ΣΚΕΨΕΙΣ

16/11/2014

Κοινωνικές Βλασφημίες: Ψυχιατρική Τυραννία
Βασική Αντιψυχιατρική για όχι και τόσο καλά πληροφορημένους πολίτες

 

Είχα υποσχεθεί ότι θα γράψω ένα άρθρο γι’αυτό το θέμα, και τώρα ξεπληρώνω. Όσοι με παρακολουθούν αρκετό καιρό θα έχουν συμπεράνει ότι δεν είμαι φίλος της ψυχιατρικής. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είμαι άνθρωπος που με ενδιαφέρει η ψυχική και πνευματική εξέλιξη, και το μόνο που έχω δει από την ψυχιατρική, ως σύνολο μεθόδων και δογμάτων, είναι αρνητικό, αν όχι τυραννικό και κρυφοφασιστικό.

Αλλά επειδή πολλές γενικότητες λέγονται, δεν θα μιλήσω άλλο με γενικότητες. Ας δούμε κάποιες περιπτώσεις ψυχιατρικής τυραννίας...

 

Ο κακός δούλος που δραπέτευσε

Το 1851, όταν ένας μαύρος δούλος προσπαθούσε να δραπετεύσει από τους λευκούς αφέντες του, η ψυχιατρική είχε ορίσει ότι ήταν ψυχικά ασθενής. Ονόμαζε αυτή την υποτιθέμενη ασθένεια δραπετομανία. Και, όχι, δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο.

Σύμφωνα με την «επιστήμη» της ψυχιατρικής εκείνης της εποχής, αν ήσουν δούλος (και τύχαινε να ήσουν και λιγάκι πιο χρωματιστός) και ήθελες την ελευθερίας σου, πρέπει να ήσουν τρελός. Ήταν σαν να σου λέει: Σου κάνουμε τη χάρη να σου δίνουμε δουλειά, και να σε ταΐζουμε και να σε ποτίζουμε κιόλας. Θέλεις να φύγεις; Είναι δυνατόν; Πρέπει κάτι να μην πηγαίνει καλά με το μυαλό σου!

Η ψυχιατρική, εν ολίγοις, δρούσε ως «ιερός νόμος» του μυαλού, όχι μόνο για να φοβερίζει τους μαύρους δούλους από το να δραπετεύσουν, αλλά και για να κάνει προπαγάνδα εναντίον τους: να κάνει και τους λευκούς (όσους είχαν συνείδηση) να πιστέψουν ότι, για να θέλει ο Αράπης να είναι ελεύθερος, ε είναι τρελός ο Αράπης, ρε πούστη, δεν μπορεί να είναι με τα καλά του! Κι αν φυσικά τύχαινε να είσαι λευκός και να υπερασπίζεσαι το δικαίωμα του μαύρου να θέλει να είναι ελεύθερος, κι εσύ τρελός δεν θα έπρεπε να είσαι;

Και για τη θεραπεία του «ασθενούς» μαύρου; Ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια, ασφαλώς, μέχρι να... μετανοήσει.

 

Να μαστιγώνεις τη γυναίκα σου και να την κρατάς στο σπίτι, με τις ευλογίες της Ιεράς Ψυχιατρικής

Την περίοδο της Βικτοριανής Εποχής, οι περισσότεροι πίστευαν πως ο ρόλος της γυναίκας ήταν στο σπίτι και μόνο. Δεν είχε πολλά δικαιώματα μέσα την κοινωνία, αλλά και γενικά θεωρείτο απρεπές και απαράδεχτο να αντιμιλά στον άντρα της ή να φέρεται με τρόπο ενάντιο προς αυτόν. Αν κάποια γυναίκα δρούσε διαφορετικά, αν ήταν «απείθαρχη» μέσα στη συζυγική οικία ή μέσα στην «ιερή» κοινωνία, θεωρείτο – με τις ευλογίες της ψυχιατρικής – τρελή, και εννοείται πως είχαν το δικαίωμα να της κάνουν διάφορα ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια, με τη χρήση φαρμάκων ή μη, μέχρι να... μετανοήσει.

Τα καθάρματα που εφάρμοζαν αυτές τις πρακτικές είχαν στο μυαλό τους το ίδιο που είχαν και για τους μαύρους δούλους: απόλυτος κοινωνικός έλεγχος, τραμπουκισμός, φοβέρα, και προπαγάνδα. Ποια γυναίκα θα τολμούσε να φερθεί με «άπρεπο» τρόπο όταν κρεμόταν η Δαμόκλειος Σπάθη της ψυχιατρικής πάνω από το κεφάλι της; Ποιος θα υπερασπιζόταν μια γυναίκα όταν η «ιερά» ψυχιατρική είχε βγάλει το δογματικό πόρισμα ότι είναι τρελή;

Τα κρυφοφασιστικά καθάρματα ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Ξέρουν ότι, γενικά, ο κόσμος φοβάται να αντιταχθεί σε κάτι που θεωρείται δογματικό, ιερό, ή... επιστημονικό. Είναι η κλασική λογική holier-than-thou ή, όπως λέμε στην ελληνική, «αυτός ξέρει καλύτερα από σένα· είναι ειδικός».

 

Και πίσω πάλι στον Μεσαίωνα...

Ο Μεσαίωνας δεν είναι και τόσο μακριά όσο ίσως κάποιοι να νομίζουν. Εκείνη την εποχή, το φόβητρο δεν ήταν η (δήθεν) επιστήμη. Ήταν η θρησκεία. Το δόγμα δεν βασιζόταν σε (δήθεν) επιστημονικές μεθόδους· βασιζόταν σε ανθρώπους που τους είχε έρθει ιερό βέλος κατακέφαλα από τον Θεό. Και, εντάξει, ποιος θα διαμαρτυρόταν για το αν πιστεύεις ότι σου ήρθε βέλος κατακέφαλα από τον Θεό; Κανένας. Εκτός αν έχεις φτιάξει μια οργάνωση που τη λες Ιερά Εξέταση για να κυνηγάς τους «απίστους» – αυτούς που τους ήρθε το... λάθος βέλος από τον Θεό.

Η Ιερά Εξέταση είναι μια από τις χειρότερες περιπτώσεις ξεδιάντροπου φασισμού, καταπίεσης, και ελεεινής προπαγάνδας που έχει γνωρίσει το ανθρώπινο είδος επάνω σ’αυτό τον ταλαιπωρημένο πλανήτη. Είχε ένα ιερό δόγμα και όποιος δεν ακολουθούσε αυτό το δόγμα έπρεπε να είναι «μάγος» ή «δαιμονισμένος» ή, τέλος πάντων, βρε αδελφέ, κάτι το «πολύ κακό»: και, ως συνέπεια, οι ιεροεξεταστές είχαν κάθε δικαίωμα να τον φυλακίσουν και να αρχίσουν να του κάνουν ό,τι βασανιστήρια μπορεί (ή δεν μπορεί και τόσο εύκολα) να κατεβάσει το μυαλό σου μέχρι να μετανοήσει και να μπορέσουν να τον σκοτώσουν ενώ πια θα ήταν «καθαρός».

Μάλιστα, μια από τις πρακτικές της Ιεράς Εξέτασης είναι αστεία ή τραγική, αναλόγως πώς θέλεις να τη δεις. Για να διαπιστώσουν αν κάποιος ήταν άνθρωπος του διαβόλου, τον έδεναν πάνω σε μια κοτρόνα και τον πετούσαν μέσα σε μια λίμνη ή ποταμό. Τον άφηναν εκεί για καμια ώρα. Μετά τον έβγαζαν. Αν ήταν άνθρωπος του Θεού, δεν θα ήταν νεκρός – ο Θεός δεν θα τον είχε αφήσει να πεθάνει! Αν ήταν άνθρωπος του διαβόλου, θα ήταν νεκρός – ο Θεός θα τον είχε εγκαταλείψει. Όπως καταλαβαίνετε, η Ιερά Εξέταση έτσι ποτέ δεν έκανε λάθος στον εντοπισμό των ανθρώπων του διαβόλου... (Για να επιβιώσει κανείς τόση ώρα κάτω από το νερό, πρέπει να είναι Ινδός μοναχός εξειδικευμένος χρόνια σε τεχνικές διαλογισμού που επιτρέπουν να μειώνει τον ρυθμό της καρδιάς – και πάλι δύσκολα τα πράγματα.)

Εν ολίγοις, η Ιερά Εξέταση είχε ένα δόγμα σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να φέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο μέσα στην κοινωνία, έπρεπε να σκέφτεσαι συγκεκριμένες σκέψεις, έπρεπε να πιστεύεις συγκεκριμένα πράγματα. Αν παρέκκλινες από το δόγμα (που ήταν θεόσταλτο, εννοείται, άρα μη αμφισβητήσιμο), ήσουν ανόσιο πρόσωπο, βδέλυγμα πάνω στη γη, και ως εκ τούτου έπρεπε να σε βασανίσουν μέχρι να μετανοήσεις.

Η ψυχιατρική έχει κάποιους κανόνες (πες τους και δόγμα, άμα θέλεις) σύμφωνα με τους οποίους πρέπει να φέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο μέσα στην κοινωνία, πρέπει να σκέφτεσαι συγκεκριμένες σκέψεις (και να μη σκέφτεσαι άλλες «κακές» σκέψεις), πρέπει να πιστεύεις (ή, ίσως, να μην πιστεύεις) συγκεκριμένα πράγματα. Αν παρεκκλίνεις, βαφτίζεσαι «τρελός», βδέλυγμα πάνω στη γη, και ως εκ τούτου μπορούν να σου κάνουν διάφορα ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια (πολλά από τα οποία, μάλιστα, περιλαμβάνουν και περίεργες, αμφισβητήσιμες ουσίες) μέχρι να... μετανοήσεις θεραπευτείς.

Τι άλλο μπορεί να είναι η ψυχιατρική αυτού του είδους αν όχι η συνέχεια της Ιεράς Εξέτασης; Έβγαλε ο Διάβολος την παλιά του μάσκα, που είχε βρομίσει πια, κι έβαλε καινούργια.

Ένας από τους λόγους αυτής της «εξέλιξης» είναι, κατά πάσα πιθανότητα, το γεγονός ότι, καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να πιστεύουν ολοένα και λιγότερο στη θρησκεία. Δεν μπορούσες να τους πείσεις πια ότι κάποιοι είναι «κακοί» επειδή δεν ακολουθούν τις εντολές του Θεού, άρα έπρεπε να τους πείσεις ότι είναι «κακοί» επειδή δεν ακολουθούν το δόγμα μιας υποτιθέμενης επιστήμης, η οποία – και καλά – στηρίζεται σε λογική βάση, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά άλλο ένα κρυφοφασιστικό σύστημα κοινωνικού ελέγχου.

 

Ζήτω τα ανθρώπινα δικαιώματα!

Υπάρχουν, όμως, και τα ανθρώπινα δικαίωμα· η ψυχιατρική δεν κάνει ό,τι θέλει! Σωστά;

Ουφ, ευτυχώς, γιατί για λίγο είχαμε ανησυχήσει...

Ναι, υπάρχουν όντως ανθρώπινα δικαιώματα σήμερα που αποτρέπουν την ψυχιατρική απ’το να κάνει τελείως ό,τι θέλει. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως δεν γίνονται δεκάδες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ή δεκάδες απάτες και νόμιμες παρανομίες. Ούτε σημαίνει πως οι πρακτικές ακόμα και της σημερινής ψυχιατρικής είναι σωστές ή σέβονται τον άνθρωπο.

Η ψυχιατρική έχει χρησιμοποιηθεί άπειρες φορές ως κρυφοφασιστικό όπλο εναντίον ακτιβιστών, μαχητών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διανοούμενων, εχθρών κάποιου συγκεκριμένου καθεστώτος, ανθρώπων που δεν συμφωνούν με την κοινωνία όπως είναι, ανθρώπων που έχουν δικές τους προσωπικές αντιλήψεις για τον κόσμο ή για την κοινωνία, ανθρώπων που έχουν ιδιαίτερες αισθήσεις, ή απλά ελεύθερων ανθρώπων που δεν αποδέχονται κοινωνικά κλουβιά.

Αλλά ας δούμε μερικές από τις πρακτικές που ακολουθούσε από παλιά (ή μάλλον, όχι και τόσο παλιά) η ψυχιατρική...

 

Θα σου ανοίξω το κεφάλι να δούμε τι έχεις μέσα – κυριολεκτικά!

Μια από τις πιο απεχθείς πρακτικές της ψυχιατρικής είναι η λοβοτομή. Σπάνια χρησιμοποιείται πλέον. Δεν έχει απαγορευθεί, όμως. (Αν είναι δυνατόν...)

Μια από τις πιο γνωστές περιπτώσεις θύματος της λοβοτομής είναι η Rosemary Kennedy, η αδελφή του γνωστού Κένεντι. Επειδή ήταν λιγάκι ιδιόμορφη στη συμπεριφορά της, αποφάσισαν να τη... θεραπεύσουν. Και προτάθηκε η θεραπεία της λοβοτομής.

Η λοβοτομή γίνεται με διάφορες μεθόδους και όποιος θέλει να διαβάσει περισσότερα μπορεί να το κάνει, αλλά, κοντολογίς, οι βασικές μέθοδοι είναι δύο: (α) ανοίγεις το κρανίο του ασθενούς κι αρχίζεις, μ’ένα μαχαίρι, να κόβεις· (β) του περνάς ένα καρφί μες στο κεφάλι, πολλές φορές μέσα από το μάτι, κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Στη Rosemary Kennedy χρησιμοποίησαν την πρώτη από αυτές τις τεχνικές του χασάπη. Η διαδικασία έγινε έτσι:

Δηλαδή, σταμάτησαν όταν είχαν πλέον κάνει την κοπέλα διανοητικά ανάπηρη.

Ψυχιατρική. Ιερό το όνομά σου...

Κόψε-ράψε. Ε, πού θα πάει, στο τέλος θα τον... θεραπεύσεις. (Ναι, εδώ είναι που γελάμε. Ή κλαίμε.)

 

Φωτιά και αστραπή στο κεφάλι του αμαρτωλού!

Η άλλη πολύ γνωστή πρακτική της ψυχιατρικής είναι το ηλεκτροσόκ. Χτυπάς τον ασθενή με ηλεκτρικό ρεύμα. Για κάποιον μυστηριώδη λόγο, ορισμένοι φαίνεται να πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να κάνει καλό. Η μόνη λογική βάση πάνω στην οποία μπορεί να σταθεί αυτό είναι ότι το οποιοδήποτε σοκ μπορεί να σου κάνει καλό. Δες το στον εαυτό σου, για παράδειγμα. Δεν έχουν τύχει περιπτώσεις που είσαι στεναχωρημένη/ος για κάτι και μετά συμβαίνει κάτι άλλο, τελείως άσχετο, που σε σοκάρει; Η προηγούμενη στεναχώρια ξαφνικά διαλύεται. Είναι από το σοκ.

Η ίδια «θεραπεία» με το ηλεκτροσόκ (και ίσως λιγότερο επιβλαβή) θα ήταν να σε δένουν σ’έναν στύλο και να σε κοπανάνε με ραβδιά. Πάλι θα συνερχόσουν από την προηγούμενή σου κατάσταση.

Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί, βάσει λογικής, να το αποκαλέσεις θεραπεία. Δεν είναι ιατρική. Είναι απλά ένα σοκ. Και στην περίπτωση του ηλεκτροσόκ είναι πιο επιβλαβές απ’ό,τι θα ήταν αν σε έδεναν σ’έναν στύλο και σε κοπανούσαν με ραβδιά. Ο ηλεκτρισμός δεν είναι ευεργετικός για τον άνθρωπο· είναι γνωστό. Δεν πρόκειται να δεις καμια βελτίωση επάνω σου αν σε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Ούτε στο μυαλό ούτε στο σώμα. Κακό θα σου κάνει, καλό δεν θα σου κάνει. Εκτός του ότι καταστρέφει το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του ανθρώπου, μπορεί να προκαλέσει ένα σωρό βιολογικά και νοητικά προβλήματα.

Είναι τραγελαφικό να λες ότι χτυπάς κάποιον με ηλεκτρικό ρεύμα για να τον θεραπεύσεις. Κόσμος έχει πεθάνει από αυτό, και κάποιοι από εκείνους που δεν έχουν πεθάνει θα προτιμούσαν να ήταν νεκροί.

 

Το πείραμα των δημοσιογράφων

Γύρω στο 1970, έγινε ένα πείραμα γνωστό ως Rosenhan experiment, για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά εδώ. Εγώ απλά θα αναφέρω τα βασικά. Κάποιοι δημοσιογράφοι και άλλοι ερευνητές αποφάσισαν να δοκιμάσουν κατά πόσο οι διαγνώσεις της ψυχιατρικής έχουν καμια πραγματική βάση και σοβαρότητα. Αρκετοί από αυτούς πήγαν σε ψυχιατρικές κλινικές και υποστήριξαν ότι άκουγαν περίεργες φωνές. Σε όλους οι ψυχίατροι είπαν ότι έπρεπε να κάνουν θεραπεία· κανείς δεν υποπτεύθηκαν ότι έλεγε ψέματα, ούτε είχαν κάποιο αντικειμενικό τρόπο για να καταλάβουν το ψέμα. Όταν όμως οι «ασθενείς» βρίσκονταν στις κλινικές, μετά από λίγο δήλωσαν ότι δεν είχαν πλέον αυτά τα συμπτώματα· δεν άκουγαν περίεργες φωνές, όλα ήταν εντάξει. Ζήτησαν να τους αφήσουν να φύγουν. Σε κανέναν δεν επιτράπηκε να φύγει. Και κατά μέσο όρο κρατήθηκαν φυλακισμένοι στις κλινικές 19 ημέρες, και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και μήνες. Τους υποχρέωσαν να παραδεχτούν ότι ήταν τρελοί – «σχιζοφρενείς» – και να πάρουν ψυχοφάρμακα προκειμένου να τους αποφυλακίσουν.

Όταν αργότερα έγιναν όλα αυτά γνωστά, φυσικά, άρχισε να φαίνεται το φιάσκο της ψυχιατρικής. Το συμπέρασμα είναι ότι η ψυχιατρική δεν έχει κανέναν τρόπο να ξεχωρίσει έναν «τρελό» από έναν «σώφρονα». Επίσης, η ψυχιατρική δρα με τρόπους φασιστικούς φυλακίζοντας και εξαναγκάζοντας ανθρώπους σαν να ήταν κάτι λιγότερο από άνθρωποι – αγνοώντας, δηλαδή, τελείως τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Σε ποιον άλλο κλάδο της ιατρικής συμβαίνει αυτό; Σε κανέναν. Αν πας σ’ένα νοσοκομείο και πεις ότι σε πονά η κοιλιά σου, για παράδειγμα, θα γίνουν κάποιες εξετάσεις για να διαπιστωθεί αν όντως έχεις κάτι. Αν οι εξετάσεις δεν δείξουν τίποτα και συνεχίσεις να ισχυρίζεσαι ότι πονά η κοιλιά σου, θα σου πουν τα γνωστά γλειφιτζούρια ότι είναι «ψυχολογικό» αντί να σου πουν την αλήθεια – ότι, δηλαδή, υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει κάτι που δεν ξέρουν. Όπως και νάχει, όμως, έχουν κάποιες επιστημονικές μεθόδους για να καθορίσουν αν όντως είσαι άρρωστος ή όχι (πράγμα που η ψυχιατρική δεν έχει). Επιπλέον, ακόμα κι αν οι εξετάσεις δείξουν ότι έχεις κάποιο νόσημα, κανένας δεν θα σε κρατήσει δια της βίας στην κλινική αν εσύ δεν θέλεις να μείνεις εκεί και να υποβληθείς σε θεραπεία. Είναι παράνομο – όπως και πρέπει να είναι.

Ψυχιατρική σημαίνει αυθαιρεσία και γκουλάγκ. Πάντα έτσι ήταν.

Σήμερα, κατά κανόνα, πρέπει να υπογράψεις για να υποβληθείς σε ψυχιατρική θεραπεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται πολλές ύπουλες ενέργειες για να τουμπάρουν τον κόσμο και να τον κάνουν να νομίσει ότι είναι τρελός και ότι θέλει να υπογράψει.

 

Η ψευδοεπιστημονική αυθαιρεσία του δόγματος

Η ψυχιατρική κάθε τόσο αλλάζει τις «ασθένειές» της και το νέο δόγμα δημοσιεύεται στο Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. Παλιότερα, υπήρχαν ασθένειες όπως η υστερία ή η "παραφροσύνη", οι οποίες έχουν πια διαγραφεί ή αλλάξει τα ονόματά τους, και έχουν προστεθεί άλλες, και συνεχίζουν να προστίθενται και να αφαιρούνται κατά το δοκούν και κατά το πώς προσπαθούν κάποιοι να ρυθμίζουν την ανθρώπινη κοινωνία.

Οι περισσότερες «ασθένειες» της ψυχιατρικής βασίζονται σε εμπειρικές παρατηρήσεις και κάποιους πειραματισμούς (επάνω σε απρόθυμους ασθενείς πολλές φορές) που είναι, στην καλύτερη περίπτωση, υποκειμενικοί. Δεν πρόκειται για αρρώστιες όπως το κρυολόγημα ή τον καρκίνο ή τη μυωπία, που αποδεικνύονται βάσει κάποιων αντικειμενικών κριτηρίων. Δεν πρόκειται καν για ασθένειες με τις οποίες συμφωνεί πολλές φορές ο ασθενής! Όταν κάποιος είναι κρυολογημένος το ξέρει κι ο ίδιος· δεν ισχύει αυτό και σ’όλες τις ψυχιατρικές υποτιθέμενες ασθένειες. Ο γιατρός είναι πάντα holier-than-thou. Επίσης, σε κανέναν άλλο κλάδο της ιατρικής δεν υποχρεούται ο ασθενής να υποβληθεί σε θεραπεία· μόνο στην ψυχιατρική έχει παρατηρηθεί αυτό το φασιστικό φαινόμενο κατά περιόδους.

Ο λόγος είναι απλός. Ο βασικός σκοπός της ψυχιατρικής είναι να θέτει κοινωνικές νόρμες και να ασκεί κοινωνικό έλεγχο. Ακόμα και οι ίδιοι οι ψυχίατροι παραδέχονται ότι δεν μπορούν να θεραπεύσουν απόλυτα κανέναν. Οι «ασθένειες» δεν θεραπεύονται γιατί δεν είναι ακριβώς ασθένειες. Η ψυχιατρική είναι από τις μεγαλύτερες κρυφοφασιστικές απάτες στην ανθρώπινη ιστορία. Ακόμα κι αν οι περισσότεροι ψυχίατροι δεν θεωρούν ότι υπηρετούν τα Ες-Ες, αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Δεν χρειάζεται εσύ ο ίδιος να είσαι κακός για να υπηρετείς έναν οργανισμό που είναι, κατά βάση, για τον έλεγχο και την ψυχοπνευματική φυλάκιση της ανθρωπότητας. Η ψυχιατρική είναι, ουσιαστικά, για να σε κρατάει στα αβγά σου. Για να μην παρεκκλίνεις. Για να δέχεσαι κάθε φορά εκείνο που επιβάλλεται από την κοινωνική νόρμα. Γι’αυτό κιόλας, σε πολλές περιπτώσεις, χρησιμοποιείται ο όρος sociopath. Όταν αδυνατούν να προσάψουν σε κάποιον άλλη ασθένεια κατηγορία, τον ονομάζουν sociopath, γιατί, ε, δεν μπορεί, είναι δυνατόν να είσαι καλά; Κι εσύ κάτι πρέπει να έχεις!

Το Σύστημα δημιουργεί τις ασθένειες και η ψυχιατρική έρχεται, δήθεν, να τις θεραπεύσει. Εκείνο που κάνει είναι απλώς να εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, κάνει εγκληματικές ή κρυφοφασιστικές ενέργειες.

Ζούμε σε έναν κόσμο που ο μέσος άνθρωπος δέχεται συνεχώς πιέσεις που δεν θα έπρεπε να δέχεται. Πιέσεις από τη δουλειά, την οικογένεια, τον περίγυρο, και τα λοιπά. Και μετά απορούμε γιατί – ω γιατί! – αυτός ο άνθρωπος δεν αισθάνεται καλά. Γιατί έχει κατάθλιψη, βρε παλικάρια; Τι τον βαραίνει; Δεν είναι ένα γαμημένο μυστήριο αυτό; Εντάξει, μη ρωτήσετε τον Θεό, αυτή τη φορά· ρωτήστε την ετήσια φυλλάδα της ψυχιατρικής. Την απάντηση δεν θα τη βρείτε, γιατί είναι απλή. Αυτός ο άνθρωπος δεν αισθάνεται ελεύθερος. Η ψυχή του καταπιέζεται. Είναι φυσικό να νιώθει άσχημα. Δεν είναι άρρωστος. Το μόνο που δείχνει η αντίδρασή του είναι ότι είναι ακόμα άνθρωπος.

Τι κάνει η ψυχιατρική, λοιπόν, για να θεραπεύσει αυτόν τον «ασθενή»; Δύο τρόποι είναι οι πιο δημοφιλείς μέσα στο ιερατείο των παπάδων της ψυχιατρικής: (α) Να κάθεται ο «ασθενής» και να μιλά με τις ώρες σε έναν άγνωστο (τον ψυχίατρο) ο οποίος και εννοείται πως τον στύβει οικονομικά· (β) να παίρνει ο «ασθενής» διάφορα ψυχοφάρμακα αμφιβόλου ποιότητας και επίδρασης, που σε τελική ανάλυση κάνουν περισσότερο κακό στον άνθρωπο ως οντότητα παρά καλό (εκτός αν οι βλέψεις σου είναι να γίνεις ρομπότ κάποια μέρα).

Για την πρώτη περίπτωση: Δεν είναι κάτι το καινούργιο. Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας ψυχίατρος για να το κάνεις. Παλιά, το έκανε ο παπάς της Ενορίας, και μάλιστα δωρεάν· ή ο σοφός του χωριού. (Εγώ είμαι με το μέρος του σοφού του χωριού!) Εναλλακτικά, μπορείς να μιλήσεις σε έναν καλό φίλο ή έναν συγγενή με κατανόηση για να λύσεις τα προβλήματά σου. Το κακό σήμερα είναι ότι δεν έχουμε φίλους και συγγενείς με κατανόηση· δεν είμαστε «εκπαιδευμένοι» από το Σύστημα να έχουμε κατανόηση προς τους άλλους ανθρώπους. Μας φαίνεται παράξενο να καταλάβουμε τον άλλο, να έρθουμε κοντά του. Έτσι είναι η σημερινή κοινωνία. Το λογικό μοιάζει παράλογο.

Σε τελική ανάλυση, όμως, το πρόβλημά σου μόνος σου θα το λύσεις. Δεν θα σ’το λύσει κανένας. Πρέπει να πολεμήσεις τον προσωπικό σου δαίμονα, να τον πιάσεις στο ξύλο, και να νικήσεις. Οι άλλοι μπορούν απλά να αποτελέσουν δίαυλο για να γίνει αυτό. Η ψυχιατρική μπορεί, ίσως, να το καταφέρει αλλά αφού θα σε έχει, με το αζημίωτο και με τον κρατικό έλεγχο από πίσω, αρμέξει ψυχικά και χρηματικά.

Για τη δεύτερη περίπτωση: Τι να πούμε εδώ; Οι μόνοι που κερδίζουν είναι, φυσικά, οι φαρμακοβιομηχανίες. Ο τζίρος από ψυχοφάρμακα στην εποχή μας είναι τεράστιος. (Ψάξτε το και θα βρείτε πολλά περίεργα για το θέμα.) Παρότι τα ψυχοφάρμακα είναι συνήθως επικίνδυνα και επιβλαβή για τον άνθρωπο ως ψυχοπνευματική και σωματική οντότητα, συνεχίζουν να κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα – ή, μάλλον, υπό τον έλεγχο μόνο των ανθρώπων που είναι άμεσα μπλεγμένοι με τη βιομηχανία, των ψυχιάτρων – δηλαδή, όπως λέγαμε, ανεξέλεγκτα.

Σε τουμπάρουν, δε, λέγοντάς σου πως είναι καλό για σένα και τις λοιπές καραμέλες. Η αλήθεια είναι απλή και άγρια: Θέλουν να σε ελέγχουν (οποιοσδήποτε ελέγχει τα φάρμακα ή τις ουσίες που νομίζεις πως χρειάζεσαι σε ελέγχει) και να σε αρμέγουν οικονομικά.

Μα, ρωτάει κάποιος, και τι γίνεται με τις πιο βαριές ασθένειες; Δεν είναι όλα μια απλή κατάθλιψη... (Όχι πως η κατάθλιψη έχει τίποτα το απλό, βέβαια.)

 

Η υπεροψία της επιστήμης

Σχιζοφρένεια: μια ασθένεια-μπαλαντέρ για ό,τι δεν μπορείς να ταξινομήσεις.

Ακούει κάποιος μια φωνή; Είναι σχιζοφρενής. Του δίνονται κάποιες πολύ περίεργες εντυπώσεις; Είναι σχιζοφρενής. Βλέπει πράγματα που οι άλλοι δεν βλέπουν; Είναι σχιζοφρενής. Γενικά, φαίνεται να αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του κάτι που οι άλλοι δεν το αντιλαμβάνονται; Είναι σχιζοφρενής.

Η σχιζοφρένια της σχιζοφρένιας έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις που πλέον υπάρχουν και διάφορες «σχιζοειδείς» ασθένειες. Δηλαδή, δεν είναι ο άλλος και τελείως τρελός αλλά δεν είναι και με τα καλά του. Κανένας δεν μπορεί να είναι με τα καλά του στη σύγχρονη εποχή. Όλοι κάτι πρέπει να έχουν, όλους κάπως πρέπει να μπορεί να τους εκμεταλλευτεί η Ιερά Εξέταση του Συστήματος. Πρέπει να είναι εν δυνάμει παράφρονες, μέχρι να... πατηθεί το κουμπάκι και να γίνουν τελείως τρελοί.

Είναι το ίδιο πρόβλημα που περιέγραψα παραπάνω. Ο τρόπος ζωής μας. Δε βλέπουμε ότι η αληθινή αρρώστια είναι ο τρόπος ζωής μας. Οι άνθρωποι καταπιέζονται και κάπως θα αντιδράσουν. Δεν είναι τρελοί. Φυσιολογικοί είναι που προσπαθούν να τους τρελάνουν.

Η υπεροψία της σύγχρονης επιστήμης και, ως συνέπεια, της ψυχιατρικής είναι άνευ προηγουμένου. Εκτός των άλλων, δεν αποδέχονται με κανέναν τρόπο ότι μπορεί να υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτό που ονομάζουν «φυσιολογικό». Παρότι δεν υφίσταται καν ορισμός για το τι σημαίνει να είσαι σώφρων, η ψυχιατρική συνεχίζει την προπαγάνδα και τον κρυφοφασισμό της. Έχουν αποκλείσει το ότι ίσως να υπάρχουν πράγματα που ένας άνθρωπος μπορεί, για κάποιο λόγο, να τα αντιληφτεί με τις αισθήσεις του ενώ άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να τα αντιληφτούν.

Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα. Όχι με άνθρωπο. Με σκύλο. Ο σκύλος, ως γνωστόν, δεν βλέπει χρώματα. Τι θα γινόταν αν, ξαφνικά, ένας σκύλος γεννιόταν μπορώντας να δει χρώματα; Δίνοντας ανθρωπομορφικές ιδιότητες για λίγο στους σκύλους, τι θα έλεγαν οι άλλοι σκύλοι όταν αυτός ο σκύλος ερχόταν και τους αποκάλυπτε ότι υπάρχουν περισσότερα χρώματα στον κόσμο; Αν είχαν τη βίδα της ψυχιατρικής στο μυαλό τους, θα του έλεγαν ότι είναι τρελός. Αν ήταν και τελείως φασίστες, θα τον κλείδωναν σε κανένα μπουντρούμι. Ο σκύλος, όμως, θα ήταν τρελός; Ο σκύλος απλά θα μπορούσε να δει κάτι που υπάρχει το οποίο οι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν...

Αυτός ο σκύλος θα ήταν, σύμφωνα με τα κριτήρια της ψυχιατρικής, σχιζοφρενής. Θα έβλεπε πράγματα που «δεν υπάρχουν» – που δεν υπάρχουν στον κόσμο των σκύλων τουλάχιστον, γιατί για εμάς είναι καθημερινότητα όλα αυτά τα χρώματα.

Και ερχόμαστε στους ανθρώπους... Όταν κάποιος λέει ότι ακούει μια φωνή, για παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν να αποκλείεις ότι όντως ακούει μια φωνή που εσύ δεν μπορείς να ακούσεις; Γιατί αποκλείεις ότι μπορεί να υπάρχουν δυνάμεις, στοιχεία, και οντότητες σε αυτό το σύμπαν τα οποία είναι αφανή για τις αισθήσεις των περισσότερων ανθρώπων αλλά μερικοί ίσως να μπορούν να τα αντιληφτούν; Το γεγονός, άλλωστε, ότι υπάρχουν στον κόσμο πολλά πράγματα που οι άνθρωποι δεν μπορούν με τις αισθήσεις τους να αντιληφτούν έχει αποδειχτεί και με μαθηματικούς τρόπους από άλλους κλάδους της επιστήμης, όπως η κβαντομηχανική και όχι μόνο. Πρέπει, δηλαδή, κάτι ή να μπορούν να το δουν όλοι ή να το εντοπίζει κάποιο μηχάνημα για να το θεωρήσουμε «πραγματικό»; Αν κάποιος βλέπει κάτι που εσύ δεν βλέπεις, τότε για αυτόν είναι πραγματικό. Η «πραγματικότητα» είναι θέμα αντίληψης. Η πραγματικότητα του κωφάλαλου δεν είναι η πραγματικότητα αυτού που ακούει και μιλάει, κι αντιστρόφως.

Δες τα έντομα... Μου αρέσουν πολύ τα έντομα. Βάζω το χέρι μου επάνω σ’έναν τοίχο όπου κυκλοφορούν δεκάδες μυρμήγκια. Αναρωτιέμαι: Τι καταλαβαίνετε από εμένα που στέκομαι εδώ δίπλα σας κι έχω μόλις τοποθετήσει έναν ολόκληρο λόφο σάρκας ανάμεσά σας; Τα παρατηρώ και, ορισμένες φορές, μου δίνεται η εντύπωση ότι κάτι καταλαβαίνουν. ¶λλες φορές πάλι, μου φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ό,τι και να καταλαβαίνουν, όμως, σίγουρα δεν καταλαβαίνουν εμένα όπως με καταλαβαίνει ένας άλλος άνθρωπος ή όπως καταλαβαίνω εγώ τον εαυτό μου. Η αντίληψη των μυρμηγκιών είναι τελείως διαφορετική από τη δική μας.

Το αποκλείουμε να υπάρχουν άλλες οντότητες στον κόσμο που είμαστε για αυτές όπως τα μυρμήγκια είναι για εμένα; Νομίζω ότι, όχι μόνο είναι τραγικά υπεροπτικό να το αποκλείσουμε, αλλά είναι και τραγικά ηλίθιο επίσης. Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε οι ανώτερες μορφές ζωής σ’αυτό το σύμπαν, είτε θέλουμε να το πιστεύουμε είτε όχι. Ούτε υπάρχει περίπτωση να μπορούμε να αντιληφτούμε όλες τις μορφές ζωής. Το πιθανότερο είναι ότι τώρα κάτι κοιτάζει πάνω από τον ώμο σου καθώς διαβάζεις αυτό το άρθρο – κάτι που δεν μπορείς, με καμία δύναμη, να αντιληφτείς.

Μερικές φορές, όταν είμαι ξαπλωμένος στην παραλία, ξετρυπώνει ένα σκαθάρι μέσα από την άμμο. Είναι ένα αρκετά συμπαθητικό πλάσμα και μ’αρέσει να παίζω μαζί του. Σηκώνω την άμμο μπροστά του δημιουργώντας βουνά και παράξενα εμπόδια στο δρόμο του, βλέποντας πώς θα αντιδράσει. Θ’αλλάξει δρόμο; Θα περιμένει, σοκαρισμένο; Θα προσπαθήσει να σκαρφαλώσει; Μια φορά άρπαξα και με τις δύο χούφτες όλη την άμμο από κάτω και γύρω του και το σήκωσα στον αέρα. Το σκαθάρι πέταξε μέσα σ’ένα αιωρούμενο κομμάτι της αμμουδιάς! Τι μπορεί να καταλαβαίνει το σκαθάρι από όλα αυτά; Ότι κάποιος μυστηριώδης θεός έπαιξε μαζί του; Ότι κάποια διαβολική δύναμη προσπάθησε να βάλει εμπόδια στο δρόμο του; Ότι συνέβη κάποια πολύ παράδοξη καταιγίδα; κάποιο περίεργο φυσικό φαινόμενο; Ό,τι και να κατάλαβε αυτό το σκαθάρι, σίγουρα δεν κατάλαβε εκείνο που κατάλαβα εγώ. Και μάλλον κανένα άλλο σκαθάρι δεν πρόκειται να το πιστέψει. Ίσως αυτό το σκαθάρι να λέγεται Philip K. Dick, ίσως κάπως αλλιώς...

Όπως αυτό το σκαθάρι βρέθηκε μπροστά σ’έναν «παιχνιδιάρη διαβολικό θεό», έτσι μπορεί και κάποιος άνθρωπος να βρεθεί μπροστά σε κάτι παρόμοιο.

Και θα μου πει κάποιος ότι τώρα αυτά είναι θεωρητικά και δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Τι γίνεται αν ο άλλος βλέπει κάτι παράξενο που τον πανικοβάλλει κι αρχίζει να ουρλιάζει και να χτυπιέται ή και να χτυπά άλλους ανθρώπους; Δε μπορείς να το λύσεις αυτό με τη φιλοσοφία και τις υποθέσεις.

Και μπορείς να το λύσεις με το να τον κατηγοριοποιείς ως «τρελό»; Να τον φυλακίζεις χωρίς τη θέλησή του; Να τον καρφώνεις με ενέσεις; Να τον χτυπάς με ρεύμα; Να του κάνεις διάφορα ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια; Η απάντηση είναι όχι. Σίγουρα όχι.

Εκείνο που αυτός ο άνθρωπος χρειάζεται είναι να κατανοήσει, μέσα του, τι σημαίνει για τον ίδιο εκείνο που αντιλαμβάνεται. Όταν υπάρχει εσωτερική κατανόηση, ο πανικός και ο τρόμος δεν υφίστανται πλέον. Ναι, μπορεί αυτός ο άνθρωπος να είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Αλλά και λοιπόν; Τι έγινε μ’αυτό; Είναι κακό; Κι αν ναι, γιατί θα έπρεπε να είναι κακό; Πρέπει όλοι να είναι τα ίδια πιόνια επάνω στον ίδιο ασπρόμαυρο πίνακα; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα πιόνια-μπαλαντέρ που ακολουθούν δικούς τους κανόνες;

Εγώ εκείνο που έχω καταλάβει είναι ότι, αν ο άλλος δεν σε πειράζει, δεν τον πειράζεις. Αν τον πειράζεις ενώ δεν σε πειράζει, είσαι φασίστας και θέλεις ξύλο – αν και δεν θα πρότεινα σε κανέναν να χρησιμοποιεί βία, για κανέναν λόγο.

Και τι γίνεται με τις περιπτώσεις «τρελών» που βλέπουν κάτι παράξενο κι αρχίζουν να επιτίθενται σε κόσμο; Στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, ούτως ή άλλως, η ψυχιατρική δεν τους προλαβαίνει προτού σκοτώσουν. Αν όμως υπήρχε σωστή καθοδήγηση από την κοινωνία ως σύνολο και λιγότερη κατηγοριοποίηση, είμαι βέβαιος πως ούτε οι μισοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν θα επιτίθονταν σε άλλους ανθρώπους. Κι όταν η ψυχιατρική συλλάβει έναν τρελό (γιατί, ναι, συλλάβει είναι η σωστή λέξη), τι κάνει; Τον θεραπεύει; Όχι. Ή τον μαστουρώνει ώστε να μην ξέρει πού βρίσκεται, ή τον φυλακίζει, ή του κάνει βασανιστήρια. Είναι αυτό θεραπεία; Δεν είναι θεραπεία, και όλοι το ξέρουμε, εκτός από τους απληροφόρητους ή αυτούς που, για δικούς τους λόγους, εθελοτυφλούν.

Η ψυχιατρική, γενικά, δεν μπορεί να θεραπεύσει κανέναν. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καταστέλλει κάποιες καταστάσεις, με βλαβερές ουσίες ή με εξαναγκαστικό περιορισμό. Κι αυτό ισχύει και για τις βαριές «ασθένειες» και για τις ελαφριές «ασθένειες» – που, φυσικά, μόνο ασθένειες δεν είναι. Απλά είναι εναλλακτικές ψυχικές καταστάσεις που κάποιες από αυτές προέρχονται από την αντίληψη πραγμάτων που ο μέσος όρος των ανθρώπων δεν αντιλαμβάνεται.

 

Και ο κοινωνικός μπαμπούλας ήρθε στη γειτονιά σας

Αλλά ας αφήσουμε όλες αυτές τις αναλύσεις σχετικά με τις υποτιθέμενες «ασθένειες» της ιεράς ψυχιατρικής, γιατί ο βασικός της ρόλος είναι ο ρόλος του κοινωνικού ελεγκτή. Από εκεί ξεκίνησε και αυτό εξακολουθεί να κάνει, αν και προσπαθώντας να μην αγνοεί ξεδιάντροπα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το γεγονός, όμως, παραμένει ότι συνήθως επιχειρεί να σε ξεγελάσει ώστε να σε κάνει να νομίσεις ότι είσαι άρρωστος για να δεχτείς τις θεραπείες, κι αυτό το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι ο κοινωνικός έλεγχος να βαθαίνει, να πλουτίζουν κάποια λαμόγια με την ψυχική ταλαιπωρία άλλων ανθρώπων, και να συνεχίζουν να κυκλοφορούν εκατοντάδες δηλητηριώδη ψυχοφάρμακα.

Η ψυχιατρική χρησιμοποιείται συστηματικά ως όπλο εναντίον αντικαθεστωτικών, ακτιβιστών, και ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων, και πολλές φορές συνεργάζεται με τις μυστικές υπηρεσίες για να βγάζει από τη μέση άτομα που είναι, για κάποιο λόγο, αντιπαθή. Και το χειρότερο που μπορεί να κάνει είναι να σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι άρρωστος. Όταν νομίζεις ότι είσαι κάτι, τότε γίνεσαι αυτό το κάτι. Το μυαλό καθορίζει τα πάντα. (Βλ. επίσης ένα άλλο άρθρο μου: Το Μυαλό: Ένας Καθρέφτης.)

Ως πνευματικές οντότητες, οι άνθρωποι δεν έχουμε εξελιχτεί και πολύ από τον αρχαίο κόσμο. Ναι, έχουμε τεχνολογική εξέλιξη, αναμφίβολα. Αλλά πνευματική εξέλιξη ελάχιστη. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, είμαστε λιγότερο εξελιγμένοι πνευματικά. Και γι’αυτό έχουμε, εν μέρει, να ευχαριστήσουμε την Ιερά Εξέταση, την ψυχιατρική, και άλλες παρόμοιες οργανώσεις και φατρίες που, δήθεν, ενδιαφέρονται για το καλό της ανθρωπότητας με το να κλείνουν το μυαλό και την ψυχή της μέσα σε κλουβιά.

Η ψυχιατρική, δρώντας ως ψευδοεπιστήμη του σκοταδισμού, στέλνει την ψυχοπνευματική μας εξέλιξη χίλια χρόνια πίσω.

Στο Laws of Form, Παράρτημα Ι, σελίδα 110, γράφει (μετάφραση δική μου):

Εν ολίγοις, λέει πως εκείνη την περίοδο που γράφτηκε το βιβλίο οι ερευνητές και οι επιστήμονες φοβόταν μήπως τους κατηγοριοποιήσουν ως τρελούς κι αρχίσουν να τους κοπανάνε με ηλεκτροφόρα ραβδιά.

Αυτή είναι η προσφορά της ψυχιατρικής στην ανθρωπότητα.

 

Τελειώνοντας ξαναλέω, όπως έγραψα και στη Διευκρίνιση στην αρχή, ότι εδώ δεν κάνω δικαστήριο. Το άρθρο αυτό είναι πληροφοριακό, και ένας από τους λόγους που το γράφω είναι επειδή πολλοί έχουν απίστευτες αυταπάτες για το τι εστί ψυχιατρική. Το ότι η ψυχιατρική δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα σε άλλες καταπιεστικές ομάδες, φατρίες, και οργανώσεις είναι επειδή καλύπτεται πίσω από τον μανδύα της υποτιθέμενης επιστημονικότητας. Γίνεται holier-than-thou και σε κοροϊδεύει για να μη δεις το άσχημο, το τερατώδες πρόσωπο πίσω από τη μάσκα.

Τα αποφθέγματα που παρουσιάζονται σε αυτό το άρθρο και έχουν αστερίσκο (*) στο τέλος είναι παρμένα από το βιβλίο Ναρκωτικά και Εξουσία, του Κλεάνθη Γρίβα, το οποίο και θα σας προέτρεπα να διαβάσετε ούτως ή άλλως γιατί λέει αρκετές αλήθειες για την ψυχιατρική. Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε τον ιστότοπο του Κλεάνθη Γρίβα, μπορείτε να διαβάσετε για την Αντιψυχιατρική, μπορείτε να διαβάσετε δύο άρθρα για τα χάλια της ψυχιατρικής στην Ελλάδα, μπορείτε να διαβάσετε τρία ακόμα άρθρα για την ψυχιατρική και τις φαρμακοβιομηχανίες, καθώς και αυτό εδώ, και ό,τι άλλο μπορέσετε να βρείτε μόνοι σας. Υπάρχουν πολλά κείμενα στο διαδίκτυο αλλά και βίντεο στο youtube.

Ο κάθε άνθρωπος είναι, εκ φύσεως, ελεύθερος να διαμορφώνει το μυαλό και την αντίληψή του όπως ο ίδιος επιθυμεί.

Ευχαριστούμε, Ψυχιατρική, για την τυραννία, τον κρυφοφασισμό, τη συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες, τα γκουλάγκ, και τα δηλητήρια.

So long and thanks for all the fucking fish.

Τελική σημείωση: Αν, λόγω της αναφοράς μου στον κ. Γρίβα, αναρωτιέται κανένας αν παίρνω ή κάποτε έπαιρνα ναρκωτικά, η απάντηση είναι ότι δεν παίρνω ούτε ασπιρίνη. Και σου προτείνω να κάνεις κι εσύ το ίδιο (αν και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους που θέλουν να βάζουν οτιδήποτε μέσα στο σώμα τους. Έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους που θέλουν να επιβάλλουν στους άλλους τι θα βάλουν ή τι δεν θα βάλουν στο σώμα τους ή στο μυαλό τους). Κάνοντας παράφραση του πασίγνωστου ρητού του Νταλί: δεν παίρνω ψυχεδελικές ουσίες· οι ψυχεδελικές ουσίες κυλάνε στο αίμα μου.

 

 

 

 

Αν τώρα σκέφτεσαι για εμένα Και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ, ανθρωπάριο, που θα κρίνεις την Ιερά Ψυχιατρική; μπορείς να διαβάσεις αυτό.

---