Νέα
12/1/2014
Κοινωνικές Βλασφημίες: Χτυπώντας με το μαγικό μου ραβδί το Ιερό Facebook στα μαλακά του οπίσθια
Αλλά δεν μιλάμε μόνο για το Facebook εδώ: ο τίτλος είναι παραπλανητικός, όπως και πολλά άλλα πράγματα σ’αυτό το διαδίκτυο
Δεν είχα ποτέ ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα κοινωνικά δίκτυα, παρά μόνο με το Tumblr. Αλλά μέσα στον τελευταίο χρόνο άκουσα αυτούς που μου έλεγαν ότι όλοι πρέπει να έχουν τουλάχιστον μια σελίδα στο Facebook γιατί... ε, γιατί έτσι είναι το πρέπον, βρε αδελφέ. Συγχρόνως ασχολήθηκα και με διάφορα άλλα κοινωνικά δίκτυα, και παρατήρησα την όλη κατάσταση με αρκετό ενδιαφέρον, οφείλω να ομολογήσω. Επειδή δεν ήμουν πιο πριν μπλεγμένος με τα κοινωνικά δίκτυα (και ακόμα δεν θεωρώ πως είμαι, παρότι διατηρώ αρκετούς λογαριασμούς), για λίγο είχα την αίσθηση ότι παρατηρούσα, μέσα από μια μαγική τρύπα, έναν τελείως διαφορετικό (ή μήπως όχι και τόσο διαφορετικό, δυστυχώς;) κόσμο.
Εκείνο που σύντομα διαπιστώνεις είναι ότι το Σύστημα μετακόμισε και εξακολουθεί να είναι κακό και άσχημο – ή, ίσως, πιο κακό και πιο άσχημο.
Το διαδίκτυο είναι ένα υπέροχο εργαλείο. Απλώνει μπροστά σου όλες τις πληροφορίες, όλες τις πηγές έμπνευσης, γενναιόδωρα. Δεν έχεις παρά να κάνεις μερικά κλικ και να τις αρπάξεις. Μπορεί να οδηγήσει σε τρομερά εξελιγμένες καταστάσεις δημιουργικότητας και ανταλλαγής, χωρίς τους παλιούς, κακούς περιορισμούς του Συστήματος.
Σε κάποιους, προφανώς, αυτό δεν αρέσει. Ακούνε τις λέξεις αληθινή δημιουργικότητα και ιδρώνουν. Ακούνε τη λέξη ελευθερία και τρέμουν. Αν πρέπει να τους δώσουμε όνομα, ας τους λέμε, για χάρη συντομίας, κρυφοφασίστες του Συστήματος.
Για τέτοιους ανθρώπους η κοινωνία πρέπει, σε όλες της τις μορφές, να είναι ανταγωνιστική – επειδή επωφελούνται, πιθανώς, με διάφορους τρόπους, τους οποίους αυτή τη στιγμή δεν θα μπω στη διαδικασία να εξιχνιάσω, αλλά δύο βασικά στοιχεία είναι το χρήμα και ο έλεγχος, όπως θα μπορεί ο καθένας εύκολα να υποθέσει.
Δεν αρκεί, επομένως, να έχεις μια παράθεση από αντικείμενα Α, Β, Γ, Δ τα οποία βρίσκονται ελεύθερα και επί ίσοις όροις σε έναν χώρο ώστε ο κάθε αναζητητής να μπορεί να τα ερευνήσει ή να αντλήσει από αυτά ό,τι πληροφορίες επιθυμεί. Πρέπει αυτά τα αντικείμενα, υποχρεωτικά, να έχουν κάποια ιεράρχηση και αξιολόγηση. Πρέπει, για παράδειγμα, το Β να έχει 15 πόντους, το Α 5, και το Δ 3· κι αυτοί οι πόντοι πρέπει να σημαίνουν τι είναι καλύτερο. Τουλάχιστον, εικονικά.
Εικονικά... Αλλά τα πάντα είναι εικονικά, σε τελικά ανάλυση. Όλες οι κοινωνικές νόρμες, εικονικές είναι. Κάποιοι τις αποφασίζουν και τις διαδίδουν, και οι άλλοι – δυστυχώς, συνήθως ασυλλόγιστα – τις αποδέχονται.
Αυτούς τους «πόντους» θα μπορούσες, άνετα, να τους πεις και «likes», ή «+», ή «χαρούμενα συννεφάκια». Δεν έχει σημασία. Πρέπει να υπάρχει διαβάθμιση προκειμένου να υπάρχει χρηματική αφαίμαξη, ψυχική αφαίμαξη, και κοινωνικός έλεγχος.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατήρησα, φτιάχνοντας σελίδα στο Facebook, είναι ότι πουλάει τα likes. Σου λέει Πλήρωσε τόσο για να σε διαφημίσω (εννοείται, σε άλλους ανυποψίαστους χρήστες) και να πάρεις από τόσα μέχρι τόσα likes. «Δεν είναι δυνατόν,» μονολογώ. «Θα τους πληρώνω για να μου πουλάνε αέρα κοπανιστό;» Αξιοσημείωτο είναι ότι σου ζητάει να δώσεις πραγματικά χρήματα (όσο είναι δυνατόν τα χρήματα να είναι ποτέ «πραγματικά») για να σου δώσει, ως αντάλλαγμα, κάτι που είναι τελείως χωρίς αληθινή αξία (και θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ). Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι ότι το Facebook – με κάποιο μαγικό τρόπο, υποθέτω, εκπορευόμενο από αρχέγονες μαντικές μεθόδους – γνωρίζει ότι θα πάρεις από τόσα μέχρι τόσα likes αν σε διαφημίσει. Στο Facebook, φαίνεται, δεν υπάρχουν διαφημίσεις που αποδίδουν λιγότερο ή περισσότερο, παρά μόνο μέσα σ’αυτή την κλίμακα! Πολύ περίεργο, γιατί, όπως όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί λίγο με τη διαφήμιση ξέρουν, μπορεί να διαφημίσεις κάτι και να μην έχεις, για παράδειγμα, ούτε μία πώληση. Πώς το Facebook μπορεί και δίνει εγγυήσεις; Η απλή απάντηση είναι συνήθως και η σωστότερη: Βάζει δικούς του ανθρώπους να έρθουν και να κάνουν like τη σελίδα σου. Δηλαδή, ουσιαστικά, πουλάει ψεύτικα likes.
Το όλο θέμα μού κίνησε την περιέργεια, έτσι το ερεύνησα λιγάκι και σύντομα ανακάλυψα πως οι μηχανές αναζήτησης (Google, Yahoo, κτλ) δεν υπολογίζουν πόσα likes έχει μια σελίδα του Facebook· με τον ίδιο τρόπο εξάγουν αποτελέσματα. Εξ ου και γιατί αυτό που πουλάει το Facebook είναι αέρας κοπανιστός. Το πόσα likes έχει κανείς δεν είναι παρά θέμα εντυπωσιασμού. Δεν έχουν πρακτική αξία.
Ανακάλυψα, επίσης, ότι πάρα πολλές διαφημιστικές εταιρείες πουλάνε likes. Σου λέει ότι μπορεί να σου δώσει, για παράδειγμα, 2000 likes με 20 ευρώ μέσα σε 24 ώρες – αλλά συνήθως δεν σου εγγυάται ότι αυτά τα likes θα μείνουν· μπορεί κάποια από αυτά να φτερουγίσουν! (Οπότε θα πρέπει να ξαναπάς ν’αγοράσεις!) Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν κάποιος να δώσει 2000 likes τόσο γρήγορα και με τόσο μικρό κόστος. Τι κάνει; Βάζει σ’όλους τους κεντρικούς δρόμους της Ευρώπης και της Ασίας διαφημιστικές αφίσες με τη σελίδα σου; Μάλλον όχι (αν και αυτό θα ήταν, ίσως, ένα καλό σενάριο επιστημονικής φαντασίας). Έχει πάρα πολλούς έτοιμους ψεύτικους λογαριασμούς στο Facebook για να κάνει αυτή τη δουλειά – να δίνει likes. Ψεύτικα likes. Αέρα κοπανιστό.
(Και αναρωτιέμαι, επίσης: Θα έπρεπε κάποιοι άνθρωποι να βγάζουν λεφτά πουλώντας αέρα κοπανιστό, όταν κάποιοι άλλοι άνθρωποι πεινάνε προσπαθώντας να πουλήσουν κάτι το ουσιαστικό; Σημάδι μιας κοινωνίας που μάλλον κατρακυλάει.)
Και δεν είναι μόνο τα γενικά likes για ολόκληρη τη σελίδα που πωλούνται. Πωλούνται, φυσικά, και likes για κάθε post που κάνεις επάνω στη σελίδα. Και το Facebook το ίδιο τα πουλάει, και άλλοι πουλάνε. Για φαντάσου...
Συνεχίζοντας την αναζήτησή μου στη λαβυρινθώδη πόλη του σύγχρονου διαδικτύου, ένα δαιμονικό πνεύμα ήρθε από ένα πλαϊνό σοκάκι και μου σφύριξε: Ε, ψιτ! κορόιδο! Μην κάνεις μαλακίες. Υπάρχουν κι άλλοι που δίνουν τα likes δωρεάν.
Καχύποπτος πάντα με τέτοιου είδους δαιμονικά πνεύματα, το ακολούθησα με επιφύλαξη έχοντας το μαγικό ραβδί μου έτοιμο για να το βαρέσω στα οπίσθια αν τύχαινε να κάνει καμια εξυπνάδα.
Ανακάλυψα έτσι τον υπόκοσμο της ανταλλαγής των likes, όπου και φυσικά γίνεται της παλαβής. Κάνεις εσύ likes σε άλλες σελίδες, για να σου κάνουν like τη σελίδα σου. Και παρόμοιες τακτικές γίνονται και για όλα τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα, όχι μόνο για το Facebook. Εκατομμύρια – δισεκατομμύρια, ίσως – τέτοιες ανταλλαγές κάθε μέρα. Αμέτρητα ψεύτικα likes. Αμέτρητοι ψεύτικοι «πόντοι» για να δώσουν κύρος και αξία (ό,τι κι αν σημαίνουν αυτές οι αφηρημένες έννοιες) σε διάφορα πράγματα. Καμια σημασία στο τι μπορεί να έχει πραγματική αξία, φυσικά, αλλά πάντα προσπάθεια για να δημιουργείται η ψευδαίσθηση του καλύτερου, η αίσθηση της δύναμης, ο κοινωνικός έλεγχος, και κάπου-κάπου να πέφτει και κάνα ταλιράκι, βρε αδελφέ.
Γνωρίζουν όλοι, λοιπόν, ότι οι «πόντοι» είναι ψεύτικοι, αλλά συνεχίζουν να αγοράζουν και να πουλάνε και να ανταλλάσσουν «πόντους»... Και γαμώ.
Τι θα γίνει, ρε φίλε; μου λέει, ξαφνικά, το δαιμονικό πνεύμα. Θα συνεχίζεις τις φιλοσοφικές μαλακίες, ή θ’αγοράσεις κάνα like σαν φυσιολογικός άνθρωπος;
Τότε ήταν που γύρισα το μαγικό ραβδί μου και το κοπάνησα ευθεία στα οπίσθια. «Όρισε πρώτα τι θα πει ‘φυσιολογικός άνθρωπος’,» αποκρίθηκα.
Το Facebook θέλει να ισχυρίζεται ότι είναι ένα κοινωνικό δίκτυο απαρτιζόμενο από «αληθινά άτομα», κι όμως είναι της πάσης γνωστό πως κυκλοφορούν αμέτρητα ψεύτικα προφίλ που δεν ανταποκρίνονται σε «αληθινά άτομα». Το ίδιο το Facebook, μάλιστα, είναι πολύ πιθανό να έχει τους δικούς του δικτυακούς στρατιώτες-κλώνους προκειμένου να δίνει τα υποσχόμενα likes αφότου, φυσικά, το πληρώσεις με ευρώ, δολάριο, ή γεν. Ένα μεγάλο ποσοστό των λογαριασμών στο Facebook (ίσως και πάνω από το 30%) πολύ πιθανόν να είναι ψεύτικοι.
Προκειμένου, όμως, το Facebook να διατηρεί την ψευδαίσθηση της «αληθινής» δικτυακής κοινωνίας (αν είναι ποτέ δυνατόν δικτυακή κοινωνία να είναι αληθινή!), χρησιμοποιεί ένα σωρό παρανοϊκά μέτρα για τη φύλαξή του που θα έκαναν παρανοϊκό μπατσοντετέκτιβ να τα αποκαλέσει παρανοϊκά. Για παράδειγμα, για άγνωστες αιτίες, πολλοί έχουν ξαφνικά βρει τον λογαριασμό τους μπλοκαρισμένο επειδή, λέει, δεν μοιάζουν με πραγματικά άτομα! Και πρέπει να δώσουν τηλέφωνο κινητού προκειμένου να ξεμπλοκαριστεί ο λογαριασμός μέσω SMS. (Το ξέρω από πρώτο χέρι γιατί έχει συμβεί και σε εμένα και σε γνωστό μου.)
Επίσης, πολλές φορές προσπαθεί κάποιος να φτιάξει καινούργιο λογαριασμό αλλά δεν μπορεί. Βλέπεις, δεν... μοιάζει με αληθινό άτομο.
Αποφάσισα να το τεστάρω, λοιπόν. Για το γαμώτο. Χρησιμοποιώντας διάφορα IP (για να μη μπορεί να με εντοπίσει) άρχισα να προσπαθώ να φτιάξω διάφορα προφίλ στο Facebook. Και τα συμπεράσματα είναι μάλλον αστεία. Προσπαθείς να εγγραφείς με όνομα, για παράδειγμα, Dimitra Papadimitriou, και σου λέει ότι δεν μοιάζεις με πραγματικό άτομο, χωρίς να ζητήσει κανένα άλλο στοιχείο πλην της ημερομηνίας γέννησης και του email σου. Παράξενο. Επειδή είναι σχεδόν βέβαιο ότι υπάρχει κάποια κυρία εκεί έξω – πολλές κυρίες εκεί έξω, ίσως – με όνομα Δήμητρα Παπαδημητρίου.
Και μετά, πας να εγγραφείς ως Mehmet Matamout (τελείως φανταστικό αραβικό όνομα) και τα καταφέρνεις! Αυτό, μάλλον, το Facebook το θεωρεί «αληθινό άτομο»...
Κάποιες φορές, μάλιστα, δοκίμασα να εγγραφώ και με μπλόκαρε και, μετά, δοκίμασα ξανά από το ίδιο IP και δεν με μπλόκαρε! Όχι πως η χρήση του ίδιου IP σημαίνει απαραίτητα πως κάποιος κάνει πουστιά. Μπορεί, κάλλιστα, δύο και τρία, και τέσσερα και πέντε, άτομα να χρησιμοποιούν το ίδιο IP (και τον ίδιο υπολογιστεί) για να σερφάρουν. Δεν είναι παράξενο.
Εκείνο, όμως, που δεν κατάλαβα είναι τι κριτήριο χρησιμοποιεί το Facebook για να βγάλει το συμπέρασμα ποια είναι τα «αληθινά άτομα» και ποια όχι. Μια τόσο ακραία παρανοϊκή λογική ξεπερνά τα όρια του μυαλού μου...
(Και σε περίπτωση τώρα που κάποιοι νομίζουν ότι έχω φτιάξει εκατοντάδες ψεύτικα προφίλ στο Facebook και πουλάω likes – όχι, δεν πουλάω τίποτα. Ούτε καν χαρίζω τίποτα. Εκτός από ηλεκτρονικά βιβλία φαντασίας, παράδοξης περιπέτειας, και λοιπής ανωμαλίας.)
*
Αυτού του είδους η κατάσταση δεν ισχύει, φυσικά, μόνο στο Facebook. Ισχύει στα περισσότερα social media. Απλά, επειδή το Facebook είναι το μεγαλύτερο από αυτά (έτσι υποτίθεται, τουλάχιστον – αλλά με τόσα ψεύτικα προφίλ εκεί μέσα ούτε με τις δικές μου μαντικές δυνάμεις δεν μπορώ να ξέρω) εκεί ισχύει περισσότερο.
Αναμενόμενα, ισχύει και στο εμπόριο ηλεκτρονικών βιβλίων. Το Amazon, μάλιστα, είχε σε κάποια στιγμή (και νομίζω ότι ακόμα έτσι είναι) απαγορεύσει στους συγγραφείς να κάνουν κριτικές και να βαθμολογούν βιβλία που ανήκουν στο είδος τους. Δηλαδή, αν εγώ γράφω μυστήριο, δεν μπορώ να πάω να βαθμολογήσω ή να κάνω κριτικές σε βιβλία μυστηρίου. Το Amazon το έκανε αυτό – μάλλον δικαιολογημένα – επειδή οι συγγραφείς πήγαιναν και αντάλλασσαν κριτικές των πέντε αστέρων προκειμένου, αμοιβαία, να αυξήσουν το κύρος τους μέσα στη συγκεκριμένη δικτυακή πλατφόρμα. Θα σε γλείψω εγώ, για να με γλείψεις κι εσύ, και να είμαστε κι οι δύο σαλιωμένοι – ελπίζοντας συγχρόνως ότι θα πέσει και κάνα φράγκο από ανυποψίαστους αγοραστές. Προφανώς, δεν είναι και το πιο θεμιτό πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς· αλλά ακόμα και οι προσπάθειες του Amazon δεν το έχουν καταπαύσει, γιατί είναι πολύ απλό κάποιος να φτιάξει στο Amazon πολλούς λογαριασμούς και να προσποιείται άλλα άτομα. Μπορεί ακόμα και να βαθμολογεί τα ίδια του τα βιβλία· αν το κάνει από διαφορετικά IP, κανένας δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδείξει τίποτα.
Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Πηγαίνεις στο Amazon και βλέπεις τρελές κριτικές και βαθμολογίες σε βιβλία που δεν θα χαρακτηρίσω. Ο αναγνώστης βγαίνει ζημιωμένος, γιατί δεν ξέρει τι να διαβάσει.
Αλλά, βέβαια, πρέπει παντού να έχουμε «πόντους». Το Β έχει 15 πόντους, το Α έχει 10 πόντους, και το Δ 5. Διάλεξε και πάρε. Αλλά το Β σού δίνει την εντύπωση ότι λογικά πρέπει να είναι καλύτερο από το Α και από το Δ. Όμως, σε τελική ανάλυση, μπορεί καλύτερο να είναι το Ν που έχει 0 πόντους. Ή, τουλάχιστον, μπορεί να είναι καλύτερο για εσένα. Αλλά με αυτού του είδους τα συστήματα βαθμολόγησης δημιουργείται αποπροσανατολισμός.
Και νομίζω ότι είναι εσκεμμένα παραπλανητικά.
Το Σύστημα μετακόμισε.
Το Σύστημα ανέκαθεν ήθελε να προβάλλει πράγματα και να τα χάφτεις. Ήθελε να σου λέει «Τρέξε αυτό να αγοράσεις» και να τρέχεις σβέλτα και όμορφα. Κι αυτό είναι που ακόμα θέλει να κάνει.
Με τη γέννηση του διαδικτύου, αυτό το μοντέλο κλονίστηκε, κι ακόμα κλονίζεται. Τώρα δεν έχουν τον έλεγχο μόνο μερικοί λίγοι που μπορούν να προβάλλουν ό,τι θέλουν. Τώρα είναι σαν να βρίσκεσαι μπροστά σε μια απέραντη οπτικοακουστική βιβλιοθήκη και να μπορείς να πάρεις από αυτήν ό,τι θέλεις. Κοινοκτημοσύνη. Ουτοπία, ίσως, θα έλεγαν κάποιοι (αν και δεν συμφωνώ πλήρως). Αυτή είναι η φυσική κατάσταση του διαδικτύου. Όλα τα άλλα είναι πλασματικά.
Το Σύστημα δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τη φυσική κατάσταση του διαδικτύου γιατί οι φύσεις των δυο τους είναι αντίθετες. Επομένως, σκαρφίστηκε τα social media για να γαντζώσει γερά τα μάτια και (κυρίως) τα μυαλά των ανθρώπων στις οθόνες, και μετά άρχισε να μοιράζει «πόντους». Όσο πιο πλούσιος ή πιο καλά δικτυωμένος είσαι, τόσο περισσότερους πόντους μπορείς να μοιράζεις εκεί που θέλεις δημιουργώντας κίνηση, άρα και έλεγχο, άρα και εξουσία. Οι «πόντοι» σου είναι πλασματικοί. Αλλά δεν έχει σημασία. Τους έχεις κάνει όλους να πιστεύουν πως έχουν κάποια αξία. (Περίπου σαν το χάρτινο χρήμα, ίσως, αλλά πολύ χειρότερα. Εδώ μιλάμε για τελείως αέρα κοπανιστό!)
Με εκπλήσσει, για να είμαι ειλικρινής, πώς είναι δυνατόν τόσος πολύς κόσμος να την πατάει μ’ένα τόσο παλιό κόλπο. Είναι κλασική μέθοδος ελέγχου της συμπεριφοράς μέσω ενός συστήματος βαθμολόγησης που δεν τελειώνει ποτέ – άρα, και ο έλεγχος δεν τελειώνει ποτέ.
Εκτός του ότι, βέβαια, μπορείς να το αγνοήσεις... Μια ακραία ιδέα, το ξέρω. Δεν είναι εύκολο να το αγνοήσεις όταν συνέχεια πας και το κοιτάς και ενδυναμώνεις την παρουσία του μέσα στη σκέψη σου χωρίς να κάνεις τίποτα εσκεμμένο για να τη διώξεις. Πρέπει να μάθεις να σπας κύκλους...
*
Προσωπικά, λατρεύω το διαδίκτυο. Δεν κάνω πλάκα. Είμαι ερωτευμένος μαζί του. Είναι ένας ατελείωτος τόπος για εξερεύνηση, ο οποίος προσφέρει επίσης ατελείωτες δυνατότητες για ανακαλύψεις και έμπνευση. Αυτή είναι η πραγματική του αξία και η πραγματική του δύναμη.
Αλλά με τις τακτικές που ακολουθούνται τα τελευταία χρόνια αυτή η αξία μειώνεται. Θυμάμαι, όχι και τόσο πιο παλιά, που πήγαινα σε κάποιους ιστότοπους (δεν αναφέρω ονόματα, εσκεμμένα) και έβρισκα πράγματα να διαβάσω που είχαν ενδιαφέρον. Τώρα, το 90% του περιεχομένου είναι ουσιαστικά διαφημιστικό, και τελείως βαρετό. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που παρουσιάζονται, που δεν έχεις ούτε καν χρόνο να τα κοιτάξεις – πόσο μάλλον να ασχοληθείς μαζί τους. Και δεν είναι, απαραίτητα, αρνητική η πληθώρα· είναι αρνητική η έλλειψη κριτικού λόγου. Όταν διαβάζεις, για παράδειγμα, ένα άρθρο που απλά και μόνο παρουσιάζει θετικά στοιχεία ενός αντικειμένου (βιβλίου, ταινίας, τραγουδιού, οτιδήποτε) χωρίς καμία κριτική επάνω σ’αυτό – όταν συνεχώς διαβάζεις τέτοιου τύπου πράγματα – τότε κάτι δεν πηγαίνει καλά. Παλιότερα, κυκλοφορούσαν πολύ περισσότερα άρθρα με γκρίνιες και μουρμούρες και κριτικές. Δεν ήταν όλα καλά – αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ήταν ζωντανά κείμενα. Ήταν κείμενα γραμμένα από κάποιον που βλέπεις ότι ενδιαφέρεται για το αντικείμενο, δεν κάνει marketing. Τα κείμενα του marketing είναι κείμενα-ζόμπι· δεν έχουν ζωντάνια. Το μάτι μου τα προσπερνά και πάει αλλού. Πάει σ’αυτόν που γκρινιάζει ότι το τελευταίο βιβλίο του τάδε αγαπημένου συγγραφέα του ήταν χάλια – ω, καταστροφή! – και ρίχνει μπινελίκια. Και μετά εγώ, όταν έχω διαβάσει αυτό το άρθρο, μπορεί να καταλήξω ότι όσα δεν άρεσαν στον γκρινιάρη αρέσουν τελικά σ’εμένα – και πάω, ίσως, να προμηθευτώ το βιβλίο.
Αν τώρα σκέφτεσαι για εμένα Και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που θα κρίνεις την κοινωνία; μπορείς να διαβάσεις αυτό.
