Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
25 / 11 / 2021

«Ρε φίλε, ανέβηκαν τα κρούσματα σήμερα;» λέω σε κάποιον.

«Ναι· πού το κατάλαβες;»

«Βλέπω περισσότερες μάσκες στο δρόμο. Κι αφού δεν έχουμε Απόκριες...»

Σοβαρά τώρα, τι να τα κάνεις τα (ξεφτλισμένα) ΜΜΕ; Βγες έξω και παρατήρησε. Άμα τους δεις με περισσότερες μάσκες μες στον δρόμο, τους έχουν πει ότι είχαμε περισσότερα «κρούσματα». Άμα τους δεις με λιγότερες μάσκες, τους έχουν πει ότι είχαμε λιγότερα.

Ε ρε καραγκιόζηδες που έχουμε γίνει...

Βλέπω μια υπάλληλο στο σουπερμάρκετ να τραβά τη μάσκα για να αναπνεύσει λίγο από τις άκρες, και να την ξανατραβά, και να την ξανατραβά, απεγνωσμένη για αέρα.

Ο κόσμος πάει να σκάσει... ενώ υγιείς άνθρωποι φοράνε μάσκες που δεν έχει κανένα νόημα να φοράνε.

Μια γνωστή μου καθηγήτρια απέκτησε αναπνευστικό πρόβλημα από τη μάσκα που υποχρεώνεται να φορά συνεχώς μες στην τάξη. Πήγε στο γιατρό· της έδωσε και φάρμακο. Η γυναίκα αρρώστησε από τη μάσκα, δηλαδή, ενώ αλλιώς θα ήταν καλά – και, σίγουρα, χωρίς να είχε κολλήσει κάνα μικρόβιο. Αλλά πρέπει, φυσικά, να συνεχίζει να φορά τη μάσκα της...

Και τι μου λέει; «Τόσο καιρό ακούμε για κρούσματα... Εμείς από τους μαθητές μας, δυο, τρεις βγήκαν μόνο θετικοί, κι απλά ξεκουράστηκαν δυο βδομάδες και ξαναγύρισαν. Τίποτα δεν είχαν.»

Η αποτελεσματικότητα της μάσκας είναι καταπληκτική... άμα θες να αρρωστήσεις.

Λέω σ’έναν παλιό γιατρό που ξέρω: «Ρε μαλάκα, δε γνωρίζεις ποια είναι η ιατρική χρήση της μάσκας; Είσαι σοβαρός;»

«Εεε, ναι, εντάξει, έτσι είναι όπως τα λες. Αλλά αφού το λένε ότι πρέπει να τις φοράμε, ας τις φοράμε.»

Ε ρε καραγκιόζηδες που έχουμε γίνει...

Ή, μάλλον, όπως είχε πει κι ένας γνωστός κάφρος πρόσφατα δημοσιώς, γι’αυτούς που επιβάλλουν τα παρανοϊκά μέτρα της αρλούμπας του κερατά: Ε ρε γαμήσι που θέλετε!

Στο τέλος, η μόνη βιώσιμη λύση θα είναι νάρθουμε να σας βρούμε μ’ένα πιστόλι στο ένα χέρι κι ένα μαχαίρι στο άλλο. Δε θα μας έχετε αφήσει άλλη επιλογή, ούτε τίποτα να χάσουμε.

 

 

Επίσης . . .

Ο Ρομαντισμός στη Φανταστική Λογοτεχνία


Η ρομαντική παράδοση έχει πολύ βαθιές ρίζες

Ο ρομαντισμός, η ρομαντική παράδοση, είναι ένα είδος που ξεκίνησε την περίοδο του Μεσαίωνα. Φυσικά, είχαμε γενναίους ήρωες και από πιο παλιά, όπως τους δικούς μας, ελληνικούς ήρωες – τον Ηρακλή, τον Οδυσσέα, τον Αχιλλέα, τον Βελλεροφόντη – αλλά και ήρωες άλλων αρχαίων παραδόσεων, όπως τον Γκίλγκαμες. Κανένας από αυτούς, όμως, δεν εντάσσεται στις ρομαντικές αφηγήσεις, και όχι μόνο επειδή ανήκουν σε άλλη χρονική περίοδο· υπάρχει και μια ουσιαστική διαφορά στο ύφος των ίδιων των ηρώων και στις περιπέτειές τους.

Η ρομαντική παράδοση περιλαμβάνει κυρίως ιππότες, και πιθανώς να έχει ξεκινήσει από τη Γαλλία. Περιλαμβάνει τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, τον Αρθούρο και το Εξκάλιμπερ, τον Πάρσιβαλ και το Δισκοπότηρο, τον Ρολάνδο – τέτοιου είδους ήρωες. Περιλαμβάνει, επίσης, ήρωες όπως τον Ρομπέν των Δασών και τον Ιβανόη, δίκαιους παρανόμους που προσπαθούν «να σώσουν το Βασίλειο». Κι αν κάποιοι νομίζουν ότι αυτή η παράδοση δεν είναι ελληνική, κάνουν λάθος: έχουμε και δικούς μας ήρωες αυτού του είδους, από τη βυζαντινή περίοδο κυρίως, χαρακτήρες όπως τον Διγενή Ακρίτα.

Αυτοί οι ήρωες – στις ιστορίες, τουλάχιστον – είναι πάντα άνθρωποι με κάποιο ιδεώδες ή κάποια ιδανικά: έχουν έναν σκοπό, ακολουθούν κάποιον κώδικα. Υπερασπίζονται τους αδυνάτους, προσπαθούν να αποδώσουν δικαιοσύνη, προσπαθούν να επαναφέρουν μια χαοτική κατάσταση σε αρμονία – το κλασικό «να σώσουν το Βασίλειο». Είναι γενικά ευγενικοί, ανεξαρτήτως αν είναι και ευγενικής καταγωγής ή όχι· πάντα κρατάνε τον λόγο τους, μάχονται ακόμα και με άμεσο κίνδυνο της ζωής τους για «το σωστό και το δίκαιο». Πολλές φορές βασανίζονται και διχάζονται από τα ίδια τους τα ιδεώδη και τον κώδικα τιμής τους.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Ιουνίου (17/6)


A Book of Marionettes (1920) — Απεικονίσεις ακέφαλων (περ. 1175–1724) — Arent van Bolten — The Magician (W. Somerset Maugham) — Durenstein της Evelyn Waugh — Playing Catch, του Algernon Blackwood — Martin Monnickendam (1874–1943) — Βασικά βιβλία Sword & Planet (Don Wollheim, Edwin L. Arnold, Otis Adelbert) — Η Φαντασία ως το Κέντρο της Πραγματικότητας — Τρέιλερ ALIEN: EARTH του Ridley Scott — Jon Foreman — Το Sword & Sorcery του Pinnacle Books — Ιστορίες με ταξίδια στην τέταρτη διάσταση — Ο αρχαίος φόβος για τους ζωντανούς-νεκρούς

 

Φανταστικά Βιβλία


Όχι βιβλία φαντασίας· αυτά που είναι μόνο στο μυαλό μας

Υπάρχουν βιβλία φαντασίας, και μέσα σε αυτά υπάρχουν και φανταστικά βιβλία. Φανταστικά βιβλία, επίσης, μπορούν να υπάρξουν και σε βιβλία συμβατικής λογοτεχνίας, αλλά αυτό είναι πιο σπάνιο.

Ένα από τα γνωστότερα φανταστικά βιβλία είναι, φυσικά, το Νεκρονομικόν. Σύμφωνα με κάποιους δεν είναι καν φανταστικό αλλά υπάρχει· έχω, μάλιστα, μία μεταφρασμένη έκδοσή του από τις εκδόσεις Κάκτος. Δεν ξέρω, όμως, αν όντως μπορείς να καλέσεις τους δαίμονες για τους οποίους γράφει· δεν το έχω ποτέ δοκιμάσει. Οπότε, εδώ αναφέρομαι στο Νεκρονομικόν καθαρά ως φανταστικό βιβλίο, όπως το παρουσίαζε ο Lovecraft μέσα από τις αφηγήσεις του. Είναι ίσως το γνωστότερο φανταστικό βιβλίο σε αναγνώστες της φανταστικής λογοτεχνίας.

Αλλά υπάρχουν και πολλά ακόμα.

Κατ’αρχήν, όλα τα βιβλία που εμφανίζονται μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο είναι, προφανώς, φανταστικά. Όμως, όταν αναφερόμαστε σε φανταστικό βιβλίο, μιλάμε για κάτι που ξεχωρίζει μέσα στην αφήγηση, κάτι που έχει συγκεκριμένο τίτλο και χρησιμότητα. Κάτι που μπορεί να έχει τη δυνατότητα να γίνει ακόμα και καλτ, όπως το Νεκρονομικόν.

[Συνέχισε να διαβάζεις]