, οι μισοί θα πεθάνουν, οι άλλοι μισοί θα μείνουν ανάπηροι, ε, και αυτοί που θα επιζήσουν μπορεί να έχουν ανοσία στον βήχα τελικά...

*

Έχουμε καταντήσει, αντί να αντιμετωπίζουμε έναν ιό, να αντιμετωπίζουμε ένα παγκόσμιο απολυταρχικό καθεστώς που προσπαθεί να επιβληθεί επάνω στις ζωές μας. Αυτό που προσωπικά ονομάζω κορονοκρατία.

Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να νικήσουμε την κορονοκρατία να είναι ο ίδιος τρόπος όπως και για να νικήσουμε τον ιό – αφού και η κορονοκρατία με μόλυνση μοιάζει: μόλυνση του μυαλού, της κοινωνίας, της δημοκρατίας.

Ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισής της ίσως να είναι: μην δράτε. Μην κάνετε τίποτα. Μη συνεργάζεστε μαζί τους. Αφήστε τους να γίνουν κομμάτια από μόνοι τους. Ήδη νομίζω πως έχει αρχίσει να συμβαίνει. Όταν βλέπεις επιστήμονες να βγαίνουν στις οθόνες και να αρνούνται την πραγματικότητα – όπως αρκετά άρθρα από επίσημους οργανισμούς, ή άλλα σοβαρά δεδομένα – τότε να είσαι σίγουρος ότι η κατρακύλα τους έχει ήδη ξεκινήσει. Έχουν ξεφτιλιστεί τελείως.

Θα μείνω καθισμένος σε έναν βράχο και θα τους παρατηρώ, κι όταν έχουν ψοφήσει θα κατεβώ από εκεί και θα κατουρήσω επάνω στο πτώμα τους.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]