Πριν από μερικούς μήνες, είχα πει ότι διάβασα κάτι παραμύθια του Lang και με είχαν εμπνεύσει. Βασικά, είχα αναρωτηθεί γιατί δεν υπάρχει κάποια σύγχρονη μορφή φανταστικής λογοτεχνίας που ώς ένα σημείο να μιμείται τη μορφή αυτών των παραμυθιών. Δηλαδή: μοντέρνα παραμύθια, για ενήλικες.
Αν υπάρχει κάτι τέτοιο, δεν έχει τύχει να το συναντήσω – ή δεν θυμάμαι να το έχω συναντήσει. Οπότε, είπα να το γράψω εγώ. Και το έγραψα.
Το ένα από τα δύο παραμύθια που έχω γράψει μέχρι στιγμής (και ίσως κι άλλα ν’ακολουθήσουν στο μέλλον – η μορφή δεν εξαντλείται εύκολα) είναι τα Κρυσταλλένια Φτερά. Ακολουθεί την κλασική δομή των κλασικών παραμυθιών αλλά όχι και το ύφος τους ακριβώς. Το ύφος είναι, αναμφίβολα, heavy metal και πιο ψυχεδελικό από το συνηθισμένο παραμύθι. Θα βαριόμουν να γράψω οτιδήποτε άλλο. Επίσης, είναι σίγουρα για ενήλικες, ή, τουλάχιστον, για μεγάλα παιδιά. Δεν είναι παιδικό.
Ελπίζω να σας κεντρίσει τη φαντασία και να σας πετάξει μακριά.
Εύχομαι, επιπλέον, να κάνετε μια δωρεά μέσα από το κεντρικό μου website. Διότι σ’αυτή τη χώρα που ζούμε οι συγγραφείς φαντασίας δεν βγάζουν τίποτα, πράγμα το οποίο είναι απαράδεκτο και θλιβερό. Αλλά είναι στο χέρι σου να το αλλάξεις. Δεν χρειάζεται να κάνεις μεγάλη δωρεά. Κάνε μια μικρή δωρεά και βάλε κι άλλους, όσους περισσότερους μπορείς, να κάνουν επίσης μια μικρή δωρεά. Προσπάθησε, δηλαδή, να αλλάξεις τη θλιβερή νοοτροπία που επικρατεί σ’αυτή τη χώρα.
Προσωπικά, ύστερα από τόσα βιβλία που έχω γράψει, θα έπρεπε να έχω ένα σταθερό εισόδημα κάθε μήνα, μόνο από αυτά. Δεν το έχω. Ούτε κατά διάνοια. Και το ίδιο ισχύει για τους περισσότερους συγγραφείς φαντασίας στην Ελλάδα – για να μην πω όλους, που μάλλον είναι και το ακριβές. Αυτή η κατάσταση είναι απαίσια. Εννοείται, βέβαια, πως θα συνεχίσω να γράφω μέχρι που να εγκαταλείψω το σαρκίο, γιατί αυτό είναι που γουστάρω να κάνω όσο είμαι ακόμα μέσα στο σαρκίο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει κιόλας ότι δεν πρέπει – για ηθικούς λόγους, αν μη τι άλλο – να βγάζω φράγκο από το γράψιμο.
Επικρατούν κάτι απαράδεκτες λογικές σε τούτη τη χώρα. Βλέπουμε να προωθούνται συνεχώς τα ίδια και τα ίδια mainstream άτομα από τους μεγάλους εκδότες (τα οποία δεν θα μπω στη διαδικασία να χαρακτηρίσω το τι γράφουν). Βλέπουμε να ισχύουν ανόητες λογικές τύπου «διάβασέ με για να σε διαβάσω», οι οποίες οδηγούν σε εγωκεντρισμό και καλλιτεχνικό κενό. Βλέπουμε, για τους «μικρότερους» συγγραφείς (δηλαδή, όχι αυτούς που προωθούνται άμεσα από μεγαλοεκδότες), να υπάρχουν ένα σωρό κλίκες και ομάδες που, σε τελική ανάλυση, απλά σε κρατάνε παγιδευμένο μέσα στον εαυτό τους χωρίς να γίνεται τίποτα το αξιοσημείωτο, ενδιαφέρον, ή καλλιτεχνικό, αλλά ίσως το αντίθετο. Βλέπουμε διάφορους επιτήδειους να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τους συγγραφείς ζητώντας να τους πληρώσουν προκειμένου να τους κάνουν τη «χάρη» (αν είναι δυνατόν) να εκδώσουν το έργο τους (ενώ, στην πραγματικότητα, ο άλλος πρέπει να πληρώνει τον συγγραφέα, αφού ο συγγραφέας είναι αυτός που παράγει!).
Μέχρι πότε είσαι πρόθυμος/η να βλέπεις αυτή την κατάσταση;
Δεν θα αλλάξει αν εσύ πρώτα δεν κάνεις κάτι.
Οι συγγραφείς πρέπει να υποστηρίζονται. Άμεσα. Από το κοινό τους. Για το έργο που παράγουν.
Όχι άλλες σαχλαμάρες.
Κάνε μια δωρεά, και βάλε και όσους περισσότερους άλλους μπορείς να κάνουν επίσης μια δωρεά.