Νέα
17/1/12
Τα Βιβλία που Διάβασα Μέσα στο 2011
Μια σύντομη ανασκόπηση
Παραθέτω τα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα μέσα στο 2011, με κάποια λίγα σχόλια για το καθένα.
The Night Land
του William Hope Hodgson
Παλιό μυθιστόρημα (το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν) κι αυτό φαίνεται πολύ έντονα από το ύφος και τον τρόπο γραφής. Μακροσκελείς περιγραφές, πολύπλοκες προτάσεις. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι αυτό με ενόχλησε, καθώς το όλο σκηνικό που παρουσιάζει είναι, πραγματικά, ευφάνταστο και πρωτότυπο, και σε παρασύρει. Απλώς δεν ήταν δυνατόν να το διαβάσω τόσο γρήγορα όσο άλλα βιβλία, και σε κάποια σημεία με κούρασε, όχι λόγω της ίδια της γραφής, αλλά λόγω του ότι ο συγγραφέας επαναλαμβανόταν και επαναλαμβανόταν και επαναλαμβανόταν και επαναλαμβ....
A Cruel Wind
του Glen Cook
Επική φαντασία με αρκετό ενδιαφέρον, και γραμμένη με τρόπο που δεν βλέπεις συχνά. Πραγματικά προσωπικό ύφος. Βλ. βιβλιοπαρουσίασή μου.
Finch
του Jeff Vandermeer
Αναμιγνύει το νουάρ, το αστυνομικό, και τη φανταστική λογοτεχνία. Το σκηνικό ευφάνταστο, η όλη πλοκή επίσης, το γράψιμο αρκετά ψυχεδελικό, αλλά ο κεντρικός χαρακτήρας, παρότι καλοφτιαγμένος, με έκανε να βαριέμαι για έναν πολύ βασικό λόγο: Έμοιαζε απλά να υπάρχει και να παρασέρνεται από τα γεγονότα, αντί να δημιουργεί τα γεγονότα. Κι αυτό πάντα, για εμένα τουλάχιστον, είναι μεγάλο ξενέρωμα σ’ένα βιβλίο.
The Wind from Nowhere
του J. G. Ballard
Όταν ήμουν μικρός, σκεφτόμουν ορισμένες φορές τι θα γινόταν αν ένας πανίσχυρος άνεμος εμφανιζόταν από το πουθενά κι άρχιζε να παρασέρνει τα πάντα. Σίγουρα, αυτή θα ήταν μια καταπληκτική ιστορία! Ο Ballard την έγραψε πριν από εμένα. Τρομερό βιβλίο.
The Fall of the Towers
του Samuel Delany
Αυτή είναι μια ολόκληρη τριλογία ενωμένη σε έναν τόμο. Μου άρεσαν οι χαρακτήρες, και ο τρόπος γραφής, και τα ψυχεδελικά σημεία της ιστορίας, και η πλοκή ώς ένα βαθμό. Αλλά το καλύτερο είναι η όλη φιλοσοφική σκέψη που κρύβεται πίσω από το βιβλίο.
Μια στις Χίλιες (Ghost of Chance)
του William Burroughs
(μετάφρ.: Βασίλης Κιζήλος)
Κλασικός Burroughs, με όλα τα παράξενα πράγματα που περιμένεις. Η μετάφραση δεν μου φάνηκε και τόσο καλή, αλλά καταλαβαίνω ότι ο Burroughs είναι δύσκολος συγγραφέας, υπό την έννοια ότι η σύνταξή του είναι λιγάκι περίεργη.
God’s War
της Kameron Hurley
Αυτό, στην αρχή, μου φάνηκε σαν μια ακραία φεμινιστική φαντασίωση και διάβαζα απλά από περιέργεια. Μετά, άρχισε να έχει και κάποια πλοκή κι έγινε αρκετά ενδιαφέρον. Το ακολουθείς ευχάριστα ώς το τέλος, αλλά κάπου γίνεται επαναλαμβανόμενο (συνέχεια, οι χαρακτήρες αιχμαλωτίζονται και ξεφεύγουν) και δεν έχει κάποιο από εκείνα τα στοιχεία που θα με κάνει να ενθουσιαστώ.
Modesty Blaise
του Peter O’Donnel
Συμπαθητική περιπέτεια, με άνετους και δυνατούς χαρακτήρες. Θυμίζει λιγάκι Τζέημς Μποντ. Καλό· διαβάζεται ευχάριστα. Στην αρχή, λιγάκι με κούρασε όταν ο συγγραφέας είχε περιγράψει ξανά – για την πέμπτη φορά, περίπου – πόσο γαμάτοι ήταν οι βασικοί χαρακτήρες του...
Invisible Cities
του Italo Calvino
(transl.: William Weaver)
Καταπληκτικό βιβλίο. Ένα μίγμα φιλοσοφίας και μαγικού ρεαλισμού. Η πλοκή είναι μικρή (η κουβέντα ενός ανθρώπου με έναν άλλο) αλλά η σκέψη τεράστια.
Viriconium
του M. John Harrison
Διάβασα, τελικά, και το δεύτερο μισό των ιστοριών που περιλαμβάνονται στο Viriconium. Οι πρώτες ιστορίες οφείλω να ομολογήσω πως μου άρεσαν καλύτερα. Αυτές οι τελευταίες ήταν λιγάκι κλαψιάρικες και μουντές για τα γούστα μου, ενώ οι πρώτες ήταν πιο ευφάνταστες και σπιρτόζες.
Wolfsangel
του M.D. Lachlan
Αυτό το βιβλίο αναμιγνύει στοιχεία φανταστικής λογοτεχνίας, ιστορίας, και αληθινού μυστικισμού (αν και ακραίου). Σε ορισμένα σημεία είναι καταπληκτικό, σε άλλα απλά μέτριο. Το αποτέλεσμα είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, που διαβάζεται γρήγορα χωρίς να δίνει την αίσθηση ότι είναι προχειρογραμμένο.
Boneshaker
της Cherie Priest
Steampunk. Κάποιοι λένε ότι η Priest είναι η κορυφή του είδους. Δεν κατάλαβα γιατί. Ή ίσως, απλά, αυτό το βιβλίο να μην ήταν για εμένα. Ή ίσως να βιάστηκα να το παρατήσω. Ύστερα από το ένα τρίτο, σταμάτησα να διαβάζω. Δεν μπορούσε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον. Δεν ξέρω ακριβώς τι έφταιγε. Η ιστορία; Οι χαρακτήρες; Η γραφή; Ίσως, ένας συνδυασμός όλων αυτών. Μπορεί να το ξαναπροσπαθήσω κάποια στιγμή στο μέλλον.
Embassytown
του China Miéville
Αυτό το βιβλίο είναι, κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο που έχει γράψει ο China ώς τώρα. Είναι εξαιρετικό μυθιστόρημα. Πολύ ευφάνταστο, πολύ λογοτεχνικά γραμμένο. Το διάβασα και έπαθα την πλάκα μου – και σπάνια το λέω αυτό για βιβλίο πλέον. Μην αφήσετε να σας παραπλανήσει το γεγονός ότι ορισμένοι το έχουν περιγράψει ως «space opera» ή «επιστημονική φαντασία». Περισσότερο με μαγικός ρεαλισμός σε ανάμιξη με φανταστική λογοτεχνία σε ανάμιξη με φιλοσοφία μοιάζει.
Gods of Mars
του Edgar Rice Burroughs
Δεν μπορούσα να μη συνεχίσω τις Αριανές μου περιπέτειες με οδηγό τον κύριο Burroughs. Το Gods of Mars είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που περίμενα: πολλή δράση, ευφάνταστα σκηνικά, πλοκή της πλάκας, και διάλογο που δεν μοιάζει αληθινός. Κλασικό. Και το ευχαριστήθηκα από την αρχή ώς το τέλος.
Ενυδρία
της Βάγιας Ψευτάκη
Ένα ψυχεδελικό ταξίδι σ’έναν παράλληλο κόσμο, εν μέρει πραγματικό εν μέρει νοητικό. Η ιδέα είναι καλή. Η γραφή, όμως, δεν είναι και πολύ προσεγμένη, μπερδεύει σε αρκετά σημεία, και η πλοκή μοιάζει βιαστική και όχι καλοδεμένη. Διαρκώς προχωράει με τη βοήθεια από μηχανής θεού, και δεν μένει καθόλου σε κάποια σημεία ώστε να σε κάνει να δεις καλύτερα το σκηνικό και τους χαρακτήρες που παρουσιάζει. Νομίζω ότι μπορούσε να είχε πολύ περισσότερα πράγματα, και πολύ καλύτερα γραμμένα. Κυρίως, η όλη ιδέα μού άρεσε, κι αυτό αποδείχτηκε αρκετό για να με κρατήσει ώς το τέλος.
A Dance with Dragons
του G.R.R. Martin
Έχω καταλήξει ότι τα καλά βιβλία του A Song of Ice and Fire ήταν από το πρώτο ώς και το τρίτο. Στο τέταρτο τίποτα δεν φαινόταν να κινείται, ο συγγραφέας πλατείαζε απίστευτα με χιλιάδες ψιλοανούσια πράγματα, και η πλοκή δεν προχωρούσε. Το A Dance with Dragons συνεχίζει σ’αυτό το μοτίβο, δυστυχώς, αλλά είναι ελαφρώς καλύτερο από το A Feast for Crows, κυρίως επειδή ασχολείται με χαρακτήρες που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Ωστόσο, δεν συγκρίνεται με το πιο σφιχτοδεμένο γράψιμο των βιβλίων ένα ώς τρία, τους έξυπνους και γρήγορους διαλόγους, και την πλοκή που προχωρούσε παρότι δεν λυνόταν. Σε γενικές γραμμές, δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα το A Dance with Dragons, αλλά, από τον καιρό που διάβασα το A Game of Thrones ώς τώρα, τα γούστα μου έχουν αλλάξει αρκετά κιόλας. Εκτός των άλλων, χρειάζομαι περισσότερες παράξενες ιδέες για να με ικανοποιήσουν, και το σκηνικό που παρουσιάζει ο Martin δεν το προσφέρει αυτό. Η μαγεία στον κόσμο του A Song of Ice and Fire, που παλιά μου φαινόταν μυστηριώδης και παράξενη, τώρα μου μοιάζει με νερωμένο κρασί, και μερικοί δράκοι που είναι πιο άγριοι από τους συνηθισμένους στην επική φαντασία δεν φτάνουν για να με ενθουσιάσουν. Επιπλέον, είναι δυνατόν ο τύπος να έχει γράψει τόσες σελίδες για τον Tyrion και να μην έχει γίνει τίποτα από άποψη πλοκής; Ο νάνος απλά να περιφέρεται; Ούτε καν τόσο καλός και έξυπνος διάλογος όσο παλιά;
Ωστόσο, είναι από τα καλύτερα που διάβασα αυτό τον χρόνο, κυρίως επειδή το σώζει ο τρόπος γραφής του Martin, που σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι εκεί.
The Amazing Adventures of Kavalier & Clay
του Michael Chabon
Αυτό το βιβλίο δεν έχει φανταστικά στοιχεία, ούτε είναι και ιδιαίτερα περιπετειώδες. Είναι, περισσότερο, κοινωνικό. Μιλά για δύο τύπους που φτιάχνουν κόμιξ όταν τα κόμιξ πρωτοπαρουσιάστηκαν στις Η.Π.Α. Έχει αρκετό ενδιαφέρον και είναι έξυπνα γραμμένο, με καλό διάλογο. Βασικά, είναι όσο πιο ενδιαφέρον θα μπορούσε κάποιος συγγραφέας να το κάνει, δεδομένης της θεματολογίας, νομίζω. Επίσης, φαίνεται ότι ο Michael Chabon έχει ψάξει το θέμα του προτού αρχίσει να γράφει: αναφέρεται σε πολλά ιστορικά στοιχεία για τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα εκείνης της περιόδου, και για τη βιομηχανία των κόμιξ ειδικότερα.
Mechanique: A Tale of the Circus Tresaulti
της Genevieve Valentine
Πολύ καλό βιβλίο. Βλ. βιβλιοπαρουσίαση μου.
The River of Shadows
του Robert V.S. Redick
Ο κύριος Redick συνεχίζει δυνατά το ταξίδι του μεγάλου πλοίου, αν και αυτό το βιβλίο διαδραματίζεται περισσότερο στην ξηρά παρά στη θάλασσα. Είναι η συνέχεια του The Red Wolf Conspiracy και του The Rats and the Ruling Sea. Στο ύφος, μοιάζει περισσότερο με το δεύτερο παρά με το πρώτο – που σημαίνει ότι η γραφή του είναι καλή και λογοτεχνική. Βασικά, είναι πιο λογοτεχνική από ό,τι στο The Rats, νομίζω. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν ότι πάρα πολλές φορές έβαζε χαρακτήρες να εξηγούν σε άλλους χαρακτήρες τι συμβαίνει σχετικά με κάποια θέματα ή άγνωστες περιοχές. Ατελείωτοι μονόλογοι, οι οποίοι, παρότι έλεγαν κάτι το ενδιαφέρον, δεν με έπειθαν για την αληθοφάνειά τους και, κάπου-κάπου, τους θεώρησα ανιαρούς. Το τέλος του βιβλίου σε ξεπληρώνει, όμως. Είναι πολύ δυνατό.
Empire in Black and Gold
του Adrian Tchaikovsky
Επική φαντασία με τεχνολογία μηχανικού τύπου και ατμού, και μυστηριακή μαγεία αναμιγμένη με όλα αυτά. Ο φανταστικός κόσμος έχει κάμποσο ενδιαφέρον, αν και κάποια πράγματα μού φάνηκαν κάπως περίεργα με την κακή έννοια. (Μα όλοι οι λαοί σ’αυτό τον κόσμο παρομοιάζουν τους εαυτούς τους με έντομα; Και μάλιστα, χωρίς ούτε μια καλή αιτιολογία γι’αυτό;) Μοιάζει πρωτότυπο, αν και όχι ακραία πρωτότυπο, για αυτό το είδος βιβλίου. Οι χαρακτήρες είναι οριακά καλοφτιαγμένοι, και το ίδιο ισχύει για τον διάλογο και την πλοκή. Βασικά, αν και μου άρεσε, δεν το θεώρησα και πολύ καλό. Όταν όμως έφτασα στο τέλος του βιβλίου, είδα ότι περιλάμβανε και κάτι διηγήματα από τον ίδιο συγγραφέα. Τα διάβασα. Και, παραδόξως σε τέτοιες περιπτώσεις, τα διηγήματα μού άρεσαν περισσότερο από το μυθιστόρημα. Η γραφή ήταν πολύ καλύτερη, από κάθε άποψη. Επομένως, αποφάσισα να συνεχίσω και στο επόμενο αυτής της σειράς...
Dragonfly Falling
του Adrian Tchaikovsky
...και δεν απογοητεύτηκα. Το Dragonfly Falling είναι, όντως, καλύτερα γραμμένο από το Empire in Black and Gold, και στη γραφή και στους χαρακτήρες και στην πλοκή. Προβλέπεται να διαβάσω και τις συνέχειες, γιατί διακρίνω πως ο Tchaikovsky όσο πάει και καλυτερεύει. Το μόνο που με κούρασε λίγο ήταν οι πολλές μεγάλες μάχες. Κάποιες ήταν καταπληκτικά γραμμένες, κάποιες άλλες μού έμοιαζαν διαδικαστικές και ήθελα απλά να περάσουν. Προσωπικό γούστο, ίσως.
The Book of Skulls
του Robert Silverberg
Πολύ καλό, και πολύ έξυπνα γραμμένο. Ο Silverberg χρησιμοποιεί την οπτική γωνία περίπου σαν τον Martin: δηλαδή, το κάθε κεφάλαιο είναι γραμμένο από την οπτική γωνία ενός και μόνο χαρακτήρα, αλλά σε πρώτο πρόσωπο, όχι σε τρίτο. Κι αυτή η διαφορά είναι πολύ βασική. Εδώ φαίνεται, νομίζω, πραγματικά η δύναμη αυτού του τρόπου γραφής. Δείχνει τον υποκειμενισμό και τη διαφορετικότητα του κάθε χαρακτήρα, ενώ συγχρόνως παρουσιάζει μπόλικη ειρωνεία. Άψογο, βασικά.
Δούκες των Αθηνών
του Δημήτρη Ι. Μερεμέτη
Ιστορικό βιβλίο με πειρατές, ιππότες, και άρχοντες που κάνουν δολοπλοκίες και πόλεμο στην Ελλάδα. Το γράψιμο είναι χάλια, αλλά αν κρίνεις αυτό το μυθιστόρημα από εκεί δεν είναι καθόλου να το διαβάσεις. Πράγμα που θα ήταν μεγάλο λάθος, γιατί η ιστορία έχει ενδιαφέρον και είναι ψυχαγωγική. Θυμίζει εκείνες τις παλιές ταινίες με τους ιππότες. Το διαβάζεις σαν βιβλίο μιας άλλης εποχής. (Όπως και είναι, άλλωστε.)
Who Goes There
του John W. Campbell
Από αυτό το βιβλίο έχουν φτιάξει την ταινία The Thing (κι αν είναι να δείτε κάποια, προτείνω να δείτε την παλιά, όχι το remake). Μου έκανε εντύπωση που η ταινία ήταν, τελικά, αρκετά πιστή στο βιβλίο. Σχεδόν ίδια, βασικά. Σχεδόν. Το Who Goes There μού άρεσε, αν και θα ήθελα να ήταν λιγάκι πιο μεγάλο και να ξέρουμε περισσότερα για τους χαρακτήρες. Ωστόσο, καταλαβαίνω γιατί ο Campbell επέλεξε αυτόν τον αποστασιοποιημένο τρόπο γραφής: έτσι δεν ξέρεις ποιος από τους παρόντες είναι το τέρας. Και μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε.
Cardanica
του Dario Tonani
Φανταστική λογοτεχνία από την Ιταλία. Μου άρεσε. Και μπορείτε κι εσείς να το κατεβάσετε δωρεάν για να το διαβάσετε. Αν και δεν ξέρω ιταλικά, νομίζω πως η μετάφραση δεν είναι και πολύ καλή. Οι προτάσεις μού φάνηκαν κάπως περίεργες, και υπάρχουν κάμποσα λάθη. Όπως και νάχει, η νουβέλα αυτή είναι πολύ καλή. Στην αρχή, κάπως με ξένισε, ύστερα όμως δεν άργησε αμέσως να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και δεν μπόρεσα να την αφήσω από τα χέρια μου μέχρι να την τελειώσω.
