Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Περί Γραφής: Ιστορίες από το Παρελθόν Πώς το παρελθόν των λογοτεχνικών χαρακτήρων προσδίδει αληθοφάνεια, ζωντάνια, και βάθος σε μια ιστορία
Εκτός αν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος γιαυτό, οι χαρακτήρες, ακόμα και στους φανταστικούς κόσμους, δεν πέφτουν από τον ουρανό. Δεν εμφανίζονται σαν ποτέ να μην είχαν καμια θέση στον κόσμο. Όταν συμβαίνει αυτό, είναι συνήθως σημάδι κακής λογοτεχνίας.
Οι χαρακτήρες πάντα πρέπει να έχουν κάποια σύνδεση με τον κόσμο γύρω τους, και κάποιο παρελθόν. Αυτά, για την ιστορία που γράφεις, μπορεί να είναι από ελάχιστα σημαντικά έως πολύ σημαντικά, αλλά οφείλουν να υπάρχουν. Αν μη τι άλλο, οφείλεις να τα ξέρεις εσύ.
Ένας ήρωας δεν είναι απλά ένας ιππότης που τρέχει, μια μέρα, να σκοτώσει έναν δράκο επειδή ο δράκος τού έκλεψε την αγαπημένη του. Πρέπει να αναρωτηθείς πώς ο ιππότης έγινε ιππότης. Σε ποιο ιπποτικό τάγμα ανήκει· κι αν δεν ανήκει σε ιπποτικό τάγμα, τότε τι σημαίνει το ότι είναι «ιππότης»; Πρέπει να αναρωτηθείς ποια είναι η οικογένειά του είναι κι αυτοί ιππότες; Τα ίδια ισχύουν και για την αγαπημένη του ιππότη. Ποια είναι; Από πού κατάγεται; Γιατί είναι αγαπημένη του; Είναι ευγενής; Τι τους δένει; Πραγματική αγάπη; Ένας πολιτικός γάμος; Τα ίδια ισχύουν ακόμα και για τον δράκο. Πώς βρέθηκε εκεί όπου βρέθηκε; Γιατί θέλησε να αρπάξει την αγαπημένη του ιππότη;
Καμια ιστορία δεν είναι μονοδιάστατη αν καθίσεις να σκεφτείς όλες τις διαστάσεις και τις προεκτάσεις που μπορεί να έχει. Καμια ιστορία δεν είναι αποκομμένη από τον κόσμο γύρω της.
Το παρελθόν των χαρακτήρων μπορεί να παίξει λιγότερο ή περισσότερο ρόλο μέσα στην ιστορία, όμως σε κάθε περίπτωση προσδίδει ένα βάθος και μια αληθοφάνεια που, διαφορετικά, δεν υπάρχει.
Σκέψου: ένας ιππότης πάει να σκοτώσει έναν δράκο επειδή ο δράκος έκλεψε την αγαπημένη του... Αυτό δεν λέει τίποτα από μόνο του. Είναι κενό.
Ένας ιππότης κατάγεται από τον Οίκο των Μονοδάκτυλων οι οποίοι έχουν κακή φήμη στο βασίλειο είναι τα «μαύρα πρόβατα» της περιοχής. Ο ιππότης πηγαίνει να σκοτώσει μόνος του τον δράκο που έχει κλέψει την αγαπημένη του επειδή θέλει να φτιάξει καλύτερο όνομα για την οικογένειά του: να τους βλέπουν ως ήρωες, όχι ως κακούργους.
Ένας ιππότης, που, όταν ήταν μικρός, έχασε τη μητέρα του μέσα σε μια μεγάλη πυρκαγιά, πηγαίνει να σκοτώσει μόνος του τον δράκο που έχει κλέψει την αγαπημένη του, τρέμοντας ότι κι αυτή μπορεί να πεθάνει μες στις φλόγες.
Οι δύο τελευταίοι ιππότες είναι πολύ διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, δεν είναι; Σου δίνουν μια τελείως ξεχωριστή εντύπωση. Δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Κι εκείνο που τους διαφοροποιεί και τους δίνει ζωντάνια είναι το παρελθόν τους, και η θέση τους μες στον κόσμο όπου βρίσκονται.
Το παρελθόν των χαρακτήρων είναι σημαντικό. Οι χαρακτήρες χωρίς παρελθόν θυμίζουν καρικατούρες. Οι χαρακτήρες με παρελθόν θυμίζουν πραγματικούς ανθρώπους.
Αυτό δεν σημαίνει πως όσο περισσότερες πληροφορίες για το παρελθόν ενός χαρακτήρα περιλαμβάνεις μέσα στην ιστορία σου τόσο καλύτερα είναι. Ίσως να έχεις γράψει δέκα σελίδες παρελθόν για τον ιππότη που πάει να σώσει την αγαπημένη του για το πώς έγινε ιππότης, για την οικογένειά του, για τους φίλους του, για τους εχθρούς του για χίλια-δύο πράγματα. Όλα αυτά, αν μπουν εμβόλιμα στην ιστορία, και ειδικά χωρίς καλό λόγο μέσα από την αφήγηση, πιθανώς να την κάνουν χειρότερη, όχι καλύτερη.
Αν σου αρέσει να φτιάχνεις αναλυτικά το παρελθόν ενός βασικού χαρακτήρα, αυτό είναι υπέροχο, αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει ολόκληρο το παρελθόν να παρουσιαστεί και μες στην ιστορία. Το παρελθόν ενός χαρακτήρα πρέπει να παρουσιάζεται ανάλογα με τη δομή της ίδιας της αφήγησης. Πάρε για παράδειγμα τον ιππότη που η μητέρα του πέθανε μέσα σε πυρκαγιά. Καθώς πηγαίνει να σώσει την αγαπημένη του, ταξιδεύοντας πάνω στο άλογό του, βλέπει, από μακριά, τον δράκο να πετά και να φτύνει φωτιές καίγοντας ένα χωριό. Ο ιππότης νιώθει τρομερή αποστροφή, τρόμο, και μίσος συγχρόνως: και θυμάμαι τι συνέβη στη μητέρα του όταν ήταν μικρός... Ναι, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να γράψεις γιαυτό το παλιό περιστατικό. Η ίδια η ιστορία πρέπει να σου δώσει την ευκαιρία για να μιλήσεις για το παρελθόν ενός χαρακτήρα όταν το παρελθόν, κάπως, επηρεάζει το παρόν. Και οι ευκαιρίες δεν πρέπει, φυσικά, να είναι στημένες· πρέπει να βγαίνουν μέσα από τη φυσική ροή της αφήγησης. Οι στημένες ευκαιρίες είναι παρωδία, και φαίνονται σαν κακοφτιαγμένο θέατρο όταν το διαβάζεις.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να οικοδομήσεις το παρελθόν ενός χαρακτήρα.
Ο ένας τρόπος είναι να καθίσεις και να σκεφτείς τα πάντα από την αρχή, προτού ξεκινήσεις να γράφεις. Να τα σημειώσεις όλα. Αλλά μετά οφείλεις να έχεις υπόψη ότι όλα αυτά μάλλον δεν θα παρουσιαστούν μέσα στην ιστορία. Το παρελθόν παρουσιάζεται μέσα στο παρόν
μόνο όταν το παρόν το καλεί. Το παρόν είναι ο μάγος που επικαλείται τον (αγαθο- ή κακο-) δαίμονα του παρελθόντος. Μην μπαίνεις στον πειρασμό να γράψεις για το παρελθόν του χαρακτήρα σου αν η ίδια η ιστορία δεν το ζητά. Είναι αρκετό που το ξέρεις εσύ· κάνει τον χαρακτήρα πιο ζωντανό μες στο μυαλό σου, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι. Σε αρκετές περιπτώσεις, βλέπεις συγγραφείς να γράφουν ένα σωρό σελίδες στην αρχή ενός βιβλίου για το παρελθόν ενός χαρακτήρα. Αυτό σπάνια είναι χρήσιμο ή καλόγουστο. Είναι κακή λογοτεχνία, συνήθως. Το παρελθόν δεν είναι η αφήγησή σου· είναι απλά ένας παράγοντας που τη ζωντανεύει.
Ο δεύτερος τρόπος για να οικοδομήσεις το παρελθόν ενός χαρακτήρα είναι ο εξής: Δεν έχεις σκεφτεί, στην αρχή, τίποτα περισσότερο από βασικά πράγματα αλλά, καθώς ευκαιρίες παρουσιάζονται μέσα στην ιστορία, γράφεις για το παρελθόν του χαρακτήρα όπως το εμπνέεσαι εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, μπορεί να μην είχες σκεφτεί ότι ως παιδί ο ιππότης έχασε τη μητέρα του μέσα σε πυρκαγιά, αλλά, όταν βλέπει τον δράκο να καίει ένα ολόκληρο χωριό, τότε σου έρχεται η ιδέα πως αυτός ο ιππότης θα μπορούσε να έχει όχι, δεν
θα μπορούσε να έχει· έχει όντως δει τη μητέρα του να πεθαίνει μέσα σε πυρκαγιά!
Κι εδώ, όμως, πρέπει να προσέξεις να μην το παρακάνεις και να μην αντιφάσκεις. Επειδή μπορείς συνέχεια να σκαρφίζεσαι καινούργια στοιχεία για το παρελθόν ενός χαρακτήρα, αυτό δεν σημαίνει ότι οφείλεις και να το κάνεις. Ούτε θα πρέπει αυτά τα παρελθοντικά στοιχεία να λειτουργούν ως από μηχανής θεοί. Για παράδειγμα, γράφεις για μια δημοσιογράφο που μια συμμορία τής επιτίθεται σένα σκοτεινό σοκάκι. Αν εκείνη τη στιγμή πεις ότι, πριν από πέντε χρόνια, η δημοσιογράφος είχε μάθει καράτε και έχει μαύρη ζώνη, μοιάζει με από μηχανής θεός ώστε η δημοσιογράφος να μπορεί να ξυλοφορτώσει άνετα τους συμμορίτες.
Επίσης, οφείλεις πάντα να προσέχεις τι έχεις γράψει πριν, ώστε να μη γράψεις μετά κάτι που είναι τελείως διαφορετικό. Όταν έχεις πει πως η μητέρα του ιππότη πέθανε μέσα σε πυρκαγιά, δεν μπορείς ύστερα να πεις ότι η μητέρα του σκοτώθηκε από έναν μάγο! Το να κρατάς σημειώσεις πάντα βοηθά.
*
Το παρελθόν των χαρακτήρων χρησιμεύει σε πολλά πράγματα.
Μια ολόκληρη πλοκή μπορεί να είναι οικοδομημένη πάνω στο παρελθόν τους· για παράδειγμα, κάποιος εχθρός που είχαν διώξει πριν από χρόνια επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση. Δευτερεύουσες πλοκές μπορούν επίσης να βασιστούν στο παρελθόν. Και είναι καλύτερα μια ιστορία να πλέκεται έτσι παρά να συμβαίνουν γεγονότα που αφορούν τους χαρακτήρες μόνο στο παρόν, ή που είναι αποκομμένα από το ποιοι είναι ως άτομα. Για παράδειγμα, το κλασικό μυστήριο φόνου μπορεί να είναι μια τέτοια ιστορία, αποκομμένη από το παρελθόν του ερευνητή. Γιαυτό κιόλας πολλά μυστήρια φόνου είναι, κατά τη γνώμη μου, ανούσια ή βαρετά. Όταν όμως το παρελθόν του ερευνητή μπλέκεται στην υπόθεση, όταν όλα όσα συμβαίνουν τροφοδοτούνται από τον γύρω κόσμο και έχουν κάποιο αντίκτυπο στον γύρω κόσμο, τότε είναι που αυτές οι ιστορίες είναι καλύτερες.
Μπορεί να διαβάσεις ένα μυστήριο φόνου όπου μια γυναίκα έχει σκοτωθεί και ένας ξεκομμένος ερευνητής ψάχνει να βρει τι συνέβη και θα μοιάζει κενό, συνήθως: μια διαδικαστική αφήγηση. Αν όμως η γυναίκα που έχει σκοτωθεί ήταν η αδελφή του ερευνητή; Ή: αν ο ερευνητής, καθώς ξεκινά την έρευνά του, αρχίζει να υποπτεύεται πως η αδελφή του είναι η δολοφόνος; Και πάντα αγαπούσε την αδελφή του, και τώρα φοβάται ότι μπορεί να έχει δίκιο γιαυτήν... Μια τέτοια ιστορία είναι πιο ενδιαφέρουσα.
Έχουμε διαβάσει (και δει στον κινηματογράφο, επίσης) δεκάδες ιστορίες όπου κάποιοι ξεκομμένοι χαρακτήρες βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κατάσταση: είτε εναντίον ενός δολοφόνου, είτε χαμένοι στα βουνά, είτε ξεχασμένοι στο Διάστημα, είτε ταξιδεύοντας για να βρουν ένα μαγικό φυλαχτό που θα διαλύσει έναν δαίμονα και όλες αυτές οι ιστορίες φαίνονται ανούσιες. Γιατί οι χαρακτήρες και ο κόσμος τους είναι σαν να μην έχουν άμεση σύνδεση. Το παρελθόν δεν παίζει κανέναν ρόλο.
Πρέπει, λοιπόν, σε κάθε ιστορία το παρελθόν να παίζει κάποιο ρόλο; Δεν είναι δυνατόν να γράψεις μια καλή ιστορία χωρίς αναφορές στο παρελθόν;
Τίποτα δεν είναι αδύνατον. Αλλά συνήθως η έλλειψη παρελθόντος συνεπάγεται μια έλλειψη βάθους, και μας αφήνει ένα κενό. Είναι εκείνες οι υποθέσεις που κάποιος πλανόδιος ήρωας συναντά διάφορα από δω κι από κει, το καθένα μια μικρή ιστορία, ένα επεισόδιο, αλλά είναι ξεκομμένα, και φαντάζουν ξεκάρφωτα.
Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που το παρελθόν θα μπορούσε να παραλειφθεί, ή να κρυφτεί, και η ιστορία να είναι καλή. Τρεις τέτοιες περιπτώσεις μπορώ να σκεφτώ:
(α) Γράφεις κάτι που είναι τόσο τρομερό, τόσο εξωφρενικά καταπληκτικό, που από μόνο του σε συνεπαίρνει και το παρελθόν των χαρακτήρων δεν έχει καμια σημασία.
(β) Ο βασικός χαρακτήρας έχει χάσει τη μνήμη του και προσπαθεί να ανακαλύψει το παρελθόν του.
(γ) Ο βασικός χαρακτήρας δεν έχει χάσει τη μνήμη του αλλά ο συγγραφέας δεν μας αποκαλύπτει το παρελθόν του παρά σταδιακά μόνο γιατί το ίδιο το παρελθόν αποτελεί τρομερή αποκάλυψη για την ιστορία: επομένως, πρέπει να αναφερθεί στην κατάλληλη στιγμή και μόνο.
*
Μην ξεχνάς πως δεν έχουν μόνο οι χαρακτήρες παρελθόν, αλλά και ο κόσμος ο ίδιος, και οι χώρες του, και ακόμα και τα αντικείμενα. Ο κόσμος έχει περάσει από πολλές εποχές· πολλά έχουν συμβεί μέχρι να φτάσουμε εδώ που είμαστε. Το βασίλειο δεν ήταν πάντα σε εμφύλιο πόλεμο, όπως σήμερα, αλλά κάποτε ειρήνη και ομόνοια κυριαρχούσαν, κι ακόμα πιο παλιά ήταν κέντρο γνώσης και υψηλής φιλοσοφίας. Η ζώνη της ηρωίδας ήταν δώρο του πατέρα της στα γενέθλιά της, όταν ενηλικιώθηκε, αλλά πιο πριν την είχε η γιαγιά της και η προγιαγιά της και, χωρίς η ηρωίδα να το ξέρει, κάποτε τη φορούσε μια από τις μάγισσες του Λευκού Δάσους· η προγιαγιά της ήταν απόγονός τους.
Το παρελθόν δένει την ιστορία σου με άπειρους τρόπους, και μπορεί να προσφέρει ατελείωτο βάθος. Δίνει ένα απαραίτητο στοιχείο σε κάθε είδους αφήγηση: την αληθοφάνεια. Ότι αυτά που περιγράφεις έχουν όντως συμβεί κάπου.
Πολύ σημαντικές, επίσης, είναι οι μικρές, φευγαλέες αναφορές. Δεν είναι ανάγκη όλες οι αναφορές στο παρελθόν να έχουν μεγάλη βαρύτητα για την ιστορία. Δεν είναι ανάγκη να φτιάχνουν τη βασική πλοκή, ούτε καν δευτερεύουσες πλοκές. Μια στιγμιαία αναφορά ότι κάποτε η Ωχρή Έρημος ήταν ένα ατέρμονο, καταπράσινο δάσος είναι αρκετή για να δώσει μια επιπλέον διάσταση στην Ωχρή Έρημο. Γράφοντας φευγαλέα ότι, πριν από δυο μήνες, ο ήρωάς σου είχε παίξει μπουνιές με τον ξάδελφο του ξενοδόχου και γιαυτό ο ξενοδόχος τον βλέπει με επιφύλαξη τώρα, κάνει το σκηνικό πιο αληθινό στο μυαλό σου και στο μυαλό του αναγνώστη ακόμα κι αν αυτή η αναφορά δεν έχει καμια βαρύτητα για την ιστορία.
*
Το παρελθόν μπορεί να είναι και μια ιστορία από μόνο, ή μια ιστορία που συμπληρώνει τα γεγονότα του παρόντος.
Ομολογουμένως, αυτή είναι μια ειδική μορφή αφήγησης. Συνήθως, γράφεις ένα κεφάλαιο με γεγονότα που συμβαίνουν στο παρόν, ένα κεφάλαιο με γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν, ένα κεφάλαιο με γεγονότα που συμβαίνουν στο παρόν, ένα κεφάλαιο με γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν, και ούτω καθεξής.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ή πρέπει η παρελθοντική ιστορία να έχει ενδιαφέρον από μόνη της να είναι, δηλαδή, μια πλήρης πλοκή ή πρέπει κάπως να συμπληρώνει την παροντική ιστορία, δίνοντας επιπρόσθετες πληροφορίες.
Ένα παράδειγμα τέτοιου είδους αφήγησης με σκηνές από το παρελθόν υπάρχει στην τηλεοπτική σειρά
LOST. Και παίρνει και τις δύο μορφές, κατά περίσταση: άλλοτε πρόκειται για αυτόνομες παρελθοντικές ιστορίες, άλλοτε για παρελθοντικές ιστορίες που εξηγούν πράγματα στο παρόν.