Νέα
7/1/2017
Τα Βιβλία που Διάβασα Μέσα στο 2016
Μια γρήγορη ματιά
Αυτά είναι τα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα την χρονιά που μας πέρασε. Δε νομίζω να ξεχνάω κανένα.
Γενικά, παρατηρώ ότι βρήκα περισσότερους πιο παλιούς συγγραφείς που μου άρεσαν παρά σύγχρονους. Ίσως να φταίει η οικονομική κρίση, ίσως να φταίει το όλο αλαλούμ που συμβαίνει στην κοινωνία, ίσως να φταίει μια γενική υποβάθμιση της λογοτεχνίας που επικρατεί, ή ίσως απλά να ήθελα κάτι το διαφορετικό φέτος.
Red Seas Under Red Skies
του Scott Lynch
Αυτή είναι η συνέχεια του The Lies of Locke Lamora, που είχα διαβάσει την προηγούμενη χρονιά. Το κάθε βιβλίο είναι μια ξεχωριστή ιστορία, και έχει και τρίτο βιβλίο και επόμενα... Το Red Seas Under Red Skies, στην αρχή, ήταν καλό. Είχε τα παράξενα, έξυπνα κόλπα του Locke Lamora και τις εμβόλιμες αναδρομές στο παρελθόν, και ένα πολύ πονηρό και επικίνδυνο σκηνικό. Μετά, όμως, εξελίσσεται σε ναυτική περιπέτεια, ουσιαστικά· και ο συγγραφέας έχει όντως μελετήσει το θέμα, όπως φαίνεται (πολλές ναυτικές ορολογίες και τα λοιπά), αλλά η ιστορία δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα. Οι πειρατές είναι καλοφτιαγμένοι, και η αρχιπειρατίνα επίσης, όμως δεν υπάρχει έξυπνη πλοκή – καμία σχέση με τις ευφυείς μηχανορραφίες που είδαμε στο The Lies of Locke Lamora. Και το ρομαντικό ειδύλλιο του φίλου του Locke με την υπαρχηγό της αρχιπειρατινάς ήταν μάλλον κιτς. Επιπλέον, ούτε η διαρκής αυτολύπηση του Locke ήταν πολύ ελκυστική. Ψιλοαπογοητεύτηκα. Ευτυχώς, το τελευταίο τρίτο του βιβλίου είναι καλό: είναι σχεδόν τόσο καλό όσο το The Lies of Locke Lamora. Έχω και το επόμενο βιβλίο αυτής της σειράς στα υπόψη, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο βιάζομαι αυτή τη στιγμή να το διαβάσω. Πάντως, σίγουρα θα διαβαστεί. Και ελπίζω να είναι περισσότερο σαν το πρώτο παρά σαν το δεύτερο.
The Quest Of The DNA Cowboys, Synaptic Manhunt, The Neural Atrocity, Last Stand Of The DNA Cowboys
του Mick Farren
Γι’αυτή τη σειρά έχω ήδη γράψει εκτενώς· εδώ δεν έχω κάτι άλλο να πω. Συνοπτικά, ωραίες ιδέες και μέτριο γράψιμο στην αρχή το οποίο βελτιώνεται. Το τελευταίο βιβλίο, αν και πιο καλογραμμένο από τα άλλα, και να μην το διαβάσεις δεν χάνεις τίποτα.
The Gates of Night
του Keith Baker
Το τρίτο βιβλίο της τριλογίας The Dreaming Dark. Καλογραμμένο και ευφάνταστο, και δίνει μια ικανοποιητική κατάληξη στην ιστορία που ξεκίνησε με το The City of Towers, αν και κάποια πράγματα πλησιάζουν να είναι από μηχανής θεοί. Ευτυχώς όμως τίποτα δεν μου χτύπησε άσχημα. Η τριλογία αφήνει αρκετά ερωτηματικά αναπάντητα στο τέλος – όχι βασικά πράγματα· λεπτομέρειες – αλλά αυτό νομίζω πως είναι μέρος της όλης μαγείας της. Τα βιβλία του The Dreaming Dark είναι από τα λίγα καλά που μπορείς να βρεις γραμμένα σε κόσμους D&D.
Hunter and Fox
της Philippa Ballantine
Αυτό το βιβλίο παρουσιάζει έναν κόσμο που είναι αρκετά δημιουργικά φτιαγμένος, αν και όχι κάτι το αξιομνημόνευτο. Το ίδιο ισχύει και για τους χαρακτήρες. Σε όλα φαίνεται να λείπει μια τέταρτη διάσταση και λίγη περισσότερη ζωντάνια. Η πλοκή είναι σε παρόμοιο επίπεδο. Συνολικά, είναι μέτριο. Το τέλος του είναι κακό, πολύ ξαφνικό και γεμάτο από μηχανής θεούς για να δημιουργηθεί ένταση. Είναι ένα βιβλίο που ούτε θα πρότεινα ούτε δεν θα πρότεινα.
The Narrator
του Michael Cisco
Το The Narrator είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και πασχίζει να είναι περίεργο και λογοτεχνικό, σχεδόν σε μια κατάσταση αυτόματης γραφής, αν και όχι τελείως. Ο κόσμος που παρουσιάζει είναι ευφάνταστος και ξεφεύγει από πολλά στερεότυπα της φανταστικής λογοτεχνίας, πράγμα που είναι θετικό και με άφησε ικανοποιημένο. Η δομή των προτάσεων είναι ιδιότυπη, αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο: και αυτό, αν δεν κάνω λάθος, γίνεται εσκεμμένα από τον συγγραφέα. Για παράδειγμα, μέσα σε μάχες, αρχίζει να γράφει χωρίς σημεία στίξης για να δώσει τη χαοτική αίσθηση της πολεμικής σύγκρουσης, υποθέτω. Αναλόγως την αισθητική του καθενός, μπορεί αυτό να του αρέσει ή όχι. Εγώ το βρήκα ενδιαφέρον. Αυτό δεν είναι το μόνο παράξενο της γραφής του The Narrator: πολλά κομμάτια είναι αξιοσημείωτα δυσνόητα, πράγμα που δεν ξέρω αν θα χαρακτήριζα θετικό, αρνητικό, ή ενδιαφέρον, πάντως κι αυτό μοιάζει εσκεμμένο από τον συγγραφέα. Γενικά, με άφησε με καλές εντυπώσεις. Αυτές που σου αφήνει ένα τολμηρό, πειραματικό βιβλίο που σε κεντρίζει, όχι μόνο με τις παραδοξότητες που παρουσιάζει μέσα στην ιστορία που αφηγείται, αλλά και με τον τρόπο που είναι γραμμένο.
Seven Princes
του John R. Fultz
Ο Fultz προσπαθεί να γράψει κάτι ανάλογο του «μεγαλειώδους» ύφους των παλιών συγγραφέων ηρωικής και σκοτεινής φαντασίας, όπως R. E. Howard, Clark Ashton Smith, και λοιπούς. Το επιχειρεί, κυρίως, με φανταχτερές λέξεις – σαν, στα ελληνικά, αντί να πούμε «αιματοβαμμένο σπαθί», να λέγαμε «αιμοστάλακτο ξίφος». Αυτό δεν είναι άσχημο αλλά δεν είναι εκείνο ακριβώς που έκαναν οι παλιοί συγγραφείς. Δεν χρησιμοποιούσαν μόνο πιο φανταχτερές και μεγαλειώδεις λέξεις· η ίδια η δομή των προτάσεών τους ήταν αλλιώς. Και η δομή των προτάσεων του John R. Fultz δεν θυμίζει τη δική τους δομή. Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ ότι το ύφος του είναι μια ευχάριστη αλλαγή στο γενικώς ισοπεδωμένο ύφος που έχει επικρατήσει στη σύγχρονη ηρωική και επική φαντασία. Στην αρχή του βιβλίου, μάλιστα, κατάφερε όντως να μου φέρει στο μυαλό τις ιστορίες του Clark Ashton Smith, και ενθουσιάστηκα.
Δυστυχώς, ο ενθουσιασμός μου δεν κράτησε για πολύ. Το βιβλίο είναι καλό αν θέλεις να διαβάσεις μια απλή ιστορία ηρωικής/επικής φαντασίας με ήρωες που είναι πολύ ηρωικοί και κακούς που είναι πολύ κακοί. Οι ήρωες είναι όλοι γενναίοι πολεμιστές που τους αρέσει η μάχη – εκτός από έναν που είναι βιβλιοφάγος και έναν άλλο που θέλει να γίνει γενναίος πολεμιστής. Οι κακοί κυριολεκτικά πίνουν αίμα άλλων ανθρώπων και είναι μάγοι με εξωφρενικά μεγάλες δυνάμεις. Δεν υπάρχει και πολύς χώρος για τίποτα ενδιάμεσο σ’αυτό το βιβλίο. Ως εκ τούτου, οι χαρακτήρες είναι λιγάκι μονοδιάστατοι.
Η χρήση της μαγείας είναι δημιουργική, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχουν όρια. Είναι μια τελείως ονειρική κατάσταση. Οι μάγοι – και οι καλοί και οι κακοί μάγοι – είναι θεοί σχεδόν. Μάλιστα, δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί χρειάζεται να έχουν στρατούς, αφού φαίνεται να μπορούν από μόνοι τους να καταστρέψουν ολόκληρες πόλεις! Ωστόσο, βλέπουμε πολλούς στρατούς και κάμποσες μάχες μέσα στο βιβλίο.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι κατακρίνω το Seven Princes. Είχε και κάποια πράγματα που θεώρησα ενδιαφέροντα – όπως η υπόθεση με τους γίγαντες στον βορρά (αρκετά έξυπνη) και κάποια από τα παράξενα ξόρκια που έκαναν οι μάγοι (τελείως σουρεαλιστικά!). Όμως είναι, κατά βάση, μια απλή ιστορία με γενναίους ήρωες-πολεμιστές και μοχθηρούς μάγους-δαίμονες. Συνήθως θέλω κάτι πιο περίπλοκο από ένα βιβλίο φαντασίας.
Το Υγρό Πυρ
του Luigi Malerba
Αυτό το μυθιστόρημα περιγράφει κάποιες ραδιουργίες στο Βυζάντιο. Μου άρεσε η όλη κατάσταση, και ο τρόπος γραφής σού δίνει μια ονειρική, υπερρεαλιστική αίσθηση, αν και ορισμένα πράγματα με ενόχλησαν. Είναι γραμμένο σε τόσο εξωφρενικά ανοιχτή οπτική γωνία τρίτου προσώπου – απόλυτος παντογνώστης – που ακόμα κι εμένα, που μου αρέσει η ανοιχτή οπτική γωνία, κάπου με ξένισε. Ήταν σαν πολλά σημεία της ιστορίας να περνούσαν βιαστικά χωρίς να τους δίνεται η απαραίτητη βαρύτητα, ενώ άλλου ο συγγραφέας παρέθετε πληροφορίες μάλλον απότομα και κοφτά, οι οποίες, όμως, θα έπρεπε να είχαν εμφανιστεί πιο αργά, πιο σταδιακά, γιατί ήταν βασικές αποκαλύψεις, όχι παράπλευρες αναφορές! Παρ’όλ’ αυτά, η εντύπωση που μου έμεινε από το βιβλίο είναι καλή. Θα το πρότεινα οπωσδήποτε.
I, Lucifer
του Peter O'Donnell
Το τρίτο βιβλίο με τη Modesty Blaise, τη θρυλική κατάσκοπο. Εδώ ο κύριος O'Donnell νομίζω πως ευλογεί λιγότερο τα μακριά γένια των χαρακτήρων του στην αρχή του μυθιστορήματος (σε αντίθεση με ό,τι κάνει στα δύο προηγούμενα) και προσθέτει και υπερφυσικά στοιχεία στην αφήγηση. Πρόκειται για μια συναρπαστική περιπέτεια με κατασκόπους, ακραία επικίνδυνες καταστάσεις, έμπειρους και δυνατούς ήρωες, και παράδοξα στοιχεία μαντείας και πρόβλεψης. Η γραφή είναι η συνηθισμένη για ένα θρίλερ αυτού του είδους – ούτε κακή ούτε τίποτα το ιδιαίτερο.
The Cloud People
του Robert B. Kelly
Παλιά, η TSR, η θρυλική εταιρία που έκανε γνωστό παγκοσμίως το Dungeons & Dragons, είχε κυκλοφορήσει και κάποια μυθιστορήματα που δεν σχετίζονταν με κόσμους του D&D. Το The Cloud People είναι ένα από αυτά. Ένα παλιό αντίτυπό του έτυχε να βρεθεί στα χέρια μου και, κοιτάζοντάς το, σκέφτηκα: Λες να είναι τίποτα της προκοπής; Για να δούμε. Μοιάζει ενδιαφέρον. Και όντως ήταν ενδιαφέρον. Η γραφή είναι μέτρια, αλλά είναι αξιοθαύμαστο το πώς ο συγγραφέας καταφέρνει να χωρέσει όλη αυτή την ιστορία και όλες αυτές τις πληροφορίες για τον κόσμο του μέσα σε τόσο λίγες σελίδες. Για να είμαι ειλικρινής, σχεδόν τα πάντα τα βρήκα πολύ αξιοσημείωτα σ’αυτό το βιβλίο. Ο αιωρούμενος κόσμος είναι δημιουργικός και πρωτότυπος, και έχει πλάκα. Ίσως κάποια στοιχεία να ξενίζουν στην αρχή, αλλά σιγά-σιγά καταλαβαίνεις τι γίνεται και πώς. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν μέταλλα στον κόσμο αλλά αναφέρονται σπαθιά και τόξα! Μετά, όμως, συνειδητοποιείς ότι είναι φτιαγμένα από πέτρα. Η πλοκή είναι έξυπνη, και κάθε κεφάλαιο έχει το δικό του ενδιαφέρον – πράγμα που πάντα εκτιμώ. Δεν υπάρχει χαμένος χώρος σ’αυτό το βιβλίο, ούτε βαρετές ιδέες. Οι χαρακτήρες δεν είναι τίποτα το φοβερά καλοφτιαγμένο αλλά ούτε και χάλια είναι. Είναι οι χαρακτήρες που χρειάζεσαι για μια περιπέτεια. Από την αρχή μέχρι το τέλος, το The Cloud People με κράτησε κολλημένο. Δε θα περίμενα ποτέ η TSR να είχε κυκλοφορήσει κάτι τέτοιο.
Three Parts Dead
του Max Gladstone
Ξεκίνησα να διαβάζω το Three Parts Dead επειδή, απ’όσα είχα ακούσει, νόμιζα ότι θα ήταν πιθανώς κάτι τολμηρό και πρωτοποριακό. Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, δεν είναι. Το προσπαθεί ίσως, αλλά δεν είναι. Ντύνει έναν μεσαιωνικό κόσμο με μοντέρνα ρούχα, όμως εξακολουθεί να είναι ένας τυπικός μεσαιωνικός κόσμος κάτω από το ασυνήθιστο κοστούμι. Για παράδειγμα, έχει μάγους που βάζουν μαγικές σφραγίδες σε συμβόλαια, ή μπορεί μια μάγισσα να φορά ταγέρ και ένας άλλος μάγος να είναι δικηγόρος της τάδε εταιρείας. Ωστόσο, οι πάντες εξακολουθούν να χτυπιούνται με σπαθιά και βέλη, τηλεπικοινωνίες δεν υπάρχουν, και ούτε τίποτε άλλο το μοντέρνο. Επίσης, οι μάγοι δεν είναι «μάγοι», είναι Craftsmen (και Craftswomen), αλλά ουσιαστικά είναι οι κλασικοί μάγοι που κάνουν τα πάντα: απ’το να πετάνε μέχρι να εκτοξεύουν φωτιές. Μπορεί όλα αυτά να περιγράφονται λίγο πιο ποιητικά απ’ό,τι συνήθως, όμως είναι τα ίδια. Αυτό δεν σημαίνει πως πιστεύω ότι δεν υπάρχουν και κάποιες όμορφες ιδέες μέσα στο βιβλίο. Υπάρχουν. Αλλά, για εμένα, δεν ήταν αρκετές για να το σώσουν από όλα τα υπόλοιπα. Εκτός των άλλων, έχει και βαμπίρια, που είναι, ξέρεις, κάπως cool να σε δαγκώνουν... Τέλος πάντων, δεν ήταν κάτι που ανταποκρίνεται στα δικά μου γούστα. Η πλοκή είναι, κατά βάση, ένα μυστήριο, και τελειώνει όπως τα περισσότερα μυστήρια: όταν όλοι συγκεντρώνονται σ’ένα μέρος και ο ντετέκτιβ αποκαλύπτει τον δολοφόνο. Ο νεκρός είναι ένας θεός. (Βλέπετε πώς σας τράβηξα το ενδιαφέρον τώρα; Βαρύγδουπο, ε; Αλλά οι βαρύγδουπες φράσεις δεν φτάνουν για να κάνουν ένα καλό βιβλίο.)
Greybeard
του Brian Aldiss
Το Greybeard είναι ένα οικολογικό θρίλερ. Η Γη έχει καταστραφεί από έναν ιό και οι επιζώντες προσπαθούν να επιβιώσουν σ’έναν κόσμο που έχει αλλάξει και αγριέψει. Στην αρχή, ήμουν στα όρια να πω ότι δεν θα μου άρεσε, αλλά επέμεινα, κυρίως επειδή λατρεύω τη Helliconia του Brian Aldiss, και τελικά δεν απογοητευτικά. Είναι όντως καλό γι’αυτό που είναι. Θέτει αρκετά ερωτήματα για την οικολογία και για την κοινωνία, χωρίς να γίνεται κουραστικό και χωρίς να κάνει κήρυγμα. Ούτε είναι ένα από εκείνα τα βιβλία με στερεοτυπική πλοκή τύπου ένα-δύο-τρία-μπουουουουμ. Είναι, περισσότερο, ένα ταξίδι. Και μ’αρέσουν τα ταξίδια σε παράξενους τόπους. Επίσης, έχει πολλές αναδρομές στο παρελθόν, κεφάλαιο παρά κεφάλαιο· και έχουν από μόνες τους ενδιαφέρον: είναι σαν παράλληλες ιστορίες. Θυμίζει λιγάκι την τηλεοπτικά σειρά LOST από αυτή την άποψη. Προτείνεται ανεπιφύλακτα, αν είναι της αρεσκείας σου όσο αναφέρω.
Pavane
του Keith Roberts
Δύσκολο να περιγράψω τι είναι αυτό το βιβλίο με λίγα λόγια. Μπορείς να πεις ότι είναι ένα μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας, σε μια Αγγλία με πελώρια ατμοκίνητα οχήματα, πύργους σηματοδότησης μεγάλων αποστάσεων, και (μη-Τολκινοειδή) ξωτικά – αλλά δεν είναι steampunk (δεν νομίζω, τουλάχιστον· δεν έχω ασχοληθεί και τόσο με steampunk). Όμως, αν το περιγράψω έτσι, το αδικώ τελείως. Κάθε κεφάλαιο αυτού του βιβλίου είναι σαν μια ξεχωριστή ιστορία, αλλά σχετίζεται με τα άλλα κεφάλαια με διάφορους μη-γραμμικούς τρόπους – για παράδειγμα, ως υπόβαθρο ή ως παράπλευρη εξήγηση. Η ίδια η γραφή είναι σε άλλα σημεία απλή και ξεκάθαρη, σε άλλα ψυχεδελική και παραληρηματική. Και παντού έχεις την αίσθηση ότι απλώνεται ένα ανεξήγητο – ανείπωτο και ακατανόητο, ίσως – μυστήριο. Το τέλος είναι εξίσου μυστηριώδες και παράξενο. Το λάτρεψα αυτό το βιβλίο. Καμία σχέση με οποιοδήποτε άλλο μυθιστόρημα φαντασίας μπορεί να έχεις διαβάσει.
Nova
του Samuel R. Delany
Το Nova είναι ένα βιβλίο ατίθασο και περίεργο. Είναι επιστημονική φαντασία που δεν προσκολλείται στις επιστημονικές αρλούμπες αλλά φτάνει ακόμα και να μιλά για το Ταρό! Η γραφή είναι οριακά πειραματική – δεν είναι η στερεοτυπική που περιμένεις ότι θα δεις. Ο Delany φαίνεται σε πολλά σημεία να προσπαθεί απλώς να δώσει μια αίσθηση με κοφτές λέξεις και τίποτα περισσότερο, αφήνοντας το μυαλό σου να συμπληρώσει τα κενά. Οι χαρακτήρες είναι πολλοί και ποικιλόμορφοι, και θα ήθελα να διαβάσω περισσότερα για όλους τους. Δυστυχώς, σε κάποιους η αφήγηση δεν εστιάζεται σχεδόν καθόλου. Είναι, αναμφίβολα, ένα αντισυμβατικό βιβλίο – από αυτά, δηλαδή, που συνήθως μου αρέσουν. Το βασικότερό μου παράπονο είναι ότι δεν ήταν μεγαλύτερο. Μπορούσε να γράψει τόσα ακόμα πράγματα και για το φανταστικό του σύμπαν και για τους χαρακτήρες...
Κάποιες αναφορές, επίσης, μου φάνηκαν περίεργες. Υποτίθεται ότι το Nova διαδραματίζεται στο βαθύ μέλλον – 3000-κάτι, αν θυμάμαι καλά – αλλά η Γη υπάρχει ακόμα, και ένας χαρακτήρας την έχει επισκεφτεί και έχει τύχει, μάλιστα, να πάει στο Μοναστηράκι. Ναι, αυτό στην Αθήνα. Το οποίο Μοναστηράκι περιγράφεται σαν να βγήκε από την εποχή του '60 – δηλαδή, όταν ο Delany μάλλον επισκέφτηκε ο ίδιος το Μοναστηράκι της Αθήνας. Αλλά αποκλείεται να ήταν έτσι μέχρι το 3000! Επίσης, η χρήση της λέξης μαλάκα είναι αστεία για έναν Έλληνα που τη διαβάζει. Χρησιμοποιείται σαν fuck. Καμία σχέση με το πώς χρησιμοποιούμε το μαλάκα. Αυτά δεν τα αναφέρω ως κατάκριση για το βιβλίο· απλά ως αξιοπερίεργα. Δεν μπορεί ένας ξένος συγγραφέας να ξέρει τόσο καλά τη δική μας ελληνοφρένεια.
Manhounds of Antares, Arena of Antares, Fliers of Antares
του Alan Burt Akers
Έχω ήδη γράψει για τα πρώτα πέντε βιβλία με τον Dray Prescot. Αυτά είναι τα επόμενα τρία, και είναι αξιοσημείωτα καλύτερα. Πολλές από τις σάχλες των πρώτων πέντε είναι ή μειωμένες στο ελάχιστο ή εξαφανισμένες. Τώρα, δεν πέφτουν όλες οι πριγκίπισσες και οι αρχηγίνες κατευθείαν στα πόδια του Dray Prescot με τελείως αστείους τρόπους. Και ο Dray Prescot, παρότι εξακολουθεί να είναι ένας πολύ ισχυρός υπερήρωας, έχει να αντιμετωπίσει πράγματα που δεν έχουν άμεση σχέση με τις ικανότητές του στη μάχη. Πρέπει ή να πάρει τις σωστές αποφάσεις, ή να λύσει μυστήρια με τους σωστούς τρόπους, ή να σκεφτεί, πολύ απλά, κάτι έξυπνο για να ξεπεράσει μια δυσκολία. Κάποιες φορές δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά, και συναντά ακόμα και αντιπάλους που δεν μπορεί εύκολα να νικήσει σε μονομαχία! Ο φανταστικός κόσμος των βιβλίων εξελίσσεται πολύ ευφάνταστα και δημιουργικά – γίνεται από εφιαλτικός μέχρι αστείος (με την καλή έννοια). Μέσα σ’αυτά τα τρία μικρά βιβλιαράκια υπάρχουν δεκάδες συμπλοκές, πλοκές, μηχανορραφίες, εξεγέρσεις, πόλεμοι, περιπέτειες, μυστήρια, παράξενα πλάσματα, ήθη και έθιμα. Μπορείς άνετα να παραβλέψεις τα τρωτά σημεία του Dray Prescot (τα οποία, ούτως ή άλλως, εδώ είναι λιγότερα) και να απολαύσεις τη βόλτα. Έχω κολλήσει.
Halo
του Tom Maddox
Το Halo είναι, σύμφωνα με κάποιους, το πρώτο βιβλίο cyberpunk. Ναι, πριν από το Neuromancer του Gibson. Περιλαμβάνει ιδέες όπως εικονική πραγματικότητα, τεχνητές νοημοσύνες που διοικούν σαν θεοί ολόκληρους κόσμους στο διάστημα, ρομπότ, και ψυχεδελικές ουσίες. Η πλοκή του δεν είναι η τυπική πλοκή ενός περιπετειώδους βιβλίου. Κυρίως το Halo προσπαθεί να μεταδώσει κάποιες ιδέες και νοοτροπίες για τη ζωή και την τεχνολογία. Δεν κάνει κατήχηση, ούτε είναι βαρετό· απλώς δεν έχει τη συνηθισμένη περιπετειώδη πλοκή. Η γραφή δεν είναι κακή, αλλά κάπου-κάπου είναι επαναληπτική. Για παράδειγμα, μέσα σε πολλούς διαλόγους, αντί να αφήσει να εννοηθεί το «είπε ο τάδε», το γράφει συνέχεια και χτυπάει σαν καμπάνα μες στο μυαλό σου. Αυτό ήταν και το πιο τρωτό σημείο στο γράψιμο του Halo. Γενικά, μου άρεσε για τις ιδέες του. Είχαν ενδιαφέρον. Δεν μου άρεσε και τόσο ως ιστορία. Δεν είναι περιπέτεια ακριβώς· είναι απλά ένα σημαντικό επεισόδιο σ’έναν πιθανό κόσμο του μέλλοντος. Αλλά δεν νομίζω πως σκοπός του βιβλίου ήταν να είναι περιπέτεια, ούτως ή άλλως.
A Mighty Fortress
του David Weber
Ξεκίνησα αυτό το μυθιστόρημα δοκιμαστικά, γιατί γενικά δεν μ’αρέσει η μιλιταριστική επιστημονική φαντασία, και ο David Weber αυτό είναι το είδος που γράφει. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει ότι το A Mighty Fortress είναι το τέταρτο (αν δεν κάνω λάθος) βιβλίο κάποιας σειράς. Και ούτε διαβάζοντας το κατάλαβα. Πράγμα που δεν το θεωρώ θετικό. Είναι παραφουσκωμένο με πληροφορίες για τον φανταστικό κόσμο του οι οποίες αραδιάζονται με άκομψο τρόπο. Οι χαρακτήρες κάνουν αφύσικα πολλές σκέψεις μες στη μέση σκηνών δράσης ή διαλόγου. Σταματά ο διάλογος για πολλές παραγράφους και παρατίθενται σκέψεις και αναμνήσεις που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι θα περνούσαν ποτέ από το μυαλό του χαρακτήρα εκείνη τη στιγμή προτού αρθρώσει την επόμενη σειρά διαλόγου. Ο ίδιος ο διάλογος είναι επίσης κακός. Μοιάζει να είναι γραμμένος περισσότερο για να μεταδώσει στον αναγνώστη πληροφορίες (ξανά) για τον κόσμο παρά για να επικοινωνήσουν οι χαρακτήρες του βιβλίου με ρεαλιστικό τρόπο για τα δεδομένα της ιστορίας. Και η γραφή δεν είναι καλύτερη. Προτάσεις με κυκλικά νοήματα και συνεχώς επαναλαμβανόμενες επιρρηματικές φράσεις που ενοχλούν στο μάτι και στο μυαλό.
Ο κόσμος που παρουσιάζει δεν είναι υπερεξελιγμένος – είναι κάτι σαν βικτωριανή Αγγλία, απ’ό,τι κατάλαβα ώς εκεί που διάβασα – αλλά υποτίθεται πως οι άνθρωποι έχουν φτάσει σε αυτό τον πλανήτη μέσα σε μεγάλα διαστημόπλοια πριν από χρόνια. Ένας, μάλιστα, ονομάζεται Merlin και έχει τόσο προηγμένη τεχνολογία που μοιάζει με μαγεία στους κατοίκους του πλανήτη. Επίσης, ξέρει κάποια Nimue. Ναι, μάλλον δεν είναι τυχαία αυτά τα ονόματα, αν και δεν πρέπει να υπάρχει καμια σχέση με τον Merlin των Μύθων του Αρθούρου... Γενικά, τέτοια σκηνικά δεν με συγκινούν ως αναγνώστη.
Διάβασα περίπου το ένα δέκατο του βιβλίου (το οποίο είναι αρκετά μεγάλο) προτού το σταματήσω, για να μην πω ότι το σταμάτησα νωρίς. Πραγματικά, δεν μπορούσα να διαβάσω άλλο.
Sand and Blood
του D. Moonfire
Το Sand and Blood αρχικά μού κέντρισε το ενδιαφέρον με τον κόσμο που παρουσιάζει – μια έρημος με παράξενες φυλές και παράξενα πλάσματα. Από την αρχή φαινόταν ότι, μάλλον, θα είναι μια ιστορία ενηλικίωσης – οι οποίες σπάνια μού αρέσουν – αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία υπερκάλυπταν το γεγονός ότι το βιβλίο επικεντρώνεται σ’έναν ανήλικο, αδύναμο ήρωα. Και αυτό συνεχίζεται ώς τη μέση περίπου του βιβλίου. Από κει και πέρα, είναι ξεκάθαρα μια ιστορία ενηλικίωσης με έναν αδύναμο ήρωα που δεν είναι καλός σε τίποτα και όλο κατηγορεί τον εαυτό του. Δεν με ενθουσιάζουν αυτού του είδους οι ιστορίες, αν και ξέρω πως κάποιοι θεωρούν ότι έτσι ταυτίζεται ο αναγνώστης με τον πρωταγωνιστή ή τον συμπαθεί περισσότερο. Μάλλον εγώ δεν είμαι σαν αυτούς τους αναγνώστες. Αν, ωστόσο, είσαι σαν αυτούς τους αναγνώστες, ίσως να σου αρέσει το Sand and Blood. Είναι καλό για το είδος του. Και στο Smashwords πρέπει ακόμα να μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν.
The Drug & Other Stories
του Aleister Crowley
Αυτό το βιβλίο περιέχει διηγήματα του γνωστού μυστικιστή Aleister Crowley, πολλά από τα οποία ήταν, κατά κύριο λόγο, άγνωστα ώς τώρα. Δεν τα έχω διαβάσει όλα ακόμα· έχω διαβάσει περίπου το μισό βιβλίο. Δεν το άφησα επειδή δεν μου άρεσε, απλώς έτυχε να έχω άλλα πράγματα που ήθελα περισσότερο να διαβάσω. Οι ιστορίες που διάβασα, στις πρώτες 300-κάτι σελίδες, είναι διαφόρων ειδών, και αυτό το θεωρώ καλό. Είναι κάποιες που αν δεν έχεις ασχοληθεί καθόλου με μυστικισμό δεν πρόκειται να καταλάβεις τίποτα – μοιάζουν αλληγορικές με τελείως ακατανόητο τρόπο. Είναι κάποιες που θα μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις παράδοξες ιστορίες μυστηρίου. Είναι κάποιες καθαρά υπερφυσικές, με δυνάμεις του μυαλού και παρόμοια πράγματα. Και είναι και κάποιες που φαίνεται να εξερευνούν ασυνήθιστες ψυχολογικές καταστάσεις. Ο βικτωριανός τρόπος γραφής ξενίζει σχεδόν σε όλα τα κείμενα του The Drug & Other Stories, αλλά διαβάζονται αρκετά άνετα. Οι εντυπώσεις μου ήταν καλές.
