Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
19 / 8 / 2020

Τελευταία, κάθε τρεις και λίγο τα ΜΜΕ αναφέρουν ότι είχαμε ακόμα τόσα κρούσματα από κορονοϊό – συνήθως, μονοψήφιο αριθμό – και το κάνουν αυτό να φαίνεται τραγικό και σπουδαίο. Επιπλέον, δυσφημούν ασύστολα διάφορες περιοχές της Ελλάδας με το που 3-4 κρούσματα θα εμφανιστούν εκεί.

Η τρομοκρατία καλά κρατεί...

Αλλά ας δούμε μερικά στατιστικά για την Ελλάδα που ελπίζουμε να είναι αξιόπιστα, όσο αυτό είναι δυνατόν. Τα παίρνω από εδώ.

Η εικόνα που βλέπω τώρα (19 Αυγούστου, 2020) στην οθόνη μου είναι αυτή:

Στην Ελλάδα έχουμε, μέχρι στιγμής, 7.472 κρούσματα, 232 θανάτους, και 3.804 περιπτώσεις ανάκαμψης από Covid-19.

Αυτά μπορεί να φαίνονται πολλά, αλλά στάσου λίγο και σκέψου ποιες είναι οι πιθανότητες πραγματικά να κολλήσεις κορονοϊό. Ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι γύρω στα 10.000.000. Και κάνοντας μια απλή διαίρεση, διαπιστώνεις τα εξής:

Πιθανότητα να κολλήσεις κορονοϊό ([κρούσματα/πληθυσμός] x 100): 0,075% περίπου.

Πιθανότητα να πεθάνεις από κορονοϊό χωρίς να τον έχεις ήδη κολλήσει ([θάνατοι/πληθυσμός] x 100): 0,00232% ακριβώς. (Και υποθέτοντας πάντα ότι όλοι αυτοί οι θάνατοι είναι όντως από Covid-19, που μάλλον δεν είναι, γιατί πολλοί πέθαναν απλώς έχοντας και Covid-19, χωρίς να πεθάνουν από Covid-19, αλλά τους δήλωσαν ως «νεκρούς από κορονοϊό»... για κάποιο λόγο.)

Πιθανότητα να πεθάνεις από κορονοϊό αφού τον έχεις ήδη κολλήσει ([θάνατοι/κρούσματα] x 100): 3,1% περίπου.

Είναι καταφανές, πιστεύω, ότι ο καθένας από εμάς δεν κινδυνεύει από τον κορονοϊό περισσότερο απ’ό,τι κινδυνεύει από οτιδήποτε άλλο. Και, μάλιστα, από άλλα ατυχήματα κινδυνεύει περισσότερο.

Το ότι τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση κάνουν τέτοιο θέμα για τόσο μικρά ποσοστά – και το ότι αυτό γίνεται και παγκοσμίως επίσης – είναι αληθινά ύποπτο. Το ότι κάθε βδομάδα μπορεί να δούμε και 10 κρούσματα κορονοϊού παραπάνω δεν είναι ανησυχητικό. Αυτό συμβαίνει με όλες τις επιδημίες! Δεν είναι τίποτα το περίεργο αφού υπάρχει η επιδημία. Το περίεργο θα ήταν να μην είχαμε καθόλου κρούσματα – ή να είχαμε μια ξαφνική αύξηση μεγέθους +1.000 κρούσματα μέσα σε μια εβδομάδα. Αυτό θα ήταν ανησυχητικό.

Ας ρίξουμε μια ματιά και στις ΗΠΑ, που είναι η χειρότερη περίπτωση Covid-19 παγκοσμίως, το παράδειγμα προς αποφυγήν.

Παίρνω πάλι τα δεδομένα μου από εδώ, και βλέπω αυτή την εικόνα:

Ο πληθυσμός των ΗΠΑ είναι, σήμερα, 331.000.000 περίπου (το στρογγυλοποιώ). Βάσει αυτού, έχουμε τα εξής δεδομένα:

Πιθανότητα να κολλήσεις κορονοϊό: 1,7% περίπου.

Πιθανότητα να πεθάνεις από κορονοϊό χωρίς να τον έχεις ήδη κολλήσει: 0,05%.

Πιθανότητα να πεθάνεις από κορονοϊό αφού τον έχεις ήδη κολλήσει: 3,1% περίπου.

Εδώ, επειδή η εξάπλωση έχει περάσει το 1% – είναι στο 1,7% – μπορείς να πεις ότι υπάρχει κάποια αυξημένη επικινδυνότητα. Αλλά, από την άλλη, σκέψου πόσο τεράστιος είναι ο πληθυσμός των ΗΠΑ. Επομένως, αυτό δεν είναι πραγματικά μεγάλο νούμερο.

Αξιοσημείωτο ότι και στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ η πιθανότητα να πεθάνεις αφού έχεις ήδη κολλήσει είναι 3,1% περίπου...

Όπως και νάχει, είτε παραφουσκωμένα είναι αυτά τα στατιστικά είτε όχι, πάλι εδώ, στην Ελλάδα, έχεις περισσότερο λόγο να φοβάσαι μη σε πατήσει φορτηγό καθώς περνάς τον δρόμο παρά μην πεθάνεις από κορονοϊό.

Και, όχι, δεν είναι οι μάσκες που μας έχουν σώσει. Απλά ο Covid-19 δεν είναι τόσο επικίνδυνος όσο θέλουν να τον κάνουν να φαίνεται. Μάσκες έπρεπε να φοράμε μόνο στα ΜΜΜ. Και δεν έπρεπε να έχουν καταστρέψει την οικονομία με μια πανούκλα-φάντασμα.

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]