Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Περί Γραφής: Το Σεξ στη Λογοτεχνία (Περισσότερο ή Λιγότερο Φανταστική) Τι είναι, και τι δεν είναι, η πορνογραφία· πώς να γράφεις ερωτικές σκηνές· και πόσο αποκλίνουσες μπορούν να είναι.
Θα σας περιγράψω μια ιστορία πορνογραφικού περιεχομένου: Ο ήρωάς μας ένας βάρβαρος και οι τρεις σύντροφοί του διασχίζουν διάφορους αφιλόξενους τόπους για να φτάσουν στον Τύμβο των Μαύρων Γιγάντων όπου θα βρουν το Σπαθί της Φωτιάς για να νικήσουν τον δαίμονα που απειλεί τη φυλή τους. Στον δρόμο, ο βάρβαρος και οι σύντροφοί του περνάνε από ένα σκοτεινό δάσος όπου τελώνια τούς επιτίθενται και ο συγγραφέας μάς περιγράφει με εξονυχιστικές λεπτομέρειες όλες τις μάχες (τα χτυπήματα, τα αίματα, το πώς πηδάνε και πώς κουνάνε τα όπλα τους και τα λοιπά). Μετά, οι ήρωές μας περνάνε από ένα στενό ορεινό πέρασμα όπου τους επιτίθενται ληστές, και ο συγγραφέας, ξανά, μας περιγράφει τη συμπλοκή με εξονυχιστικές λεπτομέρειες. Ύστερα από το πέρασμα, οι σύντροφοι φτάνουν σε μια πόλη όπου, αφού κλείνουν δωμάτια σένα πανδοχείο, περιπλανιούνται στην αγορά και εκεί δέχονται επίθεση από κλέφτες, η οποία μας περιγράφεται ξανά με όλες τις λεπτομέρειες και όλο τον χαλασμό που συμβαίνει στην αγορά. Η ιστορία συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο, με πολλές αναλυτικές περιγραφές μαχών.
Οι μάχες γίνονται για τη χαρά της μάχης. Γίνονται, και περιγράφονται όπως περιγράφονται, για τον αναγνώστη που θέλει να διαβάζει μάχες ήρωες να χτυπιούνται με τέρατα και με κακούς. Αυτό είναι το βασικό θέμα. Τα άλλα όλα είναι για να γεμίζουν την ιστορία με κάτι. Ο αναγνώστης διαβάζει περιμένοντας να φτάσει στην επόμενη σκηνή όπου γίνεται ακόμα μια ενθουσιαστική, ελπίζει μάχη.
Αυτό λέγεται πορνογραφία. Γιατί; Επειδή απλά περιμένεις να διαβάσεις την επόμενη σκηνή με μάχη. Είναι πορνογραφία της μάχης. Η μόνη διαφορά που έχει η «κανονική» πορνογραφία είναι ότι περιμένεις να διαβάσεις την επόμενη ερωτική σκηνή.
Υπάρχουν διαφόρων ειδών πορνογραφίες. Όταν μια ιστορία είναι γραμμένη όχι για την ίδια την ιστορία και για τους χαρακτήρες αλλά για συγκεκριμένα φετιχιστικά, θα μπορούσες να τα αποκαλέσεις επεισόδια, τότε αυτό είναι, κατά βάση, πορνογραφία.
Τι άλλα είδη πορνογραφίας μπορεί να υπάρξουν εκτός από το πορνό του έρωτα και το πορνό της μάχης; Οτιδήποτε, βασικά. Πορνογραφία με μαχητικά αεροπλάνα, πορνογραφία με μεγάλες μάχες στρατών, πορνογραφία με μάγους που εξαπολύουν πανίσχυρα ξόρκια, πορνογραφία με τέρατα που παρουσιάζονται ξαφνικά και καταβροχθίζουν ανθρώπους, πορνογραφία με βαρετές μικροαστικές καθημερινότητες...
Οτιδήποτε γράφεται απλά και μόνο για να ικανοποιεί, επανειλημμένα, ένα συγκεκριμένο φετιχιστικό γούστο είναι πορνογραφία.
Το σεξ δεν είναι παρά ένα είδος αυτής της κατάστασης. Όπως επίσης και η ερωτική σκηνή δεν είναι παρά ακόμα μία σκηνή, σαν οποιαδήποτε άλλη. Δεν είναι ανάγκη να είναι πορνογραφία επειδή είναι περιγραφική, όπως δεν είναι ανάγκη και μια σκηνή μάχης να αποτελεί «πορνογραφία» επειδή εμφανίζεται κάπου μέσα σε μια ιστορία. Πορνογραφία είναι μόνο οι διαδοχικές επαναλήψεις του ίδιου φετιχιστικού μοτίβου.
Ή, τουλάχιστον, αυτός είναι ο δικός μου ορισμός για την πορνογραφία. (Ο καθένας φαίνεται να έχει και τον δικό του ορισμό, εξάλλου.)
Το ερώτημα, συνήθως, που τίθεται σε μια λογοτεχνική ιστορία είναι αν θα περιλάβεις ερωτικές σκηνές, ή αν θα τις περιγράφεις, και σε τι βαθμό. Το μόνο που κάνει τις ερωτικές σκηνές τόσο «ιδιαίτερες» είναι το ότι ζούμε σε μια κοινωνία που τις βλέπει ως ταμπού. (Και ίσως και τη βία, αλλά αυτή σε λιγότερο βαθμό για κάποιο λόγο.) Πολλές φορές, όσοι γράφουν λογοτεχνία αναρωτιούνται:
Μα, αν γράψω μια τέτοια σκηνή, τι θα σκεφτούν για εμένα; Αυτό είναι πρόβλημα, γιατί δεν σε αφήνει να εκφραστείς ελεύθερα. Ή μπορεί κάποιος, κάνοντας σχολιασμό για μια ιστορία, να πει:
Αναρωτιέμαι αν ο/η συγγραφέας τα κάνει αυτά που γράφει! αναφερόμενος σε παράξενες ή ακραίες ερωτικές σκηνές. Φυσικά, αυτά είναι ανοησίες. Στη λογοτεχνία δεν γράφουμε μόνο για πράγματα που κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Θα ήταν πολύ βαρετό· κι εξάλλου
η λογοτεχνία είναι εκ φύσεως υπερβατική. Αν εγώ έκανα αυτά που γράφω, τότε θα ήμουν από εκπαιδευτής γατών μέχρι αλεξιπτωτιστής...
Το καλύτερο, λοιπόν, που νομίζω πως έχουν να κάνουν οι λογοτέχνες είναι να αγνοούν τα οποιαδήποτε ταμπού και να γράφουν όπως πιστεύουν. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα να έχουν πολλές ερωτικές σκηνές, ούτε να περιγράφουν αναλυτικά όλες τις ερωτικές σκηνές. Σημαίνει
να γράφουν όπως πιστεύουν, με όσες ερωτικές σκηνές θέλουν, γραμμένες σύμφωνα με την προσωπική τους αισθητική. Μη δίνεις σημασία στις σαχλαμάρες του Χόλιγουντ ή (αλίμονο!) σε τίποτα τσόντες τρίτης κατηγορίας· γράψε τις προσωπικές σου φαντασιώσεις. Όχι απαραίτητα τα πράγματα που θα ήθελες να κάνεις, ή που έχεις κάνει, αλλά όλα εκείνα που μπορείς να διανοηθείς.
Όπως είπα παραπάνω, το θέμα του σεξ είναι ταμπού, και είμαι βέβαιος ότι ήδη κάποιοι θα έχουν αρχίσει να με βρίζουν. Κακώς, όμως. Στη λογοτεχνία, το σεξ δεν είναι παρά ένα στοιχείο όπως και οτιδήποτε άλλο. Μπορεί είτε να βελτιώσει μια ιστορία, είτε να
οικοδομήσει μια ιστορία, είτε να χαλάσει τελείως μια ιστορία. Αλλά αυτό ισχύει και για οποιοδήποτε άλλο στοιχείο...
Αν δεν αισθάνομαι καλά να γράφω ερωτικές σκηνές, πρέπει σώνει και καλά να τις συμπεριλαμβάνω; Φυσικά και όχι. Μπορείς να γράψεις μια άψογη ιστορία χωρίς καθόλου σεξ. Εννοείται αυτό. Αλλά εννοείται, επίσης, και αντίθετο.
Το θέμα είναι πως, όπως οποιαδήποτε άλλη σκηνή, έτσι και η ερωτική σκηνή πρέπει να συμβάλλει σε κάτι μέσα στην ιστορία που γράφεις. Και τα πιο συνηθισμένα πράγματα στα οποία μπορεί να συμβάλλει είναι τα εξής: (α) να δείχνει κάτι για τους χαρακτήρες (για την προσωπικότητά τους, για τα γούστα τους), (β) να προωθεί κάπως την πλοκή, ή (γ) να δημιουργεί μια κάποια ατμόσφαιρα. Το τελευταίο είναι αρκετά γενικό και υποκειμενικό, το ξέρω· αλλά δεν μπορεί τα πάντα να μπαίνουν σε καλούπια.
Οι τρόποι για να γράψεις μια ερωτική σκηνή είναι διάφοροι. Τέσσερις είναι οι βασικότεροι:
(α) Δεν περιγράφεις καθόλου την ερωτική σκηνή. Την αφήνεις να υπονοηθεί, όπως σεκείνες τις παλιές ταινίες που ο ήρωας και η ηρωίδα φιλιούνται, ξαπλώνουν στο χορτάρι του δάσους, και η εικόνα σβήνει.
(β) Περιγράφεις τα συναισθήματα του ενός χαρακτήρα ή και των δύο. Δεν γράφεις τι κάνουν τα σώματα, μόνο σκέψεις και αισθήσεις.
(γ) Περιγράφεις την ερωτική σκηνή σαν να την έβλεπες σε ταινία, σαν να την έβλεπες να διαδραματίζεται μπροστά σου, περιλαμβάνοντας και όσα συναισθήματα και σκέψεις των χαρακτήρων νομίζεις. Αυτό, εσφαλμένα, πολλοί το λένε «πορνογραφία» συνήθως, εννοώντας το πάντα ως κάτι το κακό ή αντιαισθητικό.
(δ) Περιγράφεις την ερωτική σκηνή με τρόπο σουρεαλιστικό/μεταφορικό. Αυτό είναι κάτι που παλιότερα νομίζω ότι συνηθιζόταν περισσότερο· τώρα δεν ξέρω πόσοι συγγραφείς το χρησιμοποιούν. Για παράδειγμα, αντί να γράφεις τι όντως συμβαίνει, περιγράφεις πώς δύο φλόγες στριφογυρίζουν η μία γύρω από την άλλη· ή περιγράφεις πώς η θάλασσα φουσκώνει και ανταριάζει και γαληνεύει τελικά. Ομολογουμένως, έχει μια κάποια ενδιαφέρουσα αισθητική, αν και προσωπικά δεν έχει τύχει ακόμα να το χρησιμοποιήσω.
Την ερωτική σκηνή, έχε πάντα στο μυαλό σου, δεν τη γράφεις για να σοκάρεις. Δεν τη γράφεις για να το παίξεις απελευθερωμένος/η. Δεν τη γράφεις για να πουλήσεις μούρη ή για να κινήσεις το ενδιαφέρον. Τη γράφεις επειδή πιστεύεις ότι ταιριάζει σεκείνο το σημείο της ιστορίας σου.
Υπάρχουν βιβλία που είναι καθαρά πορνογραφικά. Τα πράγματα που λέω εδώ δεν είναι για όταν θέλεις να γράψεις ένα τέτοιο βιβλίο. Αν θέλεις να γράψεις ένα τέτοιο βιβλίο, απλά βάζεις τη μία ερωτική σκηνή μετά την άλλη, με λίγα γεγονότα να συμβαίνουν ενδιάμεσα. Σε ένα τέτοιο βιβλίο το θέμα είναι το σεξ, και το διαβάζει κάποιος για φετιχιστικούς λόγους.
Αυτά που λέω εδώ είναι για όταν θέλεις να γράψεις μια ιστορία ισορροπημένη όσον αφορά τα στοιχεία της.
Το ίδιο ισχύει και για το «πορνό της μάχης», όπως ανέφερα παραπάνω, και για κάθε άλλου είδους «πορνό». Αυτές δεν είναι ιστορίες με ισορροπημένα τα λογοτεχνικά στοιχεία· είναι φετιχιστικές. Είναι τελείως άλλο πράγμα.
Οι καλές ιστορίες, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι οι φετιχιστικές. Είναι αυτές που γράφονται με φυσικό τρόπο. Δεν θέλω να σνομπάρω τις φετιχιστικές ιστορίες αναμφίβολα, έχουν τη θέση τους μέσα στο λογοτεχνικό φάσμα αλλά δεν είναι αυτές που εμένα προσωπικά με ενδιαφέρουν, είτε ως συγγραφέα είτε ως αναγνώστη.
*
Πόσο αποκλίνουσες από το κανονικό σεξ μπορούν να είναι οι ερωτικές σκηνές στη λογοτεχνία;
Τι θα πει «κανονικό» σεξ; Σοβαρέψου... Απλώς υπάρχει ένα όριο μέχρι το οποίο αισθανόμαστε πως τα πάντα είναι εντάξει, είναι «ομαλά», και από κει και πέρα, όσο απομακρυνόμαστε, τα πάντα αρχίζουν να γίνονται ολοένα και περισσότερο «ανώμαλα». Είναι κοινωνικό θέμα, ουσιαστικά, αλλά αυτό το άρθρο δεν κάνει κοινωνικό σχολιασμό...
Στη λογοτεχνία έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον οι αποκλίνουσες ερωτικές σκηνές. Οι συνηθισμένες ερωτικές σκηνές συχνά μάς φαίνονται διαδικαστικές ή ανούσιες. Αυτό συμβαίνει με όλα τα πράγματα στη λογοτεχνία. Έχω ξαναγράψει ότι
η λογοτεχνία είναι εκ φύσεως υπερβατική. Το ίδιο ισχύει και για το λογοτεχνικό σεξ. Είναι υπερβατικό. Αν δεν είναι, μας αφήνει αδιάφορους. Δεν έχει κανένα νόημα να περιγράφεις ερωτικές σκηνές που είναι συνεχώς ίδιες ή αναμενόμενες. Είναι σαν να θες να περιγράψεις πώς ένας άνθρωπος οδηγεί το αυτοκίνητό του προς το σπίτι του μετά τη δουλειά. Το περιγράφεις; Συνήθως δεν το περιγράφεις και πολύ. Απλά λες
Πήρε το αυτοκίνητό του και γύρισε σπίτι. Με την ίδια λογική θα έγραφες Μετά το δείπνο, έκαναν έρωτα, όταν κάτι το όχι και τόσο ιδιαίτερο συμβαίνει.
Αυτό δεν ισχύει, βέβαια, για όλες τις περιπτώσεις στη λογοτεχνία. Ούτε για το σεξ ούτε για οτιδήποτε άλλο. Μπορεί να περιγράψεις πώς ένας άνθρωπος, εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα, ήρθε στο σπίτι του μετά τη δουλειά, ακόμα κι αν τίποτα το ιδιαίτερο δεν συμβαίνει στον δρόμο. Αλλά δεν έχει νόημα να περιγράφεις συνέχεια τέτοιες τελείως διαδικαστικές σκηνές.
Στην αφήγηση είθισται να περιγράφουμε τα πράγματα που ξεχωρίζουν, που ξεφεύγουν από το συνηθισμένο και το επαναλαμβανόμενο. Αλλιώς, ποιο το ενδιαφέρον;
Ναι αλλά πόσο αποκλίνουσες μπορούν να είναι οι ερωτικές σκηνές;
Όσο αποκλίνουσες θέλεις. Όμως, από ένα σημείο και μετά, ίσως να σοκάρεις ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Και ίσως ναξίζει τον κόπο.
Και πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η περιγραφή μιας ερωτικής σκηνής;
Από μία λέξη (ερωτοτροπούσαν, χαϊδεύονταν, συνουσιάζονταν, πηδιόνταν, γαμιόνταν αναλόγως πόσο χυδαίο ύφος θέλεις νακολουθείς) μέχρι αρκετές σελίδες (μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα-μπλα-μπλα-μπλα-μπλαμπλαμπλαμπλα... και τελικά κοιμήθηκαν ή έμειναν ξύπνιοι). Το τελευταίο, πάντως, δεν ενδείκνυται, εκτός αν ποντάρεις στην πορνογραφία ή αν η συγκεκριμένη σκηνή είναι τόσο σημαντική για την ιστορία σου.
Κάποια χρήσιμα πράγματα για να έχεις υπόψη στις ερωτικές σκηνές: αφή, οσμή, όραση, φωνή, διάφορα «φετιχιστικά» αντικείμενα (ρούχα, κοσμήματα, όπλα, τσιγάρα, ποτά, ναρκωτικά, ποιήματα, μυθιστορήματα, τραγούδια), διάλογος (η ερωτική σκηνή μπορεί να περιλαμβάνει και διάλογο, φυσικά), αίσθηση του χρόνου, ενοχές, ταμπού.
Κάποια βιβλία που νομίζω πως οι ερωτικές τους σκηνές έχουν ενδιαφέρον
χωρίς να είναι πορνογραφία: Kushiels Dart (και οι συνέχειές του),
A Song of Ice and Fire, Illuminatus Trilogy, Against the Day
(αν και κάποιες σκηνές εδώ παραήταν ακραίες,
ακόμα και για τα δικά μου γούστα),
Helliconia. Δεν είναι τυχαίο που αναφέρω βιβλία τα οποία είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους.
(ΣημείωσηΣημείωση για τα Περί Γραφής Αν είσαι φυσιολογικός αναγνώστης δε χρειάζεται να διαβάσεις αυτό το κομμάτι. Αν είσαι από εκείνους που θα σκεφτούν «Και ποιος νομίζει ότι είναι αυτός που θα μιλήσει για τη συγγραφή;», ή «Πολύ σπουδαίος δεν την έχει δει για να μας λέει πώς θα γράφουμε;», ή κάτι παρόμοια κολακευτικό για το άτομό μου, τότε είσαι το Πράσινο Ανθρωπάκι, και μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις. Αγαπητό Πράσινο Ανθρωπάκι, Στα Περί Γραφής μιλάω για ορισμένες από τις συγγραφικές μου εμπειρίες, και δίνω κάποιες συμβουλές ή κατευθυντήριες γραμμές για νέους (όχι, απαραιτήτως, ηλικιακά) συγγραφείς. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό: εμπειρίες, σκέψεις, συμπεράσματα. Το διαβάζεις, κι αν πιστεύεις ότι σου λέει κάτι ενδιαφέρον, έχει καλώς· αν πιστεύεις ότι δε σ'ενδιαφέρει, ή αν διαφωνείς κάθετα, το αγνοείς. Τουλάχιστον, αυτό κάνω εγώ όταν διαβάζω παρόμοια άρθρα: αν θεωρώ ότι λέει κάτι ενδιαφέρον, το διαβάζω με ευχαρίστηση· αν θεωρώ ότι δεν με ενδιαφέρει, το αγνοώ. Να το έχεις αυτό υπόψη σου όταν διαβάζεις τα Περί Γραφής. Δεν είναι δεσμευτικά, ούτε κανένας νόμος· είναι, απλώς, μερικές σκέψεις, γνώμες, και εμπειρίες μου. για τα Περί Γραφής.)