Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Περί Γραφής: Λέξεις Φανταστικές ...όπως είναι όλες, άλλωστε
Ε
ίναι αρκετά συνηθισμένο να χρειαστεί να φτιάξεις λέξεις καινούργιες όταν γράφεις φανταστική λογοτεχνία – ειδικά του είδους που εκτυλίσσεται σε φανταστικούς κόσμους. Νομίζω πως έχω αναφερθεί σ’αυτό το θέμα και παλιότερα, αλλά δεν είναι κάτι που εύκολα μπορείς να το εξαντλήσεις.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να φτιάξεις καινούργιες λέξεις. Μπορεί να το κάνεις για αισθητικούς λόγους – για να δώσεις μια αίσθηση διαφορετικότητας στο φανταστικό σκηνικό. Ή μπορεί να το κάνεις για πρακτικούς λόγους – επειδή θέλεις κάπως να ονομάσεις κάτι που υπάρχει στο φανταστικό σκηνικό αλλά δεν υπάρχει στον «πραγματικό» κόσμο. Επίσης, μπορεί να το κάνεις επειδή έχει πλάκα! Ναι, το θεωρώ πολύ ψυχαγωγικό να φτιάχνεις καινούργιες λέξεις.
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ανάγκη να γράφεις ιστορίες σε κάποιον άλλο κόσμο για να φτιάξεις καινούργιες λέξεις. Δεν είναι καν ανάγκη να γράφεις φανταστική λογοτεχνία. Μπορείς να φτιάξεις δικές σου λέξεις ακόμα κι όταν γράφεις συμβατική λογοτεχνία. Το έχουν ήδη κάνει πολλοί Έλληνες συγγραφείς στο παρελθόν· δεν είναι πρωτότυπο, αν και στις μέρες μας δεν συνηθίζεται. (Ίσως να έχουμε γίνει πολύ στερεοτυπικοί και βαρετοί.)
Προσωπικά, έχω φτιάξει καινούργιες λέξεις απλά και μόνο για το κέφι μου· βλέπε, για παράδειγμα, το Λεξικό Παράδοξων Λέξεων (pdf).
Όλες οι φανταστικές λέξεις, όμως, που μπορεί να σου κατεβούν στο κεφάλι δεν πάει να πει ότι πρέπει να μπουν και μέσα σε μια λογοτεχνική ιστορία. Εκεί πρέπει να βάζεις αυτές που χρειάζεται. Και το συγκεκριμένο χρειάζεται είναι αρκετά ελαστικό, αν και δημιουργεί ένα κάποιο πλαίσιο στο τι μπορείς να κάνεις.
Προτού φτιάξεις μια καινούργια λέξη, αναρωτήσου γιατί τη φτιάχνεις. Είναι θέμα αισθητικό; Είναι θέμα πρακτικό; Θέλεις να δείξεις κάτι; Θέλεις να πεις κάτι που αλλιώς δεν θα μπορούσες να το πεις; Αν θα μπορούσες να το πεις αλλιώς – χρησιμοποιώντας μια συνηθισμένη λέξη – γιατί φτιάχνεις μια καινούργια;
Η ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα με πολύ συγκεκριμένη ετυμολογία. Οι περισσότερες λέξεις μπορείς να ψάξεις και να βρεις ακριβώς από πού προέρχονται. Δεν είναι τυχαίες. Αυτό δεν ισχύει στα αγγλικά, που είναι μια γλώσσα στην οποία γράφεται ένα τεράστιο μέρος της διεθνούς φανταστικής λογοτεχνίας. Εκεί μπορείς πολύ εύκολα να φτιάξεις οποιαδήποτε καινούργια λέξη συνδυάζοντας δυο άλλες ή μεταβάλλοντας με οποιονδήποτε τρόπο μια άλλη λέξη. Αυτό συμβαίνει επειδή τα αγγλικά, ως γλώσσα, είναι βασισμένα σε άλλες γλώσσες κυρίως, από τις οποίες παίρνουν τις λέξεις αυτούσιες χωρίς να δίνεται μεγάλη σημασία στην ετυμολογία τους. Έτσι, μπορεί να δεις ακόμα και συνδυασμένες ελληνικές λέξεις στα αγγλικά: λέξεις που εμείς, ως Έλληνες, δεν θα συνδυάζαμε με αυτό τον τρόπο. Μπορείς ακόμα και να δεις απλές ελληνικές λέξεις να χρησιμοποιούνται μέσα σε φανταστικές ιστορίες με τρόπο που εμάς θα μας έμοιαζε αστείος. Θα αναφέρω δύο παραδείγματα χωρίς να πω από ποια βιβλία είναι. Έχω διαβάσει τη λέξη skotophagotis μέσα σε βιβλίο φαντασίας (σκότος + φαγωτής). Στα ελληνικά δεν ξέρω κατά πόσο θα ήθελα προσωπικά να γράψω τη λέξη σκοτοφαγωτής μέσα σε μια ιστορία για να ονομάσω έτσι κάποιους ιερείς του σκότους... Σε ένα άλλο βιβλίο έχω δει τη λέξη Policharos ως όνομα ιπτάμενης φανταστικής πόλης, πράγμα που δεν θα διανοούμασταν καν να το χρησιμοποιήσουμε σε ελληνικό βιβλίο.
Όταν φτιάχνεις λέξεις στα ελληνικά, πρέπει να είσαι λίγο πιο προσεχτικός. (Ρίξε μια ματιά και στο άρθρο μου για τις δασείες στις φανταστικές λέξεις.) Πρέπει να προσέχεις ώστε τα πράγματα να ταιριάζουν και να μη φαίνονται τελείως γελοία. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει ένα τεράστιο περιθώριο για δημιουργικότητα. Μάλιστα, το γεγονός ότι στα ελληνικά έχουμε σοβαρή ετυμολογία σε αναγκάζει να γίνεσαι πιο δημιουργικός και πιο πρωτότυπος. Το έχω παρατηρήσει αυτό εδώ και πολλά χρόνια.
Επίσης, πρέπει να έχεις υπόψη ότι, ακόμα και στην πραγματικότητα, κάποιες λέξεις μοιάζουν αστείες ή εξωφρενικές. Σκέψου μόνο διάφορα επώνυμα ή τοπωνύμια. Δεν είναι ορισμένα αστεία ή εξωφρενικά; Δεν είναι κάποια που αναρωτιέσαι πώς δόθηκαν; Πάω στοίχημα ότι μερικά από αυτά κανένας πλέον δεν θυμάται πώς έχουν δοθεί. Και όμως υπάρχουν.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορείς κι εσύ να κάνεις το ίδιο με τις καινούργιες λέξεις που φτιάχνεις. Δεν είναι ανάγκη όλες να είναι πολύ σοβαρές ή πολύ «ψαγμένες». Μπορεί να είναι ακόμα και αστείες, ή να μοιάζουν απίθανες. Αλλά πάντα θα πρέπει να κάνεις εσκεμμένα και εν γνώσει σου ό,τι είναι να κάνεις.
Ακόμα και στην επιστήμη έχουμε λέξεις εξωφρενικές. Σκέψου μόνο τη λέξη των ημερών: κορονοϊός. Κορόνα + ιός. Δηλαδή, πόσο πιο αστεία λέξη μπορεί κάποιος να διανοηθεί για να ονομάσει ένα μικρόβιο; Σοβαρά τώρα. Αν όλα αυτά δεν ακούγονταν καθημερινά και με τον τρόπο που ακούγονται, μια λέξη όπως κορονοϊός μπορεί να τη θεωρούσαμε αστεία. Αν κάποιος την έβαζε μέσα σε μυθιστόρημα φαντασίας, μπορεί να τον αποκαλούσαμε ανόητο ή αφελή. Και όμως η λέξη κορονοϊός υπάρχει και χρησιμοποιείται καθημερινά, και έχει καταντήσει, μάλιστα, φόβητρο για αρκετούς συνανθρώπους μας.
Εκείνο που θέλω να πω είναι πως, φτιάχνοντας μια καινούργια λέξη, μια δική σου, φανταστική λέξη, μπορεί αρχικά να σου μοιάζει «περίεργη» ή «γελοία»· αλλά αυτό δεν σημαίνει πως απαραιτήτως είναι έτσι. Χρησιμοποιώντας την μέσα στο βιβλίο, συνηθίζοντάς την ως καθημερινότητα, μπορεί να αλλάξεις γνώμη γι’αυτήν. Το έχω παρατηρήσει κι εγώ με διάφορες λέξεις που έχω φτιάξει για τις ιστορίες μου. Στην αρχή, νόμιζα ότι δεν ταίριαζαν· όμως, με τη συνεχόμενη χρήση, γράφοντάς τες ξανά και ξανά μέσα στην ιστορία, άλλαξα γνώμη. Μπορείς να πεις ότι έκανα πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μου. Κι αυτό είναι κάτι βασικό, που ισχύει και στην «πραγματικότητα» που βιώνουμε. Μας έχει γίνει πλύση εγκεφάλου για τη χρήση των λέξεων από τη συνεχόμενη χρήση τους. Γι’αυτό κιόλας ορισμένες τις έχουμε συνηθίσει ενώ άλλες μάς μοιάζουν αστείες ή εξωφρενικές ή παράξενες.
Επιπλέον, είναι και ορισμένες λέξεις που χρησιμοποιούνται από επίσημους φορείς αλλά θα μπορούσαν να θεωρηθούν λάθος. Για παράδειγμα, πώς σας φαίνεται η λέξη αυθεντικοποιώ; Δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό, αλλά την έχουμε δει να χρησιμοποιείται από επίσημους φορείς. Τα στοιχεία σας αυθεντικοποιήθηκαν... Εμένα, προσωπικά, μου μοιάζει αστείο. Δεν θα το χρησιμοποιούσα. Αλλά, γαμώτο, το χρησιμοποιούν επίσημοι φορείς...
Πώς, μετά, να κατακρίνεις την οποιαδήποτε καινούργια λέξη φτιάχνει κάποιος για χρήση μέσα σε φανταστικές λογοτεχνικές ιστορίες;
*
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να φτιάξεις μια καινούργια λέξη.
Τυχαίοι φθόγγοι: Ο πιο ανεγκέφαλος, απλός τρόπος – χωρίς να τον κατακρίνω· άλλωστε, κι εγώ τον έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές – είναι να βάλεις μερικούς φθόγγους στη σειρά έτσι που να σου αρέσουν. Θέλεις να δώσεις όνομα σε ένα φανταστικό πλάσμα; Πες το ράντασκραβ, κι αυτό είναι το όνομά του. Θες να ονομάσεις κάπως μια παράξενη ψυχική κατάσταση; Πες την ρεσν. Πώς νομίζεις ότι ονόμασε ο Frank Herbert το γκομ τζαμπάρ στο Dune;
Συνδυασμός: Συνδυάζεις δύο (σπανίως περισσότερες) λέξεις για να βγάλεις μια καινούργια. Θέλει κάποια προσοχή, λόγω ετυμολογίας. Διάβασε το άρθρο μου για τις δασείες, αν και αυτό δεν είναι το μόνο που πρέπει να προσέξεις. Ωστόσο, οι περισσότερες σύνθετες λέξεις μπορεί να είναι απλές. Φτάνει να αποδίδουν εκείνο που θες και, ιδανικά, να είναι εύηχες. Για παράδειγμα, νοσοκτόνος: κάποιος που σκοτώνει τις ασθένειες.
Παραλλαγές: Αλλάζεις κάπως μια πραγματική λέξη ώστε να πεις κάτι άλλο στο φανταστικό σκηνικό όπου γράφεις ιστορίες. Για παράδειγμα, υπάρχει η λέξη εξουσιοφρενής που σημαίνει αυτός που η εξουσία τού έχει γίνει έμμονη ιδέα.Μπορείς να την αλλάξεις λίγο και να την κάνεις εξουσιοφρενικός, μια λέξη που δεν υπάρχει στα λεξικά αλλά, θεωρητικά, θα μπορούσε να υπάρξει· και ίσως εσύ να θέλεις να χρησιμοποιήσεις αυτή τη λέξη για μια κατηγορία ανθρώπων («οι εξουσιοφρενικοί») μέσα στο φανταστικό σκηνικό σου οι οποίοι υποτίθεται ότι κατάγονται από αρχαίους τρελούς βασιλείς.
Βάσει παραδείγματος: Φτιάχνεις καινούργιες λέξεις βάσει κάποιων που ήδη υπάρχουν. Για παράδειγμα, υπάρχει η λέξη ορατότητα· επομένως, μπορεί να υπάρξει και η λέξη αορατότητα για να αποδώσει την έννοια της ιδιότητας του αόρατου. Έτσι μπορείς να έχεις έναν μανδύα αορατότητας που τον φοράς και γίνεσαι αόρατος.
Ίδια λέξη αλλά με άλλη έννοια: Δεν φτιάχνεις ακριβώς καινούργιες λέξεις· παίρνεις τις παλιές και τους δίνεις άλλη σημασία. Για παράδειγμα, μια μερίδα ανθρώπων μέσα σ’ένα φανταστικό σκηνικό μπορεί να ονομάζονται «οι φοβισμένοι», χωρίς καν το φι να είναι με κεφαλαίο και χωρίς οι ίδιοι να είναι, πραγματικά, και τόσο φοβισμένοι. Οπότε, μέσα στην αφήγηση, όταν μιλάς για φοβισμένους εννοείς αυτούς, και το καταλαβαίνουμε από τα συμφραζόμενα.
*
Είναι αληθινά απαραίτητο να πλάθεις καινούργιες λέξεις όταν γράφεις φανταστική λογοτεχνία;
Τίποτα δεν είναι «αληθινά απαραίτητο» στη λογοτεχνία, αλλά προσωπικά το βρίσκω ψυχαγωγικό να φτιάχνω, αλλά και να διαβάζω, καινούργιες, παράξενες λέξεις. Επιπλέον, μπορεί να συναντήσεις πράγματα που δεν έχεις κανέναν τρόπο να τα ονομάσεις βάσει της συμβατικής ελληνικής γλώσσας, και εκεί χρειάζεσαι κάποιον καινούργιο όρο. Επομένως, ή θα το κάνεις βάζοντας τυχαίους φθόγγους στη σειρά ή πρέπει να φτιάξεις μια καινούργια λέξη που έχει κάποια βάσει στην πραγματική ελληνική ετυμολογία.
Ορισμένοι άνθρωποι θεωρούν την ελληνική γλώσσα «πολύ ιερή» για να την «πειράξεις» με τέτοιο τρόπο. Έχουν την εντύπωση ότι οι γλώσσες είναι φιξαρισμένες, ότι δεν αλλάζουν, ότι δεν πρέπει να αλλάζουν, ή ότι δεν πρέπει να τις σκαλίζει ο καθένας αλλά μόνο οι «επίσημοι» φορείς, αλλιώς είναι σαν να παραπληροφορείς τον κόσμο σχετικά με τη χρήση της γλώσσας. Δεν συμφωνώ με αυτό. Πιστεύω ακράδαντα ότι η γλώσσα είναι κάτι το ζωντανό με το οποίο πρέπει να παίζουμε, και μέσα από αυτό το παιχνίδι να γεννάμε νέα σχήματα και μορφές. Το τι από αυτά θα μείνει στην ιστορία, ή θα χρησιμοποιηθεί τελικά ευρέως, είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο δεν μπορούμε εμείς να το ελέγξουμε αλλά μόνο ο χρόνος και η τύχη.
*
Και εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάτι ακόμα: ότι μια καινούργια λέξη που φτιάχνεις τυχαία πιθανώς να σου δώσει μια έμπνευση που δεν φανταζόσουν αλλά την οποία θα μπορούσες ίσως να χρησιμοποιήσεις μέσα σε λογοτεχνικές ιστορίες. Λέω τώρα μερικές λέξεις που έρχονται τυχαία στο μυαλό μου: ταχυβάτης, υπογνώστης, αντιμαθής. Τι θα μπορούσε να σημαίνει η καθεμία από αυτές σε ένα φανταστικό σκηνικό; Θα μπορούσαν να είναι από χαρακτηρισμοί, μέχρι κατηγορίες ανθρώπων ή πλασμάτων, μέχρι ακόμα και βρισιές!
(ΣημείωσηΣημείωση για τα Περί Γραφής
Αν είσαι φυσιολογικός αναγνώστης δε χρειάζεται να
διαβάσεις αυτό το κομμάτι. Αν είσαι από εκείνους που θα σκεφτούν
«Και ποιος νομίζει ότι είναι αυτός που θα μιλήσει για τη συγγραφή;»,
ή «Πολύ σπουδαίος δεν την έχει δει για να μας λέει πώς θα
γράφουμε;», ή κάτι παρόμοια κολακευτικό για το άτομό μου, τότε είσαι
το Πράσινο Ανθρωπάκι, και μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις.
Αγαπητό Πράσινο Ανθρωπάκι,
Στα Περί Γραφής
μιλάω για ορισμένες από τις συγγραφικές μου εμπειρίες, και δίνω
κάποιες συμβουλές ή κατευθυντήριες γραμμές για νέους (όχι,
απαραιτήτως, ηλικιακά) συγγραφείς. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από
αυτό: εμπειρίες, σκέψεις, συμπεράσματα. Το διαβάζεις, κι αν
πιστεύεις ότι σου λέει κάτι ενδιαφέρον, έχει καλώς· αν πιστεύεις ότι
δε σ'ενδιαφέρει, ή αν διαφωνείς κάθετα, το αγνοείς. Τουλάχιστον,
αυτό κάνω εγώ όταν διαβάζω παρόμοια άρθρα: αν θεωρώ ότι λέει κάτι
ενδιαφέρον, το διαβάζω με ευχαρίστηση· αν θεωρώ ότι δεν με
ενδιαφέρει, το αγνοώ.
Να το έχεις αυτό υπόψη σου όταν διαβάζεις τα
Περί Γραφής. Δεν είναι δεσμευτικά, ούτε κανένας νόμος· είναι,
απλώς, μερικές σκέψεις, γνώμες, και εμπειρίες μου.
για τα Περί Γραφής.)