Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Διαχωρίζοντας το Θαυμαστό από το Τεχνητό Υπάρχει ουσιαστική διαφορά, στη φανταστική λογοτεχνία, ανάμεσα στην τεχνολογία και τη μαγεία;
Είναι, γενικά, πολύ διαδεδομένο στην παράδοση της φανταστικής λογοτεχνίας ότι όπου υπάρχει μαγεία δεν υπάρχει εξελιγμένη τεχνολογία, και όπου υπάρχει εξελιγμένη τεχνολογία δεν υπάρχει μαγεία. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που αυτός ο «κανόνας» δεν ισχύει.
Αναφέρομαι, κυρίως, στο είδος που ονομάζεται φανταστική λογοτεχνία εναλλακτικού σύμπαντος (secondary world fantasy), δηλαδή σε ιστορίες που διαδραματίζονται σε εναλλακτικούς κόσμους, όχι στον δικό μας. Οι ιστορίες που διαδραματίζονται στον δικό μας, σύγχρονο κόσμο και έχουν μαγικά στοιχεία συνηθίζεται να τείνουν προς τον μυστικισμό και στο παραφυσικό όπως, πχ, τα βιβλία με λυκανθρώπους, βρικόλακες, ή εξωγήινους.
Νομίζω πως είναι εύκολο κανείς να διακρίνει τον έντονο διαχωρισμό τεχνολογίας και μαγείας στη φανταστική λογοτεχνία, ωστόσο θα αναφέρω δύο παραδείγματα: ένα παλιότερο και ένα σύγχρονο. Το παλιότερο:
Jack of Shadows, του Roger Zelazny. Παρουσιάζει έναν κόσμο που ο μισός κυβερνάται από την τεχνολογία (και μονάχα ελάχιστη, έως καθόλου, μαγεία μπορεί να υπάρξει) και ο μισός από τη μαγεία (και μονάχα ελάχιστη, έως καθόλου, τεχνολογία μπορεί να υπάρξει). (Αυτό δεν αποτελεί κανόνα για τον Zelazny, που σε άλλες ιστορίες του τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απλώς το αναφέρω ως παράδειγμα. Και παρεμπιπτόντως, το
Jack of Shadows είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία.) Το σύγχρονο παράδειγμα: Η σειρά
Shadows of the Apt, του Adrian Tchaikovsky (που επί του παρόντος διαβάζω το πέμπτο βιβλίο της,
The Scarab Path). Εδώ κάποιες από τις φυλές είναι Inapt και κάποιες είναι Apt. Οι Apt δεν καταλαβαίνουν γρυ από μαγεία· ακόμα κι αν τη δουν να γίνεται μπροστά τους προσπαθούν να την εκλογικέψουν. Καταλαβαίνουν, όμως, την τεχνολογία αυτή με τα γρανάζια και τον ατμό (κάτι πιο εξελιγμένο δεν υπάρχει). Οι Inapt, αντιθέτως, καταλαβαίνουν τη μαγεία αλλά δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τεχνολογία· ακόμα κι ένα κλειδί δεν μπορούν να το βάλουν μέσα σε μια κλειδαριά και να το γυρίσουν (κάτι που,
όπως έχω ξαναγράψει, προσωπικά το θεωρώ λιγάκι παράλογο). Υφίσταται, λοιπόν, ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός μαγείας και τεχνολογίας, όχι στον κόσμο, αλλά στα μυαλά των κατοίκων του. Όταν υπάρχει το ένα, δεν υπάρχει το άλλο.
Αυτά δεν είναι, φυσικά, τα μόνα βιβλία φαντασίας όπου ισχύει τούτο. Στα περισσότερα νομίζω πως ισχύει. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε κόσμους όπου η μαγεία λειτουργεί αλλά το σπουδαιότερο τεχνολογικό επίτευγμα άντε να είναι ο καταπέλτης ή το υδραγωγείο. Επίσης, σκεφτείτε τη φράση: «Κι έτσι η Εποχή της Μαγείας παρήλθε...» Πάρα πολλές ιστορίες καταλήγουν εκεί. Ακόμα και στο τέλος του
Άρχοντα των Δαχτυλιδιών υπονοείται κάτι τέτοιο, νομίζω (αν και πάει καιρός από τότε που το έχω διαβάσει). Η μαγεία πεθαίνει κι επομένως τώρα μπορούμε να έχουμε τεχνολογία.
Υπάρχουν, βέβαια, και εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, τα βιβλία του
China Miéville που διαδραματίζονται στη Bas-Lag (Perdido Street Station, The Scar, Iron Council), και κάποιες ιστορίες του
Jack Vance. Αλλά, κατά κανόνα, ένας κόσμος με ανεπτυγμένη τεχνολογία δεν δέχεται μαγεία, κι ένας κόσμος με μαγεία δεν δέχεται ανεπτυγμένη τεχνολογία.
Πιστεύω πως αυτό προέρχεται από τους μύθους, που, φυσικά, διαδραματίζονται σε μια εποχή χωρίς τεχνολογία, με άλογα, σπαθιά, δράκους, και ιστιοφόρα. Η Ελληνική Μυθολογία, για παράδειγμα, οι Μύθοι του Βασιλιά Αρθρούρου, ο Σεβάχ ο Θαλασσινός... Επειδή οι απαρχές της φανταστικής λογοτεχνίας είναι εκεί, μας έχει γεννηθεί η εντύπωση ότι μαγεία και τεχνολογία δεν μπορούν να συνυπάρξουν παρά μόνο ως ένα είδος παραφυσικού ιστορήματος.
Το αμφισβητώ αυτό, και η αμφισβήτησή μου ξεκινά από τον αρχικό διαχωρισμό τεχνολογίας και μαγείας. Έτσι όπως παρουσιάζονται σε πολλές ιστορίες και φανταστικούς κόσμους, κινδυνεύει κανείς να νομίσει πως πρόκειται για δύο αντικρουόμενες δυνάμεις. Μπορείς να πεις ότι αυτή η νοοτροπία ξεκινά από τον διαχωρισμό που είχε συμβεί, στον δικό μας κόσμο, από την Εποχή του Διαφωτισμού και έπειτα, ανάμεσα στην επιστήμη (που είναι κάτι το ξεκάθαρα και συγκεκριμένο) και στη μαγεία (που είναι κάτι το ασαφές και παραπλανητικό). Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η επιστήμη είναι κάτι περισσότερο από μια μερική, βεβιασμένη εκλογίκευση του σύμπαντος, σε μεγάλο μέρος λανθασμένη· αλλά ούτε και καθαρή μαγεία πιστεύω ότι υπάρχει ή, εναλλακτικά, τα
πάντα είναι μαγεία.
Σε πολλές ιστορίες της φανταστικής λογοτεχνίας, όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η μαγεία δεν παρουσιάζεται ως μια απόπειρα εξήγησης του κόσμου· είναι άλλη μια φυσική δύναμη, σαν τον ηλεκτρισμό περίπου. Κανονικά δεν θα έπρεπε να έρχεται σε αντίθεση με οποιαδήποτε τεχνολογική εξέλιξη· αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να την
επαυξάνει. (Φανταστείτε, πχ, αυτοκίνητα που θα μπορούσαν, με τη χρήση μαγείας, να υψώνονται πάνω από το έδαφος εκτός απτο να κυλάνε πάνω σε τροχούς, ή κάποιο στοιχειακό να οδηγεί το αυτοκίνητό σου, ως αυτόματος πιλότος, όσο εσύ για λίγο ξεκουράζεσαι.) Δεν συμβαίνει, όμως, αυτό. Συνήθως. Η τεχνολογία παρουσιάζεται κι αυτή ως μια άλλη δύναμη (αν και συγκεχυμένης φύσης) η οποία έρχεται σε σύγκρουση με τη μαγεία, και οι δυο τους δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Νομίζω πως αυτό είναι, σε μεγάλο βαθμό, παράλογο. Ας αγνοήσουμε, για λίγο, το τι είδους «δυνάμεις» μπορούν να θεωρηθούν η μαγεία και η τεχνολογία, γιατί, στην πραγματικότητα, δεν είναι δυνάμεις. Ας δούμε τι
κάνουν. Δίνουν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα βάσει της εκμετάλλευσης κάποιων νόμων που ισχύουν στον κόσμο. Όταν ένας μάγος λέει μερικά λόγια και ανάβει ένας δαυλός, προφανώς έχει εκμεταλλευτεί κάποιους νόμους που ισχύουν στον εκάστοτε φανταστικό κόσμο για να πετύχει το αποτέλεσμα που θέλει. Όταν κάποιος ταξιδευτής τρίβει μεταξύ τους δυο πέτρες για να πετάξουν σπίθα και να βάλει φωτιά σένα ξύλο, εκμεταλλεύεται κάποιους νόμους που ισχύουν στον εκάστοτε φανταστικό κόσμο για να πετύχει το αποτέλεσμα που θέλει. Είναι το ίδιο πράγμα, ουσιαστικά· απλώς οι δύο προαναφερόμενοι χαρακτήρες χρησιμοποιούν διαφορετικούς δρόμους για να φτάσουν στο αποτέλεσμα που θέλουν. Οι νόμοι, και στις δύο περιπτώσεις, υποτίθεται πως είναι αληθινοί στον φανταστικό κόσμο. Ισχύουν όπως ισχύει και ο Νόμος της Βαρύτητας ασχέτως ότι κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς είναι η βαρύτητα απλά ισχύει!
Σέναν πλαστό κόσμο μπορούν να υπάρχουν διαφόρων ειδών φυσικοί νόμοι που οι κάτοικοί του μπορούν να τους εκμεταλλεύονται όπως νομίζουν, ή στον βαθμό που τους καταλαβαίνουν ή που
είναι δυνατόν να τους καταλάβουν. Αν υπάρχουν κάποιοι νόμοι για να παγιδεύεις πνεύματα μέσα σε βάζα, γιατί να είναι διαφορετικοί από τους νόμους που υπάρχουν για να κατασκευάσεις ένα αυτοκίνητο; Ακόμα κι αν υποθέσεις ότι μόνο ορισμένα άτομα («μάγοι», αν θέλεις) έχουν το χάρισμα να μπορούν να εκμεταλλεύονται ορισμένους νόμους, αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Το γιατί κάποιο άτομο γεννιέται μένα συγκεκριμένο χάρισμα είναι σαν να ρωτάς γιατί ένα ζώο έτυχε να γεννηθεί με μια ιδιότητα λίγο διαφορετική από άλλα του είδους του, ή λίγο πιο επαυξημένη.
Από τη στιγμή που δέχεσαι ότι σε έναν κόσμο μπορεί κάτι να συμβεί (ή κάτι
δεν μπορεί να συμβεί), μιλάς πλέον για φυσικούς νόμους όσο περίεργοι κι αν φαίνονται. Το αν οι κάτοικοι αυτού του κόσμου αποκαλούν κάτι «μαγεία», αυτό είναι άλλη υπόθεση. Σε τελική ανάλυση, ο ηλεκτρονικός υπολογισμός για εμένα (και για άλλους πιστεύω) «μαγεία» είναι. Δεν καταλαβαίνω πώς λειτουργεί. Ναι, μπορεί να ξέρω να γράφω κώδικα για το Διαδίκτυο· κάποτε ήξερα και λίγη Visual Basic την οποία πλέον έχω ξεχάσει· ξέρω πώς να ανοίξω έναν υπολογιστή, να τον διαλύσω, και να τον ξαναστήσω (ποτέ δεν λέω σε τεχνικό να έρθει να μου φτιάξει τον υπολογιστή μου). Αλλά, όταν κοιτάζω αυτά τα πλακέ κομματάκια με τα μικρά, μικρά κυκλώματα και προσπαθώ να φανταστώ πώς είναι δυνατόν να έχουν ως αποτέλεσμα αυτά που εγώ βλέπω τελικά στην οθόνη μου, μένω τελείως μαλάκας. Δεν μπορώ να το καταλάβω πώς συμβαίνει. Είναι μαγεία! Μου φαίνεται πιο παράξενο απτο αν κάποιος αυτή τη στιγμή έκανε φωτιά να παρουσιαστεί ανάμεσα από τα δάχτυλά του. Αλλά είναι κάτι που το χρησιμοποιώ στην καθημερινότητά μου, οπότε το έχω συνηθίσει και είναι πια μέρος της ζωής μου.
Δε νομίζω πως κάτι διαφορετικό θα ίσχυε για τους κατοίκους ενός πλαστού σύμπαντος. Τα πιο συνηθισμένα πράγματα θα τα έλεγαν «τεχνολογία», τα πιο περίεργα θα τα έλεγαν «μαγεία». Αυτός, όμως, δεν θα ήταν ένας αληθινός διαχωρισμός. Η τεχνολογία και η μαγεία δεν θα ήταν διαφορετικές φυσικές δυνάμεις. Κάποια τελείως ακατανόητα, ανεξήγητα πράγματα μπορεί να συμβαίνουν στον φανταστικό κόσμο. Δεκτό. Αλλά και στον δικό μας κόσμο συμβαίνουν τελείως ακατανόητα πράγματα και απλά λέμε ότι δεν τα έχουμε εξηγήσει ακόμα. Αν το πέταγμα μιας πεταλούδας στην καρδιά της Νέας Υόρκης μπορεί να φέρει έναν τυφώνα στο Πεκίνο (όπως λένε), τότε σίγουρα υπάρχει κάποιος νόμος κρυμμένος εκεί πίσω, ασχέτως αν ο άνθρωπος έχει καταφέρει ακόμα να τον ανακαλύψει, ή αν το μυαλό του μπορεί καν να τον ανακαλύψει.
Η εμμονή, λοιπόν, της φανταστικής λογοτεχνίας να διαχωρίζει τη μαγεία από την τεχνολογία με τόσο έντονο τρόπο μού μοιάζει λιγάκι οπισθοδρομική, πολλές φορές. Αυτό δεν πάει να πει ότι δεν μου αρέσουν κάποιες τέτοιες ιστορίες (όπως είπα, πχ, το
Jack of Shadows είναι ένα από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα)· μιλάω για τη γενικότερη αντίληψη που μου φαίνεται πως επικρατεί. Η ύπαρξη επιπλέον δυνάμεων σέναν πλαστό κόσμο δεν νομίζω ότι απαραιτήτως θα δημιουργούσε έναν τέτοιο διαχωρισμό. Θα μπορούσε και να τον δημιουργεί ώς ένα σημείο (πχ, μπορεί να μην υπάρχει πετρέλαιο ή να μη λειτουργεί ο ατμός με τον ίδιο τρόπο, ή να μη λειτουργεί καθόλου), αλλά όχι πάντα. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον θεωρώ πως θα είχε η
ανάμιξη όλων αυτών των δυνάμεων ώστε να βγει ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Και αυτό είναι κάτι που, προφανώς, έχω προσπαθήσει να κάνω στο
Θρυμματισμένο Σύμπαν, γιατί με γοητεύει ως ιδέα.
Σε μεγάλο μέρος της φανταστικής λογοτεχνίας, εκείνο που βλέπεις κυρίως είναι να φοβάται να ξεφύγει από τα συμβατικά στερεότυπα μιας αρχαϊκής εποχής. Φανταστική λογοτεχνία είναι, συνήθως, αρχαία εποχή συν μαγεία (περίπου, αλλά όχι πάντα, σαν αυτή των κλασικών μύθων). Χρησιμοποιούν κάστρα, άλογα, σπαθιά, και κάρα, και πού και πού έρχεται κανένας μάγος και κάνει κανένα ξόρκι, ή παρουσιάζεται κανένα μαγικό πλάσμα, όπως δράκος. (Που αν είναι δυνατόν να ορίσεις κάποιο πλάσμα ως «μαγικό» από τη στιγμή που υποτίθεται πως υφίσταται κανονικά μέσα σέναν κόσμο.) Και λέω ότι αυτό συμβαίνει πολλές φορές, όχι
όλες τις φορές. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου οι δυνάμεις αναμιγνύονται, όπως, πχ, στο
Sky Pirates, του William King, όπου η μαγεία χρησιμοποιείται ως εναλλακτική της τεχνολογίας σε αρκετά πράγματα.
Γενικά, πιστεύω πως ο διαχωρισμός τεχνολογίας και μαγείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ακόμα ένα διαδεδομένο μοτίβο, που, για διάφορους λόγους, έχει επικρατήσει χωρίς να έχει κάποια σταθερή λογική βάση. Εξαιτίας αυτού έχει κατακλύσει την αγορά (δείτε, πχ, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια) και από εκεί εμπνέονται, αναπόφευκτα, πολλοί δημιουργοί, με αποτέλεσμα να υπάρχει λίγη εξέλιξη προς άλλες πιο ενδιαφέρουσες, για εμένα κατευθύνσεις. Μέσα σαυτά, ίσως να φταίει και το γεγονός ότι φοβούνται πως κάτι τελείως καινούργιο μπορεί να μην πουλήσει γιατί δεν θα έχει ακόμα σταθερό κοινό όπως τα προηγούμενα μοτίβα.