Διαβάζω το Formula One του Bob Judd, το οποίο διάλεξα συμπτωματικά τελείως και, όπως πολλές φορές συμβαίνει με βιβλία που διαλέγω συμπτωματικά, φαίνεται καλό. Βασικά, πιο συχνά έχει καταντήσει τα συμπτωματικά βιβλία να είναι καλά παρά αυτά που μπορεί να διαλέξω λόγω συστάσεων!

Το Formula One έχει μια τρομερή αισθητική. Δεν είναι βιβλίο φαντασίας, αλλά θα μπορούσε! Μου έφερε αμέσως στο μυαλό – τι άλλο; – τη Σεργήλη του Θρυμματισμένου Σύμπαντος – Ραλίστες και Ιερομύστες και τέτοια πράγματα. Έκανα όρεξη να γράψω ΘΣ – Σεργήλη ή Ρελκάμνια – και πάλι. (Αυτή τη στιγμή γράφω μια σειρά σε άλλο σκηνικό τελείως, γιατί ήθελα πια να αλλάξω.) Ατέρμονοι δρόμοι, παράξενα οχήματα, γκλαμουριά και ψηλές πολυκατοικίες.

Επίσης, το Formula One μού θύμισε λιγάκι και τον Ballard. Από τον τρόπο γραφής, ίσως, και από το πώς παρουσιάζονται κάποια πράγματα – σχεδόν φετιχιστικά.

Δεν έχω διαβάσει πολύ ακόμα – περίπου το 1/6 του βιβλίου – αλλά υποπτεύομαι πως αυτό είναι ένα μυθιστόρημα που θα γουστάρω ώς το τέλος. Βγάζει ένα παλιό, ρομαντικό vibe δεκαετίας ’80 και ’90, όπου ο κόσμος είναι ανοιχτός και γεμάτος μυστήρια, και τα πάντα είναι πιθανά, και παράτολμοι πλούσιοι τυχοδιώκτες τριγυρίζουν σε πελώριες μεγαλουπόλεις από τη μια άκρη της υφηλίου στην άλλη, κάνοντας σκέψεις παρακμιακών φιλοσόφων.

 

Το dwrean.net έχει γράψει για τον καινούργιο νόμο της Αγίας Κυβέρνησής μας περί καταπολέμησης της πειρατείας. Δεν ξέρω αν ο κ. Οικονομίδης συμφωνεί ή διαφωνεί. Είναι πολύ αντικειμενικά και δημοσιογραφικά γραμμένο το άρθρο, και προτείνει, μάλιστα, και κάποιες εναλλακτικές λύσεις. Δεν εκφέρει γνώμη, και ίσως έτσι θα έπρεπε να είναι αν θέλεις να κρατάς ένα επίπεδο ουδετερότητας και δημοσιογραφικής αντικειμενικότητας στο site.

Εγώ εδώ, στα Σκιώδη Παραλειπόμενα, δεν είμαι τόσο ουδέτερος (περισσότερο ουδέτερος είμαι στο βασικό μου website)· είναι απλά το προσωπικό μου ιστολόγιο, όχι ειδησεογραφικός ιστότοπος, οπότε μπορεί ή να παρουσιάζω γαμάτα γκράφιτι ή και, κατά περιόδους, να ρίχνω καντήλια αν δω κάτι που μου φαίνεται απαράδεκτο.

Και αυτός ο νόμος μού φαίνεται απαράδεκτος.

Κάνω copy/paste το κείμενο από το dwrean.net σε περίπτωση που δεν έχετε κλικάρει το link, αλλά και για λόγους πληρότητας.

Είχα αναφερθεί ξανά σε αυτό, δύο φορές, όταν διάβασα να μας κράζουν διεθνώς στο Torrent Freak. Κι αν νομίζετε ότι θίγομαι προσωπικά από αυτό τον νόμο, έχετε δίκιο. Θίγομαι. Ηθικά. Όχι πρακτικά. IPTV δεν χρησιμοποιώ, έτσι κι αλλιώς. Και στην Ελλάδα αυτός ο νόμος φαίνεται να χτυπά περισσότερο όσους ήθελαν να βλέπουν αγώνες και άλλα αθλητικά, που εγώ ποτέ δεν τα έβλεπα, πάντα με έκαναν να βαριέμαι, και ούτε τώρα στα γεράματά μου σκοπεύω ν’αρχίσω να τα βλέπω.

Αλλά, όπως είπα, με θίγει ηθικά που υπάρχει τέτοιο έκτρωμα (ανάμεσα σε πολλά άλλα, δυστυχώς, εκτρώματα) στη χώρα όπου ζω. Και με εκπλήσσει, δε, το πόσο λίγο ενδιαφέρον γι’αυτό το θέμα έχω δει από Έλληνες. Εκτός από εμένα, το dwrean.net, και τον τύπο που έστειλε το νέο στο Torrent Freak (και γίναμε ρόμπα) δεν έχει τύχει να δω κανέναν άλλο να το σχολιάζει καν.

Δεκτό ότι σε τούτη τη χώρα υφίστανται και πιο σημαντικά προβλήματα, αλλά κι αυτό δεν είναι αμελητέο. Πέρα από το ότι είναι, καταφανώς, ακόμα μια προσπάθεια της Αγίας Κυβέρνησης να αρμέξει (πάλι) λεφτά από τους άμοιρους πολίτες, υπάρχει και ένα θέμα προσωπικού απόρρητου το οποίο ξεδιάντροπα παραβιάζουν. Οι πάροχοι (ISP) κανονικά δεν πρέπει να συνεργαστούν με αυτό το μέτρο. Δεν έχουν δικαίωμα να δίνουν την IP του πελάτη· είναι προσωπικό δεδομένο. Πόσω μάλλον να συνδέουν την IP με τον ΑΦΜ κάποιου. Τέτοιο πράγμα μπορεί να γίνει μόνο με εντολή εισαγγελέα, σε συγκεκριμένες μόνο περιπτώσεις, όχι μαζικά και αυθαίρετα.

Αλλά, βέβαια, η Νέα Δικτατορία έχει αποδείξει πολλαπλώς, τα τελευταία χρόνια, ότι δεν δίνει σημασία σε τέτοιες "κωλοφυλλάδες άνευ λόγου" όπως το Σύνταγμα... Ώρες-ώρες, αναρωτιέσαι αν εξακολουθούμε να ζούμε σε φιλελεύθερη κοινωνία ή σε καμιά χούντα.

Αν θέλουν να πατάξουν την πειρατεία υπάρχουν και καλύτεροι τρόπο απ’το να παραβιάζουν ξεδιάντροπα τα προσωπικά δεδομένα και να ρίχνουν πρόστιμα σαν τυχαίες πιστολιές αποδώ κι αποκεί. Θα μπορούσαν απλώς να αυξήσουν τις πηγές δωρεάν θεαμάτων ώστε ο άλλος να μην έχει ανάγκη να πηγαίνει σε πειρατικές ιστοσελίδες – πράγμα που έχει εν μέρει γίνει, νομίζω, από το ertFlix (χωρίς να είμαι 100% σίγουρος, γιατί προσωπικά δεν τους παρακολουθώ), και μπράβο τους.

Όμως έχει καταντήσει σύνηθες πλέον οι κυβερνήσεις να μην ενδιαφέρονται για τη βελτίωση της ζωής μέσα στη χώρα, αλλά να ενδιαφέρονται περισσότερο για το πώς θα μαζέψουν χρήματα (γιατί μας έχουν καταντήσει χρεοκοπημένους με τις ιδιοφυείς τους ενέργειες και δεν ξέρουν από πού να μπαλώσουν το πλοίο που μπάζει) και, μάλιστα, με κάτι τρόπους που μοιάζουν τελείως ληστρικοί.

Εκτός των άλλων, σκεφτείτε μόνο τις «παρενέργειες» που μπορεί να έχει αυτό το τελευταίο τρομερό σχέδιο πάταξης της πειρατείας: Μπορεί κάποιος να πηγαίνει σε πειρατικά sites από την IP του... ξαδέλφου του! η οποία, φυσικά, θα παραπέμπει και στον ΑΦΜ του ξαδέλφου του· και θα πληρώσει πρόστιμο άνθρωπος άσχετος. Η IP δείχνει απλώς μια γραμμή· δεν μπορείς, όμως, πάντα να γνωρίζεις ποιος ακριβώς χρησιμοποιεί αυτή τη γραμμή. Μπορεί να έχει μπει ακόμα και κάποιος παράνομα, υποκλέπτοντας τον κωδικό ασφαλείας του rooter.

Όλα αυτά σε κάνουν πραγματικά να αναρωτιέσαι αν οι άνθρωποι που βγάζουν τέτοιους νόμους έχουν καμία ιδέα για το πώς λειτουργεί η τεχνολογία – πέρα από τα άλλα όργια περί προσωπικών δεδομένων.

 

Σ’έναν δρόμο μου έδωσαν ένα φυλλάδιο για τη γενική απεργία που θα γίνει στις 9 Απριλίου, και είναι μια απεργία που, επιτέλους, γίνεται για τους σωστούς λόγους: την ακρίβεια και τη γενική διάλυση της οικονομίας.

Το φυλλάδιο που πήρα στα χέρια μου, πολυσέλιδο, ήταν της ΓΣΕΕ και σκέφτηκα ότι πιθανώς να διάβαζα προπαγάνδα, ή εν μέρει προπαγάνδα. Αλλά δεν ήταν ένα από αυτού του είδους τα φυλλάδια. Ήταν καλογραμμένο, αναλυτικό, και πολύ συγκεκριμένο· και γράφει πράγματα που όλοι τα βιώνουμε, αλλά με δεδομένα.

Παραθέτω κάποια από τα σημεία που μου έκαναν την πιο έντονη και θετική εντύπωση, τα οποία θίγουν σοβαρά προβλήματα.

Εδώ ίσως να υπάρχει ένα αμφιλεγόμενο στοιχείο, που μπορεί να είναι και παραπλανητικό. Το γεγονός ότι ο τζίρος των σουπερμάρκετ είναι αυξημένος δεν σημαίνει τίποτα. Σημασία θα είχε να ξέραμε ποια είναι τα κέρδη τους. Ο τζίρος είναι απλώς η κίνηση του χρήματος· δεν δείχνει κάτι άλλο. Μπορεί κάποιος να κάνει τρελό τζίρο αλλά να έχει ελάχιστο κέρδος, ή και καθόλου. Και στην οικονομία τα πάντα πάνε μπιλιάρδο, η μια μπάλα χτυπά την άλλη. Το σουπερμάρκετ έχει αυξημένο κόστος (για διάφορους λόγους που προέρχονται πάλι μέσα από την οικονομία), οπότε αυξάνει τις τιμές· αυτό αυξάνει τον τζίρο του. Αλλά δεν είναι και βέβαιο ότι αυξάνει και τα κέρδη του (που είναι έσοδο μείον κόστος).

Ένας τύπος μού είχε πει πρόσφατα ότι κάτι συγγενείς του έχουν εστιατόριο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά μάλλον σύντομα θα το κλείσουν. «Παλιά,» μου είπε, «πουλούσαν τη μερίδα 12 € και έβγαζαν καλό κέρδος. Τώρα πουλάνε τη μερίδα 20 € και δεν έχουν σχεδόν καθόλου κέρδος! Πιο πολλά βγάζει ο σερβιτόρος.» Αλλά ο τζίρος τους, προφανώς, θα ήταν μεγαλύτερος τώρα. Ο τζίρος, από μόνος του, δεν λέει κάτι. Μπορεί να έχει κάποιος μεγάλο τζίρο και τον άλλο μήνα να το κλείσει το κατάστημα.

Μιλάμε για τρελά πράγματα, έτσι; Το λάδι έχει γίνει μαύρος χρυσός σε τούτη τη χώρα...

Το φυλλάδιο είναι αρκετά καλό και αναλυτικό, αλλά επειδή η ΓΣΕΕ εστιάζεται κυρίως στα προβλήματα των μισθωτών αγνοεί, βέβαια, και τα προβλήματα που έχουν άλλοι. Όπως οι ελεύθεροι επαγγελματίες, τους οποίους, τελευταίως, έχουν γαμήσει κανονικά με τη φορολογία – ειδικά εκείνο το «τεκμαρτό» των 15.000 €, που ουσιαστικά σημαίνει ότι, αν δεν έχεις κέρδος 15.000, σε φορολογούν σαν να είχες (και μιλάμε για κέρδος εδώ, όχι για τζίρο). Μας δουλεύουν, δηλαδή. Πάρα πολλές μικρές επιχειρήσεις στην Ελλάδα δεν έχουν τέτοια κέρδη. Και προσωπικά αυτός ήταν ο λόγος (αν και όχι ο μόνος) που έκλεισα κι εγώ την ατομική μου επιχείρηση (εκδόσεις βιβλίων). Πολύ απλά δεν με συνέφερε πλέον να πληρώνω τόσα «κερατιάτικα». Και υποθέτω πως κανέναν μικροεκδότη δεν θα τον συμφέρει – όλους αυτούς τους ανθρώπους που κατά καιρούς έβγαζαν κανένα βιβλίο με δικά τους έξοδα και ή είχαν πολύ μικρό κέρδος ή και ζημιά ακόμα.

Επίσης, η ΓΣΕΕ φαίνεται να επιμένει να βλέπει τους εκμισθωτές ακινήτων ως «κακούς». Και ναι μεν υπάρχουν κάποια εξωφρενικά ενοίκια, όπως στην Κηφισιά ή στο Παλαιό Φάληρο, που πραγματικά αναρωτιέσαι ποιοι μπορούν και τα πληρώνουν, αλλά τα περισσότερα ενοίκια διαμερισμάτων δεν είναι τόσο υψηλά· είναι της τάξεως των 400-600 €. Και αυτό είναι όντως γύρω στο 50%, ή ίσως και σε ορισμένες περιπτώσεις πάνω από το 50%, του μισθού ενός μισθωτού – πράγμα που συμφωνώ ότι είναι παράλογο – αλλά για δες το λίγο από τη μεριά του εκμισθωτή. Εκμισθώνει ένα ακίνητο, ας πούμε, για 400 € το μήνα. Από αυτά η εφορία παίρνει ένα αρκετά μεγάλο μέρος. Και ο εκμισθωτής επίσης πρέπει να πληρώνει και ΕΝΦΙΑ μια φορά τον χρόνο (σαν κι αυτός να είναι ενοικιαστής!). Οπότε, ουσιαστικά, αυτά τα 400 € δεν είναι τόσα ακριβώς· είναι γύρω στα 320 €, κάνοντας μια γενική εκτίμηση (ίσως να είναι και παρακάτω). Μπορείς εσύ να ζήσεις με 320 το μήνα; Αν νοικιάζεις δύο διαμερίσματα; Μπορείς να ζήσεις με 640 € το μήνα; Εγώ δεν μπορώ να ζήσω με 640 τον μήνα, και οι ανάγκες μου δεν είναι και τόσες πολλές· αυτοκίνητο δεν έχω, παιδιά-σκυλιά δεν έχω. Δηλαδή, πόσα διαμερίσματα πρέπει να νοικιάζει κανείς σε αυτή τη χώρα για να μπορεί να ζήσει από αυτά; Μια ολόκληρη πολυκατοικία; Πόσοι είναι εκείνοι που έχουν ολόκληρη πολυκατοικία δική τους; Ελάχιστοι, προφανώς.

Ένα γνωστό μου άτομο (και δεν μιλάω για τον εαυτό μου) ξέρω, από τη φορολογική του δήλωση, πως η Εφορία ουσιαστικά τού παίρνει τα 2 από τα 12 ενοίκια τον χρόνο. Δηλαδή, αυτό το άτομο μπορεί να ζει 10 μήνες από τα ενοίκια (ή ας πούμε ότι μπορεί), αλλά τους 2 μήνες που απομένουν θα πρέπει να κόψει το φαγητό για να πληρώσει την Εφορία!

Και γιατί το ενοίκιο δεν είναι αρκετό; Διότι οι τιμές είναι υψηλές, η ζωή είναι ακριβή. Οπότε, ο εκμισθωτής θέλει ένα αντιστοίχως πιο υψηλό ενοίκιο, φυσικά και το θέλει· θέλει ένα πολύ υψηλό ενοίκιο. Αλλά επίσης θέλει και ο μισθωτής να έχει να του το πληρώσει, οπότε πρέπει και ο μισθός του μισθωτή να είναι υψηλός. Ο εκμισθωτής θέλει ο ενοικιαστής του να βγάζει λεφτά, θέλει να βγάζει πολλά λεφτά, ώστε και να πληρώνει ένα καλό ενοίκιο και να του μένουν και λεφτά για να έχει κέρδος στο τέλος του μήνα. Έτσι κερδίζουν και οι δύο.

Αλλά έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα δεν κερδίζει κανένας. Διότι επικρατεί αυτή η κατάσταση που, όπως έλεγα παραπάνω, είναι μπιλιάρδο μέσα στην οικονομία: η μία μπάλα χτυπά την άλλη. Ο ένας ανεβάζει τις τιμές για να μπορεί να πληρώσει τους άλλους, οπότε όλοι ανεβάζουν τις τιμές, και αντί όλοι να γίνονται πιο πλούσιοι, όλοι γίνονται πιο φτωχοί (και πιο αγχωμένοι να πληρώσουν και συνεχώς κυνηγιούνται). Όλες οι μπάλες του μπιλιάρδου πάνε και σκαλώνουν σε μια γωνία του τραπεζιού, καμία δεν μπαίνει σε τρύπα για να έχουμε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Κι άμα πεταχτούν και έξω απ’το τραπέζι, τότε όλοι ξέρουμε τι θα γίνει. Κι άμα κάποιος μαλάκας σκίσει κατά λάθος την τσόχα με τη στέκα αντί να σημαδέψει σωστά τις μπάλες... Αλλά, ναι, ξέχασα· συγνώμη. Αυτό το έχει ήδη κάνει ο Μητσοτάκης.

 

Μακριές μύτες.

Μυστηριακές Οντότητες

 

Βλέπω τελευταία αυτά που λέγονται για τη Ρωσία, τον Τραμπ, την Ουκρανία, την ΕΕ, και τον πόλεμο, και πραγματικά με έχουν τρομάξει. Όχι, δεν φοβάμαι μήπως ο Πούτιν μάς ρίξει καμιά βόμβα προς τα εδώ. Φοβάμαι γι’αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη. Θυμίζει ύποπτα φασιστοκατάσταση.

Είναι δεδομένο ότι δεν έχω ψάξει υπερβολικά το θέμα (όπως είχα κάνει κάποτε με την βρωμοϋπόθεση κορονοϊός), οπότε όλα όσα γράφω εδώ είναι, ουσιαστικά, όπως μου φαίνεται η κατάσταση από τις εντυπώσεις που λαμβάνω από διάφορες μεριές. Ακόμα κι αν δεν γράφω μου φαίνεται, να έχετε πάντα υπόψη ότι υπονοείται.

Επίσης, εξαρχής θέλω να κάνω τη βασική διευκρίνιση ότι δεν είμαι υποστηρικτής του Τραμπ· γιατί στις μέρες μας κυκλοφορεί και παράνοια αμολητή και ο καθένας αρχίζει να πιστεύει για τον καθένα ότι είναι «του εχθρού», ακόμα κι αν απλώς εκφέρει μια διαφορετική γνώμη.

Οι απόψεις του Τραμπ με βρίσκουν, στην πλειοψηφία τους, τελείως αντίθετο – ειδικά κάποιες από τις κοινωνικές του ιδέες, όπως αυτή για τις εκτρώσεις. Τον άκουγα να το λέει και δεν το πίστευα ότι μπορεί άνθρωπος σοβαρός, πολιτικός, στη σήμερον ημέρα, να λέει τέτοιες μπαρούφες. Με εκπλήσσει, δε, που γυναίκες φαίνεται να συμφωνούν με τέτοιες απόψεις απώλειας ελέγχου επάνω στο σώμα τους. Αλλά, αν το καλοσκεφτείς, κάτι τέτοιες παρανοϊκές ιδέες ακόμα και τους άντρες θίγουν. Αν κάποιος από τους υποστηρικτές τέτοιων ιδεών τύχαινε να κάνει σεξ και να προκύψει κατά λάθος ένα ανεπιθύμητο έμβρυο, τι θα έκανε; Θα δεχόταν να το φορτωθεί; Θα βελτίωνε αυτό τη ζωή του – ή της γυναίκας; Και το πιο βασικό ερώτημα: θα ήταν καλή η ζωή του παιδιού, όταν οι γονείς θα το έβλεπαν ως βάρος που τυχαία προέκυψε; Δεν έχουμε αρκετά δυστυχισμένα παιδιά ήδη σ’αυτό τον κόσμο; Είναι ανάγκη να φέρνουμε κι άλλα; Και όποιος πιστεύει ότι η έκτρωση είναι φόνος, ας σκεφτεί πως και η εκσπερμάτωση είναι φόνος: είτε από αυτήν προκύψει εγκυμοσύνη είτε όχι, το μεγαλύτερο μέρος των σπερματοζωάριων (εν δυνάμει έμβρυα) πεθαίνουν. Λοιπόν, αν κάποιος πιστεύει ότι η έκτρωση είναι φόνος, θα του πρότεινα να δέσει πολύ σφιχτά ένα κορδόνι εις τον μπούτζον του ώστε να μη χύνει ούτε σταγόνα – γιατί θα ήταν φόνος.

Και τα γράφω αυτά για να είμαι εξηγημένος στο πόσο διαφωνώ με κάτι απόψεις που εκφράζονται από Τραμπ και παρόμοιους.

Αλλά τώρα, με αυτή την υπόθεση με τον Πούτιν και την Ουκρανία, επικρατεί μια κατάσταση που είναι, το λιγότερο που μπορείς να πεις, περίεργη. Βλέπεις κάποιους να ωρύονται εναντίον του Πούτιν και του Τραμπ ώστε να μη γίνει ειρήνη στην Ουκρανία. Και ορισμένοι από αυτούς, μάλιστα, δηλώνουν «αριστεροί». Δεν φαίνεται, ωστόσο, να τους αρέσει η ειρήνη. Προτιμούν τον πόλεμο. Έχουν διαχωρίσει την ειρήνη με μια λογική τύπου η δική σου ειρήνη είναι κακιά, η δικιά μας ειρήνη είναι καλή. Και αυτό το δικιά μας σε ποιους αναφέρεται; Στην ΕΕ, φυσικά. Δηλαδή, αν μπορεί η ΕΕ (που ελέγχεται ουσιαστικά από τα συμφέροντα της Γερμανίας και των πρακτόρων της) να ειρηνεύσει την Ουκρανία, τότε όλα καλά. Αν το καταφέρει ο Τραμπ κάνοντας κάποια συμφωνία με τον Πούτιν – αυτό είναι κακό! Ήρθε το τέλος του κόσμου!

Και αναρωτιέσαι: γιατί, ρε παλληκάρια; Πραγματικά προτιμάτε τον πόλεμο από την ειρήνη, αν δεν είναι η ειρήνη των αφεντικών σας; Είστε σοβαροί;

Προφανώς, δεν είναι σοβαροί. Οποιοσδήποτε προτιμά τον πόλεμο δεν μπορεί να είναι σοβαρός. Μάλλον είναι πολεμοκάπηλος.

Και μου κάνει αίσθηση, δε, το πόσο τα ευρωπαϊκά μίντια – ανάμεσά τους και τα άβουλα δικά μας, φυσικά – προσπαθούν να δείξουν αυτό τον άθλιο τύπο, τον Ζελένσκι, ως ήρωα. Και το κοινό φαίνεται να το χάφτει. Αλλά, αν ψάξεις λίγο για τον Ζελένσκι, βρίσκεις πολύ μεγάλη βρώμα πίσω από τα λουστραριζέ εξώφυλλα της Γερμανοκρατίας. Παλιότερα, είχα στις Επιλογές μου (δεν θυμάμαι τώρα πότε ακριβώς, δυστυχώς) βάλει ένα link που οδηγούσε σε ένα άρθρο που περιέγραφε πώς ο «ήρωας» Ζελένσκι έχει εκπαιδεύσει ένα τάγμα από μικρά παιδιά για πόλεμο, κάνοντας ουσιαστικά πλύση εγκεφάλου ώστε να τους δημιουργήσει μια νοοτροπία μηχανής πολέμου. Αυτά τα κάνουν μόνο οι φασίστες· δεν τα κάνουν οι φιλελεύθεροι άνθρωποι.

Και μετά θα μου πεις, Είναι ο Πούτιν καλύτερος;

Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι καλύτερος και ποιος χειρότερος. Αν είχα μια κλίμακα κακοσύνης από το 1 ώς το 100, δεν θα μπορούσα να βαθμολογήσω, και ούτε θα έπρεπε, γιατί δεν έχω όλα τα δεδομένα. Το θέμα είναι πως ο Ζελένσκι απλώς μοιάζει καλύτερος εξαιτίας της ευρωπαϊκής προπαγάνδας που κατευθύνεται από τον μηχανισμό της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ· δεν είναι ουσιαστικά καλύτερος. Τα ίδια σκατά είναι και οι δύο, κατά πάσα πιθανότητα.

Το θέμα, όμως, είναι ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θέλουν να πατήσουν γερά το πόδι τους στην Ουκρανία επειδή είναι επάνω στο όριο – το μέρος είναι σαν παραμεθόριος. Θέλουν να πατήσουν γερά το πόδι τους εκεί προτού το πατήσει ο Πούτιν και... τους φάει, ξέρω γω.

Η όλη υπόθεση είναι, ξεκάθαρα, μια γεωπολιτική μαλακία όπου η ΕΕ προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο της παραμεθόριου από τη Ρωσία, και η Ρωσία προσπαθεί να κάνει το αντίστροφο. Μην κοροϊδευόμαστε ότι κάποιους τούς πήρε ο πόνος να σώσουν τους Ουκρανούς. Καθόλου δεν τους πήρε ο πόνος· απλώς είναι μέρος της προπαγάνδας τους να το παρουσιάζουν έτσι.

Πριν από δυο χρόνια είχα συναντήσει μια Ρωσίδα που εργαζόταν εδώ και τύχαινε να είναι από την Ουκρανία. Ξέρετε τι μου είπε; «Πολύ μαλάκας ο Ζελένσκι. Ο Πούτιν είναι καλός άνθρωπος. Ο Ζελένσκι σκότωνε τον κόσμο που προσπαθούσε να φύγει από την Ουκρανία για να γλιτώσει.» (Και αυτό το τελευταίο είναι αλήθεια: το είχα δει κι εγώ σε βίντεο. Κόσμος προσπαθούσε να φύγει με τα αυτοκίνητα, και ορμούσαν τα τάγματα κρούσης από δίπλα και πυροβολούσαν κατά βούληση.)

Αλλά σήμερα φαίνεται πως κάποιοι έχουν φαγωθεί να υποδαυλίσουν τον πόλεμο. Δεν τους αρέσει να γίνει ειρήνη στην Ουκρανία, επειδή δεν θα είναι η δική τους ειρήνη – δηλαδή, δεν θα έχουν συμφέρον. Φανταστείτε: τόσο πολύ τους ενδιαφέρει αν άνθρωποι σκοτώνονται εκεί ή αν χάνουν τις περιουσίες τους... Ε, αν είναι δυνατόν πια. Έχουμε μπλέξει με Ευρωμαφία. Και οι πράκτορές της δρουν τελείως αμολητά και μέσα στη χώρα μας, εξαπλώνοντας φόβο, πανικό, μίσος – όλα εκείνα τα «ευγενή» συναισθήματα που εξαπλώνουν πάντα οι γλοιώδεις προβοκάτορες σε τέτοιες καταστάσεις.

Και σαν χώρα τι κάνουμε; Τίποτα το αξιοσημείωτο, φυσικά. Όπως και τις προάλλες, θα στείλουμε προς την Ουκρανία τίποτα πολεμικούς εξοπλισμούς και μισθοφόρους σαν καλά τσιράκια της Γερμανίας.

Αλλά η Ελλάδα θα μπορούσε να παίξει πολύ πιο σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά. Εξαιτίας της θέσης της, η οποία είναι κεντρική στην περιοχή. Θα μπορούσαμε να τα έχουμε καλά και με την ΕΕ και με τη Ρωσία, και να παίρνουμε όλο το όφελος για τον εαυτό μας. Αυτό όμως χρειάζεται έξυπνους και διπλωματικούς χειρισμούς. Σας μοιάζει η κυβέρνηση που έχουμε για έξυπνη και διπλωματική;

Οπότε, ας καθόμαστε να τρώμε την προπαγάνδα «ο κακός Πούτιν», «ο ήρωας Ζελένσκι», «ο μπαμπούλας Τραμπ», και άλλα τέτοια παραμύθια. (Ευτυχώς, εγώ την τηλεόρασή μου την έχω σπάσει από καιρό.) Ε, κάπου εδώ τώρα θα κάνει και «ο δαίμων κορονοϊός» το comeback του για να δέσει το γλυκό...