Νέα
3/1/2014
Τα Βιβλία που Διάβασα Μέσα στο 2013
Μια σύντομη ανασκόπηση
Τα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα τον χρόνο που μας πέρασε, με κάποια λίγα σχόλια για το καθένα.
The Warlord of Mars
του Edgar Rice Burroughs
Αυτό είναι το τρίτο βιβλίο της Αριανής σειράς του Edgar Rice Burroughs, και κινείται περίπου όπως και τα δύο προηγούμενα. Ένας δυνατός ήρωας και πολλή δράση. Εξαιρετικά ευφάνταστα σκηνικά και ιδέες, αλλά ελάχιστη και απλοϊκή πλοκή. Ουσιαστικά, ο ήρωας κυνηγά τους κακούς που έχουν απαγάγει τη γυναίκα του· και κάθε φορά οι κακοί βάζουν στον ώμο τη γυναίκα του κι αρχίζουν να τρέχουν, από το ένα μέρος στο άλλο, ώσπου κάπου – κάπου –
επιτέλους – τους προλαβαίνει... Έπος.
(Διαβάστε επίσης μια
βιβλιοκριτική που έχω γράψει για την Αριανή σειρά του Edgar Rice Burroughs.)
The Crying of Lot 49
του Thomas Pynchon
Ένα βιβλίο γεμάτο παραδοξότητες περιστάσεων το οποίο δημιουργεί έναν πολύ περίεργο λαβύρινθο γύρω από την ηρωίδα του. Καλογραμμένο, αλλά στο τέλος καμία λύση δεν δίνεται στο μυστήριο. Ο συγγραφέας αφήνει τα πράγματα εσκεμμένα ανολοκλήρωτα. Είναι μία από εκείνες τις σπάνιες ιστορίες ανοιχτού τέλους (την οποία δεν θυμήθηκα να αναφέρω όταν έγραφα ένα άρθρο φέτος σχετικά με αυτό το θέμα).
Άγγελοι Καρφώνονται με το Κεφάλι στην Άσφαλτο
του Larry Cool
Στην αρχή-αρχή, υπέθετα ότι δεν θα μου άρεσε παρότι το ύφος του συγγραφέα φαινόταν καλό. Παρουσιάζει μια καρκινοπαθή ηρωίδα σε μια μελλοντική, μεταποκαλυπτική Αθήνα. Δεν είναι, κανονικά, κάτι που με ενθουσιάζει. Συνεχίζοντας να διαβάζω, όμως, είδα ότι το βιβλίο αρχίζει να παίρνει πολύ παράδοξες και σουρεαλιστικές τροπές, και από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να το αφήσω εύκολα από τα χέρια μου. Αλλόκοτες περιπέτειες, ψυχεδελικά ταξίδια, ταξίδια στον χρόνο, μυστικές οργανώσεις, μυστικισμός και μαγεία. Κι όλα αυτά γραμμένα με ένα ωραίο λογοτεχνικό ύφος, όπου συνεχώς η σοβαρότητα και το χιούμορ εναλλάσσονται. Κάποια πράγματα μού έφεραν στο μυαλό διάφορους σουρεαλιστικούς πίνακες, αλλά υποθέτω ότι ο συγγραφέας το κάνει επίτηδες, έχοντας κι εκείνος δει τους συγκεκριμένους πίνακες. Στη μέση, το βιβλίο είναι γραμμένο στην Καθαρεύουσα· υπάρχει, όμως, ικανοποιητικός λόγος γι’αυτό. Δεν μειώνει καθόλου την ευχαρίστηση της ανάγνωσης, αλλά την επαυξάνει. Και μετά γυρίζει πάλι στη Δημοτική – έχοντας ξανά ικανοποιητικό λόγο. Ένα από τα καλύτερα που διάβασα μέσα στο 2013.
Thuvia, Maid of Mars
του Edgar Rice Burroughs
Το τέταρτο βιβλίο της Αριανής σειράς, το οποίο με εξέπληξε γιατί δεν είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Ξεφεύγει τελείως από την αρχική Αριανή τριλογία, καθώς δεν επικεντρώνεται στον John Carter, τον βασικό ήρωα της σειράς, αλλά σε άλλους χαρακτήρες. Εδώ δεν υπάρχουν μόνο ευφάνταστα σκηνικά και ιδέες αλλά και πραγματική πλοκή. Και μάλιστα, πολύ καλή. Ο διάλογος, σε κάποια στιγμές, είναι λιγάκι περίεργος αλλά γι’αυτό μάλλον οφείλεται το ότι η ιστορία γράφτηκε το 1920.
(Διαβάστε επίσης μια
βιβλιοκριτική που έχω γράψει για την Αριανή σειρά του Edgar Rice Burroughs.)
Echoes of the Goddess
του Darrell Schweitzer
Ένα βιβλίο γεμάτο φαντασία, μαγεία, και παράξενα οράματα. Περιλαμβάνει πολλές ιστορίες οι οποίες διαδραματίζονται σε έναν κοινό κόσμο, και ορισμένοι χαρακτήρες εμφανίζονται διπλές και τριπλές φορές. Μέχρι τη μέση, μπορώ να πω άνετα ότι μου άρεσε. Μετά άρχισε να με κουράζει. Ο λόγος είναι ότι οι περισσότερες ιστορίες επικεντρώνονται υπερβολικά σε ψυχεδελικά οράματα και όνειρα, οπότε το όλο θέμα καταντά τελείως ονειρικό, χωρίς να δίνει την αίσθηση μιας στέρεας πλοκής με πραγματικό ενδιαφέρον.
The Night of the Swarm
του Robert V.S. Redick
Το τελευταίο βιβλίο της τετραλογίας του Robert V.S. Redick (διαβάστε μια παλιά βιβλιοκριτική μου για το πρώτο). Καλύτερο από το τρίτο, νομίζω, και ολοκληρώνει ικανοποιητικά αυτή τη σειρά.
The Chessmen of Mars
του Edgar Rice Burroughs
Το πέμπτο βιβλίο της Αριανής σειράς του φίλου μας του Edgar Rice Burroughs. Πάλι, δεν είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και δεν επικεντρώνεται στον βασικό του ήρωα, John Carter, αλλά στην κόρη του κυρίως, την Tara. Σίγουρα είναι στο ίδιο επίπεδο του
Thuvia, Maid of Mars, και ίσως, μάλιστα, να είναι καλύτερο. Η γραφή έχει βελτιωθεί απίστευτα σε σχέση με τα πρώτα τρία βιβλία της σειράς· η πλοκή είναι πραγματική πλοκή· οι χαρακτήρες είναι πιο αληθοφανείς και ενδιαφέροντες· και οι ιδέες εξακολουθούν να είναι καταπληκτικές. Με άφησε άφωνο για ακόμα μια φορά.
(Διαβάστε επίσης μια
βιβλιοκριτική που έχω γράψει για την Αριανή σειρά του Edgar Rice Burroughs.)
The Virgin of the Seven Daggers
της Vernon Lee
Αυτό είναι ένα βιβλίο με ιστορίες φαντασμάτων που πρέπει να θεωρούνται κλασικές. Είναι καλές, υποθέτω, για το είδος τους, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσαν και τόσο. Γραμμένες λογοτεχνικά και προσεγμένα, πάντως. Απλώς εγώ, γενικά, βαριέμαι τις ιστορίες φαντασμάτων αυτού του τύπου.
Omar the Immortal
του Joseph Robert Lewis
Η ιστορία εξελίσσεται σε μια εναλλακτική Γη, έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας. Σ’αυτό το βιβλίο υπάρχει ένας αθάνατος, ένα μαγικό σπαθί που ρουφά ψυχές, φαντάσματα, και αερόπλοια: συνηθισμένα στοιχεία της φανταστικής λογοτεχνίας που ο συγγραφέας, όμως, καταφέρνει να τα κάνει ενδιαφέροντα. Δυστυχώς, το βιβλίο είναι πολύ μικρό. Αλλά, ευτυχώς, συνεχίζεται στο...
Freya the Huntress
του Joseph Robert Lewis
Η ιστορία ξεκινά σαν να μην έχει σχέση με το Omar the Immortal, αλλά σύντομα καταλαβαίνουμε ότι οι δυο τους σχετίζονται άμεσα. Κι εδώ υπάρχουν αρκετά κλασικά στοιχεία – όπως μια επιδημία που μαστίζει μια ολόκληρη χώρα και μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ανθρώπους-αλεπούδες (μια παραλλαγή του λυκάνθρωπου) – αλλά ο συγγραφέας πάλι καταφέρνει να τα κάνει αρκετά ενδιαφέροντα. Και νομίζω πως αυτό είναι το καλύτερο βιβλίο της τριλογίας.
Wren the Fox Witch
του Joseph Robert Lewis
Η συνέχεια του Freya the Huntress είναι «συνέχεια» μόνο με την πολύ γενική έννοια – κάποιοι ίδιοι χαρακτήρες, τίποτα περισσότερο· η πλοκή είναι, ουσιαστικά, καινούργια. Στην αρχή, παρουσιάζονται κάτι ζόμπι – κυριολεκτικά – και ήμουν έτοιμος να παρατήσω το βιβλίο γιατί μου έδινε την εντύπωση ότι θα ήταν μια ελαφρώς διαφορετική επανάληψη του προηγούμενου (πάλι, μια επιδημία που αυτή τη φορά μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ζωντανούς-νεκρούς αντί για ανθρώπους-αλεπούδες). Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι· τα ζόμπι δεν αποτελούν παρά μόνο ένα μικρό μέρος της όλης πλοκής, και δεν είναι καν η κεντρική ιδέα. Συναντάμε αθάνατους, μάγισσες, Τούρκους, και πολεμιστές της Κωνσταντινούπολης. Δεν είναι άσχημα όλα αυτά, αλλά, νομίζω, είναι λιγάκι βιαστικά τοποθετημένα – το βιβλίο είναι μικρό για τα πράγματα που παρουσιάζει. Και η πλοκή είναι εξίσου βιαστική, ειδικά προς το τέλος. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε – καλό ήταν – αλλά δεν θα το έβαζα κι ανάμεσα στα καλύτερά μου.
Schrödinger’s Cat trilogy
του Robert Anton Wilson
Θα μπορούσε να θεωρηθεί συνέχεια της τριλογίας Illuminatus!, μόνο που δεν είναι ακριβώς συνέχεια, απλά υπάρχουν κάποια ίδια στοιχεία. Σε κάθε μέρος της τριλογίας Schrödinger’s Cat παρουσιάζεται και μια διαφορετική Αμερική, χαμένη μέσα σε κβαντικές μεταλλαγές. Σουρεαλιστικό και έξυπνο από την αρχή ώς το τέλος. Πιο λογοτεχνικό από το Illuminatus! (και με λιγότερη κατήχηση). Αδύνατον να περιγραφεί με λίγα λόγια. Είναι από εκείνα τα βιβλία που πρέπει να τα διαβάσεις απλά και μόνο επειδή υπάρχουν.
Rupetta
της Nike Sulway
Ένα βιβλίο που κινείται στα όρια του σουρεαλισμού και του μαγικού ρεαλισμού, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, αλλά από τη σκοπιά δύο χαρακτήρων που βρίσκονται σε διαφορετικά χρονικά σημεία. Είναι μαγευτικό παραμύθι, μυστήριο, ερωτικό, και δράμα συγχρόνως. Η όλη σκέψη μού άρεσε, αν και κάπου-κάπου ήταν λιγάκι κουραστικό. Οι τελευταίες σκηνές, όμως, ήταν πολύ δυνατές.
Brotherhood of the Stars
του Kirby Greene
Αυτό το βιβλίο, στην αρχή, μου θύμισε Roger Zelazny – πράγμα που πάντα αποτελεί θετικό σημάδι. Είναι άνετα γραμμένο, χωρίς να είναι απλοϊκό. Είναι ευφάνταστο και η πλοκή αρκετά μπερδεμένη ώστε να είναι ικανοποιητική. Από την αρχή ώς το τέλος μού κράτησε αμείωτα το ενδιαφέρον, και έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Όχι εξαιρετικό αλλά καλό.
The Dying of the Light
του Michael Dibdin
Πρόκειται για μια ιστορία μυστηρίου. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι συνηθισμένη για το είδος, αλλά μου άρεσε ένα ύπουλο παιχνίδι που παίζει στον αναγνώστη. Στην αρχή έλεγα να το παρατήσω αυτό το βιβλίο, μέχρι που κατάλαβα τι παιχνίδι παίζει και κέρδισε τον σεβασμό μου. Εκτός από αυτό, πάντως, λίγο ενδιαφέρον είχε ως ιστορία – για εμένα τουλάχιστον.
Λουκιανού Αληθινή Ιστορία
μετάφραση και εικόνες Δημήτρη Καλοκύρη
Η κλασική ιστορία του Λουκιανού, μεταφρασμένη άψογα από τον Καλοκύρη και με πολύ ωραία κολάζ, επίσης δικά του. Δεν είχα διαβάσει την Αληθινή Ιστορία ώς τώρα και μπορώ να πω ότι μου άρεσαν κυρίως οι ιδέες που παρουσιάζει. Τα άλλα στοιχεία που περιμένει κανείς από ένα βιβλίο (πλοκή, χαρακτήρες) είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
Πυθαγόρας ο Μύστης
του Νέστορα Μάτσα
Ένα μυθιστόρημα που παρουσιάζει κυρίως τις ιδέες της πυθαγόρειας λογικής, και μπλέκει τον ήρωά του σ’έναν λαβύρινθο παράξενων γεγονότων. Αρκετά καλογραμμένο, αλλά βασικά το διαβάζεις για τη σκέψη στην οποία στηρίζεται· η πλοκή είναι μόνο για να υποβοηθά αυτή τη σκέψη, και οι χαρακτήρες για τον ίδιο λόγο επίσης.
Saga of Old City
του Gary Gygax
Είχα ακούσει τα χειρότερα λόγια για τη σειρά Gord the Rogue του Gary Gygax. Αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο, και αποδεικνύει ότι δεν πρέπει ποτέ να δίνεις μεγάλη σημασία σε ό,τι ακούς. Η ιστορία δεν είναι καθόλου άσχημη. Με εξέπληξε, μάλιστα, το γεγονός πως αν δεν ήξερες ότι είναι μία από τις ιστορίες κόσμων του Dungeons & Dragons δεν θα το καταλάβαινες αμέσως. Δεν μοιάζει με άλλα βιβλία του D&D που είναι πνιγμένα στο elf και στο fireball. Στην αρχή, ειδικώς, παρουσιάζονται ελάχιστα μαγικά στοιχεία, και γενικά το βιβλίο θυμίζει σκοτεινή, μεσαιωνική ιστορία όπου ο συγγραφέας μάς αφηγείται τις περιπέτειες ενός κλέφτη ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει σ’έναν σκληρό κόσμο βίας, δολοπλοκίας, και απάτης. Στα πρώτα δύο τρίτα του βιβλίου, το γεγονός ότι πρόκειται για κάτι βασισμένο στο D&D δεν γίνεται αντιληπτό εκτός αν το ξέρεις. Στο τελευταίο τρίτο παρουσιάζονται πιο πολλά D&D-ίστικα στοιχεία, αλλά, και πάλι, με τρόπο καλόγουστο, νομίζω. Στο τέλος, το βιβλίο έχει και ένα μικρό dungeon: τον τάφο ενός δαίμονα, όπου οι ήρωές μας μπαίνουν για να εξερευνήσουν. Είναι το πιο κραυγαλέο στοιχείο βγαλμένο από RPG, αλλά αν θέλεις να παρουσιάσεις ένα τέτοιο στοιχείο, πραγματικά δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κανέναν καλύτερο τρόπο για να το κάνεις. Δεν με χάλασε καθόλου. Το Saga of Old City ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να είναι για το είδος του. Ο τίτλος του βιβλίου μόνο δεν μου άρεσε· είναι σχεδόν άσχετος με το περιεχόμενο.
The Quintessence of Absence
του Sean McLachlan
Μια νουβέλα που διαδραματίζεται σε μια εναλλακτική μεσαιωνική Ευρώπη όπου ακόμα πιστεύουν στους παλιούς θεούς και η μαγεία πιάνει. Ο ήρωας είναι ένας μάγος εθισμένος σε μια ναρκωτική ουσία, ο οποίος μπλέκεται στις δολοπλοκίες των τοπικών αρχόντων. Η ιστορία είναι καλή: η πλοκή της είναι έξυπνη, οι χαρακτήρες της είναι αληθοφανείς και ενδιαφέροντες. Ο διάλογος είναι καλογραμμένος. Το ύφος του συγγραφέα είναι επίσης καλό. Κανένα παράπονο, γενικώς, από αυτή την ιστορία, παρά μόνο για το μέγεθός της. Ήταν ανάγκη να είναι τόσο μικρή;
Sorcerer’s Son
της Phyllis Eisenstein
Ένα μυθιστόρημα με μάγους, μαγικά τεχνάσματα, και δαίμονες. Κάπου-κάπου, όμως, σου δίνεται η εντύπωση ότι σ’αυτό τον κόσμο μόνο οι βασικοί χαρακτήρες υπάρχουν· τα πάντα περιστρέφονται συνεχώς γύρω από αυτούς, ενώ όλα τα άλλα στοιχεία δεν είναι παρά σκιές, γενικές ιδέες και μόνο. Θυμίζει κάτι παλιές ιπποτικές ταινίες, ίσως. Δεν είναι άσχημο βιβλίο, όμως· μου άρεσε αρκετά. Το τέλος, βέβαια, ήταν τελείως αναμενόμενο: μια τιτάνια μάχη, ο καλός εναντίον του κακού, οι αγαπημένοι συναντιούνται, και τα λοιπά.
The Fractal Prince
του Hannu Rajaniemi
Αυτό το βιβλίο είναι συνέχεια του The Quantum Thief, αν και, νομίζω, θα μπορούσε να διαβαστεί κι από μόνο του. Οι ιδέες εξακολουθούν να είναι εκρηκτικές και η πλοκή έξυπνη. Σ’ορισμένα σημεία τα πράγματα ίσως να μπορεί να ειπωθεί πως είναι λιγάκι συγκεχυμένα, δηλαδή όχι ξεκάθαρα εκτός αν βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα. Αλλά πιθανώς έτσι να ήθελε ο συγγραφέας. Το βιβλίο είναι γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις ώς το τέλος, και αυτό, παρότι πλεονέκτημα, είναι συγχρόνως και μειονέκτημα. Δεν στέκεται πουθενά ώστε να αναπνεύσεις λίγο. Τα πάντα τρέχουν. Ακόμα ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία του 2013, όμως.
The Sea Watch
του Adrian Tchaikovsky
Αυτό είναι το έκτο βιβλίο της σειράς Shadows of the Apt (για την οποία έχω γράψει και μια βιβλιοκριτική), και δεν είμαι σίγουρος αν μου άρεσε ή όχι. Το βιβλίο νομίζω ότι αξίζει για το δεύτερο τρίτο του και μόνο. Το πρώτο τρίτο είναι μια επανάληψη – μία πάλι από τα ίδια. Το τελευταίο τρίτο φαίνεται να προσπαθεί να μαζέψει γρήγορα-γρήγορα την πλοκή και να τελειώνει, και ξανά κάποια μοτίβα μού θύμισαν άλλα, παλιότερα μοτίβα. Το δεύτερο τρίτο έχει ενδιαφέρον γιατί είναι σαν εκείνες τις ταξιδιωτικές ιστορίες όπου οι χαρακτήρες ανακαλύπτουν καινούργιους θαυμαστούς τόπους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένας ολόκληρος υποθαλάσσιος κόσμος, όπου ο Tchaikovsky επιδεικνύει αρκετή δημιουργικότητα και φαντασία. Το πρόβλημα είναι ότι η πλοκή σ’αυτό το βιβλίο είναι, γενικά, ανύπαρκτη ή τελείως πρόχειρη ή συνηθισμένη. Δεν έχει το μπλέξιμο που συνήθως θέλω για να με ικανοποιήσει. Και οι χαρακτήρες είναι απλά μέτριοι. Νομίζω πως έχει αρχίσει να με κουράζει το Shadows of the Apt, αν και σε κάποια φάση παλιότερα μού είχε φανεί υποσχόμενο.
The Song of Phaid the Gambler
του Mick Farren
Ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται σε μια Γη τόσο διαφορετική από τη δική μας που είναι αγνώριστη. Διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες, παράξενη τεχνολογία, τηλεπαθητικά όντα, περίεργα ήθη και έθιμα. Και ένας χαρακτήρας, ο Phaid, που προσπαθεί να επιβιώσει με την εξυπνάδα του και μόνο σ’έναν ανελέητο κόσμο. Το βιβλίο είναι πολύ καλό. Είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να είναι για το είδος του. Συνεχώς παρουσιάζονται καινούργιες ιδέες και η πλοκή ποτέ δεν βαλτώνει, αν και ούτε βιαστική είναι. Οι χαρακτήρες σού κρατάνε το ενδιαφέρον σχετικά με τα κίνητρα και την προσωπικότητά τους. Μυστήρια υπάρχουν από την αρχή ώς το τέλος. Και σε κάθε κεφάλαιο εμφανίζεται και κάτι διαφορετικό. Το τέλος του βιβλίου είναι, ίσως, το μόνο πράγμα που δεν μου άρεσε γιατί είναι κάπως βιαστικό ενώ, νομίζω, θα μπορούσε να τελειώσει πολύ καλύτερα, μέσα από πιο πυκνή πλοκή. Ακόμα ένα από τα αγαπημένα μου του 2013.
Sinai Tapestry
του Edward Whittemore
Υποτίθεται ότι διαδραματίζεται στον κόσμο μας, αλλά αυτός μόνο ο κόσμος μας δεν είναι. Ο συγγραφέας έχει προσθέσει ένα σωρό περίεργα και εξωφρενικά στοιχεία με εξυπνάδα και γούστο. Το ύφος γραφής είναι, επίσης, εκκεντρικό και προσδίδει στην όλη αίσθηση που προσπαθεί να δημιουργήσει το βιβλίο. Η ιστορία είναι τρομερά πολύπλοκη για να την εξηγήσει κανείς με λίγα λόγια: περιλαμβάνει πολλούς ανθρώπους, σε διάφορα χωρικά και χρονικά σημεία, και φτάνουμε να διαβάζουμε ακόμα και για τα παιδιά τους. Ακραία φανταστικά στοιχεία δεν υπάρχουν, αλλά όλα είναι εξωφρενικά. Το πιο φανταστικό στοιχείο είναι ένας αθάνατος άντρας στην Ιερουσαλήμ – ο οποίος έχει ζήσει χιλιάδες χρόνια – και σε κάποια στιγμή, όταν μάχεται, τα τατουάζ επάνω του αρχίζουν να φωτίζουν. Το τέλος του Sinai Tapestry είναι απότομο, αλλά τι άλλο να περιμένεις από ένα τέτοιο βιβλίο;
Jerusalem Poker
του Edward Whittemore
Αυτή είναι η συνέχεια της τετραλογίας που ξεκινά με το Sinai Tapestry. Δεν διαδραματίζεται, όμως, μετά από το Sinai Tapestry· διαδραματίζεται κάπου στη μέση του. Δηλαδή, επεκτείνει τον μύθο που έχει ήδη οικοδομήσει το πρώτο βιβλίο. Είναι ένα μεταμοντέρνο μυθιστόρημα, όπως και το προηγούμενο. Το ύφος εξακολουθεί να είναι παρόμοιο με του Sinai Tapestry, και η ιστορία περιλαμβάνει διάφορα γεγονότα, κάνοντας άλματα μπροστά και πίσω στον χρόνο και σε διάφορους τόπους. Ωστόσο, δεν μου άρεσε τόσο όσο το Sinai Tapestry. Πολλές φορές επαναλαμβάνονται γεγονότα που ήδη τα ξέρουμε, απλά από άλλη σκοπιά. Και οι χαρακτήρες μοιάζουν να μιλάνε ατελείωτα για πράγματα που αναρωτιέσαι τι νόημα έχουν. Ο συγγραφέας προσπαθεί, βέβαια, να κάνει τα πάντα έξυπνα και εκκεντρικά, αλλά ώς πότε μπορείς να διατηρείς το ενδιαφέρον έτσι; Δυστυχώς, το Jerusalem Poker δεν είναι τόσο καλό όσο το Sinai Tapestry· δεν δημιουργεί τον ίδιο μύθο, μοιάζει απλά να αναμασά κατά κύριο λόγο. Δεν έχασα, όμως, την όρεξή μου για να συνεχίσω αυτή τη σειρά, οπότε μάλλον σύντομα θα διαβάσω και τ’άλλα δύο. Και μετά πιθανώς να ακολουθήσει βιβλιοκριτική για όλα μαζί.
Love is Strange
του Bruce Sterling
Δεν είχα ξαναδιαβάσει Sterling και, για να είμαι ειλικρινής, περίμενα κάτι καλύτερο από άποψη γραφής. Αυτό το βιβλίο μοιάζει εσκεμμένα απλά γραμμένο, υπό την έννοια ότι είναι όλο μικρές προτάσεις που το υποκείμενο επαναλαμβάνεται. Αυτό δεν θα ήταν απαραίτητα κακό αν η πλοκή και οι χαρακτήρες (ή κάτι άλλο στο ύφος) με προσέλκυαν. Αλλά, δυστυχώς, κάπου βαρέθηκα και το άφησα. Έχω υπόψη μου να το συνεχίσω, αλλά δεν ξέρω πόσο σύντομα. Ίσως όμως να διαβάσω άλλα του Sterling. Έχω βάλει στο μάτι το Schismatrix Plus, κι ελπίζω να μην με απογοητεύσει.
Warriors in the Mist
της Susan D Kalior
Αυτό το βιβλίο λέει ότι είναι dark fantasy αλλά, μάλλον, ρομάντζο είναι. Νομίζω πως έχει όλα τα βασικά στοιχεία του ρομάντζου: έναν δυνατό ήρωα και μια ευαίσθητη ηρωίδα που είναι ερωτευμένοι αλλά δεν μπορούν, για κάποιο λόγο, να κάνουν σεξ· πολλά έντονα, αλλά μπλοκαρισμένα, συναισθήματα από τον ήρωα και την ηρωίδα· μεγάλη εστίαση στα συναισθήματα όλων των χαρακτήρων στο βιβλίο. Υπάρχει, βέβαια, μαγεία, και υπάρχει και μια αρκετά καλή πλοκή. Και γενικά δεν μπορώ να πω ότι ως ιστορία δεν μου άρεσε, αλλά, αν μου άρεσε, μου άρεσε μόνο σαν μια ευχάριστη αλλαγή σ’αυτά που διαβάζω συνήθως. Σε σημεία, γίνεται πολύ μελοδραματικό ή γλυκανάλατο για τα γούστα μου. Το προτείνω, πάντως, σε όσους διαβάζουν ρομαντικές ιστορίες σε φανταστικούς αρχαίους κόσμους.
Nomads of the Gods
του Gary Lee
Ο κόσμος φαινόταν ευφάνταστος και δημιουργικά φτιαγμένος, οι χαρακτήρες φαίνονταν ενδιαφέροντες, η πλοκή επίσης δεν φαινόταν άσχημη. Όμως ήταν αδύνατον να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Προσπάθησα, αλλά δυστυχώς.... Είναι τελείως απρόσεχτα γραμμένο. Γεμάτο τυπογραφικά λάθη, πολλά συντακτικά λάθη, σημεία στίξης που εμφανίζονται όπου (και όπως) τους κατέβει. Για λίγο αναρωτήθηκα μήπως απλά ο συγγραφέας θέλει να ακολουθεί ένα δικό του εκκεντρικό ύφος, γιατί ορισμένα από αυτά που είδα πραγματικά απορώ πώς είναι δυνατόν να τα γράψει κανείς αν όχι εσκεμμένα. Συμπέρασμα δεν έβγαλα. Πάντως δεν μπορούσα να το διαβάσω, αν και, ειλικρινά, η ιστορία μού άρεσε.
(Για να πάρετε μια γεύση τού πώς είναι γραμμένο, ακολουθεί δικό μου παράδειγμα σε παρόμοιο ύφος, αν και λιγάκι παρατραβηγμένο ίσως:
*
Ο Ράγκναρ ο δράκοφονιάς έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, ο δράκος ερχόταν χτυπώντας τις φτερούγιες του δυνατά· σε λίγο είναι δικός μας. Σκέφτηκε.
Κοίταξε τον αδελφό του τον Σίλαγκ, «τον βλέπεις που έρχεται;» ρώτησε.
«Ναι» Απάντησε ο Σίλαγκ, αλλά έτσι όπως κρατάς την ασπίδα σου αδελφέ θα σε κάψει με τις φωτιές του, σκέφτηκε. Ύψωσε το τόξο του και πέρασε ένα βέλος στη χορδή..
Ο δράκος είδε τα δύο αδέλφια και κατέβηκε, φωτιές χόρδευαν γύρω από τα σαγόνια του, είχε ταξιδέψει μακριά για να έρθει ώς εδώ και ήταν κουρδασμένος· ο Ράγκναρ ύψωσε την ασπίδα του μπροστά του και το δόρυ του πάνω από τον ώμο του. «Τώρα!» Φώναξε.
*
Και τρέχα-γύρευε...)
