23 / 3 / 2024
Τις προάλλες θυμήθηκα τον GRR Martin, και λέω: τι γίνεται αυτός ο τύπος; Έχει πια κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο του A Song of Ice and Fire, το Winds of Winter;
Βέβαια, αν είχε συμβεί αυτό, μάλλον θα το είχα ακούσει από κάπου. Αλλά παρ’όλ’αυτά κοίταξα. Και, όχι, δεν το έχει ακόμα τελειώσει.
Ακόμα...
Πότε περιμένει; αναρωτήθηκα. Μετά θάνατον;
Και μετά αναρωτήθηκα το άλλο: Πότε διάβασες, ρε φίλε, το προηγούμενο βιβλίο της σειράς, το Dance of Dragons;
Και η απάντηση; Το 2011!
Πριν από 13 χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή. Και ακόμα δεν έχει τελειώσει το επόμενο βιβλίο.
Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν από 13 χρόνια και ήταν άλλος άνθρωπος. Έγραφε άλλα πράγματα. Θα μπορούσα ακόμα να γράφω αυτά που έγραφα πριν από 13 χρόνια; Την ίδια σειρά; Μάλλον θα είχα αυτοκτονήσει...
Πώς μπορείς να διατηρήσεις τον ενθουσιασμό σου για κάτι σε τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα; Δεν γίνεται.
Εκτός των άλλων, νομίζω πως εκείνο που έλεγα παλιά για πλάκα – ότι ο Martin δεν θα προλάβει να τελειώσει το A Song of Ice and Fire – θα βγει τελικά αληθινό.
Σκεφτείτε μόνο αυτό: Ο Martin τώρα είναι, σύμφωνα με τη Wkipedia, 76 χρονών. Και ακόμα δεν έχει τελειώσει το προτελευταίο βιβλίο του A Song of Ice and Fire. (Επίσης, λέει πως δεν είναι βέβαιος ότι το έβδομο θα είναι το τελευταίο...) Με ρυθμό 10+ χρόνια ανά βιβλίο, πόσο θα είναι, λογικά, όταν θα έχει τελειώσει και το έβδομο βιβλίο; Πάνω από 86 χρονών.
Δε θέλω να γίνομαι μακάβριος, αλλά θα είναι ζωντανός ώς τότε; Ο άνθρωπος από τα 80 και μετά αμφίβολο είναι πόσο πλέον αντέχει σε οτιδήποτε.
Γιατί ορισμένοι συγγραφείς κάνουν τόσο καιρό να γράψουν ένα βιβλίο, ποτέ δεν θα το καταλάβω. Στο τέλος, άλλος συγγραφέας αρχίζει να το γράφει και άλλος το τελειώνει – ακόμα κι αν είναι ο ίδιος. Οι άνθρωποι αλλάζουν με τον χρόνο.
Για παράδειγμα, εγώ θυμάμαι ότι τα πρώτα τρία βιβλία του A Song of Ice and Fire μού άρεσαν πολύ. Πάω στοίχημα ότι και τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια, αν τα ξαναδιάβαζα, πάλι θα μου άρεσαν. Το τέταρτο και το πέμπτο, όμως, δεν μου άρεσαν και τόσο. Ειδικά το Dance of Dragons δεν μου άρεσε καθόλου. Ήταν σχεδόν σαν να το είχε γράψει άλλος άνθρωπος. Δεν είχε την ίδια σπιρτάδα.
Μετά, όμως, ο Martin έβγαλε το Fire & Blood και αυτό είχε κάτι από την αρχική δημιουργικότητα του A Song of Ice and Fire.
Όπως λέγαμε, πώς να γράφεις τόσα χρόνια το ίδιο πράγμα; Η βαρεμάρα θα σε κυριαρχήσει.
18 / 3 / 2024
Το καρναβάλι χτες στην Αθήνα ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Προσωπικά, δεν θυμάμαι ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες να έχει γίνει τίποτα παρόμοιο, και ελπίζω να επαναληφθεί.
Ξεκίνησε από το Σύνταγμα και κατέβηκε στην Ερμού, όπου είδαμε κάτι σκηνές με καταπληκτικούς ζογκλέρ, θεές ντυμένες με φτερά, και εκθαμβωτικές χορεύτριες με σημαίες και πέπλα:
Ακόμα και επίδειξη πολεμικών τεχνών είχε μες στη μέση του δρόμου από αυτούς τους δύο άντρακλες με τα εξωφρενικά σώματα που νομίζεις ότι βγήκαν από ιστορία με τον Σεβάχ τον Θαλασσινό.
Και ορισμένα από τα άτομα της συνοδίας είχαν... τρομερό ύψος.
Κατέβηκαν προς το Μοναστηράκι, κι εμείς μαζί τους...
Φτάσαμε βράδυ εκεί.
Μετά ακολούθησαν κάποια άλλα δρώμενα στη σκηνή που είχε ετοιμαστεί. Και σε κάποια στιγμή εμφανίστηκε και ο μάγος Όσκαρ, που τα κόλπα που έκανε, για να είμαι ειλικρινής, μου φάνηκαν λιγάκι απλά και προβλεπόμενα για θαυματοποιό, όλα sleight-of-hand, πράγματα που έβγαζε/έβαζε από τα μανίκια του. Ειδικά το τελευταίο που, τραβώντας τα μαντίλια, πήρε το σουτιέν εκείνης της γυναίκας μέσα από τη μπλούζα της ήταν καταφανές ότι δεν ήταν το δικό της σουτιέν αλλά ένα άλλο που ο ίδιος είχε βάλει μέσα όταν την πασπάτευε κάτω από τη μπλούζα. Ποιος δεν κατάλαβε αυτό το κόλπο; Και μετά, μας είπε να υψώσουμε τα χέρια, να καλέσουμε τον Βούδα, και να φέρουμε το όνομά μας στο μυαλό μας· και μας υποσχέθηκε πως θα εμφανιστεί σύντομα στην παλάμη μας το πρώτο γράμμα του ονόματός μας. Εγώ, πάντως, δεν είδα να εμφανίζεται τίποτα στη δική μου παλάμη. Μάλλον, ο Βούδας δεν με άκουσε...
Το αποκορύφωμα, όμως, της βραδιάς ήταν οι χορευτές της φωτιάς. Οι κοπελιές ήταν ακολασία, και ο τύπος σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό. Παραθέτω κάποιες εικόνες που δεν μπορούν να δείξουν καθόλου σωστά την πραγματικότητα του θεάματος.
Φυσικά, έχω τραβήξει βίντεο από την αρχή του καρναβαλιού ώς το τέλος, αλλά δεν μπορώ τώρα να το ανεβάσω εδώ, γιατί είναι μεγάλο.
Ένα, όμως, έχω να πω: τρομερό event. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα στους δρόμους της Αθήνας. Εύχομαι να γίνουν κι άλλα τέτοια. Ένα πελώριο ΜΠΡΑΒΟ σε όλους!
13 / 3 / 2024
Όπως έχω ξαναπεί, αν και συνεχίζω να γράφω μανιωδώς όπως πάντα, δεν δημοσιεύω τώρα βιβλία, γιατί είχα ήδη δημοσιεύσει αρκετά τελευταία. Είχα πει ότι θα ξεκινήσω να δημοσιεύω πάλι από το 2025, αλλά ίσως να ξεκινήσω και από τα τέλη του 2024 (σίγουρα, δηλαδή, μετά το καλοκαίρι). Δεν βιάζομαι γιατί, έτσι κι αλλιώς, σ’αυτή τη μπουρδελοχώρα που ζούμε, συγγραφέας, ειδικά συγγραφέας φαντασίας, φράγκο δεν βγάζει από όσα και να γράψει, όσα και να δημοσιεύσει. Αλλά, από την άλλη, δε γαμιέται, δεν έχει νόημα να μη δημοσιεύσεις κάτι που μπορεί να διαβαστεί και το ξέρεις ότι είναι γαμάτο.
Οπότε, λέω να σας δώσω μια γεύση του τι θα ακολουθήσει από τα τέλη του 2024, αν είμαι ακόμα ζωντανός. Έχω ήδη ξεκινήσει να φτιάχνω τα εξώφυλλα, και αυτό είναι το πρώτο της Αναζήτησης του Οφιομαχητή (σε σμίκρυνση).
Και αυτή είναι η περίληψη, το teaser, του πρώτου βιβλίου:
Πριν από πέντε χρόνια, ένας μυστηριώδης κατάμαυρος άντρας ξεβράζεται στις ακτές της Κεντρυδάτιας, κοντά σ’έναν ναό της Έχιδνας στο Πλοκάμι των Ναυαγίων. Οι ιερωμένοι τον φροντίζουν, και διαπιστώνουν ότι διακατέχεται από μια παράξενη οργή και διαθέτει απάνθρωπη δύναμη, ενώ ποτέ – ποτέ – δεν μπορεί να κοιμηθεί. Και τα μάτια του δεν βλεφαρίζουν.
Σήμερα, ο Γεώργιος, τον οποίο πολλοί γνωρίζουν στην Υπερυδάτια και ως Οφιομαχητή, αναζητά το αντίδοτο για ένα θανατηφόρο δηλητήριο που έχει προσβάλλει τον αδελφό μιας φίλης του στη Μεγάπολη της Κεντρυδάτιας. Σύντομα, όμως, θα βρεθεί κυνηγημένος από μυστηριώδεις κυνηγούς που προσπαθούν να τον παγιδέψουν· και, ύστερα, θα εμπλακεί σε άγρια μάχη με κουρσάρους που έχουν στο πλευρό τους τη βοήθεια μιας οντότητας που κανείς δεν έχει ξαναδεί σε τούτη τη διάσταση. Μέσα στη συμπλοκή, ο Γεώργιος θα αντικρίσει μια γυναίκα με κατάμαυρο δέρμα η οποία ίσως να γνωρίζει πολλά για το ξεχασμένο, αινιγματικό παρελθόν του...
Επίσης, όσοι θέλετε μπορείτε να μου κάνετε δωρεά από το βασικό μου website (όχι στη mobile εκδοχή· επιλέξτε desktop view, αν το βλέπετε μέσα από μικρή οθόνη, ή απλά γυρίστε την οθόνη οριζόντια). Και όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο. Σπάστε, επιτέλους, αυτή τη σιχαμερή κατάσταση που επικρατεί σ’αυτή τη γαμημένη χώρα. Οι συγγραφείς πρέπει να βγάζουν λεφτά από τα βιβλία τους, και χωρίς απαραίτητα να είναι μέσα στην «αγορά», που προσφέρει εξευτελιστικές σαχλαμάρες χωρίς να δίνει τίποτα.
(Σημείωση: Ο τίτλος αυτού του post δεν είναι τυχαίος. Αλλά αυτό θα το καταλάβετε όταν διαβάσετε το βιβλίο, αργότερα.)