Νέα
25/9/2023
Αστική Περιπλάνηση
Τα μυστικά της πόλης...
Αυτό είναι ένα άρθρο που ήθελα να γράψω εδώ και χρόνια, όμως κάποιο άλλο πάντα έμοιαζε να έχει προτεραιότητα και το άφηνα για μετά. Τώρα ήρθε πια η ώρα. Είναι ένα άρθρο που δεν έχει σχέση με τη λογοτεχνία (φανταστική ή μη) – όχι άμεση, τουλάχιστον. Το θέμα του είναι η αστική περιπλάνηση, δηλαδή το να τριγυρίζει κανείς τυχαία στους δρόμους μιας μεγάλης πόλης.
Τι; Υπάρχουν άνθρωποι που όντως το κάνουν αυτό; Υπάρχουν και παραϋπάρχουν, και ο γράφων είναι ένας από αυτούς για παραπάνω από δύο δεκαετίες.
Κατ’αρχήν, να πούμε ότι η αστική περιπλάνηση είναι ένα παρακλάδι της ψυχογεωγραφίας, αλλά η ψυχογεωγραφία δεν είναι μόνο αστική περιπλάνηση. Η ψυχογεωγραφία έχει να κάνει με την εξερεύνηση του αστικού περιβάλλοντος με διάφορους τρόπους και πώς αυτό επηρεάζει εσένα προσωπικά (πώς σε κάνει να αισθάνεσαι, πχ) αλλά και πώς επηρεάζει γενικά τους ανθρώπους ως σύνολο. Υπάρχει ψυχογεωγραφία που είναι απλά να παρατηρείς έναν δρόμο και να βλέπεις πώς αυτός αλλάζει καθώς οι εποχές του χρόνου αλλάζουν. Υπάρχει ψυχογεωγραφία που είναι αστική εξερεύνηση ερειπωμένων οικημάτων ή σηράγγων. Υπάρχουν διάφορα είδη ψυχογεωγραφίας, καταγεγραμμένα και μη. Δεν είναι μόνο η αστική περιπλάνηση.
Εγώ εδώ θα σας πω για την αστική περιπλάνηση κυρίως, επειδή αυτό είναι το είδος της ψυχογεωγραφίας που ξέρω καλά και εξασκώ τακτικά. Πού νομίζετε ότι βρίσκω τόσες Μυστηριακές Οντότητες που βάζω στα Σκιώδη Παραλειπόμενα; Από πού νομίζετε ότι μου ήρθαν τόσες ιδέες για τις Θυγατέρες της Πόλης; Εντάξει, μην πιστέψετε ότι θα δείτε και «πολεοσημάδια» όταν κάνετε αστική περιπλάνηση, όμως η δραστηριότητα της αστικής περιπλάνησης έχει από μόνη της κάτι το τέλεια σουρεαλιστικό και υπερβατικό: το να περιφέρεσαι, όσο πιο τυχαία μπορείς, στον ατελείωτο λαβύρινθο των δρόμων μιας γιγάντιας μεγαλούπολης, ως απλός παρατηρητής – αυτό που κάποιοι ονομάζουν flâneur.
Είναι μια υπέροχη δραστηριότητα που, αν θέλετε να σας πω τα θετικά της σαν βαρετός «ειδικός», εξασκεί το σώμα κατά πρώτον (κάνει καλό στην καρδιά, εννοείται· σε κάνει πιο ανθεκτικό γενικά) και το μυαλό κατά δεύτερον (είναι σαν μια μορφή διαλογισμού: είσαι με τον εαυτό σου, και πρέπει να τα πηγαίνεις καλά μαζί του, και συγχρόνως παρατηρείς τον γύρω χώρο).
Αλλά δεν θα μιλήσω άλλο για τέτοιες ανοησίες· δεν μιλάμε εδώ σαν γιατροί ή σαν γκουρού. Σας λέω πώς μπορείτε να κάνετε κάτι το υπέροχο που ίσως και να σας μεταμορφώσει.
Πώς να κάνεις αστική περιπλάνηση...
Μπορεί να μοιάζει προφανές αλλά δεν είναι και τόσο, και υπάρχουν και ορισμένα «κόλπα» που ανακαλύπτεις μόνο όταν το έχεις εξασκήσει κάποιο καιρό το «άθλημα».
Κατά πρώτον, στην αστική περιπλάνηση βολεύει να βρίσκεσαι σε μια γιγάντια μεγαλούπολη όπως είναι η Αθήνα (που είναι από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου). Και σε μικρότερες πόλεις γίνεται, φυσικά, αλλά όσο μικρότερη είναι η πόλη τόσο λιγότερο λαβυρινθώδης θα είναι, συνήθως, και τόσο λιγότερες εκπλήξεις θα έχει να δώσει. Είναι σημαντικό η πόλη να είναι μεγάλη ώστε και ο παράγοντας εντροπία να είναι δυνατός. Πρέπει να έχεις εναλλακτικούς δρόμους πολλούς, και πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να δεις αλλαγές στο περιβάλλον.
(Η ψυχογεωγραφία σε μικρότερες πόλεις είναι διαφορετική, καθόλου αμελητέα, και μπορεί να είναι εξίσου υπέροχη και μαγική. Αλλά δεν είναι η αστική περιπλάνηση για την οποία μιλάω εδώ.)
Κατά δεύτερον, πρέπει να έχεις τη διάθεση να βαδίσεις μακριά. Όχι ένα, δυο, και τρία χιλιόμετρα πέρα από το σπίτι σου. Ακόμα πιο μακριά. Πολύ μακριά. Ίσως να μην το καταφέρεις αμέσως, ίσως να διστάζεις, αλλά πρέπει τελικά να το κάνεις – πηγαίνοντας κάθε φορά ολοένα και πιο μακριά – αλλιώς δεν κάνεις πραγματική αστική περιπλάνηση· κάνεις απλώς μια βόλτα. Το να πας στο πάρκο ένα χιλιόμετρο απόσταση από το σπίτι σου και να περιπλανηθείς μετά και στους δρόμους εκεί γύρω δεν είναι αστική περιπλάνηση. Ούτε είναι αστική περιπλάνηση το να πας στο Μοναστηράκι και να βαδίσεις στα μπλεγμένα δρομάκια του. Όταν κάνεις αστική περιπλάνηση, αισθάνεσαι σαν ταξιδευτής, και πολλές φορές το επιδιωκόμενο είναι και να αισθανθείς ότι έχεις χαθεί τελείως μέσα στους δρόμους (αν και αυτό γίνεται ολοένα και πιο δύσκολα όσο πιο πολύ αστική περιπλάνηση κάνεις: αποκτάς καλή αίσθηση του προσανατολισμού εκτός των άλλων).
Κατά τρίτον, είναι προτιμότερο να κάνεις αστική περιπλάνηση χωρίς παρέα. Αν έχεις παρέα, όμως, μην πιάνετε κουβέντα στον δρόμο· σας αποσπά από την αστική περιπλάνηση. Προσπαθήστε απλά να συγχρονιστείτε στο πώς βαδίζετε μέσα στην πόλη, και παρατηρείτε το περιβάλλον. Όταν μιλάτε αναμεταξύ σας δεν παρατηρείτε το περιβάλλον: ο δρόμος περνά και δεν τον προσέχεις, το μυαλό σου είναι αλλού. Το μυαλό σου πρέπει να είναι ελεύθερο όταν κάνεις αστική περιπλάνηση, είτε με παρέα είτε χωρίς.
Τέταρτο και τελευταίο βασικό πράγμα: Δεν κάνεις ποτέ αστική περιπλάνηση επάνω σε τροχούς. Ούτε καν επάνω σε ποδήλατο. Μόνο βάδισμα. Οτιδήποτε κινείται γρήγορα, σε κάνει να μη δίνεις σημασία στο περιβάλλον, και υπάρχουν μέρη όπου μόνο ένας πεζός μπορεί να πάει. Επιπλέον, πρέπει πάντα να προσέχεις όταν οδηγείς. Ποτέ δεν οδηγούμε όταν κάνουμε αυτού του είδους την αστική περιπλάνηση που περιγράφω. Ούτε πατίνι δεν χρησιμοποιούμε.
Βασικός εξοπλισμός
Όταν είναι να βαδίσεις μακριά, καλό είναι να έχεις μαζί σου κάτι να πίνεις· μην αφήνεις το σώμα να αφυδατώνεται. Αλλά μην το πάρεις από το σπίτι! Να το βρεις κάπου στο δρόμο. (Όχι, δεν κάνω πλάκα.)
Μην τρως βαριά πράγματα όταν κάνεις αστική περιπλάνηση· μόνο κάτι ελαφρύ. Και πάλι, να το βρεις στον δρόμο, όχι από το σπίτι.
Τα άνετα υποδήματα βοηθάνε, τα οποία επίσης καλό είναι να είναι ανθεκτικά.
Γυαλιά για να προφυλάσσουν τα μάτια επιβάλλονται, και όχι μόνο όταν έχει πολύ ήλιο. Σε προστατεύουν από σκόνες κι ένα σωρό άλλες σαχλαμάρες που περιφέρονται στον αέρα των μεγαλουπόλεων.
Μια ομπρέλα μαζί σου καλό είναι πάντα να υπάρχει για παν ενδεχόμενο. Κατά τα άλλα, το πώς θα ντυθείς εξαρτάται από τον καιρό, την εποχή, τις αρεσκείες.
Βολεύει να έχεις έναν ευρύχωρο σάκο, γιατί ίσως καθοδόν να βρεις κάτι που να θέλεις να πάρεις μαζί σου. Και μπορεί να μεταφέρεις κάποιον εξοπλισμό αναλόγως του τι σου χρειάζεται – πχ, κάποιο σουγιά μήπως χρειαστεί να κόψεις κάτι, ένα σημειωματάριο, τσιγάρα, οτιδήποτε. Εγώ πάντα έχω και φωτογραφική μηχανή, αλλά αυτό εξαρτάται από το αν κάποιος θέλει να τραβά φωτογραφίες.
Το smartphone υποθέτω πως όλοι θα το έχουν μαζί, όμως μην χρησιμοποιείς συνέχεια τον χάρτη του Google, ή οποιονδήποτε χάρτη, ηλεκτρονικό ή μη (γράφω γι’αυτό και παρακάτω). Ούτε να μιλάς συνεχόμενα στο τηλέφωνο όταν κάνεις αστική περιπλάνηση, γιατί εννοείται πως τότε η περιπλάνηση χάνει το νόημά της.
Η μουσική μπορεί να είναι κάτι το θετικό ή όχι. Εγώ ακούω κατά περίσταση. Για παράδειγμα, μπορεί να θέλεις να ακούς μουσική όταν βαδίζεις σε ήσυχους δρόμους αλλά να μην ακούς μουσική όταν είσαι σε περιοχές με πολύ κόσμο, αγορές, και τέτοια μέρη, όπου οι ήχοι γύρω σου έχουν κάποια σημασία και η μουσική τούς μπλοκάρει.
Κόλπα των Δρόμων
Αφού το έχεις αποφασίσει να γίνεις «αλήτης» ή «αλήτισσα», τουλάχιστον να το κάνεις καλά.
Οι χάρτες είναι χρήσιμοι, αλλά μόνο ώς ένα σημείο. Μπορεί κάποια στιγμή να θες να δεις πού είσαι, και ένας χάρτης μπορεί να σε βοηθήσει. Αλλά γενικά στην αστική περιπλάνηση πηγαίνεις με το ένστικτο, όχι με τον χάρτη: γι’αυτό κιόλας είναι ψυχογεωγραφία. Ο χάρτης βοηθά αν θες οπωσδήποτε να μάθεις πού είσαι για να προσανατολιστείς ή να βρεις κάποιο μέρος όπου προσπαθείς να φτάσεις. Προσωπικά, δεν έχω κανονική σύνδεση στο smartphone· για τηλέφωνο χρησιμοποιώ ένα απλό κινητό. Το smartphone δεν μου φαίνεται τηλέφωνο, γαμώτο· μου φαίνεται υπολογιστής, οπότε το χρησιμοποιώ σαν υπολογιστή. Όταν είμαι στον δρόμο, χωρίς καμία σύνδεση και θέλω κάποια πληροφορία από το διαδίκτυο (είτε σε χάρτη είτε όχι), ανοίγω το WiFi και ψάχνω για δωρεάν δίκτυα, τυχαία. Οπότε αυτό είναι μια επιπλέον πρόκληση, ένα επιπλέον ενδιαφέρον στην αστική περιπλάνηση. Δεν έχω την εύκολη λύση: αν θέλω χάρτη, πρέπει πρώτα να ψάξω να βρω δωρεάν WiFi! Κι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πού είναι οι περισσότερες πιθανότητες να βρεις δωρεάν WiFi και πού όχι.
Να αλλάζεις διαδρομές. Όταν κάνεις αστική περιπλάνηση για κάποιο καιρό, διαπιστώνεις ότι αρχίζεις να συνηθίζεις κάποιες διαδρομές: τα πόδια σου ενστικτωδώς σε πάνε προς τα εκεί, ή το μυαλό σου τις γουστάρει περισσότερο. Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να συνηθίζει διαδρομές (γιατί ορισμένες από αυτές είναι, ομολογουμένως, υπέροχες), αλλά δεν είναι καλό να πέφτεις σε πολύ συγκεκριμένα μοτίβα που κάθε φορά επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια. Θα βαρεθείς, η μαγεία θα χαθεί. Δεν είναι πια ένας χαοτικός αστικός λαβύρινθος όταν ακολουθείς συνέχεια τους ίδιους δρόμους. Όταν διαπιστώνεις ότι το κάνεις αυτό, άρχισε να το σπας. Πάρε μια άλλη στροφή κάπου – κατά προτίμηση, μια στροφή που δεν έχεις ξαναπάρει – και μετά μια άλλη, και μετά μια άλλη... μέχρι που να χαθείς. Πήγαινε προς μέρη που πάντα τα περνούσες αλλά για κάποιο μυστηριώδη λόγο πάντα τα αγνοούσες (είναι πολλά αυτά τα μέρη). Ανακάλυψε καινούργιες περιοχές ή καινούργιες διαδρομές. Πολλές φορές, η διαδρομή είναι η περιοχή. Κι επίσης, σε μεγάλες πόλεις πάντα υπάρχουν συνοικίες και γειτονιές όπου δεν έχεις βαδίσει, και μέσα σ’αυτές υπάρχουν διάφορες κρυφές διαδρομές.
Ορισμένες φορές, ναι, είναι υπέροχο να βαδίζεις σε μια ευθεία γραμμή, σε μια ατελείωτη λεωφόρο από τη μια άκρη ώς την άλλη, βλέποντας τα πάντα να κυλάνε γύρω σου σαν ζωντανός ποταμός. Αλλά κι αυτό έχει τη μαγεία του μόνο ώς ένα σημείο· μετά πρέπει πάλι να πέσεις μέσα στον λαβύρινθο που θα σου δώσει κάτι καινούργιο.
Ένα πράγμα που εγώ δεν έχω κάνει ποτέ είναι προσωπικοί χάρτες. Έχω ακούσει, όμως, ότι άλλοι τούς κάνουν. Προσωπικούς χάρτες της πόλης, το πώς βλέπεις εσύ την περιοχή, όχι το Google. Ίσως να θέλεις να δώσεις ακόμα και τα δικά σου κωδικά ονόματα σε κάποιους δρόμους ή συνοικίες.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι άχρηστα (και πάντα να χτυπάς το εισιτήριο – πώς θα συντηρηθούν;). Παρότι η αστική περιπλάνηση πρέπει να γίνεται, ασυζητητί, βαδίζοντας, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα ΜΜΜ σε διάφορες περιπτώσεις. Το πιο συνηθισμένο (για εμένα, τουλάχιστον) είναι η επιστροφή: όταν, δηλαδή, έχεις κάνει μια μεγάλη διαδρομή και θέλεις πια να επιστρέψεις στη βάση σου. Ίσως να προτιμάς να γυρίσεις περπατώντας πάλι, συνεχίζοντας την περιπλάνηση αλλά αντίστροφα. Αλλά ίσως απλά να θέλεις να γυρίσεις και τίποτα περισσότερο, οπότε τότε δεν έχει νόημα να κάνεις βασανιστήρια στον εαυτό σου: πάρε ΜΜΜ.
Μια άλλη χρησιμότητα των ΜΜΜ είναι ότι μπορείς να πάρεις ένα μέσο για να σε πάει μακριάαα από το σπίτι σου, στην άλλη άκρη της πόλης, ώστε, ουσιαστικά, να ξεκινήσεις την αστική περιπλάνηση από εκεί, όχι από τη συνηθισμένη σου βάση. Αυτό βολεύει για να εξερευνήσεις και περιοχές που αλλιώς, για να φτάσεις εκεί, θα έπρεπε να βαδίσεις πολλή ώρα και, όταν έφτανες, θα ήσουν αρκετά κουρασμένος, ενώ ξεκινώντας από εκεί είσαι φρέσκος ακόμα.
Αν έχεις κάποιες δουλειές που θέλεις να κάνεις, μπορείς να τις συνδυάσεις με την αστική περιπλάνηση. Όπως λένε και στο Ζεν: Κάνε τη δουλειά σου παιχνίδι. Επισκέψου τα μέρη που θέλεις να επισκεφτείς ενώ κάνεις αστική περιπλάνηση και συνεχίζοντας την περιπλάνηση μετά από την επίσκεψη. Εγώ, για παράδειγμα, μπορεί να έχω κάποια δουλειά που θα μπορούσα να κάνω κάπου κοντά στο σπίτι μου, αλλά μερικές φορές το αποφεύγω αυτό· το αφήνω για τη μέρα που θα περιπλανηθώ στην Αθήνα. Μαζεύω μερικές δουλειές και τις κάνω συγχρόνως με την αστική περιπλάνηση. Αν θέλω να αγοράσω κάτι, δεν το αγοράζω από κάπου κοντά στο σπίτι μου, και όταν τριγυρίζω στην πόλη το έχω υπόψη μου και το αγοράζω από κάποιο τυχαίο κατάστημα που βρίσκω στον δρόμο. Αν δεν μπορώ να εξυπηρετηθώ σε κάποιο τυχαίο μέρος, τότε φροντίζω να πάω στο συγκεκριμένο μέρος αλλά με όσο το δυνατόν πιο τυχαίο τρόπο, όχι ακολουθώντας μια ευθεία διαδρομή ή παίρνοντας λεωφορεία (εκτός αν είναι μεγάλη ανάγκη ή αν έχω αργήσει πολύ). Και αυτό έχω διαπιστώσει ότι κάνει την αστική περιπλάνηση, αν μη τι άλλο, πιο ενδιαφέρουσα: δηλαδή, να έχεις και κάποιους στόχους μέσα στην περιπλάνησή σου πέρα από την περιπλάνηση την ίδια. Σε κρατά σε άλλου είδους εγρήγορση.
Μπορεί, επίσης, να θέλεις να έχεις ένα στέκι μέσα στην πόλη (ή και περισσότερα) ώστε να πηγαίνεις εκεί και να ξεκουράζεσαι εν μέσω της περιπλάνησης. Καλό είναι, βέβαια, η αστική περιπλάνηση να μη διακόπτεται, αλλά άνθρωποι είμαστε, οπότε μπορεί να θέλουμε και κάπου να σταματήσουμε για λίγο. Μπορείς να έχεις μια παλιά γκαρσονιέρα κάπου γι’αυτόν τον σκοπό, ή ένα υπόγειο· ή να σταματάς σε κάποιο μπαρ ή καφετέρια. Αναλόγως τι βολεύει τον καθένα, και τι έχει στη διάθεσή του.
Ένα παιχνίδι που μπορείς να παίξεις με άλλους που τους αρέσει η αστική περιπλάνηση είναι το εξής: Να κρύψεις κάτι σε κάποιο μέρος και να δώσεις στον άλλο κάποια στοιχεία για το πού περίπου είναι, αλλά όχι συγκεκριμένους δρόμους εκτός αν μιλάμε για πολύ μεγάλους δρόμους. (Πχ, μπορείς να πεις ότι είναι κάπου στο πάρκο κοντά στο τάδε Μετρό.) Αυτό που πρέπει να βρει ο άλλος δεν χρειάζεται να είναι τίποτα το σπουδαίο: μπορεί να είναι ένα άδειο κουτάκι κόκα-κόλα που έχει μέσα ένα τυλιγμένο μήνυμα. Πρέπει, όμως, να μπορεί να αναγνωρίσει ότι είναι από εσένα.
Οτιδήποτε βρίσκεις ενώ κάνεις αστική περιπλάνηση να το θεωρείς δώρο της πόλης, να έχεις μια λογική και νοοτροπία «μαγική», ότι η περιπλάνηση σού φέρνει διάφορα πράγματα. Κι αν το σκεφτείς, όντως είναι έτσι. Γιατί, αν δεν είχες ακολουθήσει τυχαία αυτή κι αυτή κι αυτή τη διαδρομή, θα είχες φτάσει εκεί;
Όταν λέω «δώρα της πόλης» δεν εννοώ σκουπίδια ή κάτι που βρίσκεις πεταμένο στον δρόμο – αν και μπορεί να είναι κι αυτό. Θα πρέπει, όμως, πάντα να προσέχεις πολύ με πράγματα που βρίσκεις εγκαταλειμμένα στον δρόμο (κι αυτό το λέω από πείρα – την έχω πατήσει). Δώρο της πόλης μπορεί να είναι και κάτι που βρίσκεις σ’ένα κατάστημα όπου οδηγήθηκες από την περιπλάνησή σου. Δεν χρειάζεται να είναι τίποτα «περίεργο». Ίσως να είναι κάτι που θα το έβρισκες κι άλλου, ή οπουδήποτε. Αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το βρήκες τότε, ενώ έκανες αστική περιπλάνηση. Οπότε είναι δώρο. (Και, σε καμία περίπτωση, δεν υπονοώ ότι δεν πρέπει να πληρώσεις. Ποτέ δεν κλέβουμε. Αυτό εξυπακούεται. Κάνουμε αστική περιπλάνηση σαν σώφρονες άνθρωποι, όχι σαν παράφρονες λωποδύτες.)
Εγκαταλειμμένα οικήματα
Στον δρόμο σου μπορεί να συναντήσεις εγκαταλειμμένα ή ερειπωμένα οικήματα που σε δελεάζουν να μπεις.
Αυτό είναι άλλου είδους ψυχογεωγραφία· είναι αστική εξερεύνηση. Δεν είναι αστική περιπλάνηση, και δεν έχω τόσο μεγάλη εμπειρία από αστική εξερεύνηση, αν και έχω μπει μερικές φορές σε εγκαταλειμμένα ή ερειπωμένα οικήματα.
Κατά πρώτον, το πιο ασφαλές είναι να μην μπαίνεις σε τέτοια οικήματα, και επειδή μπορεί να είναι επικίνδυνο για εσένα προσωπικά, αλλά και επειδή μπορεί να είναι παράνομο. Αν μπεις κάπου όπου δεν έχεις δικαίωμα να μπεις, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο κάποιος να καλέσει την αστυνομία. Οι πιθανότητες, βέβαια, είναι λίγες αυτό να συμβεί σε ερείπια ή εγκαταλειμμένα οικήματα, όμως μπορεί να συμβεί, και θα πρέπει να το έχεις υπόψη. Επιπλέον, εγώ δεν μπορώ να προτείνω σε κανέναν να μπαίνει σε τέτοιους χώρους.
Αν όμως αποφασίσεις να μπεις, πέρα από το τι θα πρέπει να έχεις υπόψη σου για τον Νόμο, πολύ πιο βασικό είναι να προσέχεις διάφορα πράγματα. Το πιο κύριο είναι τα σκουριασμένα μέταλλα που μπορεί να βρεθούν σε εγκαταλειμμένες οικοδομές ή σε ερείπια. Αν κοπείς επάνω σε τέτοια πράγματα, πρέπει μετά οπωσδήποτε να πας στο κοντινότερο φαρμακείο. Το καλύτερο, όμως, είναι να προσέχεις να μην κοπείς.
Πρέπει, επίσης, να προσέχεις τα καλώδια (που μπορεί ακόμα να περνά ρεύμα). Πρέπει να προσέχεις πού πατάς, μην τυχόν και σπάσει τίποτα από κάτω σου και βρεθείς σε καμιά τρύπα. Πρέπει να προσέχεις να μη γλιστρήσεις σε νερά ή πέτρες ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να έχεις υπόψη σου τοίχους που φαίνονται ετοιμόρροποι.
Πρέπει να έχεις υπόψη ότι μπορεί να συναντήσεις και κάτι ή κάποιον εκεί μέσα – κάποιο ζώο, που μπορεί να αγριέψει αν σε δει, ή κάποιον άστεγο ή οποιονδήποτε άλλο.
Γι’αυτό κιόλας η αστική εξερεύνηση πρέπει πάντα να γίνεται με μεγάλη προσοχή, και, φυσικά, σε κανέναν δεν θα την πρότεινα. Αν αποφασίσεις να την κάνεις, πρέπει να ξέρεις τι κάνεις.
Η αστική περιπλάνηση, όμως, είναι συνήθως άκακη και αβλαβής· απλά τριγυρίζεις μέσα σε ατελείωτους δρόμους μιας ατελείωτης, λαβυρινθώδους πόλης. Κι εκεί χρειάζεται κάποια προσοχή, αλλά άλλου είδους.
Καλές περιπλανήσεις!
