Πολλές φορές δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν σε κάποιους να αρέσει μια μορφή τέχνης αλλά να απεχθάνονται μια άλλη, ειδικά στον χώρο των τεχνών του φανταστικού. Για παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν να αρέσουν σε κάποιον οι πίνακες του Frank Frazzeta αλλά να απεχθάνεται σουρεαλιστές όπως ο Max Ernst, ή αντιστρόφως. Μπορώ να καταλάβω ότι κάποιος μπορεί να έχει μια προτίμηση, αλλά όχι ότι κάτι από αυτά τού αρέσει ενώ το άλλο δεν θέλει ούτε να το βλέπει.
Και θα μου πεις, Ποια σχέση έχει, ρε φίλε, ο Frazzeta με τον Ernst; Καμία σχέση δεν έχουν!
Frank Frazzeta
Max Ernst
Μα, δεν είναι προφανές; Ο ένας είναι προέκταση του άλλου, φυσικά! Ή, από μια διαφορετική άποψη, είναι ίσως οι δύο όψεις του ίδιους νομίσματος. Του ίδιου νομίσματος. Και το νόμισμα είναι η Φαντασία. Γι’αυτό κιόλας μπορώ να γράψω ιστορίες όπου οι ήρωες είναι σαν να βγήκαν από πίνακα του Frazzeta αλλά περιφέρονται σε σκηνικά που είναι σαν να βγήκαν από πίνακα του Ernst.
Για εμένα δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις μορφές. Είναι το ίδιο πράγμα, σε άλλη... μορφή.