Νέα
12/1/2013
Τα Βιβλία που Διάβασα Μέσα στο 2012
Μια σύντομη ανασκόπηση
Αυτά είναι τα βιβλία που διάβασα μέσα στη χρονιά που μας πέρασε, με κάποια λίγα σχόλια για το καθένα.
Dead Wolf in a Hat
του Graham Edwards
Ένα διήγημα που συνδυάζει τη φανταστική λογοτεχνία με το νουάρ. Ευφάνταστα σκηνικά και παράξενες οντότητες. Ελαφριά διάθεση, χωρίς να γίνεται αστεία. Απολαυστικότατο.
The Ladies of Madrigyn
της Barbara Hambly
Αυτό το βιβλίο είναι καθαρά φεμινιστικού περιεχομένου, και δεν το κρύβει· αλλά δεν είναι σαν κάποια που σου τρίβουν συνεχώς καταπρόσωπο τη φεμινιστική τους ιδεολογία. Απλώς περιλαμβάνει πολλές δυνατές γυναίκες. Ο κεντρικός ήρωας, μάλιστα, είναι άντρας. Πρόκειται για μια άψογη ιστορία ηρωικής φαντασίας που βασίζεται σε μια συνηθισμένη πλοκή (δυνατός και ικανός πολεμιστής εναντίον διαβολικού μάγου που καταδυναστεύει μια περιοχή) αλλά της δίνει μια καινούργια πνοή ζωής. Και το γράψιμο είναι, επίσης, καλό και λογοτεχνικό. Το βιβλίο αυτό έχει και δύο συνέχειες τις οποίες έχω στα υπόψη να διαβάσω, κι ο μόνος λόγος που δεν τις έχω διαβάσει ακόμα είναι επειδή έτυχε άλλα βιβλία να βρίσκονται στο δρόμο μου.
Ταξίδι στη Σελήνη
του Συρανό ντε Μπερζεράκ
Κλασικό και φοβερά ευφάνταστο (και σκεφτείτε, μόνο, την εποχή που γράφτηκε!). Περισσότερο φιλοσοφικό παρά λογοτεχνικό, αλλά αυτό δεν το μειώνει καθόλου ως μυθιστόρημα.
Blood of the Mantis
του Adrian Tchaikovsky
Το τρίτο βιβλίο του Shadows of the Apt, όπου συνεχίζονται οι συγκρούσεις ανάμεσα στους εντομώνυμους λαούς του κύριου Tchaikovsky. Έχω κάνει μια βιβλιοκριτική για τα πρώτα τρία βιβλία του Shadows of the Apt.
Armageddon 2419 A.D.
του Philip Francis Nowlan
Κλασικό μυθιστόρημα στο οποίο έχει βασιστεί το επίσης κλασικό Buck Rogers. Έχει κάποιες καλές ιδέες αλλά και πολλά τρωτά σημεία. Για παράδειγμα, η πλοκή είναι απότομη και κοφτή, όπως σε αρκετά βιβλία εκείνης της εποχής, και πολύ συχνά ο συγγραφέας αραδιάζει τόσους πολλούς τεχνικούς όρους για το πώς λειτουργεί τι (και αμφίβολο είναι αν όλα αυτά ευσταθούν, φυσικά, από επιστημονικής άποψης) που αρχίζεις να χασμουριέσαι και, στο τέλος, αντί να καταλαβαίνεις περισσότερα γι’αυτό που περιγράφει, καταλαβαίνεις λιγότερα.
The Time of the Hawklords
των Michael Moorcock και Michael Butterworth
Ένα τελείως καλτ βιβλίο όπου πρωταγωνιστές είναι τα μέλη του γνωστού ροκ συγκροτήματος Hawkwind. Η πλοκή είναι οριακά αστεία, και το γράψιμο οριακά δευτεροκλασάτο. Ωστόσο μου άρεσε όπως μου αρέσουν κι εκείνες οι παλιές B movies: μου άρεσε ακριβώς γι’αυτό που είναι. (Έχω ακούσει φήμες πως ο Moorcock έχει αποποιηθεί αυτό το βιβλίο, και κανείς πια δεν τολμά να αναφέρει τον τίτλο μπροστά του.)
Ati
του Scott B. Robinson
Μια νουβέλα μαγικού ρεαλισμού, αρκετά καλή.
Soldiers Live
του Glen Cook
Το τέλος της σειράς Black Company. Τι να πω; Έπος, πολύ απλά. Αν έχεις φτάσει ώς εδώ, ακολουθώντας τον Croaker και τους συντρόφους του, δεν θέλεις να χάσεις αυτό το βιβλίο.
Neuromancer
του William Gibson
Το γνωστό κλασικό μυθιστόρημα cyberpunk που λέγεται πως ξεκίνησε το εν λόγω είδος. Μέχρι στιγμής δεν το είχα διαβάσει. Πρόκειται για κάτι γραμμένο με έντονα ψυχεδελικό ύφος, μπερδεμένη πλοκή, και πρωτότυπες (για την εποχή τους, τουλάχιστον) ιδέες. Είχα δύο βασικά προβλήματα με το βιβλίο, όμως: Το ένα αφορά το γεγονός ότι η πλοκή παραείναι μπλεγμένη σε σημεία, και οι περιγραφές (εσκεμμένα, ίσως) ελλιπείς, με αποτέλεσμα να αναρωτιέσαι τι έγινε τώρα. Το άλλο είναι ότι ο συγγραφέας αναφέρει τεχνικούς όρους δικής του επινόησης χωρίς να έχει περιγράψει ακριβώς για τι πρόκειται. Ή μπορεί να το έχει περιγράψει φευγαλέα σε κάποια στιγμή και μετά να το παρουσιάζει ξανά μόνο ως όνομα, με αποτέλεσμα πάλι να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό. Γενικώς, εκείνο που δεν μου άρεσε στο βιβλίο ήταν η ασάφεια που είχε ώρες-ώρες. Κατά τα άλλα, είναι τρομερό.
Sky Pirates
του William King
Μια φανταστική, γεμάτη μαγεία περιπέτεια που δεν σταματά καθόλου να κινείται και σου κόβει την ανάσα. Το ξέρω, ακούγεται σαν διαφημιστικό σλόγκαν· αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο αυτό ακριβώς είναι. Δεν είναι κάτι περισσότερο, αλλά ούτε και κάτι λιγότερο. Αν ο Edgar Rice Burroughs έγραφε σήμερα, ίσως κάπως έτσι να ήταν οι ιστορίες του.
The Sign of the Spider
του Bertram Mitford
Αυτό το βιβλίο έχει ελάχιστα φανταστικά στοιχεία· για την ακρίβεια, μόνο ένα τέρας προς το τέλος. Εξαιρετικό μυθιστόρημα, όμορφα γραμμένο, με πλοκή γεμάτη ανατροπές και ρεαλιστικούς χαρακτήρες.
Salute the Dark
του Adrian Tchaikovsky
Το τέταρτο βιβλίο του Shadows of the Apt, που, απ’ό,τι καταλαβαίνω, ολοκληρώνει τον πρώτο κύκλο αυτής της σειράς. Έμεινα αρκετά ικανοποιημένος, αν και κάποια πράγματα μού φάνηκαν να κλείνουν λιγάκι βιαστικά προκειμένου να δοθεί μια ολοκλήρωση.
The Sunset Warrior
του Eric Lustbader
Μια περιπέτεια γεμάτη μυστήριο και σκοτεινές ραδιουργίες. Διαβάζεται ευχάριστα αλλά δεν με ενθουσίασε κιόλας. Το τέλος ίσως ήταν λιγάκι στερεοτυπικό.
Nova Swing
του M. John Harrison
Ένα μυθιστόρημα που κινείται στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, του σουρεαλισμού, και του μαγικού ρεαλισμού. Ούτε κι εδώ μού άρεσε τόσο το τέλος. Καλύτερη ήταν η αρχή· πολύ καλύτερη. Μετά τη μέση, το βιβλίο έχασε για εμένα το ενδιαφέρον του. Αυτό δεν σημαίνει ότι γενικά, ως σύνολο, δεν μου άρεσε. Το αντίθετο, μάλιστα.
Η Μάσκα
του Thomas de Quincey
Η Μάσκα θυμίζει Ζορό και παρόμοιους εκδικητές. Είναι μυθιστόρημα μιας άλλης εποχής, πράγμα που φαίνεται ακόμα κι από τον τρόπο γραφής. Ειδικά ώς τη μέση, ο συγγραφέας συνεχώς περιγράφει τι συμβαίνει μαζικά σε μια ολόκληρη περιοχή, ενώ σε ελάχιστες περιπτώσεις εστιάζεται σε ένα, δυο χαρακτήρες – κάτι που σήμερα ξενίζει τελείως. Μετά, αυτό αλλάζει, και το μυθιστόρημα παίρνει τη μορφή πιο συνηθισμένου δράματος με συγκεκριμένα πρόσωπα.
Butcher Bird
του Richard Kadrey
Ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε, νομίζω, να ήταν και κόμιξ. Τουλάχιστον, η δομή του πιο πολύ κόμιξ μού έφερνε στο μυαλό. Δεν το αναφέρω ως αρνητικό στοιχείο· κινείται πολύ άνετα και διαβάζεται γρήγορα και εύκολα. Ωστόσο, κάπου-κάπου θα ήθελα να έχει λιγότερα φαντασμαγορικά σκηνικά και περισσότερη πλοκή.
The Master and Margarita
του Mikhail Bulgakov
Ψυχεδελικό, σουρεαλιστικό, τελείως περίεργο. Ο Robert Anton Wilson ίσως να ζήλευε τον κύριο Bulgakov. Είναι από τα πιο παράξενα, εξωφρενικά βιβλία που μπορείς να διαβάσεις.
Vermilion Sands
του J.G. Ballard
Μια συλλογή από διηγήματα που διαδραματίζονται στο Vermilion Sands, ένα φανταστικό αέναο θέρετρο. Όλες οι ιστορίες κινούνται στα όρια του σουρεαλισμού, του μαγικού ρεαλισμού, και της φανταστικής λογοτεχνίας· όλες βασίζονται σε μια πολύ ευφάνταστη κεντρική ιδέα. Δεν είναι εύκολο να βαρεθείς διαβάζοντας το Vermilion Sands. Το μόνο για το οποίο θα μπορούσα να παραπονεθώ είναι πως όλες οι ιστορίες έχουν δομή που μοιάζει, σαν ο συγγραφέας εσκεμμένα να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο αφηγηματικό πρότυπο, παρότι η καθεμία βασίζεται σε μια καινούργια ιδέα. Επίσης, το γεγονός πως πάντα μια γυναίκα είναι η κακιά της υπόθεσης (είτε ηθελημένα είτε λόγω κάποιας ψυχικής διαστροφής) νομίζω ότι βάζει αυτά τα διηγήματα στον κίνδυνο να φανούν μισογύνικα. Αλλά δεν πιστεύω πως τέτοια ήταν η πρόθεση του Ballard, και δεν είναι, άλλωστε, αυτό το κεντρικό θέμα των διηγημάτων. Ούτε πρόκειται για κάτι που μειώνει στο ελάχιστο τις φοβερές ιδέες και τον ψυχεδελικό τρόπο γραφής.
Ένας Χαμένος Κόσμος
του Μ. Καραγάτση
Μια έκπληξη από έναν παλιό Έλληνα λογοτέχνη. Λιγάκι στερεοτυπικό και συνηθισμένο, βέβαια. Κάποιοι τύποι βρίσκουν την Ατλαντίδα η οποία, τελικά, δεν είναι κατεστραμμένη αλλά υπάρχει μέχρι σήμερα και έχει αναπτύξει έναν ιδιόμορφο πολιτισμό και τα λοιπά και τα λοιπά. Επίσης, η ιστορία τελειώνει πολύ βιαστικά. Λίγη περισσότερη πλοκή θα έκανε θαύματα, νομίζω. Το γράψιμο, ωστόσο, είναι καλό, και γενικά δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε. Στην αρχή, το διήγημα μπορεί να θεωρηθεί λιγάκι στρατόκαυλο, αλλά, λόγω εποχής, μπορούμε ίσως να το συγχωρέσουμε αυτό στον συγγραφέα.
The Warlord of the Air, The Land Leviathan, The Steel Tsar
του Michael Moorcock
Από τα καλύτερα του Moorcock, νομίζω. Ένας ήρωας που ταξιδεύει σε εναλλακτικές πραγματικότητες της Γης, όπου κάθε φορά η πολιτική κατάσταση είναι και λίγο διαφορετική. Αυτά τα βιβλία είναι ωραία και ως περιπέτειες, αλλά και λόγω των φιλοσοφικοπολιτικών τους προεκτάσεων.
People of the Dark
του Robert E. Howard
Ένα διήγημα από τον δημιουργό του Conan. Κεντρικό του θέμα είναι η μετεμψύχωση. Από τα καλύτερα του Howard που έχω διαβάσει.
The Scarad Path
του Adrian Tchaikovsky
Το πέμπτο βιβλίο του Shadows of the Apt, και είναι φανερό πως από εδώ αρχίζει ένας καινούργιος κύκλος περιπετειών. Σε κάποια σημεία μού φάνηκε λιγάκι κουραστικό ίσως – αλλά λιγάκι μόνο. Η γραφή του Tchaikovsky έχει γίνει καλύτερη σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία. Κεντρικό θέμα είναι, εκτός των άλλων, η διαφορά των Apt σε σχέση με τους Inapt – κάτι που, όπως έχω γράψει και στη βιβλιοκριτική μου γι’αυτή τη σειρά, δεν με πείθει και τόσο από κάποιες απόψεις.
Ποικίλη Ιστορία
του Δημήτρη Καλοκύρη
Αυτό δεν είναι μυθιστόρημα· είναι, περισσότερο, μια συλλογή από κομμάτια που θα μπορούσες να τα πεις και flash fiction αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό. Ορισμένα, δε, μοιάζουν με λήμματα από κάποιο μυστηριώδες λεξικό ή εγκυκλοπαίδεια. Για να είμαι ειλικρινής, δεν το διάβασα από την αρχή ώς το τέλος. Διάβαζα ένα κομμάτι από εδώ, ένα κομμάτι από εκεί, όπως μου ερχόταν. Δεν ξέρω καν αν έχω διαβάσει όλα τα κομμάτια. Νομίζω ότι είναι ένα ευχάριστο σουρεαλιστικό διάλειμμα ανάμεσα στα άλλα «κανονικά» βιβλία που διαβάζεις. Και όταν μιλάω για διάλειμμα, δεν αναφέρομαι σε κάτι που είναι ρηχό. Τουναντίον, μάλλον.
Through the Gates of the Silver Key
του H.P. Lovecraft
Ένα από τα κλασικά διηγήματα του Lovecraft το οποίο περιλαμβάνει πολλές ιδέες από μυστικισμό και έχει καταπληκτικό τέλος – αν και όχι ασυνήθιστο για ιστορία του Lovecraft.
A Princess of the Linear Jungle
του Paul Di Filippo
Ευφάνταστο σκηνικό και αρκετά αληθοφανείς χαρακτήρες. Αλλά μέχρι τη μέση αναρωτιόμουν τι ακριβώς διαβάζω. Από τη μέση και μετά αρχίζει να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον, και συνεχίζει έτσι, καταλήγοντας σε κάτι πράγματα που νομίζεις ότι βγήκαν από πίνακα του Ιερώνυμου Μπος.
The King in Yellow
του Robert W. Chambers
Ένα βιβλίο με διηγήματα τρόμου. Κλασικό, υποτίθεται. Και καταλαβαίνω γιατί θεωρείται κλασικό. Ειδικά όσον αφορά τα πρώτα διηγήματα. Για τα υπόλοιπα, δεν ξέρω· αναρωτιέμαι ακόμα τι σχέση είχαν με τα πρώτα. Σε τελική ανάλυση, κανένα δεν μου άρεσε και πολύ, εκτός ίσως από το The Repairer of Reputations.
So Dark the Night
του Cliff Burns
Το παράτησα γύρω στις 100 σελίδες. Αν ο συγγραφέας ήθελε να γίνει αστείος, κατά τη γνώμη μου δεν το πετυχαίνει. Αν ήθελε να είναι σοβαρός, ούτε κι αυτό το πετυχαίνει. Σίγουρα, όχι κάτι για τα δικά μου γούστα.
The Book of the Damned
του Charles Fort
Αυτό, φυσικά, δεν είναι μυθιστόρημα. Είναι ένας πελώριος τόμος που περιλαμβάνει τα τέσσερα γνωστότερα έργα του Charles Fort: The Book of the Damned, New Lands, Lo!, και Wild Talents. Δεν τα έχω διαβάσει όλα ακόμα. Έχω διαβάσει το πρώτο. Εξάλλου, δεν έχει νόημα να τα διαβάσεις γρήγορα. Το Book of the Damned είναι ένας ολόκληρος κατάλογος από παράξενα γεγονότα στον πλανήτη μας, καθώς και για τα συμπεράσματα και τις υποθέσεις του συγγραφέα πάνω σ’αυτά. Και ο κατάλογος δεν είναι αυθαίρετος: ο Fort αναφέρει πάντα τις πηγές. Πρόκειται, βέβαια, για περιοδικά και εφημερίδες, συνήθως, του 1800 ή του 1900· αλλά αν κάποιος θέλει μπορεί να ψάξει να τα βρει. Αξιοθαύμαστη είναι αυτή η συλλογή, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως εκείνη την εποχή δεν ήταν όπως τώρα που μπορείς να μπεις στο διαδίκτυο και να βρεις το οτιδήποτε. Ακόμα και οι πιο ορθολογιστές νομίζω πως οφείλουν να ξανασκεφτούν κάποια πράγματα αφότου διαβάσουν τον Fort. Ο κόσμος μας είναι, αναμφίβολα, πολύ πιο παράξενος απ’ό,τι φαίνεται.
Ambient
του Jack Womack
Μια ιστορία μεταποκαλυπτικού cyberpunk, με διεφθαρμένους μεγιστάνες, παράξενες συμμορίες, μεταλλαγμένους, και άγριους δολοφόνους. Νομίζω πολύ καλή για το είδος της.
Araminta Station
του Jack Vance
Έγραψα ολόκληρη βιβλιοκριτική γι’αυτό το βιβλίο. Συνοπτικά, μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε.
Little, Big
του John Crowley
Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα βασισμένο στη μυστικιστική παράδοση, στη μαγεία, στα ξωτικά, και σε όλα εκείνα τα πράγματα που βρίσκονται στα όρια της αντίληψης. Ένα βιβλίο που καταφέρνει να είναι τρομερό από το ύφος της γραφής και μόνο.
