8/1/2015
Τα Βιβλία που Διάβασα Μέσα στο 2014
Μια σύντομη ανασκόπηση
Αν η μνήμη μου δεν με απατά, αυτά είναι τα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα μέσα στο 2014.
Empty Space
του M. John Harrison
Αυτό είναι το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας που ξεκίνησε με το Light και συνεχίστηκε με το Nova Swing. Είναι κβαντική επιστημονική φαντασία. Και νομίζω ότι μου άρεσε περισσότερο από τα δύο προηγούμενα. Το θεωρώ το καλύτερο της τριλογίας η οποία είναι τριλογία με την πολύ γενική έννοια, θεματολογικά και μόνο: σχεδόν σαν ξεχωριστές ιστορίες, ουσιαστικά. Κάποια σημεία μέσα στην αφήγηση ίσως να προκαλούν σύγχυση, αλλά ίσως αυτός να είναι και ο σκοπός· υποτίθεται πως το σύμπαν είναι πολύπλοκο, κβαντικό, πέρα από κάθε λογική κατανόηση, και τα λοιπά. Το τέλος, ως συνήθως με τις περισσότερες ιστορίες του Harrison, δεν με άφησε και τόσο ικανοποιημένο, αλλά αυτή τη φορά με άφησε πιο ικανοποιημένο από άλλες.
A Land of Mirrors
του Alfred Coppel
Αυτό είναι κάτι ανάμεσα σε πολιτικό θρίλερ και κατασκοπευτικό μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται την περίοδο του Ψυχρού Πόλεμου δηλαδή, Ρώσοι κατάσκοποι εναντίον Αμερικάνων κατασκόπων κι αυτή είναι και η βασική του θεματολογία. Η πλοκή είναι καλά δομημένη, με χαρακτήρες ολοζώντανους οι οποίοι έχουν έντονες προσωπικότητες. Η ιστορία σε κάποια στιγμή γυρίζει στο παρελθόν, προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει στο μέλλον πράγμα που γίνεται με τρόπο αποτελεσματικό. Γενικά, ως μυθιστόρημα, το θεωρώ καλό. Αλλά δεν συμφωνώ και τόσο με τη νοοτροπία που παρουσιάζονται κάποιες καταστάσεις. Οι πράκτορες της CIA παραείναι καλοί για τα γούστα μου (αλλά και για την κοινή λογική, ίσως), αν και όχι άγιοι (ευτυχώς)· οι πράκτορες της KGB και οι σύμμαχοί τους παραείναι κακοί· και οι αναρχικοί urban gorillas είναι (σώνει και καλά, όπως φαίνεται σαυτό το βιβλίο) ψυχοπαθείς. Πρόκειται για μια καθαρά αμερικανοκεντρική λογική, που δεν κοιτάζει σφαιρικά την κατάσταση. Αλλά, ως ιστορία, το βιβλίο εξακολουθεί να μου αρέσει και κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που προτιμώ τα βιβλία που διαδραματίζονται σε φανταστικούς κόσμους παρά τα βιβλία που διαδραματίζονται στον «πραγματικό» κόσμο. Ο δεύτερος είναι πάντα υποκειμενικός.
Fenrir
του M. D. Lachlan
Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας (μια τριλογία με τη γενικότερη έννοια θεματολογική) που ξεκινά με το Wolfsangel. Είναι άψογο, και από άποψη ύφος, καθώς σε μια εποχή που όλα τα εκβιομηχανισμένα μυθιστορήματα φαντασίας είναι γραμμένα στην ασφυκτική κλειστή οπτική γωνία τρίτου προσώπου, ο συγγραφέας εδώ ακολουθεί μια πιο ευέλικτη λογική στην οπτική γωνία, αλλά και η ίδια η ιστορία, οι χαρακτήρες, και η θεματολογία είναι αριστοτεχνικά φτιαγμένα. Η μαγεία είναι εξώκοσμη αλλά συγχρόνως βασισμένη στον αληθινό μυστικισμό, και τα γεγονότα ρέουν με τρόπο φυσικό σαν να πρόκειται για πραγματικότητα και όχι ακόμα μια στημένη ιστορία. Ανυπομονώ να διαβάσω το τρίτο βιβλίο της τριλογίας, Lord of Slaughter, και απορώ τι κάνω και δεν το έχω διαβάσει ακόμα.
The Texts of Festival
του Mick Farren
Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του θρυλικού, καλτ ροκά και συγγραφέα Mick Farren, και κυρίως το διάβασα από περιέργεια, γιατί όλοι ξέρουμε ότι στο πρώτο του βιβλίο δεν γράφει κανείς ό,τι καλύτερο μπορεί να γράψει. Και πράγματι δεν είναι τόσο τρομερό, αλλά είναι αρκετά καλό γιαυτό που είναι. Σε μεταφέρει σε μια παράξενη, άγρια εποχή με πολιτικές και εδαφικές αντιπαλότητες, όπου μόνος νόμος φαίνεται να είναι ο νόμος του ισχυροτέρου. Αρκετές συγκρούσεις και περιπέτειες βρίσκονται μέσα σαυτές τις σελίδες. Οι χαρακτήρες δεν είναι, όμως, κάτι περισσότερο από μέτρια φτιαγμένοι. Προσπαθούν να ξεφύγουν απτο να είναι μονοδιάστατοι, αλλά, αν το καταφέρνουν, το καταφέρνουν με πολύ δυσκολία.
The Vorrh
του B. Catling
Έχω γράψει ολόκληρη βιβλιοκριτική γιαυτό, οπότε δεν θα πω τίποτε άλλο εδώ.
Sabre-Tooth
του Peter O'Donnell
Μια περιπέτεια τύπου Τζέιμς Μποντ, αλλά με θηλυκό Τζέιμς Μποντ. Κλασικό, ίσως. Εκείνο που μου αρέσει στις περιπέτειες του Peter O'Donnell είναι ότι ακολουθεί μια φυσική ροή της ιστορίας. Γυρίζει την υπόθεση από δω, γυρίζει την υπόθεση από κει, βάζει τους χαρακτήρες του να σκέφτονται με διάφορους αντισυμβατικούς τρόπους, και στο τέλος λύνει την ιστορία μαζί τους. Πολλές φορές, δε, τα πράγματα ανατρέπονται παρότι τα σχέδια μοιάζουν άψογα αν και τρελά. Σκαλίζει πολλά θέματα, από ψυχολογικά μέχρι τεχνικά. Καθόλου πολιτικώς ορθό. Εκείνο που δεν μου αρέσει είναι η αυταρέσκεια στην αρχή των ιστοριών του Peter O'Donnell σχετικά με τους χαρακτήρες του. Πρέπει πρώτα, πάντα, να μας δείξει πόσοι γαμάτοι είναι έτσι για να ξέρουμε, βρε αδελφέ, προτού ξεκινήσει η άγρια περιπέτεια.
Lanark
του Alasdair Gray
Αυτό το βιβλίο το διάβασα κυρίως επειδή είχα ακούσει ότι ήταν καλό. Τελικά, για μένα τουλάχιστον, δεν ήταν. Αν και δεν το παράτησα στη μέση, πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να το κάνω. Δεν ξέρω τι με κράτησε. Ίσως το γεγονός ότι έχει κάποιες καλές στιγμές, ίσως ότι λέει κάποια έξυπνα φιλοσοφικά πράγματα, ίσως το ότι είμαι απλά μαζοχιστής. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος παρουσιάζεται ο κεντρικός χαρακτήρας σέναν τελείως φανταστικό, τελείως σουρεαλιστικό κόσμο. Δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς συμβαίνει, αν και σταδιακά γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο. Αυτό ήταν το καλό. Το κακό ήταν ότι η ίδια η γραφή δεν με τραβούσε και τόσο. Δεν είναι άσχημη, αλλά δεν έχει και τίποτα το ιδιαίτερο. Και το ίδιο ισχύει για τους χαρακτήρες. Ωστόσο, το πρώτο μέρος του βιβλίου είναι ίσως το καλύτερο. Στο δεύτερο μέρος, βρισκόμαστε στον δικό μας κόσμο, στην Αγγλία (δεν λέω πώς και γιατί, διότι θα ήταν spoiler), και διαβάζουμε για τη ζωή ενός παρεξηγημένου καλλιτέχνη που δεν μπορεί να ταιριάξει με την κοινωνία. Το δεύτερο μέρος είναι και το μεγαλύτερο, και εδώ παρουσιάζονται χίλιες-δύο συμβατικές κοινωνικές καταστάσεις οι οποίες πάντα έχουν την τάση να δείχνουν πόσο χάλια είναι η κοινωνία, πόσο σκατά είναι η αστικοποίηση, πόσο βαρετός και ανέμπνευστος είναι ο κόσμος μας όπως τον έχουμε κάνει. Καλά όλα αυτά. Αλλά τα ξέρω. Δεν με ενδιαφέρει να κάθομαι να διαβάζω εκατοντάδες σελίδες με πράγματα που ήδη ξέρω. Δεν είναι αυτό που ζητάω από τη λογοτεχνία. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι, γιαυτό που είναι, το δεύτερο μέρος του βιβλίου είναι καλό. Αλλά αυτό που είναι δεν είναι κάτι που εμένα προσωπικά μενδιαφέρει να διαβάσω εκτός αν θέλω να κόψω τις φλέβες μου. Δε σημαίνει ότι δεν έχει και πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, γιατί έχει· όμως, κατά τη γνώμη μου, χάνονται μέσα στα υπόλοιπα. Το επόμενο και τελευταίο μέρος του βιβλίου είναι το χειρότερο: Επιστρέφουμε πάλι στον μαγικό/σουρεαλιστικό κόσμο αλλά είναι φανερά αλλαγμένος, και τώρα μοιάζει περισσότερο με μια αλληγορία του δικού μας κόσμου με αρκετές υπερβολές και φανταστικά στοιχεία. Από φιλοσοφικής άποψης ή από κοινωνικοπολιτικής άποψης, κάποια πράγματα έχουν, ίσως, ενδιαφέρον· από λογοτεχνικής άποψης, κανένα ενδιαφέρον όμως. Και το βιβλίο φαίνεται να καταλήγει πως όλα αυτά είναι μια αλληγορία για το πόσο σκατίσια είναι η κοινωνία, καθώς και για το μονοπάτι της ζωής ενός καλλιτεχνικά σκεπτόμενου ανθρώπου. Τα μηνύματα, αναμενόμενα, δεν είναι αισιόδοξα. Και, αν και δεν διαφωνώ (τελείως) από φιλοσοφικής άποψης, δεν διαβάζω λογοτεχνία για να μάθω πράγματα που ξέρω αλλά για να με εξιτάρει με την αισθητική, την ιστορία, και τους χαρακτήρες. Σε τελική ανάλυση, γιατί να μη γράψεις ένα άρθρο ή ένα δοκίμιο αν θέλεις να κριτικάρεις την κοινωνία; Όταν τελείωσα αυτό το βιβλίο, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν Ουφ, τελείωσε πια...
The Ice Schooner
του Michael Moorcock
Μια περιπέτεια φαντασίας σέναν παγωμένο κόσμο όπου οι λιγοστοί κάτοικοι ταξιδεύουν μέσα σε πελώρια πλοία που τσουλάνε πάνω στους πάγους. Το βιβλίο δεν αργεί να μπει στη βασική του πλοκή, που είναι η αναζήτηση μιας θρυλικής χαμένης πόλης. Γενικά, μου άρεσε, αν και οι χαρακτήρες του είναι λιγάκι μονοδιάστατοι δηλαδή, είναι μέσα στην ιστορία για μία και μόνο σκοπιμότητα, και ποτέ δεν φαίνεται να αναπτύσσονται σε πραγματικές προσωπικότητες. Η μοναδική γυναίκα, δε, μέσα στο βιβλίο απλά υπάρχει υπό μορφή καλλωπιστικού φυτού: δεν κάνει ποτέ τίποτα το ενδιαφέρον, είναι άλλο ένα διακοσμητικό στοιχείο που υποβοηθά κάποια πράγματα στην πλοκή. Η όλη ιστορία, όμως, ως σύνολο, ξαναλέω ότι μου άρεσε. Έχει μια κλασική αίσθηση επάνω της. Το τέλος είναι κάπως απότομο και μονοκόμματο, δυστυχώς πράγμα που δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω σε βιβλίο του Moorcock. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν βιαζόταν να τελειώσει τα βιβλία του, ή αν υπήρχε πίεση όσον αφορά τον χώρο: που δεν είναι απίθανο αν σκεφτείς την περίοδο που γράφτηκαν και τις αγορές που προορίζονταν.
Helliconia Summer
του Brian Aldiss
Πριν από χρόνια δέκα και βάλε είχα διαβάσει το πρώτο μέρος της τριλογίας, το Helliconia Spring. Πρόκειται για θεματολογική τριλογία, όχι για μια μεγάλη ιστορία χωρισμένη σε τρία μέρη. Σε κάθε βιβλίο παρουσιάζεται μια περίοδος ενός κόσμου που περιστρέφεται γύρω από δύο πελώριους ήλιους: ενός κόσμου όπου ο χειμώνας, η άνοιξη, το καλοκαίρι κρατάνε χρόνια και χρόνια. Ο Brian Aldiss έχει κάνει κάμποση επιστημονική δουλειά πάνω στον φανταστικό κόσμο του, κι αυτό φαίνεται. Τον έχει βασίσει σε επιστημονικά δεδομένα, σε τροχιές ουράνιων σωμάτων, και τα λοιπά. Είναι αληθοφανής πολύ πιο αληθοφανής, για παράδειγμα, από τον Westeros (A Song of Ice and Fire) που κι εκεί οι χειμώνες κρατάνε χρόνια. Οι κλιματολογικές αλλαγές στη Helliconia έχουν διάφορες επιπτώσεις στην κοινωνία, στους λαούς που κατοικούν εκεί, και στα ζώα του πλανήτη. Ο συγγραφέας έχει σκεφτεί διαφόρων ειδών πλάσματα και πώς τρέφονται, πώς μετακινούνται, πώς αναπαράγονται... καθώς επίσης και διάφορες κουλτούρες, έθιμα, και ποικίλα ενδιαφέροντα στοιχεία γαργαλιστικά για τη φαντασία. Θα νόμιζε κανείς ότι αυτό το βιβλίο είναι απλά μια βαρετή παράθεση τέτοιων στοιχείων, χωρίς χαρακτήρες, χωρίς πραγματική πλοκή. Όχι όμως· οι χαρακτήρες είναι αληθινές προσωπικότητες, πολυδιάστατοι, ενδιαφέροντες, απρόβλεπτοι, και προβλέψιμοι. Είναι κανονικοί άνθρωποι. Η πλοκή ρέει με τρόπο φυσικό· τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο ύστερα από πράξεις ανθρώπων. Αν και το βιβλίο υποτίθεται ότι είναι επιστημονική φαντασία, μοιάζει ύποπτα με επική φαντασία, καθώς έχει βασίλεια, βασιλιάδες, διπλωματία, πολέμους, θρησκείες, και τεχνολογία που ταιριάζει σε παλιότερες εποχές. Υπάρχουν, βέβαια, και κάποια στοιχεία υπερτεχνολογίας αλλά μικρό ρόλο παίζουν στην κεντρική ιστορία. Είναι, ίσως, το καλύτερο βιβλίο που διάβασα μέσα στο 2014. Ο Brian Aldiss με μάγεψε ξανά. Γιατί είχα κάνει τόσο καιρό να διαβάσω το δεύτερο μέρος της τριλογίας του;
The Reef
του Mark Charan Newton
Για βιβλίο φαντασίας, αυτό είναι αρκετά πρωτότυπο καθώς ασχολείται με φυσιοδίφες, κατά κύριο λόγο, και κάποιες έρευνές τους. Μάλιστα, είναι τόσο αντισυμβατικό που, πολύ συχνά, ξεχνά ότι είναι περιπέτεια και βαδίζει στα όρια του κοινωνικού δράματος. Αυτό το τελευταίο στοιχείο ίσως να μπορεί να θεωρηθεί λιγάκι κουραστικό, καθώς βλέπεις χαρακτήρες να συζητάνε εκτεταμένα για τα ψυχολογικά τους προβλήματα· όμως δεν είναι κάτι το συνηθισμένο στις φανταστικές ιστορίες. Αυτές οι στιγμές, ωστόσο, είναι πολλές, πιο πολλές από,τι θα ήθελα, ενώ οι άλλες στιγμές οι στιγμές εξερεύνησης και πλοκής είναι πολύ λιγότερες. Επίσης, κάποιοι χαρακτήρες, ειδικά από τη μέση του βιβλίου και μετά, δεν παρουσιάζονται όσο θα έπρεπε· εξαφανίζονται και ξαναεμφανίζονται στο τέλος. Σχεδόν τους έχεις ξεχάσει. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν τελικά μου άρεσε ή όχι. Από τη μια, μου άρεσε γιατί είναι σίγουρα κάτι που δεν βλέπεις κάθε μέρα στη φανταστική λογοτεχνία. Από την άλλη... εντάξει, δεν είναι αυτό που θα ήθελα κατά κανόνα να διαβάζω. Πάντως, δεν με άφησε με άσχημη αίσθηση. Επίσης, σου δίνει την εντύπωση ότι ο συγγραφέας πραγματικά γούσταρε γράφοντάς το, κι αυτό είναι πάντα καλό.
Το πιο βασικό μου παράπονο από το βιβλίο είναι το εξής: Το αγόρασα σε ebook, εκδομένο από μεγάλο εκδότη. Και είναι γεμάτο τυπογραφικά λάθη και λάθη μορφοποίησης. Δεν γίνομαι υπερβολικός· είναι όντως πολλά. Ευτυχώς δεν είναι ενοχλητικά το μάτι τα προσπερνά και πας παρακάτω, ανετότατα (σημάδι, ίσως, της καλής γραφής του συγγραφέα) αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Δεν είναι κάποιο βιβλίο που το έβγαλε ένας συγγραφέας από μόνος του χωρίς να κάνει διορθώσεις και χωρίς να ξέρει από μορφοποίηση σε ηλεκτρονική μορφή. Το έχει εκδώσει μεγάλος εκδότης. Έχει τύχει να κατεβάσω βιβλία δωρεάν τα οποία είναι μακράν πιο καλοφτιαγμένο από αυτό το βιβλίο. Το ερώτημα είναι, γιατί τελικά να πληρώνω για να κατεβάζω ηλεκτρονικά βιβλία; Δεν είναι η πρώτη φορά που έχει τύχει να δώσω λεφτά στο Amazon για να κατεβάσω κάτι που η μορφοποίησή του είναι φριχτή, που οι παράγραφοι κόβονται στα λάθος σημεία ή ενώνονται στα λάθος σημεία, που παρουσιάζονται στοιχεία εκεί που δεν θα έπρεπε ή δεν παρουσιάζονται στοιχεία εκεί όπου θα έπρεπε.
The Maker of Universes
του Philip Jose Farmer
Το πρώτο βιβλίο του κλασικού World of Tiers. Μας μεταφέρει από τον δικό μας κόσμο σε έναν άλλο και σε μια πολύ πιο ευρεία πραγματικότητα, ξεκινώντας μια καταπληκτική σειρά φαντασίας. Θυμίζει εκείνα τα παλιότερα βιβλία φαντασίας που ήθελαν πάντα τον ήρωα να ξεκινά από τη Γη και να μεταφέρεται αλλού για να ζήσει περιπέτειες. Μετά, όμως, τα πράγματα γίνονται σαφώς πιο πολύπλοκα. Και συνεχίζονται στο...
The Gates of Creation
του Philip Jose Farmer
Το δεύτερο βιβλίο του World of Tiers. Κι επάνω που νομίζεις ότι ξέρεις τι θα διαβάσεις, ο Farmer σε πετά σε κάτι τελείως διαφορετικό και σου πέφτει η μασέλα. Τρομερά ευφάνταστοι κόσμοι, παράξενες εκπλήξεις, μυστήρια μέσα σε μυστήρια. Δεν με ξαφνιάζει που ο Roger Zelazny φαίνεται να έχει εμπνευστεί από το World of Tiers για να γράψει το Amber. Κι ευτυχώς δεν πρόκειται για φτηνή αντιγραφή, αλλά για πηγή έμπνευσης το καλύτερο, δηλαδή, από όλα. Και συνεχίζουμε στο...
A Private Cosmos
του Philip Jose Farmer
Το τρίτο βιβλίο του World of Tiers, όπου ο συγγραφέας, γιακόμα μια φορά, μας βάζει να διαβάσουμε κάτι διαφορετικό αλλά βασισμένο πάνω στην όλη προηγούμενη θεματολογία. Ιστορίες μέσα σε ιστορίες, κόσμοι μέσα σε κόσμους. Και πάμε στο...
Behind the Walls of Terra
του Philip Jose Farmer
Το τέταρτο βιβλίο του World of Tiers, όπου ο Farmer τώρα γράφει εκείνο που περιμένουμε. Πρόκειται για άμεση συνέχεια του Private Cosmos, αφού πια είμαστε βαθιά μέσα στην πλοκή. Αλλά οι εκπλήξεις δεν παύουν. Τώρα διαβάζω το επόμενο, The Lavalite World. Εσκεμμένα δεν λέω περισσότερα για το World of Tiers, γιατί όταν, σύντομα, θα έχω τελειώσει όλη την εξαλογία θα ακολουθήσει βιβλιοκριτική. Μαγευτικά βιβλία μέχρι στιγμής. Όχι χωρίς τα μειονεκτήματά τους (πολλά από τα οποία οφείλονται στην εποχή που γράφτηκαν), αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αίσθηση που σου αφήνουν. Και μέκαναν να αισθανθώ όπως τότε που διάβαζα για πρώτη φορά το Amber και είχα χάσει το μυαλό μου. (Από τότε, παρότι έψαξα, δεν το ξαναβρήκα.)
The Broken Land
του Ian McDonald
Ο φανταστικός κόσμος του Broken Land είναι κάπου μακριά από τον δικό μας, αλλά έχει πολλές ομοιότητες. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι πολλά στοιχεία είναι αλληγορικά· ωστόσο, αν είναι, δεν χαλάνε καθόλου την ιστορία ως ιστορία, και δεν είναι κραυγαλέα· ούτε, νομίζω, το βιβλίο αποσκοπεί να κάνει κανένας είδους κατήχηση. Το ύφος είναι εσκεμμένα περίεργο και υπερβολικά λογοτεχνικό. Κάποιες φορές, ίσως, πολύ περίεργο και πολύ λογοτεχνικό, και αυτό κουράζει. Σίγουρα, δεν είναι κάτι για τον μέσο αναγνώστη, ούτε είναι κάτι που θα ήθελα να διαβάζω κάθε μέρα. Αλλά ήταν μια πολύ ευχάριστη αλλαγή. Ο κόσμος που παρουσιάζει είναι γεμάτος ευφάνταστα στοιχεία: από βιολογική τεχνολογία και κεφάλια νεκρών που μιλάνε μέχρι διάφορα ήθη και έθιμα και πολιτικές καταστάσεις. Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί, η ροή της ιστορίας είναι φυσική. Το όλο σκηνικό το νιώθεις στο πετσί σου κυρίως λόγω του τρόπου γραφής. Η κατάσταση είναι άγρια, δεν είναι ευχάριστη ιστορία με καραμέλες και γλειφιτζούρια. Είναι μια ιστορία πολέμου, προσφύγων, και γενικότερης κοινωνικοπολιτικής ταλαιπωρίας.
Ζεμφύρα
του Ανδρέα Εμπειρίκου
Τι να πω γιαυτό το κλασικό βιβλίο του Εμπειρίκου; Σουρεαλισμός, ερωτισμός, χιούμορ, έξυπνη γραφή. Μικρό, δυστυχώς· ήθελα κι άλλο.
The Causal Angel
του Hannu Rajaniemi
Το τρίτο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με το The Fractal Prince και συνεχίστηκε με το The Quantum Thief. Τα δύο πρώτα μού άρεσαν περισσότερο, και από άποψη γραφής και από άποψη πλοκής και από άποψη χαρακτήρων. Πολλά τελείως εξωφρενικά πράγματα και θέματα παρουσιάζονται χωρίς καμία εξήγηση και με διάφορες επιστημονικές ή ψευδοεπιστημονικές ορολογίες. Αυτό δεν είναι κάτι πρωτότυπο· και στα δύο προηγούμενα της τριλογίας έτσι ήταν. Αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία δεν σε άφηναν να σε ενοχλήσει και τόσο. Εδώ ίσως και να γίνεται λιγάκι ενοχλητικό. Καλό βιβλίο, μεν, αλλά όχι τόσο καλό όσο τα δύο προηγούμενα.
Keep on the Borderlands
της Ru Emerson
Ορισμένα βιβλία που έχουν γραφτεί για κόσμους του Dungeons & Dragons είναι καλύτερα από άλλα. Ορισμένα είναι, μάλιστα, καλά βιβλία περιπέτειας από αντικειμενική άποψη. Το Keep on the Borderlands δυστυχώς δεν νομίζω ότι είναι ένα από αυτά. Διάβασα περίπου το ένα τρίτο και μετά το άφησα. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να το ξαναπιάσω, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Δεν μπορούσε να μου κρατήσει αρκετά το ενδιαφέρον. Δεν είχε τα πράγματα που ζητάω από ένα τέτοιο βιβλίο. Δεν είχε ούτε την παραξενοσύνη του Azure Bonds (βλ. εδώ) ούτε τη λογοτεχνικότητα του Saga of Old City (βλ. εδώ).
Patent Mine
του TR Nowry
Αυτό είναι κάτι ανάμεσα σε τεχνολογικό θρίλερ, κατασκοπευτικό, και λιγάκι, ίσως, μιλιταριστικό. Μπορεί να θεωρηθεί και συνωμοσιολογικό, υποθέτω. Περιλαμβάνει πάρα πολλούς τεχνικούς όρους και τεχνικές αναλύσεις, πράγματα με τα οποία, οφείλω να πω, δεν έχω ασχοληθεί, και καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος του βιβλίου ώς εκεί που το διάβασα. Η γραφή δεν είναι άσχημη αλλά ούτε και με τράβηξε με κανέναν ιδιαίτερο τρόπο, και σε κάποια σημεία ίσως και να ήταν στα όρια του κακογραμμένου. Οι χαρακτήρες μού ήταν γενικά αδιάφοροι. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που το παράτησα, καθώς και το γεγονός ότι είχα διαβάσει το ένα τρίτο της ιστορίας κι ακόμα δεν έβλεπα να έχει καμία ουσιαστική πλοκή ή, αν είχε, δεν ήταν για εμένα. Υποθέτω ότι ίσως να είναι ένα βιβλίο που μπορεί να αρέσει σε άτομα που ασχολούνται περισσότερο με τεχνολογικά θέματα.
The Emperor's Edge
της Lindsay Buroker
Μια περιπέτεια σε εποχή steampunk. Στην αρχή πίστεψα ότι ίσως να ήταν καλό. Όταν έφτασα όμως γύρω στο 15% της ιστορίας το παράτησα. Οι λόγοι ήταν δύο: η πλοκή μού φάνηκε απλοϊκή, οι χαρακτήρες λιγάκι (έως πολύ) αφελείς. Το πρώτο σημάδι ήταν όταν η ηρωίδα, χωρίς να έχει και πολύ καλό λόγο, αποφασίζει ξαφνικά να συμμαχήσει μέναν δολοφόνο. Το δεύτερο (και τελευταίο προτού αφήσω το βιβλίο) σημάδι ήταν όταν έγινε μια μάλλον απότομη και αδικαιολόγητη ανατροπή. Επιπλέον, η κλασική σκευωρία κακός-συμβουλάτορας-αφελής-αυτοκράτορας δεν με συγκινεί πια εκτός αν παρουσιάζεται με κάποιο έξυπνο τρόπο, αλλά εδώ αποκαλύπτεται ξαφνικά και τόσο υπεραπλουστευμένα που δεν μπορούσε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον.