Νέα
30/1/2010
Τα Βιβλία που Διάβασα Μέσα στο 2009
Μια γρήγορη ανασκόπηση
Αυτά είναι τα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2009, με κάποια λίγα σχόλια για το καθένα.
Jack of Shadows του Roger Zelazny
Περιγράφει έναν κόσμο που ο μισός ανήκει στη Μαγεία και ο μισός στην Τεχνολογία, ή ο μισός στο Χάος και ο μισός στην Τάξη. Αλλά, όπως είναι αναμενόμενο σ'ένα μυθιστόρημα του Zelazny, τα πράγματα δεν είναι τόσο κλισέ όσο ακούγονται. Ο ήρωάς του, ο Jack of Shadows, κινείται ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, και ένα σωρό επεισόδια συμβαίνουν στη ζωή του. Το τέλος είναι διφορούμενο. Εξαιρετικό βιβλίο.
To Die in Italbar του Roger Zelazny
Ακόμα ένα εξαιρετικό βιβλίο. Διαβάστε τη βιβλιοκριτική μου.
Necromancer του Gordon Dickson
Αυτό δεν είναι μόνο ένα σχετικά παλιό βιβλίο, αλλά το δείχνει έντονα κιόλας. Η πλοκή είναι μαζεμένη σε λίγες σελίδες και πολλά πράγματα συμβαίνουν πιο γρήγορα απ'ό,τι μοιάζει φυσιολογικό. Νομίζω ότι απλά χρειάζονταν περισσότερες σκηνές και καταστάσεις προτού φτάσουμε στο τέλος. Ωστόσο, έχει αρκετό ενδιαφέρον. Έχουμε κι εδώ (όπως και στο Jack of Shadows) να κάνουμε με έναν κόσμο διχασμένο ανάμεσα σε τεχνολογία και μαγεία, αλλά είναι μια τελείως διαφορετική κατάσταση απ'ό,τι στο βιβλίο του Zelazny. Είναι καθαρά σε μελλοντολογικό σκηνικό, η μαγεία είναι περίεργη, και η κοινωνία είναι, ώς ένα βαθμό, οργουελική και ελεγχόμενη από μια τεχνητή νοημοσύνη. Έχει ενδιαφέρον περισσότερο ως σκέψη, λιγότερο ως λογοτεχνία.
The Red Wolf Conspiracy του Robert V.S. Redick
Καλό βιβλίο, αν και βιαστικό το τέλος του. Βλ. βιβλιοκριτική μου.
The Jesus Incident των Frank Herbert και Bill Ransom
Εξαιρετικό βιβλίο που ασχολείται με θέματα όπως η κλωνοποίηση, η τεχνητή νοημοσύνη, και το συλλογική ασυνείδητο. Η ανθρωπότητα ταξιδεύει μέσα σ'ένα πελώριο ζωντανό σκάφος που είναι ο Θεός της, και τώρα το σκάφος βρίσκεται στον πλανήτη Πανδώρα, όπου και οι άνθρωποι προσπαθούν να αποικήσουν, αλλά καταλαβαίνουν ότι ο πλανήτης είναι κάτι περισσότερο απ'ό,τι φαίνεται. Είναι ζωντανός. (Ναι, το ξέρω, θυμίζει λιγάκι την πλοκή του Avatar, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση και είναι ογδόντα φορές καλύτερο.) Το λογοτεχνικό ύφος του Herbert είναι, όπως πάντα, υπέροχο.
An Evil Guest του Gene Wolfe
Όχι και τόσο καλό, ειδικά σε σύγκριση με άλλα έργα του – βλ. βιβλιοκριτική μου.
Viriconium του M. John Harrison
Περιέχει διηγήματα που διαδραματίζονται με κέντρο τη φανταστική (και πολύ σουρεαλιστική) πόλη Viriconium. Διάβασα τα Viriconium Knights (καλό και περίεργο, συγχρόνως), The Pastel City (κλίνει προς ηρωική φαντασία τύπου Έλρικ, αλλά με πιο λογοτεχνικές πινελιές), Lords of Misrule (δεν μου πολυάρεσε – ποιο το νόημα, σε τελική ανάλυση;), Strange Great Sins (παρομοίως, ούτε αυτό με ξετρέλανε), και A Storm of Wings (αυτό ήταν καλό και κάτι σαν συνέχεια του The Pastel City, αλλά είναι τελείως σουρεαλιστικό και με παράξενο γράψιμο, χωρίς να κλίνει προς ηρωική φαντασία παρά ελάχιστα). Η γραφή του Harrison είναι, γενικώς, περίεργη και σίγουρα όχι για όλους. Ορισμένες από αυτές τις ιστορίες είναι σαν κάτι ανάμεσα σε ποίηση και λογοτεχνία, και μπορείς να συναντήσεις απίστευτα εκτενείς περιγραφές για πράγματα που μοιάζουν ανούσια αλλά, αν τα δεις με ένα άλλο μάτι, έχουν μια περίεργη καλλιτεχνική αισθητική. Εμένα μού άρεσε, πάντως.
City of the Iron Fish του Simon Ings
Στην αρχή, καλό. Σουρεαλιστικό και ιδιόρρυθμο. Μια πόλη που διαμορφώνεται από τη φαντασία των κατοίκων της, και που μερικά χιλιόμετρα έξω από αυτήν ο κόσμος τελειώνει μ'έναν τελείως αλλόκοτο τρόπο. Από τη μέση και μετά, το βιβλίο ήταν απίστευτα βαρετό και, τελικά, το παράτησα. Δεν με απασχολεί ότι ο πρωταγωνιστής είναι ομοφυλόφιλος· όταν, όμως, η σπιτική ζωή ανάμεσα σε αυτόν και τον εραστή του είναι το μόνο που γράφεται για σελίδες επί σελίδων ενώ δεν συμβαίνει τίποτε άλλο, εκεί αρχίζω και βαριέμαι. Κάποια στιγμή θα το συνεχίσω για να δω τι έγινε στο τέλος. Δεν είναι μεγάλο βιβλίο.
Palimpsest της Catherynne M. Valente
Καταπληκτική θεματολογία. Μια πόλη που υπάρχει μόνο στα όνειρα, και όπου μπορείς να ταξιδέψεις αν έχεις επάνω σου ένα ειδικό τατουάζ και αν κάνεις έρωτα με κάποιον που έχει επίσης ένα παρόμοιο τατουάζ. Τα τατουάζ είναι δρόμοι και περιοχές της πόλης· οι άνθρωποι που ταξιδεύουν εκεί είναι τελείως ασυνήθιστα άτομα· το σκηνικό σουρεαλιστικό όσο δεν παίρνει. Τόσο σουρεαλιστικό που κάπου η συγγραφέας ξέχασε να έχει πλοκή, ξέχασε ότι πρέπει να μπορούμε να καταλάβουμε τι γράφει, και λίγο μετά τη μέση έπαψα να διαβάζω. Τόσο πολύ σουρεαλισμό δεν τον σηκώνω. Σκοπεύω να το συνεχίσω κάποια στιγμή, γιατί μου άρεσε το θέμα. Παρεμπιπτόντως, το προηγούμενο βιβλίο της που διάβασα, το In The Cities of Coin And Spice, ήταν εξαιρετικό, και κάτι που θα πρότεινα στον καθένα.
Spiritwalk του Charles de Lint
Αυτό είναι ένα βιβλίο που περιλαμβάνει τρεις συνδεόμενες ιστορίες οι οποίες βασίζονται σε μυστικιστικές και πνευματιστικές παραδώσεις. Η πρώτη και η δεύτερη ιστορία μού άρεσαν. Η τρίτη ήταν τόσο γλυκανάλατη που δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ακριβώς. Δεν ήταν κακή αλλά απλά δεν ήταν για μένα.
Our Lady of Darkness του Fritz Leiber
Αυτό είναι το βιβλίο απ'όπου λέγεται ότι ξεκίνησε το Megapolisomancy. Είχα την περιέργεια να το διαβάσω, και το διάβασα. Απορούσα τι το τόσο περίεργο θα έβρισκα εδώ. Τελικά, ήταν ένα πολύ καλό urban fantasy που κινείται στα σύνορα της αντίληψης, του υπαρκτού και του μη υπαρκτού, του φανταστικού και του πραγματικού. Το σκηνικό θυμίζει Lovecraft ώς ένα σημείο. Η πλοκή κινείται νωχελικά. Ποτέ δεν μπορείς να μαντέψεις τι ακριβώς θα γίνει. Το τέλος είναι υπέροχο. Δεν είναι ένα βιβλίο για όλους, αλλά, αν τύχει να είσαι από αυτούς που τους αρέσει, θα το απολαύσεις πολύ. Γενικώς, είναι ένα βιβλίο που ή θα το λατρέψεις ή θα το μισήσεις.
Prisoner of the Ironsea Tower της Sarah Ash
Πριν από κάποια χρόνια είχα διαβάσει το Lord of Snow and Shadows, το πρώτο βιβλίο της τριλογίας The Tears of Artamon. Το είχα βρει καλό. Δεν είναι κάτι πολύ βαρύ, αλλά δεν είναι καθόλου βαρετό και έχει κάμποσες έξυπνες ιδέες σε ρωσικό σκηνικό (χωρίς, φυσικά, να είναι η πραγματική Ρωσία). Δεν διάβασα αμέσως τα επόμενα δύο βιβλία επειδή δεν έτυχε· άλλα βιβλία μπήκαν στη μέση, που ήθελα περισσότερο να τα διαβάσω. Τώρα διάβασα το δεύτερο, και ήταν κι αυτό καλό όπως και το πρώτο· ίσως και καλύτερο. Σε κανένα σημείο δεν βαρέθηκα. Ήταν ένα ωραίο ανάγνωσμα για την παραλία. Καλογραμμένοι χαρακτήρες, όμορφη πλοκή, ενδιαφέρον κόσμος.
Children of the Serpent Gate της Sarah Ash
Το τρίτο βιβλίο της τριλογίας The Tears of Artamon. Δεν είναι άσχημο αλλά δεν μου άρεσε τόσο όσο το πρώτο και το δεύτερο. Η πλοκή μού φάνηκε κάπως βεβιασμένη, οι χαρακτήρες δεν είχαν περιθώριο να εξελιχτούν όπως έπρεπε, και η έκταση που πήραν κάποια πράγματα μέσα στο βιβλίο νομίζω ότι χάλασε παρά βελτίωσε την ατμόσφαιρα. Επίσης, ο διάλογος μού φάνηκε ότι χειροτέρεψε, για κάποιο λόγο. Το τέλος, μέτριο. Γενικά, όχι άσχημο, αλλά μπορούσε να ήταν και πολύ καλύτερο.
Iron Angel του Alan Campbell
Για το Scar Night, το πρώτο βιβλίο του The Deepgate Codex, έχω γράψει. Με είχε ενθουσιάσει· ήταν πολύ καλό. Και το Iron Angel, παρότι αλλάζει τελείως το σκηνικό, είναι εξίσου υπέροχο. Βασικά, μάλλον είναι καλύτερο. Το μόνο μου πρόβλημα είναι ότι τελειώνει σε τραγικό cliffhanger: τόσο τραγικό που, ουσιαστικά, γράφει, πάνω-κάτω: «και τότε παρουσιάστηκε το τεράστιο τέρας μπροστά τους ανοίγοντας τα σαγόνια του»! Είναι δυνατόν; Πρέπει κάποια στιγμή σύντομα να διαβάσω το τρίτο βιβλίο του Deepgate Codex για να μη σαλτάρω.
Dreams of Steel του Glen Cook
Τα πρώτα πέντε βιβλία του Black Company τα είχα διαβάσει παλιά. Είχα αισθανθεί την Black Company κάτι σαν οικογένειά μου πλέον. Κάπου με κούρασαν και τους παράτησα, και τώρα είπα να επιστρέψω. Και αυτό, το έκτο βιβλίο, είναι ίσως ένα από τα καλύτερα. Ή μπορεί να το λέω αυτό για λόγους νοσταλγίας. Πάντως, όπως και νάχει, οι ανατροπές είναι υπέροχες, τα πολιτικά, τα στρατιωτικά, και τα μαγικά παιχνίδια άψογα, και το ύφος του Glen Cook είναι, φυσικά, το μοναδικό ύφος του Glen Cook: λιτό και, συγχρόνως, γεμάτο. Πόσοι συγγραφείς μπορούν να το πετύχουν αυτό σε όλα τους τα βιβλία; Άλλον έναν μπορώ να σκεφτώ μόνο: Roger Zelazny. Τελεία.
The Thousandfold Thought του Scott Bakker
Το πρώτο της τριλογίας The Prince of Nothing ήταν καλό, αλλά κάπου είχα πιάσει τον εαυτό μου και να χασμουριέται· το δεύτερο ήταν μακράν καλύτερο, και δεν είχα πιάσει τον εαυτό μου να χασμουριέται αλλά να κολλάει άσχημα. Ε, το τρίτο ήταν καλύτερο από το δεύτερο. Αυτό τα λέει όλα. Ο Bakker είναι βαρύς σε φιλοσοφία, με την οποία δεν συμφωνώ πάντα αλλά δεν έχει σημασία· είναι σοβαρή φιλοσοφία, όχι η ψευτοφιλοσοφία που συναντάς σε κάποια άλλα βιβλία. Βέβαια, όπως συμβαίνει σ'αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι για όλους: σε κάποιους θα αρέσει, σε κάποιους δεν θα αρέσει καθόλου. Φυσικό επακόλουθο. Εγώ τη βρίσκω απλά ενδιαφέρουσα. Το τέλος της τριλογίας είναι κάπως ανοιχτό, όμως αυτό δεν με ενόχλησε. Τα βασικά πράγματα κλείνουν πολύ όμορφα. Ίσως ένας επίλογος να βοηθούσε, αλλά ο Bakker δεν τον έγραψε.
Perdido Street Station του China Mieville
Εξαιρετικό. Σε σημεία το παρακάνει με τους σωρούς πληροφοριών που σε βομβαρδίζει, αλλά, παραδόξως, αυτό δεν σου χαλάει την ιστορία· γιατί αυτό ακριβώς είναι το Perdido Street Station. Δεν θα είχε νόημα αν ήταν γραμμένο αλλιώς, με το συνηθισμένο σύγχρονο εκβιομηχανισμένο ύφος γραφής. Αυτό το βιβλίο αφήνει το στίγμα της πραγματικής λογοτεχνίας που γράφεται επειδή πραγματικά αρέσει στον συγγραφέα. Επίσης, αν και φανερά πολιτικοποιημένο, δεν μοιάζει να προσπαθεί να κάνει κατήχηση όπως άλλα του βιβλία, κι αυτό είναι καλό.
Looking for Jake and Other Stories του China Mieville
Διηγήματα και νουβέλες. Κάποια μού άρεσαν, κάποια με ξετρέλαναν, κάποια δεν μου άρεσαν. Αναμενόμενα πράγματα. Το ύφος καλό και λογοτεχνικό σε όλα.
The Born Queen του Greg Keyes
Το τελευταίο βιβλίο της τετραλογίας Kingdoms of Thorn and Bone. Το πρώτο βιβλίο μού είχε αρέσει· ήταν εκείνο το μυθιστόρημα που δεν έχει περιττά λόγια αλλά έχει ακριβώς όσα λόγια χρειάζονται. Τα άλλα δύο βιβλία μού φάνηκαν ελλειπή: δεν είχαν όσα λόγια έπρεπε, και ο διάλογος ήταν κακός, ενώ η πλοκή σε ορισμένα σημεία δεν έβγαζε νόημα. Το τέταρτο βιβλίο τα διορθώνει αυτά· είναι, και πάλι, το μυθιστόρημα που έχει ακριβώς όσα λόγια χρειάζονται και η πλοκή βγάζει νόημα. Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν διστακτικός να το αρχίσω, αλλά ο τολμών νικά. Το βιβλίο άξιζε τον κόπο, και κλείνει όμορφα την τετραλογία.
Fragment of Life του Arthur Machen
Αυτή είναι μια νουβέλα που κινείται στα όρια του πραγματικού και του φανταστικού, περίπου όπως και το Our Lady of Darkness. Για όσους ξέρουν τον Machen, δε χρειάζεται να πω πολλά. Δεν είναι φανταστική λογοτεχνία όπως την έχουμε συνηθίσει· είναι εκείνη η λογοτεχνία που κάνει το κοινότοπο φανταστικό. Παίζει με την αντίληψη, καθώς και με τα ταμπού μιας παλιότερης εποχής.
Ποτέ Ξανά του William Hjortsberg
Αυτό το βιβλίο μού το είχαν κάνει δώρο όταν ήμουν 12-13 χρονών, αν θυμάμαι καλά. Δεν το είχα διαβάσει. Τώρα ήταν η ώρα του, φαίνεται. Είναι νουάρ. Συνδυάζει τον Άρθουρ Κόναν Ντόιλ (τον γνωστό συγγραφέα του Σέρλοκ Χόλμς), τον Χουντίνι (τον γνωστό μάγο), το φάντασμα του Πόε (ναι, του γνωστού Πόε), και ένα παράξενο μέντιουμ που ακούει στο όνομα Ίσις (όχι, δεν είναι κάποιο πραγματικό, γνωστό μέντιουμ). Ενώ ο Χουντίνι κάνει περιοδεία και έχει συναντήσει τον καλό του φίλο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, αρχίζουν να γίνονται κάποιοι φόνοι βασισμένοι σε διηγήματα του Πόε, και φαίνεται να έχουν τελικό στόχο τον μάγο. Για το είδος του, είναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Έχει αμείωτο ενδιαφέρον, και καταπληκτικά κόλπα από τον Χουντίνι. Η μετάφραση είναι οριακά καλή.
Bleak Seasons του Glen Cook
Το επόμενο βιβλίο του Black Company. Κάτι έχει αλλάξει τελείως εδώ. Ένας καινούργιος αφηγητής που, για κάποιο περίεργο λόγο, το πνεύμα του ταξιδεύει μπροστά και πίσω στον χώρο και στον χρόνο; Ενδιαφέρον, ίσως. Μέχρι το τέλος, όμως, δεν εξηγεί γιατί γίνεται αυτό. Ελπίζω να το ανακαλύψουμε στο επόμενο βιβλίο. Η πλοκή, δυστυχώς, βαλτώνει· είναι σαν μια επανάληψη των προηγούμενων, με λίγες αποκαλύψεις και λίγη συνέχεια. Το ύφος εξακολουθεί να είναι καλό. Δεν έχω παράπονο. Τουλάχιστον, όχι μεγάλο.
