Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Γιατί Δεν μου Αρέσει το Game of Thrones Η τηλεοπτική σειρά, όχι το A Song of Ice and Fire
To A Song of Ice and Fire είναι μια από τις σειρές βιβλίων φαντασίας που τυχαίνει να μου αρέσουν. Τουλάχιστον, μέχρι και το τρίτο βιβλίο. Δεν συμφωνώ με κάποιους που λένε ότι ο G.R.R. Martin παίζει με τον αναγνώστη σκοτώνοντας χαρακτήρες και μην αφήνοντας την ιστορία να τελειώσει. Εμένα μού φαίνεται ότι απλά αφήνει την ιστορία να εξελιχτεί σαν πραγματική ζωή σέναν φανταστικό κόσμο: και στην πραγματική ζωή τα γεγονότα δεν είναι προκαθορισμένα, ούτε προβλεπόμενα. Τα πάντα είναι ένα χαοτικό κουβάρι. Ακριβώς όπως και η πλοκή του
A Song of Ice and Fire.
Κατά κανόνα, απεχθάνονται τις ιστορίες που έχουν πολύ προκαθορισμένες πλοκές, που σε κάνουν να καταλαβαίνεις ότι διαβάζεις μια ιστορία αντί να σε αφήνουν να βιώσεις μια εναλλακτική εμπειρία. Και απεχθάνομαι ακόμα περισσότερο τις τυποποιημένες, βλακώδεις πλοκές τύπου ένα, δύο, τρία,
ΜΠΟΥΟΥΟΥΜ! μεγάλη μάχη, γκάπα, γκούπα, νταπ, ντουπ, oh yeah man, yeah! ξύλο· και η μάχη τελειώνει αφήνοντάς μας ολοκληρωμένους ως ανθρώπους, και, ουφ, τελειώνει και το βιβλίο μαζί oh yeah, man... Yeah· μιλάμε και για
πολύ σκουπίδια...
Το A Song of Ice and Fire, ειδικά για την εποχή που ξεκίνησε να κυκλοφορεί αλλά και μέχρι σήμερα, ίσως ήταν μια αλλαγή στα επαναλαμβανόμενα, βαρετά, έως και ανόητα μοτίβα της φανταστικής λογοτεχνίας. Ήταν κάτι το
ζωντανό. Κάτι που έχεις την αίσθηση ότι, τουλάχιστον, ο συγγραφέας το γράφει για το γούστο του.
Και τα πρώτα τρία βιβλία είναι όντως καλά. Ζωντανοί χαρακτήρες, πνευματώδης διάλογος, πλοκή που ποτέ,
ποτέ, δεν σταματά να κινείται και να κάνει πράγματα που σου κρατάνε το ενδιαφέρον. Τι άλλο να ζητήσεις από μια σειρά φαντασίας; Είναι μια
εμπειρία, δίχως αμφιβολία. Το μόνο κακό, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι και εδώ, όπως και σε δεκάδες άλλα εκβιομηχανισμένα βιβλία, χρησιμοποιείται μονολιθικά η κλειστή, περιορισμένη οπτική γωνία τρίτου προσώπου, που πλέον προσωπικά έχω αρχίσει να τη βλέπω ως αρνητικό σημάδι σένα μυθιστόρημα. Με κάνει να σκέφτομαι:
Ακόμα ένας συγγραφέας-κλώνος που γράφει βάσει προδιαγραφών «εργαστηρίου»· τίποτα το ιδιαίτερο.
Αλλά τα τρία πρώτα βιβλία του A Song of Ice and Fire εξακολουθούν να είναι καλά, ασχέτως χρήσης οπτικής γωνίας. Τα επόμενα το τέταρτο και το πέμπτο δυστυχώς δεν είναι το ίδιο καλά. Το χειρότερο είναι ότι η πλοκή σέρνεται ατελείωτα χωρίς να φαίνεται να συμβαίνει τίποτα παρά μόνο κάτι «συγκλονιστικό» στο τέλος για να σε τραβήξει στο επόμενο βιβλίο. Κατά δεύτερον, ακόμα κι ο διάλογος μοιάζει για κάποιο λόγο να έχει χαλάσει λίγο. Κατά τρίτον, η μέση μιας σειράς βιβλίων δεν είναι η καλύτερη στιγμή για να βάζεις μέσα στην ιστορία
δεκάδες καινούργιους χαρακτήρες! Κατά τέταρτον, τα πάντα έχουν «χοντρύνει», γαμώτο! Πιάσε και δες το αν δεν με πιστεύεις: μεγαλύτερα κεφάλαια, μεγαλύτερες παράγραφοι που, όμως, δεν λένε τίποτα: η πλοκή δεν προχωρά, και γενικώς τα πάντα είναι πιο ανιαρά. Τι συμβαίνει εδώ; Μοιάζει σαν ο ίδιος ο συγγραφέας να έχει χάσει τον ενθουσιασμό του. Σαν να γράφει επειδή
πρέπει να γράψει πάντοτε κακό σημάδι.
Κάποιος θέλει να κλάψει;
Αλλά για στάσου! λέω ξαφνικά στον εαυτό μου. Σκέψου. Πότε γράφτηκε το πρώτο βιβλίο του
A Song of Ice and Fire, το A Game of Thrones; Γράφτηκε το 1996, αν δεν κάνω λάθος. Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε ώς σήμερα, 2017; Είκοσι χρόνια! Και ρωτάω τον εαυτό του: Θα άντεχες, ρε φίλε, να γράφεις την ίδια σειρά φαντασίας για 20-και-βάλε χρόνια; Και ο εαυτός μου μου απάντα: Είσαι φρενοβλαβής, ρε πούστη. Αυτά τα πράγματα
δεν γίνονται. Φαντάζεσαι να έγραφα ακόμα τον Άρμπεναρκ (τον οποίο ξεκίνησα το 1999); Θα είχα
αυτοκτονήσει. Ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι για να ανανεώνεται· δεν μπορεί να λέει συνέχεια την ίδια ιστορία. Τον κουράζει.
Ο Μάρτιν έχει πια κουραστεί. Είναι καταφανές. Μακάρι να του περάσει και τα επόμενα βιβλία, από το έκτο και μετά, να είναι εκπληκτικά όπως τα τρία πρώτα. Αλλά φοβάμαι πως δεν θα συμβεί. (Του εύχομαι καλή έμπνευση, και καλή τύχη, ωστόσο.)
Όμως αυτό το άρθρο δεν είναι, ουσιαστικά, για το A Song of Ice and Fire· είναι για την τηλεοπτική σειρά
Game of Thrones. Απλά είπα μερικά λόγια για το A Song of Ice and Fire για να ξέρει ο αναγνώστης τι περίπου πιστεύω γιαυτό, γιατί έχει σημασία για όσα θα γράψω παρακάτω. Όλα τα παραπάνω ήταν ο πρόλογος ένας πρόλογος τύπου
A Song of Ice and Fire μεγάλος.
Η τηλεοπτική σειρά δεν μου αρέσει. Εξηγούμαι εξαρχής ότι πιστεύω πως είναι σκουπίδι, πελώριο σκουπίδι του συστήματος, και έχω συγκεκριμένους λόγους που το πιστεύω αυτό, για τους οποίους θα διαβάσετε παρακάτω. Μπορεί κάποιοι να διαφωνούν· μπορεί οι λόγοι για τους οποίους εμένα η σειρά δεν αρέσει, να είναι ακριβώς εκείνοι οι λόγοι για τους οποίους η σειρά τούς
αρέσει. Πάω πάσο. Πολλά πράγματα είναι θέμα γούστου. Καλώς;
Κατά πρώτον, νομίζω ότι ο Μάρτιν δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε συμφωνήσει να γίνει από τώρα τηλεοπτική σειρά βασισμένη στο
A Song of Ice and Fire. Γιατί; Μα είναι καταφανές! Αφού ο άνθρωπος το ξέρει ότι γράφει αργά, πραγματικά νόμιζε ότι θα κατάφερνε να τελειώσει τη σειρά των βιβλίων
προτού η τηλεοπτική σειρά τον προφτάσει στη ροή της αφήγησης; Δεν μπορεί να το νόμιζε αυτό. Επομένως, δεν έπρεπε να συμφωνήσει να γίνει από τώρα η τηλεοπτική σειρά. Διότι ήταν εξαρχής δεδομένο ότι, από ένα σημείο και μετά, η τηλεοπτική σειρά θα προλάβαινε τα βιβλία και θα έπρεπε να γραφτούν σενάρια προτού ο Μάρτιν γράψει λογοτεχνικό κείμενο. Αυτό δεν είναι καλό, σε καμία περίπτωση. Προφανώς, η ιστορία αλλοιώνεται όταν γίνεται κάτι τέτοιο. Είναι αναπόφευκτο. Ο Μάρτιν, επιπλέον, δεν έγραφε το
A Song of Ice and Fire βάσει σχεδιαγράμματος. Άφηνε την ιστορία να εξελιχτεί
γράφοντας (γιαυτό κιόλας φαίνεται σαν πραγματικότητα, όχι σαν στημένο παιχνίδι). Αυτό σημαίνει πως, ουσιαστικά,
δεν μπορείς να κάνεις σενάριο προτού γραφτεί το λογοτεχνικό κείμενο. Αν κάνεις σενάριο πιο πριν, δεν θα είναι στο πνεύμα της ιστορίας. Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Μάρτιν το γράψει, δεν θα είναι στο πνεύμα αυτής της ζωντανής εξέλιξης της ιστορίας που έχει το λογοτεχνικό κείμενο.
Επομένως, κατά τη γνώμη μου, ο Μάρτιν θα έπρεπε να είχε αρνηθεί να γίνει η τηλεοπτική σειρά γιαυτό τον λόγο, αν όχι για οποιονδήποτε άλλο. Ας περίμενε να τελειώσει τα βιβλία πρώτα. Δεν θα ήταν ο πρώτος συγγραφέας που έχει αρνηθεί κάποιο βιβλίο του να γίνει ταινία ή σειρά. Για παράδειγμα, ο Moorcock δεν είχε συμφωνήσει να κάνουν τον Έλρικ ταινία, γιατί δεν του άρεσε εκείνο που έβλεπε.
Ασχέτως όλων αυτών, παραθέτω τους προσωπικούς μου λόγους γιατί δεν μου αρέσει η τηλεοπτική σειρά
Game of Thrones. Έχω δει μέχρι και την αρχή του τρίτου κύκλου· μετά, το παράτησα· δεν μπορούσα να δω παρακάτω. Κι αυτά που είδα, με το ζόρι τα είδα.
Ναι, εντάξει...
Λόγος #1: Αλλιώς είχα φανταστεί τις φάτσες τους, γαμώτο! Διαβάζοντας τα βιβλία, αλλιώς είχα φανταστεί τα πρόσωπα των χαρακτήρων, το όλο τους παρουσιαστικό. Και αυτό που είδα στην οθόνη δεν είχε καμία σχέση, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις. Επίσης, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, δεν νομίζω ότι οι ηθοποιοί αντικειμενικά ταιριάζουν και τόσο στους ρόλους. Δες την Κάτλιν. Δες τη Σέρσει. Δες τον Τζον Σνόου. Πολύ απλά
δεν ταιριάζουν. Οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί ταιριάζουν καλύτερα σε άλλους ρόλους, σε άλλες ταινίες που τους έχω δει. Δεν είναι κακοί ηθοποιοί, δεν είναι άσχημοι ηθοποιοί. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι στην
επιλογή των ηθοποιών και στον τρόπο που τους έχουν φτιάξει για τη σειρά. Τα σχόλια που θα κάνω δεν είναι για τους ίδιους τους ηθοποιούς ως ανθρώπους. Η Κάτλιν, που στα βιβλία υποτίθεται πως είναι μια γλυκιά και όμορφη αριστοκράτισσα, μοιάζει με μια ρυτιδωμένη γυναίκα, κουρασμένη από τη ζωή· η Σέρσει, που υποτίθεται πως είναι μια θρασύς σεξοβόμβα, μοιάζει με μια ξερακιανή, νευρωτική τύπισσα· ο Τζον Σνόου, που υποτίθεται πως είναι ένας ξερακιανός, οριακά άγριος νέος, μοιάζει με βουτυρομπεμπές. Και αυτοί δεν είναι οι μόνοι ηθοποιοί που δεν ταιριάζουν στους ρόλους τους. Δες πώς είναι ο Sir Gregor Clegane:
καμία σχέση μαυτό που φανταζόμουν από τα βιβλία. Οι μόνοι ρόλοι που μου άρεσαν ήταν η Άρια και ο κακός μπαμπάς των Λάνιστερ. Δεν τους φανταζόμουν ακριβώς έτσι, αλλά όντως ταιριάζουν οι ηθοποιοί στους ρόλους. Και ίσως να μου άρεσε και κανένας άλλος που τώρα δεν θυμάμαι· αλλά είναι ελάχιστοι, όπως και νάχει.
Λόγος #2: Ο σέξι νάνος. Ο Τύριον, στα βιβλία, είναι άσχημος. Δεν είναι απλά κοντός. Δεν είναι απλά νάνος. Είναι
κακομούτσουνος. Και δες τον ηθοποιό! Ο τύπος είναι όμορφος. Αντικειμενικά. Απλά τυχαίνει να είναι νάνος. Η φάτσα του είναι ωραία. Γυναίκα μού έχει πει ότι άνετα θα τον καβαλούσε. Είναι συμπαθητικός. Είναι ένας σέξι νάνος.
Δεν είναι ο Τύριον! Επιπλέον, ο Τύριον των βιβλίων, ο πραγματικός Τύριον, στο τέλος του δεύτερου βιβλίου τραυματίζεται άσχημα, κι από το τρίτο και μετά του λείπει η μύτη ενώ το μισό του πρόσωπο είναι φριχτά σημαδεμένο. Ο Τύριον γίνεται, δηλαδή,
ακόμα πιο άσχημος. Αλλά στην τηλεοπτική σειρά τι συμβαίνει; Καταλήγει να έχει μια μικρή ουλή στη μύτη... που τον κάνει ακόμα πιο σέξι! Ε, δεν γαργαλιέστε, λέω εγώ...
Λόγος #3: Η δομή της ιστορίας. Ο Μάρτιν στο A Song of Ice and Fire συνεχώς αλλάζει οπτική γωνία, μεταπηδά από τον έναν χαρακτήρα στον άλλο με κάθε αλλαγή κεφαλαίου. Προσπάθησαν, επομένως, να κάνουν κάτι παρόμοιο και στην τηλεοπτική σειρά, τρομάρα τους. Το κάθε επεισόδιο δεν εστιάζεται για πολύ σε κανέναν χαρακτήρα, ούτε καν σε δύο ή τρεις. Κάθε πεντάλεπτο μεταπηδά και σε άλλον! Ε, αυτός δεν είναι τρόπος για να δείξεις μια ιστορία σε τηλεοπτική σειρά. Ο θεατής δεν έχει τον χρόνο να επικεντρωθεί σε κανέναν χαρακτήρα, σε καμία υπόθεση· τα πάντα μοιάζουν σκόρπια και ανούσια. Δες τι γίνεται στις άλλες τηλεοπτικές σειρές στις καλές· δεν σου λέω για τις μπαρούφες. Δες τι γίνεται στο
Lost, για παράδειγμα. Παρότι έχει πολλούς χαρακτήρες, μέσα στο κάθε επεισόδιο δεν μεταπηδά σε άλλο χαρακτήρα ανά πεντάλεπτο: κάπου εστιάζεται, σου δίνει κάτι για να δεις. Ή πάρε για παράδειγμα την τηλεοπτική σειρά
Spartacus που πραγματικά ντροπιάζει το Game of Thrones με το πόσο καλύτερη είναι.
Αχ, αυτό το σέξι βλέμμα... Με πεθαίνει...
Λόγος #4: Είχα ήδη διαβάσει τα βιβλία. Ήξερα τι θα γίνει παρακάτω. Γιατί να δω τη σειρά; Τι εκπλήξεις είχε για εμένα; Τις ανόητες δευτερεύουσες πλοκές που έβαλαν οι σεναριογράφοι και είναι τελείως άχρηστες; Δεν βλέπω μια τηλεοπτική σειρά επειδή δεν έχω τι άλλο να κάνω με τον χρόνο. Δεν βλέπω μια τηλεοπτική σειρά για τα ειδικά εφέ και για τα τρομαχτικά τέρατα. Τη βλέπω, κυρίως, για την ιστορία. Θέλω να δω μια καλή ιστορία. Όταν ήδη ξέρω την ιστορία, το ενδιαφέρον μου πέφτει αρκετά.
Λόγος #5: Το κακόγουστο σεξ. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να το πεις: Το σεξ στο
Game of Thrones είναι κακόγουστο. Και δεν το λέω αυτό ως πουριτανός. Δεν έχω πρόβλημα με το σεξ στην οθόνη. Αλλά εδώ είναι κακόγουστο. Και εκτός αυτού έχουν βάλει ένα σωρό επιπλέον σεξουαλικές σκηνές που δεν υπήρχαν στα βιβλία! Και είναι κι αυτές κακόγουστες. Θυμάται κανένας εκείνη την ακραία (για τα δεδομένα της επικής φαντασίας) ερωτική σκηνή με τον Theon Greyjoy στις αρχές του δεύτερου βιβλίου; Ε, ακόμα κι αυτή τη σκηνή τη... βίασαν. Την άλλαξαν και, σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, την έκαναν και τελείως κακόγουστη. Συγνώμη αλλά δεν τη βρίσκω με το να βλέπω κοκαλιάρες πόρνες να κάνουν πέρα-δώθε με τελείως γελοίους τρόπους. Όλ αυτά μού θύμισαν εκείνο που κάποτε, τυχαία, μου είχε πει ένας ταξιτζής.
Ο ταξιτζής είχε πει: «Πω, ρε φίλε, και βλέπω μια γριά να περιμένει στο φανάρι και να φορά σιθρού χωρίς σουτιέν από μέσα, και να κρέμονται τα βυζιά της ώς την κοιλιά. Ε, εντάξει! Τι είναι τώρα αυτά; Νεαρά παιδιά είμαστε· να σιχαθούμε από τώρα τη γυναίκα;»
Το Game of Thrones σε προκαλεί να σιχαθείς το σεξ. Για κάτι μακράν καλύτερο, πάρε για παράδειγμα πάλι τη σειρά
Spartacus. Έχει πολύ σεξ, έχει ακραίο σεξ, ακόλαστο. Αλλά δεν είναι κακόγουστο. Υπάρχει διαφορά.
Ο καλύτερος χαρακτήρας της σειράς, κι αφήστε τις μαλακίες.
Λόγος #6: Έχουν βάλει ένα σωρό άσχετες ιστορίες μέσα! Στην τηλεοπτική σειρά δεν δείχνουν μόνο αυτά που έγραψε ο Μάρτιν στο
A Song of Ice and Fire· βάζουν ακόμα περισσότερα! Δήθεν για να σου δώσουν λόγο να δεις και τη σειρά και να διαβάσεις και τα βιβλία. Αλλά δεν πιάνει. Απλά σε κάνουν να αντιπαθήσεις τη σειρά. Και ορισμένες πλοκές που έχουν βάλει δεν είμαι καν βέβαιος ότι έχουν καμια σοβαρή βάση, όπως το ότι ο Ρένλι Μπαράθεον ήταν ομοφυλόφιλος. Στα βιβλία μόνο αν κάνεις μια δική σου υπόθεση μπορείς να πεις ότι είναι ομοφυλόφιλος· δεν υπάρχει τίποτα που να υπονοεί σοβαρά κάτι τέτοιο. Απλά ήθελαν να βάλουν και έναν ομοφυλόφιλο χαρακτήρα για political correct λόγους. Αν είναι δυνατόν... Δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους γούσταρα αφάνταστα τον πρώτο κύκλο τη σειράς
Sense8, για παράδειγμα αλλά όχι να παραποιείς την ιστορία για να βάλεις, σώνει και καλά, ομοφυλόφιλο μες στο έργο. Και, γενικά, όλες αυτές οι καινούργιες δευτερεύουσες πλοκές είναι κακές. Μοιάζει σαν να θέλουν να ωθήσουν τους αναγνώστες/θεατές να παίξουν «βρες τις διαφορές» ανάμεσα στην τηλεοπτική σειρά και στα βιβλία. Ένα μάλλον φτηνό κόλπο...
Λόγος #7: Θα τελειώσει πριν από τα βιβλία! Όπως όλοι καταλαβαίνουν, η τηλεοπτική σειρά δεν μπορεί να περιμένει τον Μάρτιν να τελειώσει πρώτος τα βιβλία. Τα σενάρια θα γραφτούν κάπως δεν ξέρω πώς. Αλλά, όπως κι αν γραφτούν, δεν θα είναι το ίδιο πράγμα. Και μετά ο Μάρτιν θα είναι, ουσιαστικά, εξαναγκασμένος να ακολουθήσει τη βασική ιστορία του σεναρίου. Κακό. Πολύ κακό. Εσύ τι υποθέτεις ότι θα γίνει στο τέλος της σειράς; Έλα, για πες το... Μεγάλη Μάχη! Με Μεγάλους Δράκους! Και Άλλα Μεγάλα Τέρατα, ίσως!
Γιούουουπιιιιιιιιιιιιιιιιιι!