Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Το Δόγμα της Επιστήμης Η έρευνα και η αμφισβήτηση έχουν αντικατασταθεί από τη στασιμότητα και την υπακοή
Η επιστήμη ως λέξη προέρχεται από το επίσταμαι, που σημαίνει γνωρίζω κάτι καλά. Επιστήμη, δηλαδή, ετυμολογικά, είναι η καλή γνώση ενός θέματος. Αλλά, ιστορικά, επιστήμη σημαίνει περιέργεια και έρευνα. Η επιστήμη ξεκίνησε από τότε που ο πρώτος άνθρωπος άρχισε να αναρωτιέται για το φυσικό σύμπαν και για διάφορα φαινόμενα και να τα ερευνά για να μάθει την αλήθεια σχετικά μ’αυτά, να δώσει εξηγήσεις.
Επιστήμονας ήταν ο άνθρωπος που αρνιόταν να πιστέψει ότι η καταιγίδα είναι η οργή των θεών και προσπαθούσε να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει ώστε να προκαλείται το φαινόμενο που ονομάζουμε καταιγίδα.
Η επιστήμη δεν σταματά ποτέ να επεκτείνεται και να αυτοαμφισβητείται. Δεν είναι μια σειρά από σταθερές, αναλλοίωτες αρχές. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν ύστερα από έρευνα. Και αυτό έχει, όντως, συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν.
Η επιστήμη δεν είναι δόγμα.
Το δόγμα δεν αλλάζει (ή, τουλάχιστον, πρακτικά, πολύ σπάνια αλλάζει). Είναι κάποιες αρχές αναλλοίωτες και σταθερές που αποτελούν βάση, και κανείς δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει. Πολύ συχνά, το δόγμα σχετίζεται με τη θρησκεία και την πίστη.
Το δόγμα δεν είναι κακό γι’αυτό που είναι. Έχει τη θέση του. Όμως η επιστήμη δεν είναι δόγμα. Ή, δεν πρέπει να είναι δόγμα· γιατί, όταν γίνεται δόγμα, αυτοκαταργείται.
Σήμερα, όμως, επικρατεί, σε μεγάλη μερίδα του «επιστημονικού κόσμου», μια νοοτροπία για την επιστήμη η οποία, δυστυχώς, μοιάζει πάρα πολύ με δόγμα. Και, λέγοντας σήμερα, εννοώ τις τελευταίες δεκαετίες. Αρκετές δεκαετίες. Από τον Β’ Παγκόσμιο και ύστερα, σίγουρα, αν όχι και πιο νωρίς. Αυτό το πράγμα μπορούμε μόνο να το χαρακτηρίσουμε ως «δόγμα της επιστήμης».
Ξεκινά από την κοσμολογία και φτάνει μέχρι τη λοιμωξιολογία.
Για παράδειγμα, υπάρχει η γνωστή θεωρία του Big Bang, σύμφωνα με την οποία, κοντολογίς, το σύμπαν προέρχεται από μια μεγάλη έκρηξη· αυτή είναι η αιτία της δημιουργίας του. Η συγκεκριμένη θεωρία βασίζεται σε κάποια δεδομένα και στοιχεία, ομολογουμένως· όμως, όπως πάρα πολλές θεωρίες αυτού του είδους, είναι κατά βάση υπόθεση. Αλλά κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι, αντιθέτως, είναι βασική αρχή, ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, έχουν ορίσει και ακριβώς πού έγινε αυτό το Big Bang: κάπου στην περιοχή που σήμερα είναι το Γκραν Κάνιον.
Οποιοσδήποτε επιστήμονας αμφισβητεί τη θεωρία του Big Bang, και προτείνει μια άλλη θεωρία για τη δημιουργία του σύμπαντος, συνήθως διώκεται, γελοιοποιείται, ή αποκρύπτεται. Το δόγμα της επιστήμης δεν φαίνεται να μπορεί να σηκώσει διαφορετική θεωρία για πώς γεννήθηκε αυτός ο κόσμος...
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η θεωρία ότι ο άνθρωπος προήλθε από τον πίθηκο, η οποία βασίζεται σε πανάρχαια ευρήματα, όπως οστά. Αν και αυτή η θεωρία επίσης στηρίζεται σε κάποια δεδομένα και στοιχεία, πάλι δεν μπορεί παρά να είναι μια υπόθεση. Ξανά, όμως, έχει καταντήσει δεδομένη – από εκείνες που δεν πρέπει κανείς να τολμά να αμφισβητεί, αλλιώς μάλλον είναι παράφρων, αντιεπιστημονικός, ή περιθωριακός.
Η ψυχιατρική, δε, έχει μια μακρά και επικίνδυνη ιστορία από ψευδοεπιστημονικές ανοησίες – ένα θέμα για το οποίο έχω γράψει και παλιότερα. Σήμερα, τα περισσότερα από αυτά θεωρούνται «ξεπερασμένα», αλλά και πάλι υπάρχει ένα ψυχιατρικό manual που ορίζει τι είναι και τι δεν είναι ψυχική ασθένεια και όλοι οι ψυχίατροι πρέπει να το ακολουθούν τυφλά. Αυτό, φυσικά, δημιουργεί διάφορα προβλήματα, ένα από τα οποία είναι ότι οποιαδήποτε «αποκλίνουσα συμπεριφορά» μπορείς ακόμα και να την ποινικοποιήσεις· και το τι ορίζεται ως αποκλίνουσα συμπεριφορά εξαρτάται από το γούστο ή το συμφέρον του καθενός, αφού τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί μπορούν να αποδοθούν στο οτιδήποτε σχεδόν.
Ένα άλλο πρόβλημα που προκύπτει από το δόγμα της ψυχιατρικής είναι ότι σκοτώνει την έρευνα για διάφορα πράγματα. Για παράδειγμα, οποιοσδήποτε «ακούει φωνές» κατηγοριοποιείται κατευθείαν ως σχιζοφρενής, ή σχιζοειδής, ή ότι είχε ψυχωτικό ή σχιζοειδές επεισόδιο, και δεν γίνεται καμιά άλλη έρευνα για το θέμα. Αποκλείεται ότι αυτές οι φωνές μπορεί να σημαίνουν κάτι άλλο πέρα από ψυχική διαταραχή ή διαταραχή της ομαλής λειτουργίας του εγκεφάλου. Αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τίποτα για το τι μπορεί να σημαίνουν τέτοιες φωνές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί που τις ακούνε να το κρατάνε κρυφό, γιατί γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να οδηγηθούν πουθενά παρά μόνο να τους σταμπάρουν ως τρελούς. Πράγμα που, βέβαια, σκοτώνει την έρευνα.
Γενικά, σήμερα, αν θες να κρατήσεις κάτι κρυφό, πες ότι είναι «ψυχική διαταραχή», και ακόμα και οι ίδιοι που το αντιλαμβάνονται δεν θα μιλάνε γι’αυτό. Είναι σχεδόν σαν να έχεις περάσει «νόμο σιωπής» για το θέμα.
Πρόσφατα, με την πανδημία του κορονοϊού, είδαμε το δόγμα της επιστήμης εξαπλωμένο και στη λοιμωξιολογία. Δημιουργήθηκε ένα αφήγημα σχετικά με την «πανδημία», την προέλευση του ιού, τη θεραπεία, τον τρόπο δράσης· και όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει αυτό το αφήγημα αμέσως κατηγοριοποιείτο ως αντιεπιστημονικός, συνωμοσιολόγος, περιθωριακός επιστήμονας, και παίρνονταν μέτρα απολυταρχικού τύπου για να τον κάνουν, άμεσα ή έμμεσα, να σιωπήσει.
*
Το δόγμα είναι κάτι που απλά πρέπει να το δεχτείς, αλλιώς μπορεί να έχεις και δυσάρεστες συνέπειες. Στον Μεσαίωνα ήταν το αποκορύφωμα αυτής της νοοτροπίας, όταν έκαιγαν «μάγισσες» που στην πραγματικότητα δεν ήταν μάγισσες αλλά ιέρειες άλλων θρησκειών ή θεραπεύτριες που χρησιμοποιούσαν θεραπείες μη εγκεκριμένες από την Εκκλησία.
Τότε, όταν κάποιος τολμούσε να πει ότι η Γη είναι σφαιρική, διωκόταν. Σήμερα, όταν κάποιος τολμήσει να υπονοήσει ότι ίσως τελικά η Γη να μην είναι σφαιρική ακριβώς αλλά να μας φαίνεται σφαιρική, διώκεται. Αν και ίσως όχι με την ίδια μανία, κατακρίνεται ωστόσο από τους «επίσημους» επιστημονικούς κύκλους.
Και οι επιστήμονες, αναμενόμενα, φοβούνται να μιλήσουν, ή ακόμα κι αν μιλάνε κανείς δεν τους ακούει, γιατί τα μεγάλα κανάλια είναι πληρωμένα από τα μεγάλα συμφέροντα και τους υποστηρικτές του δόγματος της «Επίσημης Επιστήμης». Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τρομερές ανακαλύψεις, ή βρίσκονται στον δρόμο προς τρομερές ανακαλύψεις, αλλά καταπνίγονται ή παραγκωνίζονται. Υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το σημερινό δόγμα της επιστήμης, ή απλά αμφισβητούν κάποια πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, και το κάνουν με στοιχεία και αποδείξεις, αλλά κι αυτοί παραγκωνίζονται και γίνεται συστηματική προσπάθεια γελοιοποίησης και περιθωριοποίησής τους.
Εδώ και αρκετά χρόνια, ορισμένες μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες έχουν μονοπωλήσει την επιστήμη που σχετίζεται με την ιατρική, την πρόληψη, και τη θεραπεία. Κάποιοι τις ονομάζουν, συνολικά, Big Pharma· εμένα μ’αρέσει να τις λέω «η Μεγάλη Φάρμα». Η Μεγάλη Φάρμα έχει από καιρό αποκλείσει κάθε «εναλλακτική θεραπεία» ως αμφισβητούμενη ή περιθωριακή, ακόμα και επικίνδυνη. Οποιοσδήποτε φτιάχνει ένα δικό του φάρμακα, ανεξαρτήτως αν αυτό είναι ασφαλές ή αποτελεσματικό, θεωρείται κατευθείαν ύποπτος επειδή δεν ανήκει στη Μεγάλη Φάρμα. Παραδόξως, πολλές από αυτές τις υποτιθέμενα «εναλλακτικές θεραπείες» είναι πολύ πιο ασφαλείς από τα χυμικά σκευάσματα της Μεγάλης Φάρμας. Ωστόσο, το δόγμα της επιστήμης δεν το αφήνει αυτό να φανεί. Δεδομένα αποκρύπτονται ή διαστρεβλώνονται (όπως οι πιθανοί κίνδυνοι των φαρμάκων της Φάρμας)· δημιουργούνται θεωρίες που ευνοούν τη Μεγάλη Φάρμα (μην ξεχνάμε ότι η επιστήμη δεν είναι απόλυτη· σχεδόν τα πάντα μπορείς να τα αποδείξεις αν θέλεις)· ο κόσμος παραπληροφορείται ώστε να νομίζει ότι κάποια πράγματα είναι «επίσημα» (άρα, ασφαλή και αποτελεσματικά) ενώ κάποια άλλα είναι «εναλλακτικά» (άρα, πιθανώς επικίνδυνα και αμφιβόλου ποιότητας).
Με τέτοια κατάσταση που επικρατεί, τι είναι να περιμένεις από τη σύγχρονη επιστήμη; Εξέλιξη, πάντως, σίγουρα όχι. Στασιμότητα, κατά πάσα πιθανότητα. Γιατί, προκειμένου να υπάρξει εξέλιξη, πρέπει να υπάρχει και διάθεση για έρευνα, προβληματισμό, και αμφισβήτηση, και αυτά να μην καταπνίγονται, να μην περιορίζονται, να μην περιθωριοποιούνται.
Η επιστήμη έχει καταντήσει αναξιόπιστη, γιατί πάντα πρέπει να φοβάσαι ότι κάτι αποκρύπτεται, ότι κάπως θέλουν να σε παραπληροφορήσουν.
Το δόγμα της επιστήμης δεν αμφισβητείται, και οτιδήποτε δεν αμφισβητείται είναι επικίνδυνο, ειδικά όταν αυτό χρησιμοποιείται για να ρυθμίζει τις ζωές των ανθρώπων. Είχε ήδη γίνει, παλιότερα, με τις θρησκείες: μια μικρή μερίδα «εκλεκτών» να ορίζουν την τύχη των άλλων, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, επειδή αυτοί είναι «ειδικοί» και «ξέρουν». Σήμερα συμβαίνει το ίδιο πράγμα αλλά με άλλο πρόσχημα. Επειδή κανείς δεν θα δεχόταν ως εξήγηση ότι κάτι «το λένε τα ιερά βιβλία», δίνεται ως εξήγηση του αλάθητου ότι «το λένε τα επιστημονικά βιβλία»... τα οποία, βέβαια, έχουν γραφτεί από κάποιους καταπώς τους συμφέρει και απαγορεύεται να αμφισβητηθούν.
Αλλά το γεγονός ότι κάποιος έχει κάνει μια στατιστική μελέτη, ή έχει εξάγει ένα αποτέλεσμα ύστερα από μια σειρά περίπλοκων εξισώσεων, δεν σημαίνει ότι αποκαλύπτει την Απόλυτη Αλήθεια. Πολλές φορές στην επιστήμη, την πραγματική επιστήμη, τα δεδομένα ανατρέπονται: κάτι που θεωρούσαμε αληθινό ώς τώρα, μετά θεωρείται ψευδές, και κάτι άλλο ανακαλύπτεται. Ο κόσμος δεν είναι τόσο μονολιθικός όσο κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Οπότε, σε τελική ανάλυση, όταν η επιστήμη γίνεται δόγμα, όλες οι αποδείξεις και οι μελέτες της δεν είναι παρά προπαγάνδα για τον εντυπωσιασμό του κόσμου.
«Να, δες τι σου δείχνει εδώ! Αυτή είναι η απόδειξη. Το καταλαβαίνεις;»
«Όχι...»
«Βλέπεις, λοιπόν; Εσύ δεν ξέρεις. Αυτός ξέρει. Είναι ειδικός. Να τον ακούς. Ο ουρανός είναι κίτρινος.»