Πρόσφατα άκουσα το τελευταίο τραγελαφικό που ξεστόμισε ο ηγέτης μας: Το ελληνικό καλοκαίρι είναι «state of mind», κατάσταση του μυαλού. Δεν χρειάζεται να έρχεστε στα ελληνικά νησιά, όχι, αρκεί να κάθεστε και να τα οραματίζεστε και να φέρνετε τον εαυτό σας σε μια κατάσταση σαν να ήσασταν εκεί.
Και γαμώ! Κι εγώ γουστάρω τέτοιες ψυχεδελικές φάσεις. Αλλά, μετά, πώς αυτοί οι άνθρωποι που ζουν από τον τουρισμό – και είναι πολλοί οι άνθρωποι που ζουν από τον τουρισμό στην Ελλάδα – θα συνεχίσουν να... ζουν; Θα οραματίζονται κι αυτοί τα ευρώ και όταν ξυπνάνε θα τα βρίσκουν επάνω στο κομοδίνο τους;
Μπορεί και να πιάσει!
Ο Robert Anton Wilson είχε κάνει ένα πείραμα. Βόλταρε ενώ είχε στο μυαλό του ένα δολάριο – ενώ είχε φανατικά στο μυαλό του ένα δολάριο. Και όντως βρήκε ένα δολάριο πεταμένο κάπου στον δρόμο.
Το δοκίμασα κι εγώ μια μέρα. Αλλά όχι με λεφτά. Οραματιζόμουν χελώνες ενώ βάδιζα σε μια περιοχή όπου θα μπορούσα να συναντήσω καμιά χελώνα αν και δεν ήταν βέβαιο. Και πράγματι, συνάντησα χελώνες· παραπάνω από μία.
Επομένως, πιάνει.
Αρχίστε να οραματίζεστε τάλιρα, πολλά τάλιρα, και θ’αρχίσουν να πέφτουν από τον ουρανό!
*
Αφήνοντας αυτές τις γκουρού, μαγικές καταστάσεις, επιστρέφω σε κάτι που είχα πει τις προάλλες: ότι αποφάσισα να βάλω μια επιδημία στο βιβλίο που γράφω τώρα, επειδή φαίνεται ότι πραγματικά ταιριάζει. Δεν είναι παρωδία του κορονοϊού – δεν γράφω παρωδίες, ποτέ – αλλά έχει κάποιες ομοιότητες, επιδημία γαρ. Δεν πρόκειται, βέβαια, για κάτι που θα δημοσιεύσω σύντομα. Αν είμαι ακόμα ζωντανός, θα το δημοσιεύσω μετά από κάποια χρόνια. Τώρα, άλλωστε, είμαι απασχολημένος με το να δημοσιεύω τα τελευταία βιβλία των Κρυφών Όπλων της Πόλης. Επίσης, δεν είναι μόνο ένα βιβλίο· είναι σειρά. Βρίσκομαι τώρα στον έβδομο τόμο και νομίζω ότι τελειώνω. Η ιστορία περιλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα, έναν υπεράνθρωπο, οφιολατρεία, πειρατές, ιδεολογικούς δολοφόνους – και αυτοί είναι οι καλοί.
Όπως και νάχει, δεν θα πω τίποτ’ άλλο· ποτέ δεν μιλάω για τα βιβλία που γράφω προτού τα δημοσιεύσω – είμαι περίεργος. Αλλά παρακάτω ακολουθεί ένα απόσπασμα (λιγάκι αλλοιωμένο) από την κατάσταση με την επιδημία που γράφω τώρα.
Αν σε κάποιους κατεβούν ιδέες για εύκολο κέρδος από αυτό, έχετε υπόψη σας ότι θέλω κι εγώ ποσοστά.
Στράφηκαν κι αυτοί προς τον τηλεοπτικό δέκτη, όπως έκαναν κι άλλοι από τους μεσημεριανούς πελάτες της ταβέρνας – οι περισσότεροι.
«Ναι,» έλεγε ο Πέτρος Νιλκόδιος μέσα από την οθόνη, «πρόκειται για τελείως άγνωστη περίπτωση, και, ναι, μάλλον είναι επιδημία. Αλλά δεν φοβόμαστε. Η Ανθρώπινη Προστασία είναι πλήρως εξοπλισμένη, χρησιμοποιεί τους καλύτερους εξοπλισμούς και τις καλύτερες μεθόδους στο Γνωστό Σύμπαν – κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Αν κάποια κλινική μέσα στην Κυκλόπολη μπορεί να αντιμετωπίσει τη νέα απειλή για την υγεία της πόλης μας, τότε αυτή η κλινική είναι η Ανθρώπινη Προστασία, μην το αμφιβάλλετε.»
«Έχετε θεραπεύσει κάποιον από τους ασθενείς, κύριε Νιλκόδιε;»
«Όχι ακόμα – είναι πολύ νωρίς – αλλά ερευνούμε ακατάπαυστα, και δεν θα σταματήσουμε μέχρι να έχουμε βρει το φάρμακο.»
[...]
Ο δημοσιογράφος ρωτούσε: «Θεωρείτε πως το φάρμακο είναι εφικτό να βρεθεί σύντομα;»
«Ασφαλώς και είναι εφικτό,» αποκρίθηκε ο Πέτρος Νιλκόδιος.
«Ορισμένοι, κύριε Νιλκόδιε, λένε πως πιθανώς αυτή η μόλυνση να είναι εξωδιαστασιακή – δηλαδή, να την έφερε κάποιος εξωδιαστασιακός στην πόλη. Ποια είναι η δική σας γνώμη;»
«Υπάρχει μια τέτοια πιθανότητα, σίγουρα, αλλά το θεωρώ παρατραβηγμένο.»
«Πώς νόμιζετε, τότε, ότι μπορεί να εμφανίστηκε;»
«Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να κάνουμε τέτοιες υποθέσεις.»
«Θεωρείτε πως η Μεγάλη Κλινική μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή την επιδημία αποτελεσματικά;»
«Το θεωρώ μάλλον απίθανο.»
«Σοβαρολογείτε;»
«Φυσικά. Χρησιμοποιούν απαρχαιωμένες μεθόδους και παλιούς εξοπλισμούς. Δεν δοκιμάζουν τίποτα καινούργιο, δεν πειραματίζονται. Είναι γνωστά αυτά. Πώς περιμένετε έτσι να αντιμετωπίσουν κάτι άγνωστο;»
«Τι θα προτείνατε να κάνει ο κόσμος για να προστατευτεί, κύριε Νιλκόδιε;»
«Να φοράνε μάσκες. Σαν αυτή εδώ.» Ύψωσε μια μάσκα μπροστά του, τη φόρεσε καλύπτοντας το μισό του πρόσωπο, από τη μύτη και κάτω. «Η συγκεκριμένη μάσκα είναι φτιαγμένη από ελαστική ύλη με επαυξημένες ιδιότητες αντίστασης στα μικρόβια. Πουλάμε τέτοιες μάσκες στην Ανθρώπινη Προστασία μόνο για είκοσι οκτάποδες τη μία. Δε θα βρει κανένας τόσο αποτελεσματικές μάσκες πουθενά αλλού στην Κυκλόπολη, σας διαβεβαιώνω.»
[Σημείωση: 20 οκτάποδες, σε αυτό το σκηνικό, είναι κάμποσα λεφτά. Αναλογικά, παραπάνω από 20 ευρώ.]
Ο Πέτρος έβγαλε τη μάσκα. «Δείτε επίσης πόσο ανθεκτική είναι.» Την τέντωσε ανάμεσα στα χέρια του, την τράβηξε με δύναμη. «Τίποτα δεν παθαίνει. Και δείτε κι αυτό, τώρα.» Έβγαλε ένα κλειστό στιλέτο μέσα απ’το σακάκι του, πάτησε ένα κουμπί, και η λεπίδα τινάχτηκε σαν γλώσσα φιδιού και κάρφωσε τη μάσκα. Ο Πέτρος τη φόρεσε ξανά, και δεν φαινόταν πού την είχε καρφώσει. «Βλέπετε; Ακόμα και μια μικρή τρύπα η μάσκα μπορεί να την κλείσει από μόνη της, λόγω της ελαστικότητας του υλικού της. Αν και, βέβαια» – έβγαλε τη μάσκα – «δεν θα πρότεινα σε κανέναν να τρυπήσει τη μάσκα του. Είναι ριψοκίνδυνο.»
«Μας εκπλήσσετε, κύριε Νιλκόδιε. Πραγματικά. Τι υλικό είναι αυτό;»
«Δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω, δυστυχώς. Η Μεγάλη Κλινική προσπαθεί να μονοπωλήσει την υγεία στην Κυκλόπολη εδώ και χρόνια· ορισμένα μυστικά δεν πρέπει να τα έχει.»
«Ούτε για το καλό της πόλης, κύριε Νιλκόδιε;»
«Έχουμε αρκετές μάσκες για όποιον θέλει να αγοράσει, και φτιάχνουμε κι άλλες. Αν και η ποσότητα του υλικού είναι περιορισμένη αυτή τη στιγμή. Δεν είναι κοινό υλικό.»
Ο Πέτρος Νίλκοδιος είναι γιατρός και ανάμεσα στους ανθρώπους που δημιούργησαν την επιδημία. Η πώληση εξειδικευμένων μασκών είναι το πιο αθώο από τα σχέδιά τους.
