Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Η Ισορροπία στον Φανταστικό Κόσμο Φαντασία: μια νοητική λειτουργία εξωτερικά ή εσωτερικά προερχόμενη;
Υπάρχει ένα παλιό ερώτημα για το αν η φαντασία είναι μια ανθρώπινη πνευματική λειτουργία που προέρχεται από μέσα δηλαδή, από τον προσωπικό ψυχικό κόσμο του κάθε ανθρώπου ή από έξω από τα εξωτερικά ερεθίσματα που δέχεται ο άνθρωπος. Ας πούμε ότι κλείνεις τα μάτια και φέρνεις στο μυαλό σου ένα κάστρο. Αυτό το κάστρο είναι αποτέλεσμα του δικού σου ψυχικού κόσμου ή των επιρροών που έχεις δεχτεί;
Κάποιοι υποστηρίζουν το ένα, κάποιοι υποστηρίζουν το άλλο.
Σύμφωνα με τη μία θεωρία, ό,τι προέρχεται από μέσα σου είναι γέννημα του δικού σου ψυχικού κόσμου· δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο. Φαντάζεσαι ένα κάστρο που είναι, για παράδειγμα, φτιαγμένο από γκρίζα πέτρα και που φυτά σκαρφαλώνουν στα τείχη του επειδή έτσι θέλεις
εσύ να το φανταστείς· o εξωτερικός κόσμος δεν παρεμβαίνει. Κι αν το σκεφτείς, αυτή η άποψη είναι λογική. Όταν κλείσεις τα μάτια σου κι αρχίσεις συνειδητά να πλάθεις εικόνες με το μυαλό σου, είναι δική σου υπόθεση και μόνο τι εικόνες θα πλάσεις.
Σύμφωνα με την άλλη θεωρία, ο εσωτερικός ψυχικός κόσμος μας διαμορφώνεται από τα εξωτερικά ερεθίσματα που λαμβάνουμε. Δηλαδή, φαντάζεσαι, για παράδειγμα, ένα κάστρο που έχει μια συγκεκριμένη μορφή επειδή κάπου, κάποτε, είδες αυτό το κάστρο ή κάτι παρόμοιο μαυτό. Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να φανταστείς κάτι που δεν έχεις δει, ακριβώς έτσι ή περίπου έτσι. Όταν φέρνω ένα δέντρο στο μυαλό μου, κάπου παλιότερα έχω δει αυτό το δέντρο στον υλικό κόσμο, ή ένα δέντρο που του μοιάζει πολύ.
Ποια από αυτές τις θεωρίες είναι σωστή; αναρωτιέται κανείς. Καμία, ίσως· ή, και οι δύο συγχρόνως. Προτού όμως προχωρήσω σε οτιδήποτε άλλο, νομίζω ότι κάποιος θα πρέπει ώς τώρα να έχει προσέξει πως συνεχώς μιλάω για το τι
βλέπεις με τη φαντασία σου. Μιλάω για εικόνες. Οι άλλες αισθήσεις η ακοή, η όσφρηση, η αφή, η γεύση δεν περιλαμβάνονται στη φαντασία; Φυσικά και περιλαμβάνονται. Μπορούμε να φανταστούμε μια γεύση, δεν μπορούμε; Μπορούμε να φανταστούμε πώς είναι να αγγίζεις κάτι τραχύ ή κάτι μαλακό. Μπορούμε να φανταστούμε ένα τραγούδι, ή πώς είναι μια οξεία αλλά γλυκιά οσμή. Ωστόσο, είναι πολύ πιο δύσκολο από ό,τι με την όραση. Προσπαθώντας να φανταστούμε ένα κάστρο, μπορούμε να φέρουμε στο μυαλό μας διαφόρων ειδών κάστρα. Προσπαθώντας να φανταστούμε ένα τραγούδι κάτι που δεν ανασύρουμε κατευθείαν από τη μνήμη μας πόσα τραγούδια μπορούμε να επινοήσουμε; Πιο λίγα από ό,τι κάστρα, νομίζω. Το ίδιο ισχύει για τη γεύση πόσες φανταστικές γεύσεις μπορείς να φανταστείς; και για τις άλλες αισθήσεις. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που αρκετές γλώσσες έχουν ταυτίσει τη φαντασία με την ικανότητα να πλάθεις νοητικές εικόνες. Για παράδειγμα, η λέξη
imagination προέρχεται από τη λέξη image, που σημαίνει εικόνα. Imagination είναι, ουσιαστικά, η ικανότητα να πλάθεις εικόνες με το μυαλό σου.
Η λέξη φαντασία προέρχεται από το ρήμα φαντάζω, που η αρχαία του έννοια είναι
φανερώνω, παρουσιάζω. Αυτό μοιάζει να έχει να κάνει με την εικόνα, αλλά δεν είναι απόλυτο. Μπορείς να «φανερώσεις» και έναν ήχο, δεν μπορείς; Υπό μια έννοια, μπορείς.
Και όλα αυτά, είναι το ερώτημα, προέρχονται από τον εσωτερικό κόσμο ή από τον εξωτερικό; Δεδομένης της δυσκολίας που έχουμε να φανταστούμε, για παράδειγμα, έναν καινούργιο ήχο ή μια καινούργια γεύση, μπορείς να υποθέσεις το δεύτερο. Αλλά, δεδομένης της σχετικής ευκολίας που έχουμε να φανταστούμε μια καινούργια εικόνα, μπορείς να υποθέσεις το πρώτο.
Η αλήθεια, νομίζω, είναι ότι ισχύουν και τα δύο συγχρόνως. Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να φαντάζεται καινούργια πράγματα αλλά επηρεάζεται και από το εξωτερικό περιβάλλον. Θα μπορούσες να φανταστείς ένα αυτοκίνητο
χωρίς να έχεις δει ποτέ σου αυτοκίνητο; Θα μπορούσες να φανταστείς ένα διαστημόπλοιο χωρίς να έχεις δει ποτέ σου διαστημόπλοιο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας; Θα μπορούσες να φανταστείς ένα πιστόλι αν δεν είχες δει ποτέ σου πιστόλι;
Εξώφυλλο του Tim White για το βιβλίο του Συρανό ντε Μπερζεράκ.
Θα μπορούσες γιατί κάποιοι άνθρωποι τα φαντάστηκαν αυτά πρώτοι. Ο Συρανό ντε Μπερζεράκ, γράφοντας το
Ταξίδι στη Σελήνη, φαντάστηκε διαστημόπλοιο χωρίς να έχει δει ποτέ του ταινία επιστημονικής φαντασίας. Και κάποιος, σίγουρα, φαντάστηκε ένα αυτοκίνητο ή ένα πιστόλι ώστε μετά να το φτιάξει. Επομένως μήπως, τελικά, η φαντασία είναι αποκλειστικά και μόνο εσωτερική υπόθεση;
Από την άλλη, όμως, το διαστημόπλοιο του ντε Μπερζεράκ δεν μοιάζει με τα διαστημόπλοια που βλέπουμε σήμερα στις ταινίες, ούτε με τα πραγματικά διαστημόπλοια. Και το πρώτο αυτοκίνητο, ή το πρώτο πιστόλι, δεν μοιάζει καθόλου με τα σύγχρονα. Ο σύγχρονος οραματιστής, κλείνοντας τα μάτια και χρησιμοποιώντας τη φαντασία του, είναι πολύ πιθανότερο να πλάσει μια εικόνα διαστημόπλοιου περίπου όπως την έχει δει σε κάποια ταινία, ή όπως είναι ένα αληθινό διαστημόπλοιο, παρά όπως είναι το διαστημόπλοιο στο
Ταξίδι στη Σελήνη. Επομένως η φαντασία του επηρεάζεται, όντως, από το εξωτερικό περιβάλλον.
Κι αν συμπεριλάβουμε και τις άλλες αισθήσεις, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο μπερδεμένα. Μπορείς να φανταστείς μια τελείως καινούργια οσμή; Ακόμα και έναν καινούργιο ήχο είναι πολύ δύσκολο να τον φανταστείς. Πρέπει να έχεις εξωτερικό ερέθισμα κάποιου είδους.
Γιαυτό θεωρώ πως ισχύουν και τα δύο συγχρόνως: η φαντασία είναι, ταυτόχρονα, εσωτερική και εξωτερική.
Αν θεωρήσεις ότι είναι μόνο εσωτερική, τότε περιορίζεις τη φαντασία σε τι; Σε ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος άνθρωπος ο οποίος μεγάλωσε μόνος του στη ζούγκλα; Δεν θέλω να πω ότι η φαντασία ενός τέτοιου ανθρώπου θα ήταν μικρότερη από τη δική μας μπορεί, μάλιστα, υπό μία έννοια να ήταν
μεγαλύτερη αλλά θα μπορούσε να φανταστεί μια πόλη από ουρανοξύστες; Θα μπορούσε να φανταστεί ένα αεροπλάνο; ή μια γυναίκα ντυμένη με μακρύ δαντελωτό φόρεμα; Δεν το νομίζω. Θα μπορούσε, μάλλον, να φανταστεί σκοτεινούς δαίμονες της ζούγκλας, ή θηρία, ή περίεργα δέντρα βγαλμένα από εφιαλτικά όνειρα· ή ίσως να είχε παράξενες φανταστικές θεωρίες για το τι υπάρχει στους ουρανούς. Πέρα από αυτά, όμως; Λίγα πράγματα: πολύ λίγα.
Χωρίς να το καταλάβω, βέβαια, έπεσα σε μια παγίδα. Παρότι ήθελα να φέρω το παράδειγμα κάποιου που η φαντασία του δεν επηρεάζεται καθόλου από το εξωτερικό περιβάλλον, ουσιαστικά έφερα το παράδειγμα κάποιου που η φαντασία του
επηρεάζεται από το εξωτερικό περιβάλλον. Κι αυτό είναι, δυστυχώς, αναπόφευκτο γιατί όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται σε κάποιου είδους εξωτερικό περιβάλλον, είτε είναι ο σύγχρονος κόσμος με την τηλεόραση και το διαδίκτυο και τις διαφημίσεις είτε είναι μια ζούγκλα. Συνεπώς, ο διαχωρισμός της φαντασίας σε δύο είδη εξωτερική και εσωτερική είναι πρακτικά ανούσιος. Είναι θεωρητικός. Δεν μπορείς να αρνηθείς ότι η φαντασία προέρχεται από μέσα σου, αλλά δεν μπορείς και ποτέ να θεωρήσεις ότι το περιβάλλον σου δεν σε έχει επηρεάσει καθόλου.
Υπάρχει ο κίνδυνος, όμως, το εξωτερικό περιβάλλον να σε έχει επηρεάσει
υπέρμετρα. Αν χρησιμοποιείς τα ερεθίσματα του εξωτερικού περιβάλλοντος ως κανόνα για να τροφοδοτείς τη φαντασία σου, τότε τι είναι αυτά που γεννά το μυαλό σου; Είναι τίποτα περισσότερο από αλλοιωμένες μνήμες;
Διαβάζεις το Ταξίδι στη Σελήνη και βλέπεις ότι ο ντε Μπερζεράκ κατάφερε στην εποχή του (γύρω στο 1650) να φανταστεί διαστημόπλοιο, ένα πλοίο των άστρων. Σήμερα, όταν φαντάζεσαι διαστημόπλοιο, μπορείς να φανταστείς κάτι σαν αυτό που φαντάστηκε ο ντε Μπερζεράκ; ή είσαι καταδικασμένος να φέρνεις πάντα στο μυαλό σου εικόνες που σου έχει δείξει η τηλεόραση ή που έχεις δει σε εφημερίδες και περιοδικά; Αν νομίζεις ότι είσαι καταδικασμένος, τότε
εσύ έχεις καταδικάσει τον εαυτό σου. Έχεις πέσει στην παγίδα τού να επηρεάζεσαι υπέρμετρα από το εξωτερικό περιβάλλον.
Το όλο νόημα της φαντασίας ως εσωτερική λειτουργία είναι να μπορείς να το
υπερβείς αυτό. Είναι να μπορείς να απλώσεις το μυαλό σου σαν χέρι και να «πιάσεις» πράγματα πέρα και έξω από τα ερεθίσματα του άμεσου περιβάλλοντός σου. Είναι να μπορείς, για λίγο έστω, να γίνεις σαν τον άνθρωπο της ζούγκλας που ανέφερα παραπάνω και να δεις τον κόσμο όπως θα τον έβλεπε εκείνος. Η μαγεία της σκοτεινής ζούγκλας που θα μπορούσε να φανταστεί αυτός ένας πρωτόγονος σαμάνος δεν είναι η ίδια μαγεία της ζούγκλας που μπορείς να φανταστείς εσύ που είσαι παιδί της τηλεόρασης. Εκτός αν προσπαθήσεις να το προσεγγίσεις όσο μπορείς.
Αναρωτιόμαστε πολλές φορές γιατί αυτά που βλέπουμε στις ταινίες και στα βιβλία δεν μοιάζουν παρά με επαναλαμβανόμενα μοτίβα που δεν μας συγκινούν· αναρωτιόμαστε γιατί μοιάζουν στείρα, γιατί φαίνεται να μην είναι αρκετά ευφάνταστα. Μπορείς να πεις ότι πίσω από αυτό κρύβονται οι κακοί άρχοντες της κοινωνίας μας που θέλουν να κρατάνε το μυαλό του ευρύτερου πληθυσμού σε υπολανθάνουσα κατάσταση και πολύ πιθανόν να ισχύει κάτι τέτοιο. Όμως ένας ακόμα λόγος μπορεί να είναι και το γεγονός ότι έχουμε επηρεαστεί υπέρμετρα από το εξωτερικό περιβάλλον μας που είναι γεμάτο ερεθίσματα από την τηλεόραση, τις διαφημίσεις, το διαδίκτυο. Έχουμε πέσει μέσα σε μια θύελλα προπαγάνδας που ίσως να έχουμε οι ίδιοι δημιουργήσει, ή ίσως κάποιοι άλλοι να την έχουν δημιουργήσει για εμάς. Χρησιμοποιούμε τη φαντασία αποκλειστικά και μόνο ή, τουλάχιστον, σε μεγάλο βαθμό ως εξωτερικά προερχόμενη, και ξεχνάμε ότι η φαντασία δεν είναι μόνο εξωτερική αλλά και εσωτερική. Χρησιμοποιώντας τη φαντασία σου μπορείς να προβάλλεις τη
δική σου εικόνα του κόσμου προς τα έξω, αντί να αντλείς από έξω για να τροφοδοτήσεις το μυαλό σου.
Χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο, και αντιστρόφως. Χρειάζεται και το εσωτερικό και το εξωτερικό. Όταν η ισορροπία χαλάσει, τότε κάτι κακό συμβαίνει. Το εσωτερικό από μόνο του, τι θα έπλαθε; Τελείως ακατανόητα πράγματα, ίσως: μορφές και σχήματα που δεν έχουν καμια σταθερή μορφή, ασυναρτησίες. Αλλά και το εξωτερικό από μόνο του πού οδηγεί; Σε επαναλαμβανόμενη στειρότητα. Σε κλειστό κύκλο. Όμως δεν θέλεις να βρίσκεσαι μέσα σε κλειστό κύκλο· θέλεις να σχηματίζεις σπείρες: κύκλους υποχρεωτικά, αφού βασίζεσαι στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά πάντα πηγαίνοντας προς τα πάνω, προς κάτι καινούργιο, διαφορετικό. Κάτι που προκαλεί το πνεύμα και τις αισθήσεις.
Γιαυτό κιόλας δεν μου αρέσουν οι μόδες. Γιατί είναι, συνήθως, κλειστοί κύκλοι. Πάρτε για παράδειγμα το
Steampunk, που είναι μια από τις τελευταίες μόδες στον χώρο του φανταστικού. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, ο Michael Moorcock ήταν που εφηύρε πρώτος αυτή την ονομασία για κάτι ιστορίες που έγραφε. Εκείνη την εποχή, κανένας δεν έδωσε πολλή σημασία· σήμερα, το Steampunk είναι μόδα. Και τι κάνει; Αναπαράγει τον εαυτό του. Το ίδιο συνέβη παλιότερα με την επική φαντασία του Τόλκιν: έγινε μόδα και άρχισε να αναπαράγει τον εαυτό της. Το ίδιο έχει συμβεί τώρα με το
Song of Ice and Fire του GRR Martin: έγινε δημοφιλές και, ξαφνικά, δεκάδες παρόμοια «σκοτεινά-άγρια-μεσαιωνικά» βιβλία φαντασίας ξεπήδησαν· βιβλία που παλιότερα λίγες πιθανότητες είχαν να γραφτούν ή, ακόμα κι αν γράφονταν, να πουληθούν.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ασχέτως αν οι αρχικές ιδέες είναι αξιόλογες ή όχι καταλήγεις να έχεις κλειστούς κύκλους. Και αυτό, νομίζω, δεν είναι καλό. Παρά μόνο για τους διαφημιστές, ίσως. Δεν είναι καλό γιατί δεν προκαλεί το πνεύμα και τις αισθήσεις, και οδηγεί σε πνευματική αποχαύνωση.
Το καλύτερο, πιστεύω, που μπορεί να κάνει κάποιος με τη φαντασία του είναι να ισορροπήσει το εξωτερικό στοιχείο με το εσωτερικό στοιχείο, και να αποφεύγει να πέφτει σε κλειστούς κύκλους.