Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Αν σας αρέσουν τα μυθιστορήματα και διηγήματα που βρίσκετε εδώ
τελείως δωρεάν, μπορείτε να το δείξετε κάνοντας μια δωρεά με τον πιο ασφαλή
τρόπο στο διαδίκτυο.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Οι Έννοιες του Καλού και του Κακού στη Φανταστική Λογοτεχνία Μέσα στην πάροδο των χρόνων...
Τις προάλλες διάβαζα το Artifact of Evil, το δεύτερο βιβλίο της σειράς Gord the Rogue
του Gary Gygax. Πριν από κάποιο καιρό είχα διαβάσει το Saga of Old City, το πρώτο βιβλίο του Gord the Rogue, και το είχα θεωρήσει καλό για τα δεδομένα του – ανέλπιστα καλό. Επομένως, σκέφτηκα, γιατί να μην είναι καλό και το Artifact of Evil; Σωστά; Λάθος! Είναι φριχτό. Ή, τουλάχιστον, χειρότερο από το Saga of Old City, και κυρίως επειδή χρησιμοποιεί μέσα στο βιβλίο πάρα πολλές από τις έννοιες του παιχνιδιού Dungeons & Dragons λες και είναι αντικειμενικές αξίες που θα έπρεπε ο καθένας να τις καταλαβαίνει είτε ξέρει το παιχνίδι είτε όχι, ή που θα έπρεπε να βγάζουν νόημα ακόμα και πέρα από τα πλαίσια του παιχνιδιού (πράγμα που δεν ισχύει). Εκείνο, όμως, το οποίο θέλω να σχολιάσω εδώ είναι εκείνο που με έκανε να γράψω αυτό το άρθρο: η στάμπα που νομίζεις ότι έχουν επάνω τους οι Κακοί στο Artifact of Evil. Και δεν είναι τυχαίο που τους γράφω Κακούς με κεφαλαίο κάπα. Μέσα στο βιβλίο αναφέρονται ακόμα και alignments (μια ορολογία του D&D) όπως lawful evil, neutral evil, και chaotic evil. Και όλοι αυτοί οι evil/κακοί είναι κακοί και το ξέρουν. Δεν είναι θέμα προοπτικής εδώ πέρα το να είσαι κακός. Κακό δεν θα σε αποκαλέσει ο εχθρός σου· το γνωρίζεις ότι είσαι κακός, μα τους Θεούς του Απόλυτου και Λυσσαλέου Σκοτεινού Χάους! Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Οι κακοί είναι Κακοί, και γουστάρουν να είναι. Επίσης, οι καλοί είναι Καλοί, ακόμα κι αν είναι κλέφτες, ακόμα κι αν βουτάνε λεφτά από τις τσάντες άλλων ανθρώπων. Ε; Συγνώμη; Ναι, και όμως. Όλα είναι ξεκαθαρισμένα, με κάποιον μυστηριώδη τρόπο. Άμα είσαι καλός είσαι Καλός· δεν πα να είσαι και λωποδύτης...
Και ο ένας Κακός προσπαθεί να φανεί πιο κακός από τους άλλους Κακούς («Εγώ θα είμαι ο Απόλυτος Κακός!» λέει σε κάποια φάση, μέσα στο βιβλίο, ο Iuz. «Εγώ θα είμαι ο True Evil!» Σοβαρά, δεν κάνω πλάκα. Όντως το λέει. Ούτε ο Σκέλετορ δεν λέει τέτοια, γαμώ την τρέλα μου, και είναι χαρακτήρας από παιδική σειρά...), ενώ όλοι οι καλοί ξέρουν πως, ό,τι άλλο κι αν συμβαίνει, είναι Καλοί, γαμώτο, και άρα οφείλουν να σταματήσουν τους Κακούς – έτσι επειδή είναι κακοί! Και οι κατά D&D «neutral»; Οι Oυδέτεροι; Ε, αυτοί ούτε ξέρεις ακριβώς τι κάνουν· το πάνε κατά τα συμφέροντά τους. Μιλάμε για πολύ λέρες! Ανώμαλοι τελείως...
*
Το μεγάλο παράδοξο, κατά τη γνώμη μου, με όλα αυτά είναι πως το Κακό και το Καλό μοιάζει να είναι κάτι σαν παρατάξεις, όπως θα λέγαμε άνθρωπος της μιας εθνικότητας ή της άλλης, ή της μιας ιδεολογίας ή της άλλης. Αλλά είναι αστείο. Γιατί κανείς, στην πραγματικότητα, δεν χαρακτηρίζει τον εαυτό του «κακό». Κακό σε χαρακτηρίζουν αυτοί που δεν σε γουστάρουν. Ούτε κανείς χαρακτηρίζει τον εαυτό του «καλό» συνήθως, γιατί ξέρει ότι θ’αρχίσουν να τον μουντζώνουν με τα χέρια και με τα πόδια. Ακούγεται πολύ προσποιητό να χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου «καλό». Τι σημαίνει καλός, σε τελική ανάλυση; Καλός για ποιον;
Αλλά αυτό είναι ένα μοτίβο που δεν συναντάς μόνο στο συγκεκριμένο βιβλίο, το Artifact of Evil, φυσικά. Το συναντάς και άλλου, σε άλλα βιβλία του Dungeons & Dragons, αλλά και σε βιβλία φαντασίας γενικά. Βιβλία, ειδικά, μιας συγκεκριμένης εποχής. Πάρε για παράδειγμα τα μυθιστορήματα της Dragonlance. Αν και ομολογουμένως πολύ καλύτερα και μακράν πιο λογοτεχνικά από το Artifact of Evil, κι εκεί το Καλό και το Κακό είναι σαν παρατάξεις. Υπάρχουν ιππότες που είναι των δυνάμεων του Καλού, και ιππότες που είναι των δυνάμεων του Κακού. Αλλά και οι ιππότες του Κακού, της σκοτεινής θεάς Takhisis, παρουσιάζονται σαν αρκετά έντιμοι χαρακτήρες και κάνουν κι αυτοί τις δικές τους ηρωικές πράξεις. Δεν είναι καρικατούρες. Αλλά είναι Κακοί όπως και νάχει το θέμα. Κάποιοι άλλοι χαρακτήρες, βέβαια, είναι Κακοί και το δείχνουν κιόλας πιο έντονα. Κάποιοι άλλοι είναι Κακοί και δεν το δείχνουν σχεδόν καθόλου· είναι, αντιθέτως, αρκετά συμπαθητικοί.
Ποιος ο ρόλος του Κακού και του Καλού σε τέτοιες ιστορίες; Δεν έχει κανένα νόημα. Είναι σαν να λες Μαύρος και Άσπρος επάνω στη σκακιέρα, ή Κόκκινος και Μπλε, ή Πράσινος και Κίτρινος. Είναι σαν σήμα, σαν στάμπα, σαν εθνικότητα ή ιδεολογία. Οι ίδιες οι έννοιες Καλό και Κακό καταντούν ανούσιες. Καλύτερα θα ήταν αν ποτέ δεν υπήρχαν μέσα στο βιβλίο, αν υπήρχε κάποια άλλη ορολογία γι’αυτές τις παρατάξεις.
Αλλά οι απόλυτες έννοιες Καλού και Κακού δεν παρουσιάζονται μόνο σε βιβλία του Dungeons & Dragons. Παρουσιάζονται και σε πολλά άλλα βιβλία φαντασίας – ειδικά ηρωικής και επικής φαντασίας – της περιόδου 1980, 1990, έως και 2000 περίπου που το μοτίβο άρχισε να σπάει. Αυτές οι απόλυτες έννοιες υπάρχουν και στα βιβλία της σειράς Wheel of Time του Robert Jordan, για παράδειγμα, καθώς και σε άλλες παρόμοιες σειρές και μεμονωμένα βιβλία. Αλλά, βέβαια, όλες οι ιστορίες που γράφτηκαν εκείνη την περίοδο δεν ακολουθούν το συγκεκριμένο μοτίβο· βιβλία όπως της σειράς Amber, του Roger Zelazny, δεν εντάσσονται σ’αυτή την κατηγορία. Αν και υπάρχει το Χάος στο Amber, δεν είναι το Χάος του Απόλυτου Κακού που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε άλλες ιστορίες φαντασίας. Ωστόσο, ένα πολύ μεγάλο μέρος βιβλίων φαντασίας εκείνης της περιόδου ακολουθούν αυτό το μοτίβο απόλυτου Καλού και απόλυτου Κακού, σαν να πρόκειται για δύο παρατάξεις. Με αποτέλεσμα οι έννοιες Καλό και Κακό να μην έχουν νόημα ουσιαστικά.
Ορισμένοι συγγραφείς είχαν προσπαθήσει να αλλάξουν λιγάκι το μοτίβο – όπως ο Glen Cook στα πρώτα βιβλία της σειράς Black Company – αλλά εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν τη βασική δομή Καλού-Κακού.
Το θέμα είχε καταντήσει να φτάνει στα όρια του αστείου όταν άρχισαν πια να αλλάζουν οι νοοτροπίες γύρω στο 2000.
Τα πράγματα στη φανταστική λογοτεχνία δεν ήταν, όμως, ανέκαθεν έτσι. Παλιότερα, η έννοια του Κακού ήταν πολύ διαφορετική, και η έννοια του Καλού ήταν– Υπήρχε έννοια του Καλού; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος γι’αυτό. Δες για παράδειγμα ιστορίες όπως του H. P. Lovecraft και του R. E. Howard. Αρκετές φορές αναφέρονται σε σκοτεινές δυνάμεις που είναι «του Κακού» (αν και σπάνια το λένε έτσι ακριβώς), όμως τίποτα περισσότερο από αυτό. Πρόκειται για δυνάμεις που, συνήθως, είναι τόσο διαβολικές ώστε να υπερβαίνουν την ανθρώπινη λογική. Και για Καλό δεν μιλάει κανένας. Είναι ο Κόναν του R. E. Howard «καλός»; Ποιος ξέρει; Ήταν πειρατής, ήταν μισθοφόρος, ήταν κλέφτης, ήταν φονιάς, και στο τέλος ήταν βασιλιάς. Αντιμετώπισε διάφορες σκοτεινές δυνάμεις και τέρατα. Είναι καλός; Σίγουρα όχι για τους εχθρούς του. Απλά οι περιστάσεις τον έκαναν «ήρωα της ιστορίας», και ίσως να μπορείς να πεις ότι είχε κάποιες αξίες, όπως πίστη στους συντρόφους του, μια επιθυμία για ελευθερία, και τα λοιπά.
Με την ίδια λογική, και ο Gord the Rogue του Gary Gygax δεν θα έπρεπε να είναι καλός· απλά ένας τυχοδιώκτης που προσπαθεί να επιβιώσει. Ωστόσο, είναι Καλός· γιατί – έτσι!
Στις ιστορίες του H. P. Lovecraft, δε, ούτε συζήτηση για Καλό. Και ακόμα και το Κακό χάνει το νόημά του γιατί είναι τόσο γαμημένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ που δεν μπορείς να το συλλάβεις με το μυαλό σου· οπότε, ουσιαστικά, είναι σαν να ακυρώνει τον εαυτό του. Είναι ακατανόητο.
Κι ας πάμε σε πιο παλιές ιστορίες, όπως του Dunsany. Αυτές είναι σαν μύθοι σχεδόν. Δεν υπάρχει Καλό και Κακό, μόνο μυστήριοι θεοί και παράξενοι τόποι.
Οι απόλυτες έννοιες Καλού και Κακού ως παρατάξεις είναι αρκετά καινούργιο πράγμα στη φανταστική λογοτεχνία, αν δεν κάνω λάθος. Από το 1980 και έπειτα. Τι έκανε, όμως, αυτό το μοτίβο να ξεκινήσει να υφίσταται; Θα μπορούσες να πεις ότι η ρίζα είναι ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν και να κατηγορήσεις αυτόν. Αλλά, αν και πολλές αντιγραφές της εν λόγω ιστορίας παρουσιάστηκαν εκείνα τα χρόνια, νομίζω ότι θα ήταν απλοϊκό να κατηγορήσεις τον Τόλκιν για την παρουσία απόλυτων εννοιών Καλού και Κακού στη φανταστική λογοτεχνία.
Μα, ο Σάουρον και ο Μόργκοθ και οι υπηρέτες τους δεν είναι Κακοί;
Είναι; Σκέψου μόνο ότι δεν βλέπουμε ποτέ τα πράγματα από τη δική τους προοπτική· τα βλέπουμε μέσα από την προοπτική αυτών που τους θεωρούν κακούς. Είναι η ιστορία των καλών της Μέσης Γης, όχι των κακών της Μέσης Γης. Επιπλέον, αν δεν κάνω λάθος (γιατί τώρα δεν έχω χρόνο να ελέγξω όλο το κείμενο), ο Τόλκιν δεν αναφέρεται σε απόλυτο Κακό και απόλυτο Καλό. Δεν μιλά γι’αυτές τις έννοιες σαν να είναι στάμπες στο κούτελο κάποιων. Συνήθως μιλά για διεφθαρμένους (corrupted): οντότητες ή άτομα που έχουν διαφθαρεί από σκοτεινές δυνάμεις. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η λέξη evil στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δεν είναι με κεφαλαίο e· είναι απλά σχολιασμός. Το Κακό δεν είναι παράταξη· είναι κατάσταση. Υπάρχει διαφορά. Σε βιβλία όπως αυτά της Dragonlance, αντιθέτως, ισχύει το ανάποδο: είναι πολύ περισσότερο παράταξη απ’ό,τι κατάσταση. Το ίδιο και σε πολλά άλλα βιβλία φαντασίας που ακολούθησαν τον Τόλκιν, από το ‘80 έως το 2000 περίπου.
Γύρω στο 2000 έγινε μια φανερή αλλαγή καθώς όλοι φαινόταν να έχουν μπουχτίσει τις καραμέλες με το Καλό και το Κακό, και παρουσιάστηκαν συγγραφείς όπως G.R.R. Martin με το A Song of Ice and Fire, Steven Erikson με το Malazan Book of
Fallen, China Miéville με την τριλογία της Bas-Lag, και άλλοι. Σε κανένα από αυτά τα βιβλία δεν αναφέρονται απόλυτες έννοιες Καλού και Κακού, και σε ορισμένα το ποιος είναι καλός και ποιος κακός είναι καθαρά θέμα προοπτικής, όπως και στον «πραγματικό» κόσμο. Και αυτό νομίζω πως είναι και το πιο λογικό, γιατί, είτε γράφεις για φανταστικούς κόσμους είτε όχι, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Η φύση του ανθρώπου, όσο αλλοιωμένη κι αν είναι από το εκάστοτε περιβάλλον, είναι κατά βάση ίδια. Το απόλυτο Καλό και το απόλυτο Κακό συνήθως είναι εκεί για προπαγάνδα εναντίον εκείνων που δεν σου αρέσουν, ή που θέλεις για κάποια σκοπιμότητα να βγάλεις από τη μέση.
Σήμερα, αληθινά δεν ξέρω ποια είναι η θέση του Καλού και του Κακού στη διεθνή φανταστική λογοτεχνία. Με τόσα βιβλία που κυκλοφορούν και με τόσο λίγο πραγματικό σχολιασμό που γίνεται γι’αυτά τα βιβλία, και τόση πολλή προπαγανδιστική διαφήμιση που πέφτει μέσα από social media και websites, δεν μπορείς να βγάλεις άκρη. Τουλάχιστον, εγώ δεν μπορώ να βγάλω άκρη για να διακρίνω μια κάποια γενική τάση. Σου δίνεται η εντύπωση ότι υπάρχει λίγο απ’όλα χωρίς να ξεχωρίζει τίποτα. Το αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό, ο καιρός θα το δείξει. Ορισμένες σύγχρονες ιστορίες νομίζω ότι ακόμα έχουν έννοιες απόλυτου Καλού και απόλυτου Κακού. Ορισμένες άλλες είναι τόσο γκρίζες και υποκειμενικές που ο ίδιος ο υποκειμενισμός τους κάπου καταντά αστείος. Όπως είπα, δεν μπορώ να διακρίνω καμιά συγκεκριμένη τάση και, για να είμαι ειλικρινής, μέχρι στιγμής δεν έχω βρει και κάτι που να αισθάνομαι ότι με προσελκύει ιδιαίτερα.
Εκείνο που με ενδιέφερε κυρίως σ’αυτό το άρθρο ήταν να σχολιάσω τις αλλαγές της προοπτικής για το καλό και το κακό στη φανταστική λογοτεχνία μέσα στα χρόνια. Και δεν νομίζω ότι ποτέ είχαμε τόσο έντονη παρουσία Καλού-Κακού όσο εκείνη την περίοδο από το 1980 έως περίπου το 2000. Και αναφέρομαι πάντα στην ηρωική και επική φαντασίας. Στην επιστημονική φαντασία αυτό το μοτίβο δεν φαινόταν να κυριαρχεί (αν και έχω διαβάσει λιγότερα βιβλία της εν λόγω περιόδου που χαρακτηρίζονται «επιστημονική φαντασία»), δεν έχει τύχει να το συναντήσω· τουλάχιστον τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι. Σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί ήθελαν τόσο επίμονα να πιστέψουν οι αναγνώστες και οι συγγραφείς ηρωικής/επικής φαντασίας σε μονολιθικά απόλυτες έννοιες Καλού και Κακού, μια μανιχαϊκή κατάσταση που απειλούσε να οδηγήσει σε νοητική αποβλάκωση.
Δεν είμαι εναντίον της χρήσης διαβολικών σκοτεινών δυνάμεων μέσα στα βιβλία φαντασίας. Συγκεκριμένα, μου αρέσουν αρκετά. Αλλά δεν μπορώ με τίποτα να πιστέψω ότι κάποιος θα έβαζε μια βούλα στο κεφάλι του και θα έλεγε «Κοιτάξτε με! Υπηρετώ τις Δυνάμεις του Κακού – και γουστάρω, άμα λάχει!» όσο διεφθαρμένος κι αν ήταν. Εκτός αν το έκανε απλά για να σοκάρει, ως διαφημιστικό κόλπο, ξέρω γω... Αλλά αφού ούτε ο Χίτλερ δεν το είχε κάνει, κάτι θα ήξερε.